Viqui Veiguela
Vai chover… as meigas voan baixiño
© Texto: Viqui Veiguela, 2011. © Lastura, 2011. www.lastura.blogspot.com
Creative Commons
Alcálima by Xavier Frias Conde is licensed under a Creative Commons Reconhecemento-Não comercial-Sem obras derivadas. 3.0 Espanha License. All rights reserved worldwide.
2
VAI CHOVER窶ヲ AS MEIGAS VOAN BAIXIテ前
–Vai chover –pensou a vaca–. As meigas voan baixiño este serán. E efectivamente, iso fan as bruxas moitas tardes de verán, cando lles fai falla algún ingrediente secreto para as súas beberaxes. E é que as bruxas non só utilizan barbas de sapo ou pegadas de sombra, non ho, iso non son máis que faladoiros de vellas como todo o mundo sabe, ou debería saber, un dos ingredientes máis importantes das apócemas de bruxas son os raios e as puvisas. E xa me diredes onde raios (con perdón) van atopar as pobres un bo raio fresco e brillante precisamente cando e necesario. E por iso, que moitas veces se miramos para o ceo a esa hora entre lusco e fusco, vemos unhas manchiñas negras que van dando voltas arredor das nubes. Eu sei ben que desde lonxe poden parecer pegas ou grallas, ou que sei eu, pero non debemos permitir que os sentidos nos leven a engano. Ai, ho, iso e o que elas máis queren e por iso fanse pequeniñas, pe-
5
queniñas, para que a xente que aínda ten tempo de mirar para o ceo non saiba que son elas, as meigas. E ese é o motivo por que toman aparencia de paxaro, para pasar desapercibidas, unha especie de camuflaxe, como nas guerrillas, como os maquis ou nas pelis de Vietnam. Mais nós, as vacas, ai, onde nos vedes, tan mansiñas e pintas ou rubias, non somos tan fatas como puidera parecervos. Non, o que pasa, e que nós pensamos. Estamos todo o día dándolle a moleira. Por iso as meigas non nos conseguiron trabucar. Elas seranche moi rápidas, eu iso non volo discuto, pero a cousa e que elas tampouco se molestaron moito en ocultarse de nós. Así que sabemos ben que, cando as meigas voan baixo, é que se achega unha boa, boísima treboada. E non é que a chamen, mirade vós, é que non tedes nin idea, e estariades moito mellor caladiños, porque se non queredes que
6
volo conte, pois non o fago, e aquí non pasa nada. Non, o que fan é moito máis sinxelo. Poñen as súas medias a raias, enchen a pel cunha boa crema hidratante e flops! Na vasoira...e voan, iso si, moi atentas ás normas de circulación aérea, porque non sería a primeira vez que unha delas morre atropelada por una avión. Cando por fin se achegan dabondo á nube elixida, comezan a dar voltas ao seu redor, e a facerlle cóxegas no nariz coas barbas da vasoira. E así ata que a desventurada nube empeza a chorar de riso (entón e cando comeza a chover) e, por fin, espirra. Ese e o punto culminante da operación, porque hai que metelos raios nun bote canto antes para que non perdan calidade e forza en contacto co ar. Ese negocio non é tan fácil como podería parecer porque os raios teñen ganas de darlle ao rabo por aí e non de enfurruñarse nunha botella, e a saber ata
7
cando. Chegados a este punto, cada meiga utiliza a súa técnica secretísima, que por (case) nada do mundo rebelaría a (case) ninguén. Unhas perseguen o raio ata que o pillan pola cola, pero e este un método perigoso, porque non e fácil manter o equilibrio na vasoira. A outras, máis ben gústalles enganar as puvisas ensinándolles un pau seco ou ata un pararraios, si, home, deses que teñen forma de galo, coas ás e todo. Suponse que entón os raios van detrás do obxecto en cuestión, e cando están a piques de collelo, zas! Vai a meiga e cázaos co bote. Non sei, tampouco quero eu quedar aquí de experta, pero paréceme que o mellor e botarlle a lingua e facerlle moita burla para que se pique, veña a por nos e xusto nese momento, cun xesto elegante metelo no bote. Supoño que a expresión ter a alguén no
8
bote vén de aí, o que pasa e que as meigas botáronvos teas de araña nos ollos para facervos crer que e outra cousa. Como, queredes saber para que concretamente queren as condenadas bruxas os raios; pois moi fácil, para darlle maior potencia aos seus meigallos... e en tardiñas coma esta, véspera de San Martiño, quérenos claramente para gañar a competición de feitizos que se celebra todos os anos nestas datas. Ai... recordo eu ben a do ano pasado..si, demasiado ben, porque foi entón cando, eu – permitide que me presente: D. Gustavo Brzoza, único herdeiro do reino de máis aló da mar– tiven a desgraza de me cruzar no camiño dunha desas malísimas, felonas e perfidísimas bruxas. A historia e a que segue, se me permitides narrala, a historia de D. Gustavo, o príncipe-vaca... Como volo explicar? Eu, a parte diso de
9
ser príncipe, non tiña nada de especial... non era nin alto, nin louro, nin tiña os ollos azuis como os nonmesquezas. Por non ter, non tiña nin unha boa espada. O problema era que o meu reino, quero dicir, o reino do meu pai, éravos máis ben modesto... veña, vale, modestísimo... nin dragóns, nin bandidos, nin xustas nas que demostrar as miñas virtudes virís. No noso reino non había de nada, porque, xa me diredes que vai facer un dragón nun reino on-
10
de non pode roubar tesouros ou fermosas doncelas para a súa cova, e moito menos ten que facer un bandido...ai, a verdade e que no noso reino tiñamos so unha meiga vella e desmelada e un astrólogo romanés, que como non tiña nada bo que predicir traballaba de bufón da corte, pregoeiro e aínda de xardineiro no noso horto. Eu, que nunca vira outra cousa, pasei alí os anos da miña infancia, a xogar co astrólogo e revoándome coas vacas… ata que un día, hai disto máis de catro anos, comecei a crecer ata facerme máis alto que meu pai, saíume barba, a voz non respondía moito aos meus desexos... e meu pai, ou sexa, o rei, caeu na conta de que se eu casaba cunha princesiña rica, o noso reino pasaría a ter polo menos unha estrela e medía na guía “Reinos de Ensoñación para a fin de semana” O problema co que foi dar, así e todo, non tiña unha solución sinxela. Como xa
11
vos dixen, non me dotara a natura de atractivos especiais, e como a miña bolsa tiña máis ben a barriga fraca... en ningunha casa real de pro quixeron mirar para min sequera. E en máis dunha non me deixaron nin entrar, en vez diso, déronme esmola e ás veces tamén o enderezo do psiquiátrico. Non podían crer que eu fora a súa alteza real D.Gustavo Brzoza... Ao cabo do tempo, vendo que non conseguía a branca, ou moura, ou amarela (xa todo daba igual) man de princesa ningunha, tiven que volver ao pazo do meu pai.. Esperábame alí, co astrólogo e a meiga, e cunha cara máis longa que o inverno polaco. Eu pensei que, en vista do meu fracaso, acougaría e resignaríase a súa non tan triste sorte. Polo menos iso me parecía a min. Ou que, como moito, me mandaría a lindar as vacas (tres) da corte real.
12
Pois non, como xa comezaba a ser habitual, resultou que me equivocaba. Caera o bo do meu pai na conta de que nos libros as princesiñas teñen a incompresible manía de bicar ras, que sempre, sempre se converten en apostos príncipes, e de que logo os pais das devanditas princesiñas, teñen a aínda máis incomprensible manía de casalas con estes ex batracios. Decatouse tamén, o meu pai, de que xamais e nunca se mencionan cuestións financeiras relacionadas coa ra.
13
E como é de todos coñecido, o que se di nos libros é verdade, que si non ninguén non o escribiría… pois, sen comelo nin bebelo, a bruxa sacou da faldriqueira un raio e un pouco de canela, e zas! Converteume en ra. Croei eu con desesperación, pero non me valeu de nada porque o meu pai, xa me tiña metido nun bote de marmelada, e o bote no peto. Durante case tres días non vin nada, e recibín de comida dúas moscas e catro uvas pasas. Penso que o rei nun tiña moi claro o que comen os príncipes encantados. A verdade e que eu tampouco, porque non acababa de entender de todo a situación. Ben, non vos impacientedes, que xa vou acabando... na mañá do cuarto, ou pode que
14
terceiro día, –non o sei porque en prisión pérdese a conta das horas–, meu pai, como quen non quere a cousa, meteuse ás agachadas no xardín estilo Versalles do reino veciño, e alí, tamén como quen non quer a cousa, deixoume caer nunha poceira. E marchou. Alí quedei eu, a esperar a princesa e preguntándome se me querería bicar. Non sei vós, pero eu sempre tiven moitas dúbidas sobre a veracidade destas informacións literarias. Polo que eu sabía, as ras non son precisamente animais populares. Quero dicir que os pícaros que eu coñecera ata entón, máis ben as torturaban que outra cousa... e, eu, avisado destas atrocidades, temíame xa o peor. Así pois, sentei a beira da poceira, moi acougado e poñendo cara de simpático, a espera de que a princesa caeráselle a coroíña de ouro ou a pelota á auga, e de que, a cambio do seu rescate, quixese bicarme.
15
E como tiña que ser foi, a princesa, moi enfurruñada coa súa madrasta porque a obrigaba a vestirse de princesiña repoluda e con coroa, botou a correr ata a poceira e alí, disimuladamente, deixou caer a súa coroíña... Como podedes ver, meus nenos, era costume daquela botar o lixo á auga... si, xa sei que agora tamén, que pasa, non pode unha vaca ser irónica? A cousa e que pensei que unha ocasión coma esa non a volvería ver endexamais. E sen encomendarme a deus nin ao demo, hop! Saltei á auga e moi orgulloso saquei a coroa e púxenme a dar pulos diante da princesiña, que xusto naquel intre beliscárase xa o bastante forte como para chorar de modo máis que convincente. E alí, eu, como un fato, coa coroa na boca, dando botes diante da princesa e das súas ás... A princesiña non sabía moi ben como saír desta, así que tentou darme un piqueiro toda
16
disimulada por ver se se desfacía de min... pero non lle saíu ben a xogada, porque o mesmísimo rei me colleu nas mans, recoroou a princesa e mandoulle bicarme nos fociños...non sei eu se como recompensa para min ou como castigo para a parva dela... A princesa puxo cara de noxo, mais non lle valeu de nada. A fin de contas, por moito pai dela que fora, érachelle máis rei que pai... e bicar, bicoume, con tan mala sorte que tamén ela transformouse en ra, para consternación e oprobio da corte. Ai, e que facer agora con dúas ras máis no reino e ningún herdeiro... Que facer? Home, pois chamar pola meiga máis achegada para que inverta o meigallo... E así se fixo. Máis ou menos...
17
A meiga, nun principio, non quería saber nada do asunto, pero a posibilidade de lucirse no aquelarre de S. Martiño bastou para convencela... Amodiño, a vella untouse cos seus ungüentos, montou na vasoira e foi buscar alustros...o que aquel serán choveu no reino só se pode comparar co diluvio universal... raios e máis raios, e a bruxa cos pelos de punta e os pololos á vista, e veña chover, e veña chover... e a miña compañeira de infortunios e máis eu, alí, pequeniños e verdes na poceira... baixo a choiva,esquecidos case de todos, que corrían a buscar paraugas e zocas. E veña chover, e veña chover... e tanto choveu que desbordou o río, e levou a metade do reino... e veña chover, ata que volveu a bruxa, pingando e rebentada, mais cunha sacada de raios nos petos. A princesiña e máis eu mirabamos para o chan. A verdade e que a min xa todo me
18
daba o mesmo, e ela tampouco parecía moi preocupada polo seu cambio de forma. A meiga tamén miraba para nosoutros, máis non dicía nada. En vez de falar, sacou do peto un calendario e dixo que precisamente ese era o mellor día para nos desenmeigar porque estabamos xustamente na véspera de San Martiño. Logo preguntounos moi seriamente se de verdade queriamos cambiar de forma, porque para inverter o feitizo doutra meiga tería que usar un meigallo potentísimo e irreversible...
-Croac!!! – que máis podiamos dicir, ca-
19
tivos, se nin sequera tiñamos a posibilidade de falar. Ouvindo isto, a meiga rañou a barba e, sen dar tempo a que ninguén reaccionase, meteunos nun frasco, gabeou na vasoira e marchou de alí... Voamos e voamos, ata que, á noitiña, a bruxa aterrou, sacounos do frasco e, outra vez preguntou, se de verdade queriamos cambiar de forma. – Croac!!! – Coitadiños, non poden falar... pero eu heilles dar esa posibilidade... iso si, só poderedes dicir tres frases, así que pensade ben que queredes dicir, porque nesta noite o Poder da Verba é inmenso.
20
Xa dito, xa feito...segundo ía preparando o seus arteluxos para o feitizo, foron aparecendo outras meigas. Nós entón no o sabiamos, máis aquel era o lugar do aquelarre... Cada vez estaba máis escuro. As outras meigas miraban para nós cos ollos cheos de desconcerto. E así, ata que unha delas, precisamente a que traballaba no reino do meu pai, botouse a rir e aquel riso si que daba medo: saíalle da gorxa a cachón e facía que se lle movera o bandullo como se fose xelatina... Dixo, cos papos revoados de tanto rir...”vedes, vedes, irmás, son eu este ano a
21
gañadora. Co meu meigallo non so enganei o rei, tamén fixen malfadado ao seu fillo e sementei o pranto no reino veciño...” e volta a rir e a rir. As outras meigas alí presentes, deron palmas e dixeron que había moito que non viran un feitizo tan malvado... Mais daquela, a bruxa que nos trouxera alí, fixo estoupar un raio dos que roubara ás nubes, e, como era de esperar, as outras meigas calaron.. Teño que dicir que entre as meigas, un bo raio e un obxecto moi custoso, que ningunha desperdicia así como así. Entón berrou... ou murmurou, xa non me acordo... o caso e que naquel momento o único que existía no ar era a súa voz.. – Eu, valorando as malas artes da nosa amiga, farei un meigallo aínda peor: Estas dúas ras teñen o don da fala... e elas mesmas terán de decidir sobre o seu destino.
22
– Que a verba sexa!!! –dixo, abrindo o bote dos raios... A primeira en falar foi a princesiña... – Ai, ho, non sei se isto é peor que ser princesiña e levar coroa. Polo menos entón comíache boas cousas, e agora teño a boca como unha caixa do correo en que só caen moscas e moscóns e mosquitos e tabáns …slurp! ( pasaba por alí unha bolboreta )... eu o que quero é ser meiga coma vós e facer o que me pete… E, así foi... estouparon un par de puvisas e, no canto da ra, apareceu unha nena de moi mal xesto, cun gorro de punta e vestida de mouro. Eu asistín á transformación moi sorprendido e deume tantísimo medo que o que acertei a dicir cambiou o meu destino e ata a posición das estrelas no ceo (supoño que isto con gran desconcerto do noso astrólogo). – E eu…e eu, eu quero que me deixedes
23
en paz, que o meu pai quede contento comigo e non molestar a ninguén... Non sei moi ben porque, pero o que dixen causou gran sensación entre as bruxas… botaron a rir, e a rir, e a bailar arredor de min. O seguinte que recordo é a cara do meu pai, moi, moi leda porque nos arredores do horto atopara unha vaca sen dono… e xa tería asegurado o leite do almorzo. Agora xa sabedes por que son unha vaca.
24
E por que sei tanto de meigas e meigallos e porque o meu desacougo non ten nome cando as meigas voan baixo. Que? Ai, ho, o de que por que podo falar e outra historia‌
25