Yannick Noomen
Een eigen kleine wereld bijdragen
Yannick Noomen
4 juni 1987 / Amsterdamse Toneelschool&Kleinkunstacademie
Het afgelopen jaar heb ik een heel ambigu, vol en gelukmakend stagejaar gehad. Aan het begin van het seizoen begon ik meteen met het repeteren voor Heren van de thee onder regie van Ger Thijs. Deze voorstelling hebben we negentig keer door heel het land gespeeld in de grote zalen. Ik kan me nog goed heugen dat na een keer of vijf spelen alle zenuwen in welke vorm dan ook vrijwel verdwenen waren. Ik kwam tot het besef dat ik de concentratie om te spelen, die normaal voortkwam uit de zenuwen, nu zelf moest creëren. Het was geen moeilijke rol om te spelen, het was een kleine rol en meer ondersteunend dan autonoom. Maar toch had het iets lastigs bij het repeteren, juist omdat het zo’n kleine rol was. Op school krijg je les aan de hand van rijk materiaal, waardoor je door de teksthoeveelheid je stroom kunt vinden of bepalen, en ook veel duidelijk wordt over het personage. Bij een kleine rol is dat veel moeilijker, elke zin moet raak zijn, aangezien je geen ‘bijzinnen’ hebt die de rol ruimte geven. Daarnaast heb je minder materiaal om het personage uit te destilleren, om het even zo te formuleren. Tot zover over mijn academische ervaringen. Tijdens de laatste twee weken spelen van deze tour begon ik met repeteren voor Pier Paolo Pasolini, een zogenoemd docudrama over de homo universalis Pasolini onder regie van Franz Marijnen bij het Nationale Toneel. Totaal het tegenovergestelde van Heren van de thee: begonnen zonder script, kleine-zaalvoorstelling, onepisch, niet commercieel, et cetera. Het wordt me steeds duidelijker dat de veelzijdigheid van dit vak, en breder nog van kunst, me erg dierbaar is. Ik word gelukkig door alsmaar een andere wereld te beleven, door middel van een rol of door al die verschillende mensen met wie ik werk. Het geeft een gevoel van vrijheid en zorgt ervoor dat je je voortdurend kunt verwonderen, zoals je als kind doet. Ik ben bang dat als ik te lang in dezelfde ‘wereld’ blijf, ontroerd worden ook lastiger wordt en ikzelf misschien ook afvlak. Ja, daarom speel ik! Om maar te kunnen ervaren en beleven. 156
157