Albinia Leelas boek 15-11-12 16:10 Pagina 397
gezegd. Ik wil hier vannacht niet blijven. Kan ik bij jou slapen?’ ‘Ja, natuurlijk.’ Hij boog zich voorover en kuste haar, maar ze schudde hem van zich af. ‘Hoor eens, als je een artikel gaat schrijven over wat je in Santiniketan te weten bent gekomen, dan vermoord ik je.’ ‘Ik zat er wel over te denken, als ik het met mijn redacteur bespreek...’ ‘Nee!’ ‘Het is een belangrijk verhaal, het verhaal van het gedicht, het co-auteurschap, hun gedeelde creativiteit...’ ‘Het is wel mijn leven, eikel. Je maakt mijn familie te schande.’ ‘Maar als...’ ‘En trouwens,’ vervolgde ze voordat hij verder kon praten, ‘ze zullen nooit iets onflatteus schrijven over Hari’s vrouw, en eerlijk gezegd is het geen verhaal waar een journalist zijn tijd in zou moeten steken. Je hebt toch zeker ook wel een artikel geschreven over de lingam?’ ‘Dat ding!’ ‘Het spijt me,’ ze ze met een onaardig lachje, ‘heb ik je primeur verpest? Ja?’ ‘Ja,’ zei hij, terwijl hij zijn best deed om in dat ene woord zo veel mogelijk pathos te leggen, ‘maar je hebt gelijk. Ik zal het tegen niemand zeggen.’ ‘Dank je,’ zei ze en beloonde hem met een meelevende kus. Pas veel later die nacht, toen ze samen in bed lagen te luisteren naar het Divali-vuurwerk dat in de hele stad werd afgestoken, durfde Pablo haar te vragen: ‘Wat zei hij toen je het hem vertelde?’ ‘Wie?’ ‘Je vader.’ Bharati dacht eraan dat hij eerst had ontkend dat zoiets mogelijk was en dat ze het hem woord voor woord had moeten voorkauwen. Ze vroeg zich af welk antwoord het beste zou zijn. ‘Hij heeft het verknald,’ zei ze luchthartig. 397