moje siedlisko
— Najlepsze lata naszej działalności oddaliśmy Niemcom, ale to, co tam za oszczędziliśmy, z procentem zwracamy Polsce.
słyszeliśmy tego lata, utwierdził mnie w przekonaniu, że to wszystko miało sens — opowiada pani Benita, a jej mąż śmieje się, że to idealna wylęgarnia ptaków dla jego kotów. Małżeństwo Zuzków nie okopało się jednak we własnym szczęściu. To, co kiedyś dostali, oddają z nawiązką. — Najlepsze lata naszej działalności oddaliśmy Niemcom, ale to, co tam za oszczędziliśmy, z procentem oddaliśmy Polsce, inwestując na Podlasiu — mówi Zbigniew Zuzek. Prawda to niepodważalna. Dzięki pensjonatowi, który prowadzą, miejscowa ludność ma pracę, a i okolice odwiedzają nie tylko zwykli zjadacze chleba, lecz także twarze z pierwszych stron gazet, „od księdza do króla”, jak nazywa to doborowe towarzystwo Benita Zuzek. Niedawno odnowili mogiłę z 1920 roku, która znajduje się na ich ziemi. Dzięki zaangażowaniu miejscowego stolarza udało się to zrobić w trzy dni. To nie tylko uczczenie dwudziestu ośmiu bolszewików i dwóch Polaków, którzy w niej spoczywają, lecz także wspaniała lekcja historii i lokalnego patriotyzmu dla dzieci i młodzieży z pobliskich szkół, którzy tutaj przychodzą. Benita i Zbigniew Zuzkowie szybko wpasowali się w rytm życia podlaskiej wsi i jej mieszkańców. — Na Wschodzie ludzie są bardziej odpowiedzialni, bardziej współpracują z sąsiadami, mimo że z roku na rok jest coraz gorzej. Niemieccy znajomi mówili, że będziemy tutaj bardzo samotni, a tak nie jest, w ogóle nie czujemy się samotni. Mamy więcej czasu na kontakty i roz mowy z ludźmi niż wtedy, kiedy byliśmy w Niemczech. Nadrabiamy to stuprocen towo. Nie ma mowy o samotności i o nu dzie. Jest tu tyle do zrobienia, że brakuje czasu — podsumowuje Zbigniew Zuzek. — A gdybyście mieli państwo raz jesz cze podjąć decyzję? — pytamy na koniec. — Wrócić do Niemiec? Nigdy w ży ciu — odpowiada bez wahania Benita Zuzek. — Osiedlić się tutaj? Na dwieście pro cent tak — wtóruje żonie Zbigniew Zuzek.
kraina bugu · zima 2012