Późna, pochodząca z roku śmierci Hillera Kompozycja XXIV jawi się niepokojącą, futurystyczną wizją. Pozorny monochromatyzm ujawnia setki odcieni i niuansów na ukazanych płaszczyznach. Oryginalną technikę heliografii artysta opracował pod koniec lat 20. Doskonale zorientowany w awangardowych prądach Hiller wnikliwie analizował zdobycze eksperymentalnej fotografii tworzonej na zachodzie przez Laszlo MohoyNagy’a czy Man Ray’a. Mimo dużego podziwu dla prekursorów, dostrzegał pewne ograniczenia opracowanych przez nich technik. Technika heliograficzna miała łączyć fotografię, grafikę i malarstwo, ale także chemiczną wiedzę plastyka. Klisze fotograficzne opracowywane były przez Hillera za pomocą gwaszy, drobnych rysunków oraz niezliczonych doświadczeń chemicznych przy użyciu rozmaitych emulsji światłoczułych. Niepowtarzalny efekt jaki osiągał na odbitkach przypominał wariacje na temat awangardowych stylów malarskich, m.in. kubizmu, futuryzmu czy rajonizmu. Badacze okresu międzywojennego w sztuce
Poznawanie sposobu wyrażania uczuć w sztuce jest terenem „studiów nad magią kształtów” nie mniej ważną od dotykowej realności przedmiotów KAROL HILLER.
sugerują, iż doświadczenia z nowymi mediami u Hillera nie wynikały jedynie z chęci eksplorowania możliwości fotografii, lecz były konsekwentnym rozwinięciem nauk przekazanych przez bizantynistę Bojczuka. Fotografia ma dla twórcy znaczenie symboliczne, bowiem ostateczny efekt zostaje nadany odbitce poprzez działanie światła, uwiecznionego w nazwie własnej techniki słońca – helios. Eksperyment heliografiki wydaje się być sprawdzaniem widza, poddawaniem w wątpliwość jego wiedzy i percepcji. W przedstawionych motywach drzemią motywy ezoteryczne i kosmogoniczne. Także sama technika staje się rodzajem alchemicznej gry: dzięki specjalnym substancjom artyście udaje się zatrzymać efekty niewidoczne dla oka nie do końca uchwytne przez codzienne doświadczenie - kompozycja zdaje się dążyć do ujawnienia czystej materii.