ENGJËJT VDESIN NDRYSHE
X Bujari doli në rrugë. Iu morën mendtë përsëri dhe u mbajt në një shtyllë telefoni. Shpëtimi i kishte ofruar ta përcillte, por ai nuk kishte pranuar. “Kam nevojë të jem vetëm” i kishte thënë. “. është mashtruese, ka një dashnor. nuk është as mjeke. është e arratisur. ka marrë shumë njerëz në qafë... iu ka marrë para...”- i silleshin ndërmend fjalët që ia kishte thënë Shpëtimi. “E kishte mashtruar. Ajo ishte tallur me naivitetin e budallallëkun e tij, me dashurinë e tij prej adoleshenti. Ajo, ajo nuk e kishte dashur, ndoshta e kishte përbuzur, përqeshur. Ndoshta kishin bërë shaka në llogari të tij, netëve kur ishte shtrirë afër dashnorit të saj. Befas iu kujtua ngjarja në ordinancë, përjetimi i tij dashuror. “Të ketë ndodhur vërtetë? Ende nuk e di a ka ndodhur. Ndoshta nuk ka ndodhur asgjë, mbase ajo nuk ka lëvizur fare nga dritarja, ndërsa unë, ah unë. - u neverit nga vetvetja.- Unë e doja, e adhuroja, isha në gjendje ta shkatërroj familjen, punën, reputacionin tim. Unë, unë.isha i çmendur pas saj, isha në trans në kohën kur. kur. kur bija ime kishte dhënë frymën e fundit dhe unë nuk i isha pranë”. Iu duk se i iu ngritën flokët përpjetë. Jeta e tij ishte shkatërruar. Dhimbja ishte më e madhe se vullneti për ta tejkaluar. “ Do të vras veten,- mendoi.- Do të vdes, nuk mund ta përballoj më as dhimbjen, as turpin, as humbjen... qysh sonte... Oh, Dorinë e dashur, le të vdes e të më varrosin pranë teje, bija ime, nëse do të ma falësh. Nëse do e pranosh babin tënd të jetë i denjë, që së paku në vdekje të të përqafoj” qante në rrugë dhe nuk mërzitej nga shikimet e kalimtarëve të rastit.
125