- stała odnowa Kościoła w coraz większej wierności jego powołaniu (…)” [warto zwrócić uwagę na paradoks zawarty w tym stwierdzeniu: od-nowa pochodzi z wierności – wierności temu, co stare, wierności źródłom, przymierzu małżeńskiemu pomiędzy Chrystusem i Jego Kościołem. Wszelki zauważalny postęp w ekumenizmie, o ile nadchodzi, dokonuje się przez powrót do wspólnych źródeł, które wymienia Sobór Watykański II. Są nimi: pisma Ojców Kościoła, Biblia i, w najwyższym stopniu, sam Chrystus]; - „nawrócenie serca, by ‘wieść życie według Ewangelii’31, ponieważ to niewierność członków wobec daru Chrystusa powoduje podziały” [jeśli uznamy, że to grzech jest przyczyną podziałów, wówczas najlepszym środkiem ich uleczenia będzie uświęcenie]; - „wspólne modlitwy, (…) które należy uznać za duszę całego ruchu ekumenicznego i słusznie można je nazwać ‘ekumenizmem duchowym’32” [jeśli katolicy i protestanci razem upadną na kolana do wspólnej modlitwy, Bóg połączy ich głowy, aby zrozumieli wspólne prawdy]; - „wzajemne poznanie braterskie33” [ponieważ wiele podziałów narosło i trwa poprzez wzajemną niewiedzę i niezrozumienie]; 31 32 33
Sobór Watykański II, dekret Unitatis redintegratio, 6 (nr przyp. w KKK: 285). Sobór Watykański II, dekret Unitatis redintegratio, 8 (nr przyp. w KKK: 286). Sobór Watykański II, dekret Unitatis redintegratio, 9 (nr przyp. w KKK: 287).
-32-