RAPAMeet 1987 Het was weer als vanouds: veel springers, veel sprongen voor weinig geld en veel gesjoemel. Wat specifieker: 49 teams, waaronder 15 Nederlandse, voor acht (vijfmansgroeps)precisie, (viermans)relatief en drie stijlsprongen (in totaal voor DM 400,- inklusief inschrijfgeld) uit vier turbo Islanders en de bekende CH-53. Op zes springdagen zijn er ruim 3700 sprongen gemaakt! Uiteraard lukte dat alleen dankzij een uitstekend manifest (George voor bekenden). Het was geenszins een uitzondering alle wedstrijdonderdelen door elkaar te verspringen. Bovendien had niemand een wekker nodig, want George wekte iedereen tussen 05.30 en 05.45 uur, omdat het steevast om 06.00 uur 'wheels up' was, zodat je om 06.15 uur op 10.000 ft kon relatieven. Kortom, het nodige bleek weer niet onmogelijk: in zes minuten naar 10.000 ft met de CH-53, maar ook pas afspringen na 75 minuten heliën, omdat het beneden zo regende; formatievliegen met een volle heli en een Islander; stunten met een propvolle heli op minder dan 200 ft (echt even wennen); gesjoemel in de springvolgorde als je Allah tot je kennissen mocht rekenen; 6000 ft met z'n vieren omlaag vallen met armen en benen in de knoop en dan toch een punt krijgen; hoeveren met de heli voor precisiesprongen in het enige aanwezige gat in de wolken; deelnamevoorwaarden van Major Card dat niemand mocht 'hazzelen' en nog veel meer van dat soort zaken. Of het allemaal wel met wedstrijdspringen te maken heeft? 'But sure is, it's a RW, style and accuracyboogie' (vrij naar Dickens - A Christmas Carol). GROEPSPRECISIE Helaas kon de achtste ronde niet worden afgesprongen, omdat de laatste heliload niet op 1000 ft kon worden SP 22
gedropt en daarmee verviel een roemruchte ronde en velen waren daar gelukkig mee! In het algemeen zijn de springomstandigheden voor precisie - zij het erg wisselend in kracht en richting zeker niet ongunstig geweest, behalve dan in die al gememoreerde achtste ronde: bij een windsterkte van 4-6 m/sek (op de windmeter van Major Card die zelfs niet kon worden afgelezen door teamcaptains) zat op ca. veertig meter hoogte een luchtstroming die vrijwel iedereen (een enkeling uitgezonderd) om zeep hielp. Omdat deze ronde dus niet werd afgesprongen, verdwijnen de vele kleunen in de logboeken. Te pas en te onpas werden rejumps uitgedeeld. De skores kwamen tot stand via het CIP puntensysteem, waarbij elke landing buiten de pad 16 centimeter maksimaai opleverde. Dat niet meer meten wordt door velen toch wel als jammer ervaren. Het is al meer gebleken bij wedstrijden over acht of meer ronden, dat het maksimale aantal punten moeilijk te halen is en dat ondanks het feit dat de slechtste skore vervalt in de GPA: 24 individuele springers en 4 teams haalden het maksimale aantal punten: respektievelijk 7 en 28. Dat dit puntensysteem invloed heeft op de uitslag moge blijken uit de vergelijking van de Deense King Knud's Vikings, die uiteindelijk vijfde werden met 27 punten en 46 cm, met het winnende team van Oman: 28 punten en 50 cm. Een konklusie zou dus kunnen zijn, dat je voor een redelijke klassering alleen maar op de plaat hoeft te landen, maar een feit is gelukkig toch ook, dat je voor een plaats in de top aangewezen blijft op nullen en heel weinig centimetertjes! DAMESPRECISIE De deelneemsters voor dit onderdeel bestonden uit een Deens damesteam 'Vikings
Chicks', een tiental Nederlandse dames waaronder de springsters van Aeolus en vijftien Engelse springsters. Al gauw werd het duidelijk dat de strijd om de eerste plaats zou gaan tussen twee Deense springsters en twee dames van Aeolus: Marian Werner en Annemiek van Gessel. Na een gesprek met de Deense meisjes bleek dat deze twee al zeker waren van een plaats in het nationale team en dus naar de WK '88 in Zweden gaan. Na de vierde versprongen ronde kwamen dezelfde springsters terug voor een 'informatief' praatje om te vragen wie helm nummer 106 nu eigenlijk wel was. Marian Werner (106) had toen de leiding. Echt spannend werd het toen met de zevende en achtste ronde werd begonnen. Marian's eerste plaats kwam nog bijna in het gedrang, maar door de zevende ronde goed te skoren met vier centimeter kon zij de Bad Lipp Bokaal mee naar huis nemen!
dan de leerlingen zelf. Waarschijnlijk daardoor is dit één van de mooiere springonderdelen om aan mee te doen èn om mee te maken. Vermeldenswaard is wel dat een van de zoons van Victor Spaan het klaarspeelde met een open reserve, die hij om te kunnen sturen - dan weer mét de ene dan weer met de andere hand vasthield, midden in de bak te landen!
De tweede
prijs leerlingenprecisie
was voor
Wijgarden.
Marian Werner neemt zeer voldaan de eerste prijs damesprecisie in ontvangst.
STIJL Een onderdeel dat zich steeds wat op de achtergrond presenteert en ook voor dit overzicht weinig stof tot schrijven oplevert. De skores kwamen ook hier tot stand via het puntensysteem voor clean draaien, zodat maksimaal zes punten per sprong konden worden verdiend en pas daarna was de tijd bepalend. Ook hier maar 6 van de 54 springers met de maksimale 18 punten; de snelste gemiddelde draaitijd van 8,63 sekonden gaf over drie ronden twee minpunten en een elfde plaats, terwijl de winnaar 18 punten had en een gemiddelde draaitijd van 9,66 sekonden en de tweede geklasseerde een tijd van 11,74 sekonden!
LEERLINGENPRECISIE Hiervan kan ik weinig vertellen, behalve dat er werd gesprongen met GO-protectors (ronde bollen met een punt) en de omstanders en scheidsrechters het drukker met sturen leken te hebben
RELATIEF De deelname van RW teams van enig nivo verschilt sterk per jaar: het winnende team van vorig jaar skoorde bijvoorbeeld in zes ronden 46 punten. En de eerste vijf teams skoorden meer dan 35