N.A.A.K.T. 2006-2007

N.A.A.K.T. Nieuw Actueel Archeologisch en Kunsthistorisch Tijdschrift 2006-2007 n°4

KHKrant Héél véél foto’s Cultuur deze zomer Jeneviève en haar Disneyfilms Grumpy Old Men Tips en Tricks voor toekomstige archeologen The Zainudies

3

Inhoud

4

Editoriaal: Taken

5

Voorwoord Praeses

7

KHKrant: Het relaas van het tweede semester

17

Het nieuwe praesidium KHKalender

18

Cultuur deze zomer

20

KHK foto’s

27

Jeneviève en haar Disneyfilms

28

De oude man verhaalt Grumpy Old Men: Global Warming is Cool

30

Tips en Tricks voor toekomstige archeologen

32

The Zainudies

4

Editoriaal Taken En voila: hier hebt u de laatste N.A.A.K.T. van het academiejaar in handen! Ik hoop dat deze editie even genietbaar is als de vorige, ondanks dat er minder leesstof instaat. Dit komt doordat alle praesidiumleden en medewerkers druk bezig waren met het schrijven van allerhande taken. Ik ben hiervan gelukkig gespaard gebleven dit semester, dus kon ik mij nog even volledig toeleggen op mijn praesidiumtaak: het ineensteken van de N.A.A.K.T. Je zal deze keer dus niet zoveel artikels kunnen verslinden als anders, maar we hebben al genoeg cursussen te lezen, dus mogen onze ogen en hersenen ook wat rust hebben. Wel mag je je verwachten aan meer dan tien bladzijden KHKrant en kan je zo nog even terugdenken aan de voorbije activiteiten. Als je nog meer wil terugdromen, ga dan direct naar pagina 20 en bekijk de zeven bladzijden aan fotoâ€&#x;s.

Ik wil trouwens geen klachten horen over de selectie die ik gemaakt heb: als je er niet goed opstaat, moet je de camera maar proberen vermijden in het vervolg ;-) Verder vind je in deze N.A.A.K.T. een overzicht van interessante cultuuractiviteiten voor deze zomer, tips en tricks voor toekomstige archeologen, de oude man die afscheid van ons neemt, een andere oude man die knorrig zijn verhaal doet en Jeneviève die uitleg geeft over haar favoriete Disneyfilms (jawel, Disney heeft de N.A.A.K.T. gehaald!). En we sluiten weerom af met de befaamde Zainudies.

Vergeet zeker niet om op pagina 17 te kijken wanneer de twee laatste en tevens leukste activiteiten van het jaar plaatsvinden en wie er volgend jaar deel zal uitmaken van het nieuwe praesidium. Ikzelf zal de taak van Studiepraeses voor de Kunstwetenschappen op mij nemen, dus dit is voorlopig de laatste N.A.A.K.T. die ik ineengestoken heb, en ik heb het graag gedaan!

Rest mij enkel nog iedereen te bedanken die het voorbije academiejaar zijn steentje heeft bijgedragen aan dit Nieuw Actueel Archeologisch en Kunsthistorisch Tijdschrift: Merci!

Liesbet Kint KHK-Scriptor 2006-2007

5

Voorwoord Praeses Beste kunstwetenschappers, archeologen en andere academici in spé, Voor jullie ligt nu de laatste N.A.A.K.T., het laatste schrijfsel van onze scriptor dat jullie ongetwijfeld zullen verslinden in de periode die voor de deur staat. Het is waar, de examens naderen, deadlines voor taken komen angstvallig dichterbij en ook voor de KHK zit het academiejaar 2006-2007 er bijna op. Met trots kan ikzelf terugblikken op een succesvol jaar waarin wij steeds getracht hebben jullie op allerhande manieren te entertainen, en als ik de ontvangen reacties evalueer blijkt ons dat ook gelukt te zijn. “Broeva, Haro”, zoals het een dronken dikke Galliër wel eens durft te verwoorden.

Nu, genoeg over dikke Galliërs, dit voorwoord wil ik in de eerste plaats aanwenden om mijn praesidium te bedanken, niet enkel voor hun geleverde werk; maar ook voor hun onvoorwaardelijke hulp, steun, werklust en creativiteit. Melanie: mijn steeds trouwe rechterhand, soms ietwat zwaar alcoholisch en grappig geschift. Maar dat zorgde voor een uiterst amusante combinatie! Evi: Ik moet het zeggen, als een ware pro heb jij je ontfermd over de financiële status van het KHK, en ik kan mij geen persoon indenken die het ook maar beter had kunnen doen! Maarten: a.k.a.

Boris, a.k.a. Lazy fuck, je bent ongetwijfeld een héél lelijke secretaresse, maar zonder had het leven in de Therminal er helemaal anders uitgezien. Je functie als hoofdkatalysator bij Kolonisten van Catan-spelletjes is zeker niet onopgemerkt voorbijgegaan! Yoeri: Als ietwat mysterieuze en zonderlinge figuur ben je steeds in staat geweest de KHK-kudde te leiden naar ver afgelegen gebieden. Met jou als reispraeses stond er altijd wel één ding vast: via één of andere avontuurlijke wandeling geraakten we er altijd wel, al dan niet binnen het opgestelde tijdsbestek.

Niene: Als nieuwkomer heb jij je direct in het praesidiumleven geschoten en direct je hulp geboden bij tal van zaken. Je was telkens bezig wel één of andere studentencursus of weet ik veel wat op te stellen. Ik kan het gerust zeggen: de studentencursussen van dit jaar zijn beter dan ooit tevoren! Thierry V.N.: Je bekendheid binnen de KHK heb jij ook ontzettend snel verworven, de woorden: “je moe goan!” zullen ongetwijfeld legendarisch blijven. Ook jij hebt je strepen als studie meer dan genoeg verdiend, jij en Niene vormden een perfect team studies waar elke praeses gerust jaloers mag op zijn. Sarah: Als cultuur heb jij ervoor gezorgd dat we niet enkel een interessante maar tevens gevarieerde cultuuragenda hadden dit jaar. Dat dit niet onbelangrijk is in een richting als Kunstwetenschappen moet ik uiteraard niemand meer wijsmaken. Devi: Ik was heel blij dat ik je na een jaar afwezigheid terug kon verwelkomen in het praesidium. Om eerlijk te zijn, ik vond dat het aandeel cafésporten in het aanbod veel te klein was, maar dat kan uiteraard ook mogelijk aan mijn interessesfeer liggen. Liesbet: Ik vermoed dat jij zo ongeveer wel het meest bezige bijtje was van de KHK. Ik kon geen dag het lokaal binnenwandelen of jij was er wel druk in de weer. Je functie als scriptor heb je perfect uitgeoefend, zonder dat je daar echt ervaring in had. Chapeau, als het ware. Jennifer: Ook jij bent niet onopgemerkt gebleven, en dat was niet enkel te wijten aan je fluo en fel-

6

gekleurde kledij. Ontelbaar zijn de keren dat ik je in de Blandijn zag rondlopen met een rolleke plakband en een hoop affiches onder de arm. Jen: Je bent een beetje gegooid in je functie als web, en laten we eerlijk zijn, soms was de website niet helemaal up-to-date. Maar je aanwezigheid op vele feestjes, cafébezoeken en dergelijke is mij zeker opgevallen. Waar het ook was, den Amber, „Little Odessa‟ (inclusief dikke negerinnen en seksueel ambigue personen), Durbuy of weet ik veel waar, steeds slaagde je erin mensen te entertainen met je obsessie voor vrouwelijke borsten. En terecht! Thierry D.L.: Opmerkelijk persoontje, al was het door je overdreven plat accent, voorliefde voor een niet nader genoemde onderontwikkelde stad en vreemde afkomst (jawel, de alom gevreesde anale driehoek). Over onze fuiven kan ik weinig opmerken, die waren in orde, wat ook te merken aan jouw alcoholische toestand het einde van de avond. Maar dat houdt wel een beetje van de charme in, nietwaar? Gwenny: Jouw overschakeling naar feest, en dan voornamelijk voor de organisatie van het Bal Masqué, bleek een goede te zijn. Zonder de tijd en het werk dat jij in het Bal Masqué hebt gestoken had de editie van 2007 er waarschijnlijk anders uitgezien. Frauke: Met trots kon ik dit jaar de fakkel van jou overnemen, al je verrichte werk is niet zonder de gepaste aandacht gepasseerd. Je functie als schachtentemster heb je absoluut naar behoren uitgevoerd, zelden zag ik schachten zo enthousiast de bladzijde (of was het nu de pagina?) afroepen dan dit academiejaar. Alexander: Jaja, ook extreem oude zakken krijgen aandacht in dergelijke betuigingen van dank. Mijn oh-zo trouwe rechterhand op cantussen en drinkvriend op café, als ik heel eerlijk moet zijn, ik heb veel aan u te danken. Woorden en drank schieten hierbij te kort, maar gelukkig zijn dat dingen die rechtgezet kunnen worden op café bij pot en pint.

Voila, het zit erop. Dit schrijfsel is vermoedelijk het laatste wat jullie zullen lezen van mij in mijn hoedanigheid als praeses. Met spijt in het hart maar met enorme trots kan ik terugblikken op een ongelooflijk plezant academiejaar. Ik ben er zeker van dat mijn opvolgers het komende academiejaar een minstens even spetterend festijn van zullen maken, en daarmee wens ik ze uiteraard alle succes!

Rest mij niets anders dan jullie succes te wensen voor de komende examens en ik hoop jullie volgend jaar terug massaal op onze activiteiten te ontmoeten.

Ut Vivat, Ut Floreat, Ut Crescat! (ut oenger, dust, en goeste) Thomas Van de Velde Praeses KunstHistorische Kring 2006-2007

7

Khkrant Het relaas van het tweede semester...

Dinsdag 20 februari: Sixties Party Allerlei langharige types die antioorlog leuzen rondbazuinden. Een lang aanslepende Amerikaanse oorlog met een groeiende protestbeweging. Jong, vrij, onbezonnen, studentikoos en verzot op rockmuziek. Lang leve de

Maar zoals je ziet is het meeste ook van toepassing op dit eigenste moment.

Het was met andere woorden hoog tijd om de platen van onze vaders van onder het stof vandaan te halen, en hun muziek nog eens uit de boxen te laten knallen. In een ware “I love the summer of sixty-nine”-sfeer kon men zich dinsdag 20 februari komen uitleven in de Tequila.

Al het beste van de jaren 60 en 70 kwam weer tot leven. Hippies in floeren broeken, peace-symbolen, grote zonnebrillen, (heel heel veel) meisjes in rokjes… jammer genoeg vond ik wel niemand gewillig om het free-loving concept nieuw leven in te blazen. Hoewel, misschien zijn sommige zaken maar beter in het verleden te laten.

Wij „no good‟ hippies konden ons verheugen op muziek van the Rolling Stones, the Beatles, the Doors en vele andere, iets oudere, muziekgoden. Voor sommigen onder ons was het verkleden gemakkelijker dan voor anderen, zo moest onze Praeses geen langharige pruik meer zoeken.

Voor diegenen die de verleiding van deze spetterende fuif toch hebben weten te weerstaan, kunnen de sfeer opsnuiven uit de foto‟s op de KHK-site.

Thierry de Laet

Maandag 5 maart: KHK-cantus KHKQuantus (ofte hoe een format oeverloos fout kan lopen) Wij spreken begin maart, het zaaltje achter café den Salamander in de Gentse Overpoortstraat, genoegzaam bekend als de verdorven plaats die God tijdens het platleggen van Sodom en Gomora abusieflijk over het hoofd zag – of gewoon niet in de as wilde leggen omdat het de enige plaats in het Gentse is waar ze, aldus God en de nieuwe señiorita, fatsoenlijke kumpirs weten te serveren. In ieder geval, daar zaten we dan, met een goed gevulde gelagzaal, een paar rijkelijk gevulde kroezen in de hand en een aantal steeds minder goed gevulde vaten achter de tapkast. Het leven kan mooi zijn: “la douce hospitalité, les chers amis”.

Het basisplan was in feite nogal simpel: we zouden cantussen; cantussen en quizen te-ge-lijk! Het opzet en de eigenlijke uitvoering waren om het zacht uit te drukken voor een cantus nogal complex: een deelnemer moest zich in feite door vier pagina‟s regels worstelen alvorens deel te kunnen nemen aan de drankuitvoering van Trivial Pursuit. Op zich in feite nog steeds niet echt een probleem: we zijn allemaal academici onder elkaar, en wat zijn nu vier bladzijden in het leven van de uniefstudent. Edoch, over het hoofd werd een beetje gezien dat naarmate de avond vordert de drank soms al eens een beetje in de man durft te geraken, de wijsheid in de kan en de kat op het koordje! En tenslotte is er dan ook bij ondergetekende veel te laat het besef gekomen dat een cantus en een quiz eigenlijk naar doelstelling van beide instituten toe vrij onverenigbaar zijn: luciditeit van geest is een basisvereiste voor het welslagen van een quiz, troebelheid van geest voor het welslagen van een cantus: daarom kan ik met fierheid zeggen dat het de allereerste oxymorontische cantus was. Foutje van de maatschappij: hele legioenen zedenmeesters hadden de orde niet terug kunnen brengen. De quizmaster kwam, zag dat de boel naar de botten was, en besloot het dan maar op een ongebreideld zuipen te gaan zetten. Voor het overige wel een best fijne cantus gehad, daar niet van, maar voor herhaling was het Quantus-format in ieder geval niet vatbaar. Voor de rest hebben we wel al bij al goddomme goed gelachen en veel fijne pintjes gedronken. En een wijze les geleerd!

Rednaxela Eppewed, Ed Rotnauq

8

Donderdag 8 maart: Bal Masqué De meest glamoureuze KHK-activiteit van het jaar zit er weer op. Het Bal Masqué was ook weer dit jaar een ongelooflijk succes. De jongens fraai verpakt in een kostuum met strik of das, om nog te zwijgen van de dames in schitterende jurken. De één al origineler gemaskerd dan de andere, maar zeker het zien eens waard.

Onder het alziend oog van de organiserende kringen leek het uitbundige volkje zich goed te amuseren op de dansvloer, maar ook naast de dansvloer. Dit jaar had het bal net dat ietsje meer. De aanwezigen werden niet alleen voorzien van overheerlijke hapjes, ze kregen ook de kans zich te laten schetsen in al hun glorie (en glitter) door een garde kunstenaars. En voor wie het nog niet genoeg was, waren er enkele bevallige grimeurs van dienst. Zij toverden de meest ondenkbare figuren en decoraties op de mooie koppies van de aanwezigen.

Aan het organiserende team, proficiat, voor alle aanwezigen, ook proficiat, voor zij die er niet waren, geen proficiat. Maar geen paniek, volgend jaar zijn we toe aan de 4 de editie en het belooft opnieuw een knaller te worden!

Evi Huys

Dinsdag 13 maart: Lezing ‘De discrete charme van het anti-voyeuristisch kijken’ Johan Swinnen Televisie, computer, reclameborden langs de wegen, „decorated shed‟,... de mens wordt non-stop, gewild en ongewild, bewust maar nog veel vaker onbewust, van overal geprikkeld met visueel materiaal. Sinds het ontstaan van de fotografie leven we in een beeldmaatschappij, balanserend op de steeds dunner wordende grens tussen fictie en werkelijkheid. Door de digitalisering verloopt die ontwikkeling in stroomversnelling, wat ons enerzijds blootstelt aan grote gevaren maar anderzijds tal van nieuwe mogelijkheden met zich meebrengt.

Als kunstwetenschappers (beeldende kunsten) is het beeld natuurlijk ons domein. Fotografie kwam nog niet aan bod in onze (soms te beperkte) studierichting en de (vele) studenten Kunstwetenschappen die niet kwamen luisteren en kijken naar deze interessante voordracht hadden dan ook ongelijk.

Prof. dr. Johan Swinnen is hoofddocent Hedendaagse Kunstgeschiedenis aan de Vrije Universiteit Brussel en hoogleraar Kunstgeschiedenis en Museologie aan de Hogeschool Antwerpen. Hij ging in op onze uitnodiging en gaf een uiterst interessante lezing in de Therminal, naar aanleiding van zijn artikel dat in een recente publicatie verscheen.

Na een welkome inleiding over de geschiedenis van de fotografie, vertelde Swinnen ondermeer over de evolutie van analoge naar digitale fotografie en de verschillen ertussen, bijvoorbeeld met betrekking tot de manipulatie. Foto‟s, digitaal of niet, ondergaan altijd een manipulatie, er bestaat namelijk niet zoiets als een objectieve foto. De grootte van een foto, het standpunt en de technische kennis van de fotograaf, het aangewende teleobjectief, de textuur,... de kijker wordt altijd ergens gestuurd en maar al te vaak werkelijk misleid door de fotograaf, waarbij ook de onderschriften niet vergeten mogen worden. Swinnen gaf talrijke voorbeelden uit de media in zijn presentatie, zoals bewerkte nieuwsbeelden, oorlogsfoto‟s…

We willen Johan Swinnen bedanken voor deze boeiende en leerrijke lezing.

Sarah Vermeulen

9

Woensdag 14 maart: lezing Kevin Wilson Reconstructietekeningen, we worden er regelmatig met geconfronteerd. Maar wie maakt die dingen toch allemaal en wat voor werk steekt er in? Dat was wat Kelvin Wilson, fulltime reconstructietekenaar ons kwam vertellen.

Na een tip van KHK-sympathisanten contacteerde uw favoriete studentenkring deze vriendelijke noorderbuur, die onmiddellijk bereid was om “tussen de soep en de patatten” een tussenstop te maken in het mooie Gent. Een auditorium regelen op korte tijd bleek geen sinecure te zijn. Na veel bloed, zweet en tranen van ondergetekende slaagden we er dan toch in auditorium B te reserveren, kwestie van genoeg plaats te hebben. Dit bleek achteraf gezien een overschatting van formaat, maar beter een klein en geïnteresseerd publiek dan een bende luidruchtige varkens. De lezing zelf was verrijkend, hoewel niet altijd strokend met wat we wetenschappelijke accuraatheid zouden kunnen noemen.

Kelvin, een sympathieke grappige man overigens, had nog nooit het charmante centrum van onze studentenstad bezocht. Daar besloten we wat aan te doen: een rondleiding doorheen historisch Gent en pintjes in de Dulle Griet (en na sluitingstijd de Amber, ons toevluchtsoord in donkere tijden). We hopen dat hij het even amusant vond als wij.

Al bij al een geslaagde activiteit dus.

Jen Smet

Donderdag 29 maart: Bowlen Donderdagavond 29/03/2007, laatste avond voor de start van het Paasverlof (die de meesten onder ons ongetwijfeld achter de bureau zullen doorbrengen), ideaal dus om een KHK-activiteit te organiseren. Onder het motto: crush de archeoloog of kunstwetenschapper trokken 16 KHK'ertjes richting Overpoort Bowl om er hun stoutste schoentjes aan te trekken, Bowlingschoentjes dan wel. De goede moed waarmee eenieder aan het spel begonnen was, ruimde al na twee spelletjes plaats voor hoofdzakelijk ontgoocheling. Blijkbaar was het grootste deel van de deelnemers toch niet de professionele bowler die hij dacht te zijn. Met slechts tien punten na vier spelletjes, wat wil je… Al snel werd ook duidelijk wie de te kloppen man zou zijn. Met een overweldigende voorsprong begon Kwak aan de laatste vijf frames.

Toen echter sloeg het noodlot toe onder de vorm van een vreselijke bowlingblessure, blaren op de vinger!!!! De voorsprong smolt als sneeuw voor de zon en het werd als het ware terug spannend. Op het nippertje slaagde Kwak er echter nog in enkele punten voorsprong te behouden. De avond werd na deze intense bowlingpartij afgesloten met een rustige dronk, om van alle emoties te bekomen.

Devi Taelman

Dinsdag 17 april: Baseball Om 18u spraken een aantal enthousiaste KHK-ers af aan de trappen van de Blandijn om een keertje sportief te gaan doen. Deze keer stond er baseball in het Zuid-park op het programma. Daar aangekomen kwamen we juist één persoon tekort om mooie ploegen van vijf personen te vormen, dus sprak Thierry een voorbijwandelend meisje aan die hij met zijn charmes wist te overtuigen om mee te spelen. De wedstrijd ging van start en de eerste ploeg begon heel sterk, toen de andere ploeg aan slag kwam, deed die het ook niet slecht en de score ging ongeveer gelijk op. De één kon al beter op de bal slagen dan de andere (lees = ik persoonlijk kan wel op de bal slaan, maar van kracht is er amper sprake) en er werden verschillende home runs geslagen. Op een gegeven moment stond er een buitenlander zeer geïnteresseerd te kijken aan de zijlijn. Het bleek een cricketspeler te zijn en na een korte uitleg van het spel speelde hij mee. Zijn slag was perfect om dit nog nooit gedaan te hebben, maar dat hij moest lopen naar de honken had hij precies niet goed begrepen.

Na zo‟n uur en half spelen en het winnen van de tweede ploeg (geen idee of hij de stand juist heeft bijgehouden, maar we zullen Thierry maar geloven) besloten we om allemaal terug naar ons kot te gaan of te gaan eten, aangezien we van deze toch wel inspannende sportactiviteit honger hadden gekregen. Volgend jaar doen we dit hopelijk weer, want was is er leuker dan op een balletje kloppen met een grote baseball bat.

Liesbet Kint

10

Vrijdag 20 t.e.m. maandag 23 april: Praesidiumweekend Het normaal jaarlijks voorziene praesidiumweekend ging dit jaar door in de chalet "l'Observatoire" in de buurt van het Waalse gehucht Barvaux. Dit weekend begon vrijdag 20 april met het vertrek van twee groepen. Eén 's middags (bestaande uit Phierry, Jennifer en Liesbet = de saaie groep natuurlijk (gepatenteerde grijns) ) en één 's avonds (bestaande uit mezelf, Jen, Dees en Boris =de toffe, übercharmante, hyperintelligente sectie van het hoopje, natuurlijk). Ons avondgroepje verzamelde in Gent St. Pieters waar ik als eerste arriveerde, Jen/Dees en den bak Jupiler als tweede en onze Boris en zijn thesis als derde.

Na wat gezever en gezuip namen we onze eerste trein richting Luik. Op deze trein verbleven we in de hal tot we Brussel gepasseerd waren en we ons in de zetels konden zetten. Tot Brussel speelden we wiezen en vertelden we wat losse anekdotes en moppen en aten Jen en Dees een salami bij hun pinten. Na Brussel eigenlijk hetzelfde scenario, maar dan kaas i.p.v. salami bij de pinten. Ook hier ontdekte Jen dat hij zijn GSM had laten liggen in de hal van de trein en tja in onze tijden en op dergelijke lijn moest men natuurlijk niet hopen dat dat ding daar nog lag. In Luik aangekomen kon men aan het overdreven station zien waar al dat belastingsgeld broodnodig lijkt voor te zijn. Het was zo een lelijk post-modern, overprijzig stuk smeerlapperij waarin men niet de moeite moest doen om een gouden snede in te gaan zoeken (Viva la revolucion!). Hier namen we de trein vervolgens richting Durbuy die ook stopte aan onze halte, zijnde Barvaux. Het kluchtenniveau op deze trein begon af en toe een beetje te fenomenale laagtes te bereiken voor onze Boris en een Waals vrouwelijk exemplaar naast ons. Dus ik en Boris begonnen een discussie over het landschap, grondinvesteringen, wonen in deze streek en hoe men in de toekomst een huisje aan zee zou kunnen hebben in deze streek met de opwarming van de aarde

en de stijging van de zeespiegel. Het enige spijtige was het volk en de taal in deze streek.

Waarop ik zei geen probleem: een beetje etnisch zuiveren en voilà probleem opgelost.

Waarop onze Boris dan zei : dus die Dode Zee Rollen hadden dus toch gelijk. Reactie hierop van mijnentwege was natuurlijk die overbekende grijns. We kwamen uiteindelijk aan in Barvaux en begonnen onze wandeltocht richting onze hut die 4 kilometer verder lag met een nogal gebrekkig plan (zijnde een stylolijn door een grote witte plek - en u vraagt zich nog af waarom Belgen nooit een oorlog gewonnen hebben en zo graag gatkussen). Gelukkig is er natuurlijk die fantastische moderne technologie van de GSM (=Genitaal Sterilisatie Mobieltje), zodat onze Boris kon bellen naar zijn vrouwtje (=Jennifer) voor richtinggeving. Tja, u raadt het al.... Toen we een lang boerenpad bewandeld hadden en we niet direct iets zagen opdoemen besloot onze Boris toch wederom even te polsen bij Jennifer en we zaten natuurlijk verkeerd. Iets wat Jen en Dees natuurlijk niet echt apprecieerden, omdat ze al die tijd naast hun rugzak die bak bier hadden moeten dragen. Ik vond dit geheel natuurlijk zeer grappig en grijnsde me een breuk. In de juiste richting wandelend zei Dees vervolgens dat ze beter maar eten klaar zouden hebben als we toekwamen. Tja, ik heb het Dees al vroeger eens gezegd. Die tijden zijn gepasseerd mijn beste. Vrouwen willen en kunnen niet meer koken (Viva la revolucion! Viva la pasta! Viva la junk food!). Goed, uiteindelijk kwamen we aan in onze chalet (dat me direct het gevoel gaf in de Alpen te zijn) en als verwacht overdreven luxueus was

11

(vrouwen hé) en waar de eerste groep naar TV aan het kijken was (=hedendaagse gezelligheid).

We aten uiteindelijk pasta bolognese en startten vervolgens de avond van discussies, kluchten, zuipen, sigaren roken (Jen en Dees) en Phierry leerde ons die avond dat Egypte blijkbaar het meest stabielste land in de wereld is (politieke correctheid, leugen ... allemaal één grote pot nat. Alleen erg dat intelligente mensen op den duur zelf niet meer het verschil kunnen zien tussen onzin en realiteit en zelfs kwaad worden als ze er op gewezen worden. Fantasie is aangenamer dan realiteit, daarom ook de voorkeur voor het eerste). Uiteindelijk bleven Jen, Dees en ik over als diegenen die wakker bleven tot 6u 's ochtends. Tijdens die uren alleen ging ik op een bepaald moment drinken in de keuken halen en besloot een deur open te doen die als enige gesloten was. Dit bleek de toegang te zijn tot de kelder, waarvan we tot dan toe nog niet op de hoogte waren. Ik dwaalde de trap af, terwijl Dees en Jen nog in de salon zaten, en zag in de eerste ruimte ineens een ping pong tafel staan (tja, in Wallonië gebeurd alle plezier in de kelder hé). Ik riep dit naar boven en we speelden vervolgens een paar partijtjes ping pong, terwijl we wat zeverden. De kelder was echter ook gescheiden door muren in verschillende compartimenten (weer zo een Waals fenomeen hé) en had nog drie andere opeenvolgende deuren naar andere ruimtes. Laten we zeggen wat men achter deze deuren vond steeds nogal zeer euh apart was. Ach fuck al die verbloeming. Het waren duistere, stinkende ruimtes met puin, matrassen, rioleringsbuizen, afval en zaken die men in het duister niet kon identificeren (hopelijk dode politici). Hierna gingen we even terug naar het salon, waar Dees per ongeluk het glas van Pierry, dat op de salontafel was blijven staan, omver stootte. Toen ontstond een discussie: zouden we a/ Pierry wakker maken om zijn glas op te kuisen b/ een papiertje leggen met "Pas Op Glas!" of c/ het achter het gordijn vegen. Het werd optie c en ik maakte een foto van deze marginale doch hilarische actie. Hierna besloten we te gaan slapen. Dees en Jen besloten buiten te slapen in het gras. Uiteindelijk waren ze reeds vroeg wakker door de dauw en besloten ze om 8u30 iedereen wakker te rammelen met potten en pannen. Ik was zelf al wak-

ker dus was hiermee niet echt gekloot. De anderen... tja... brute pech hé. Ik dekte de ontbijttafel en kookte wat eieren en na het ontbijt besloten we te voet naar Durbuy te gaan langs de Ourthe.

Een mooie wandeling van ongeveer 8 kilometer.

In Durbuy staarden we even bij een beenhouwer naar de varkenspootjes aan het spit wat Boris Bourgondische hammetjes noemde. Hierna deden we een terrasje en volgde ik Phierry in de keuze van een Durbuy Blonde, zonder te weten dat dat onding 3,60 Euro koste. Allé, het was geen slecht bier, maar het was nu ook niet het beste dat ik ooit gezopen had en het was verdraaid geen 3,60 Euro waard! (smerige Waalse uitbuiters, Grmph!!!!!). Na hier als de doorsnee Japanse toerist afgezet te zijn geweest besloten we langs een wandelpad de berg achter Durbuy te beklimmen. Bovenaan hadden we een goed uitzicht over het geheel van Durbuy. Hierna daalden we weer af en gingen we op zoek naar een goeie eetplaats. Eén ding dat men moet weten dat men hier nogal zware prijzen heeft. Nog niet op Parijs niveau, maar men voelt toch al de lichte neiging een molotov te fabriceren en een lokaal autootje te massacreren (grijns). We vonden eerst een broodjesbar die aannemelijk leek, maar terwijl Jen, enz. de tafels tegen elkaar waren aan het plaatsen kwam de bazin naar buiten.

De dame stond eerst stil met haar hand voor de mond met een Hollywood jaren dertig drama expressie op haar gezicht (u weet wel "Oh no King Kong you big hairy ape, don't take me" het enigste dat ontbrak was de melodramatische schreeuw). Na dit stil moment zei ze "kijk elke dag moet ik die tafels stabiliseren op deze keien en als ge ze verplaatst dan gaan die poten kapot, begrepen?!" Gericht voornamelijk tegen Jen, wiens blik ik aandachtig in het oog hield en zover ik Jen reeds ken, slikt deze geen autoriteit of autoritaire uitlatingen. Zijn reactie verwachtte ik dus al en hij stelde zich recht en zei dat hij hier niet zou eten "met dat boertig wijf" en moest

12

zijn razernij duidelijk even zwaar onderdrukken. Dees zei vervolgens ook dat klantvriendelijkheid iets was dat deze dame blijkbaar niet doorhad. Dus we zochten een andere plek. Sommigen wilden zelfs eerst doorwandelen tot Barvaux om daar iets te zoeken. Ik zei echter dat dat dat een slecht plan was, want we hadden in Durbuy veel meer keuze en Barvaux was nog een eindje wandelen (8 kilometer). We vonden uiteindelijk een restaurant dat de andere kant leek te zijn van het terrasje waar we eerder iets gedronken hadden (we herkenden de dienster).

Hier was er wederom discussie over de prijzen van het eten. Uiteindelijk bestelden Jen en Dees een macaroni met hesp, de rest een soepje en ik... wel het fossiel dat ik ben, had nood aan een echte maaltijd. Geen pasta, pizza of andere rommel waar men een 200 kilo, ik zie mijn fluit niet meer, nicht van wordt. Dus ik ging voor het konijn met pruimen.

Decadent zoals Jen het noemde. Ik zie echter het andere als het decadente en betaalde voor dit gerust wat meer dan weer voor de 6000ste keer te kauwen op een stuk pasta. Hierna gingen we naar de reserveringsplaats voor onze kajaks voor zondagmiddag. Terwijl Dees en zo gingen reserveren zaten wij buiten te wachten op Evi en Niene die uiteindelijk dan ook bij onze groep gingen aansluiten. Uiteindelijk kwamen ze uit de hoger gelegen straat aangestapt beiden met zonnebril, een ijsje en een guitige blik van "hahaha". Hier maakten we de afspraak dat Evi, Niene en Phierry met de auto om eten zouden gaan en ons dan zouden ontmoeten in Hamoir waar we normaal naar toegingen voor een paar grotten. We namen de afslag naar Hamoir 10 km langs het water wat uiteindelijk op het einde de verkeerde weg zou blijken te zijn. We besloten de avontuurlijke route te nemen waar er geen pad was door het struikgewas op de hellingen, enz‌ Was tof, maar Boris had geen grip

op zijn schoenen en ook Liesbet en Jennifer hadden wat last. Dus de kopgroep bestond uit mezelf, Jen en Dees. Later veranderde dit en werd dit mezelf, Jennifer, Boris en Liesbet doordat de twee andere kornuiten een ander padje gevonden hadden in een uitgeschuurde bedding. Uiteindelijk kwamen we uit in Barvaux, waar dan een pijl stond Hamoir 12 kilometer in de richting waar we vandaan kwamen.

Grappig en de nodige stekken volgden natuurlijk op dit alles. We wachten toen uiteindelijk op Evi en Co., die moesten terugkomen uit Hamoir met de auto, op de trappen van de kerk van Barvaux. Ze bleven echter maar weg en Dees maakte zich al ongerust dat Phierry een orgie aan het houden zou zijn met de twee deernes. Hij uitte dan ook het dreigement dat als dat het geval zou zijn ik dood zou zijn. Natuurlijk greep ik dit aan om steeds wat olie op het vuur te gieten door plagende suggesties (befaamde grijns). AllĂŠ, ik leef nog dus ge kunt het al raden, onze Phierry did not get lucky. Ze kwamen uiteindelijk niet naar de kerk en we gingen vervolgens te voet naar de hut terug. Daar gingen we een barbecue houden als avondmaal. Als enige had ik die avond niet zo een grote honger, omdat ik 's middags goed gegeten had en dat beste kindertjes is wederom een voordeel van een deftige maaltijd tegenover het standaard pasta-infuus. Wederom werden levendige discussies gevoerd tot diep in de nacht en ontkurkte ik ook een fles rode wijn die ik meehad. Een goede zachte, fruitige Bordeaux Trois Colonnes die ik deelde met Boris, waarmee ik het merendeel van de avond discussieerde. Uiteindelijk ging iedereen die avond wat vroeger gaan slapen. De volgende ochtend was ik als eerste op en werd snel vervoegd door Boris, die wraak wou voor de eerste ochtend. Uiteindelijk besloten we Jen en Dees buiten te sluiten door de ruiten en deuren te sluiten en te ontbijten

13

voor hun neus zonder ze binnen te laten. Ik ben echter een edelmoedig persoon en legde mooi twee bananen op de vensterbank (genotsvolle grijns). Ik wist echter dat ze niet zouden komen smeken aan de ruit om binnen te mogen (wat ze ook niet deden). Dus wij aten op ons gemak en ik liet hen even zien dat ik een lekkere koffiekoek aan het verorberen was door dit voor de ruit te gaan tonen (vrouwelijke onschuldige blik). Na het ontbijt ruimden we op en uiteindelijk gingen we weg via de garage en gaven de sleutel aan Dees en Jen, die geen happy campers meer waren. Uiteindelijk haalden ze ons in voor het kajakken en bleek er een veel kortere route van 3 kilometer te zijn over een grote heuvel, die we namen. Iedereen ging in een kajak van twee, behalve ik. Ik wist echter uit ervaring dat ik beter op mijn eentje zou kunnen gaan, dan samen met iemand anders die dan constant tegenpeddelt of je doet zigzaggen. Als een echte mesolithische visser zat ik dan samen met Dees en Jen (die samen zaten) honderden meters voor op de rest (zonder zelfs veel te moeten peddelen). Ja, bepaalde dames, ik noem geen namen, Evi en Niene dus (grijns) bakten er werkelijk niets van. Tja, ooit afgevraagd waarom we sedentaire pastavreters geworden zijn?! Doe zelf eens een dergelijk empirisch experiment en het wordt wel snel duidelijk. Het eindigde dan ook een beetje in een rel tussen Evi/Niene en Dees/ Jen, omdat ze niet wilden wisselen, zodat het een man/vrouw kajakformatie zou worden. Uiteindelijk kwam Evi terecht in de kajak met Phierry en verscheen er een grijns op haar gezicht. Natuurlijk als professioneel grijnzer was ik niet zwaar onder de indruk van dat staaltje "haha still got the charm" grijnsje. Doch die hoffelijkheid van Phierry was benoemenswaardig en natuurlijk compleet onbaatzuchtig zoals het een man beaamt (grijns). Uiteindelijk kwam ik als eerste aan het eindpunt (ja, ik ben een macho voor jullie zwakkelingen en inferieure macha's - grijns) en op deze plek besloten Jen en Dees een beetje te zwemmen voor we terug gingen naar de hut. In de hut gingen we pannenkoeken eten, gemaakt door onze Jen en ze waren niet slecht en zoals ik al eerder eens zei er

zit meer in Jen dan ge hem op het eerste gezicht zou geven (is geen stek). Hierna gingen Evi, Niene, Dees en Jen naar huis met de auto en bleven ik en de rest achter tot maandag. We aten die avond hotdogs (God bless America) en speelden spelletjes zoals jungle speed en wiezen en spraken een beetje over de gebeurtenissen van het weekend. De volgende ochtend kuisten we op en moesten we ons haasten naar het station, zodat ik, Boris en Phierry al doorgingen met eveneens de valiezen van de dames, die aan het betalen waren bij de lokale dame in kwestie. Op beide treinen ontstonden verhitte discussies. De laatste op de tweede trein ging over kuisvrouwen. Nu voordat jullie mannenhaters mij beginnen te verdenken van vrouwonvriendelijke sentimenten en uitspraken: ik startte dit onderwerp NIET. Echt, dit was een discussie tussen de twee fronten van Boris, Jennifer, Liesbet (pro) versus Phierry (contra). Nu dat hield mij natuurlijk niet tegen af en toe een beetje gevatte steun te leveren aan Phierry (grijns). Mijn punt: wilt ze niet kuisen en ze neemt een kuisvrouw dan dumpt ge haar gewoon voor die kuisvrouw en voilà probleem opgelost. Dat of natuurlijk zo een stukje import vanuit Oost-Europa of Thailand natuurlijk (damn reality is funny). Natuurlijk het probleem lost op termijn zijn eigen dan zelf op hé, want de luie dochters van onze luie dames kunnen dan gaan kuisen bij de dochters van die geïmporteerde ex-slaven en raad dan eens wie vanuit de hemelen eens breed zal grijnzen. Juist mezelf en Odoaker natuurlijk (voldane grijns). Allé, dat was het en voor meer info en politieke incorrectheid trakteer me eens een pint als ge me tegen het lijf loopt.

Yoeri De Nil

14

Woensdag 25 april: De opera: verslag van een avontuur!

Deel 1: de heenreis Allereerst wil ik u verblijden met de meest opmerkelijke hoogtepunten van deze reis: -Een eerste reactie van Liesbet Kint: „Ik ben een klungel op mijn hakjes‟, praktisch onmiddellijk gevolgd door „De buschauffeur is een vriendelijke mens‟.

-Om 18.41 u was de 47-koppige bus reeds gezwind onderweg naar Brussel, hoofdstad der Belgen.

-18.42 u: Jen deelt de tickets uit, na geen zorgvuldig onderzoek naar de 4 beste plaatsjes om onszelf ongegeneerd op neer te vleien. Slechte corruptiepunten Jen! Liesbet is helemaal niet tevreden. Ze gaat waarschijnlijk helemaal vanboven zitten. Bij deze gaat ze toch, ook al klungelt ze, van haar plaats komen om nogmaals, zijnde voor de derde maal, de aanwezigen te tellen. Melanie (kunstwetenschapster) deed dit de eerste maal op perfecte wijze, aangezien het aantal getelde aanwezigen vakkundig overeenstemde met de door Liesbet opgestelde lijst, rekening houdend met het feit dat er drie mensen niet kwamen opdagen en er één verstekeling zodoende wel meekon. Jen (archeoloog) telde er twee te weinig. Liesbet (kunstwetenschapster) telde juist en vond de verloren plaats, die haar toch nog een mooi plekje op zou leveren. Dit geregeld hebbende, trekt ze voldaan haar schoenen terug aan, die ze eerst met moeite verwijderd had om de bus te kunnen doorwaden zonder op haar gezicht te gaan.

-18.53 u: Liesbet heeft geen idee waarover de opera gaat gaan. Melanie beaamt dit. Liesbet Kint was wel de enige die zo slim was geweest om op voorhand eens op te zoeken hoe lang de opera zal duren. Met de snelheid van een hyperactieve rekenmachine berekent Melanie vervolgens hoe laat de voorstelling dan zal afgelopen zijn en hoeveel ze nog zal kunnen meepikken van de OAK-cantus, special edition. Dit zal niet zo veel meer zijn , bedenkt ze triest. (Nota van de auteur: de nabije toekomst zou echter uitwijzen dat die cantus fenomenaal lang gerokken werd en ze kon nog twee volledige tempi meepikken).

-19 u: De airco staat te hard, aldus Kint. In de verte zien we Brussel al liggen. Brussel, met zijn grote, hoge, heel erg lelijke gebouwen.

Een architecturaal genie als Melanie heeft natuurlijk direct gezien dat dat gebouwen zijn.

Er zijn ook auto‟s, veel auto‟s…

-19.02 u: We naderen het eind van de autosnelweg. Nu kunnen we onze snelheid van 120 km per uur niet meer behouden en is de kans dat we nu trager zullen gaan plots groter geworden met een minimum van 30 km per uur.

-19.04 u: RECLAME: Melanie besluit om een boek te schrijven. Zie misschien een of andere N.A.A.K.T. voor de inleiding hiervan. Tot dan blijft de mogelijke inhoud ervan voor u zowel als voor ons een raadselachtig geheim.

-19.07 u: Liesbet geeuwt. Ze vindt de opera saai. En hij is nog niet eens begonnen. En dat wil musicoloog worden, tss… We passeren een heel lelijk gebouw. Het is de basiliek van Koekelberg. Ik denk dat het tijd wordt dat we die mannen eens een goeie verver aanraden om hun dak eens een ander couleurken te geven. Ik weet er al een!

BVBA Scheys Marc, schildersbedrijf, Klapstraat 30, 9402 Meerbeke Dat is Melanie ‟s papa. Liesbet stelt de belachelijk onnodige vraag of zij dan ook goed is in verven. A ja, want verf, dat zit ons in het bloed. Ik heb dan ook doelbewust gekozen voor de richting Kunstwetenschappen om later in de zaak van ons vader te kunnen gaan.

-19.12 u: We passeren de KUB. Allemaal samen: “Jannetten!!” En Liesbet geeuwt opnieuw.

-19.13 u: Eerste indruk van Brussel, hoofdstad der Belgen: veel stad, weinig Belgisch hoofd. Veel vuil en mannen die onder auto‟s liggen. Veel homies en pittabars,… eigenlijk zo‟n klein beetje lijk de Overpoort, maar dan in „t groot. In het café „Petit Stella‟ verkopen ze Maes. Gelukkig hadden we hem niet bij op onze bus.

-De opera blijkt van Stravinsky te zijn. Deze man is verantwoordelijk voor Liesbet‟s angst voor dino‟s.

-19.23 u: We bevinden ons in de Antwerpse laan. We zijn hier mis e…

-19.29 u: We passeren de parking van het Alhambra. We zijn hier echt serieus mis e…

Deel 2: The Rake‟s Progress We zitten nu in de Muntschouwburg te Brussel. Vanaf hier ben ik (d.w.z. Melanie) gedwongen om dit spannende verhaal verder alleen af te maken, want mijn compagnon Liesbet zit momenteel op zo‟n 20 meter afstand onder mij in

15 een hoek van 45°.

De sfeer is vergelijkbaar met de sfeer net voor het begin van een opera in de Muntschouwburg te Brussel. De mensen zoeken hun plaats en babbelen nog wat na over de busreis. De fluiten maken irritante fluitgeluiden. Ze doorlopen elk een willekeurige toonaard. De violen doen zo mogelijk nog irritanter. Ik hoop eigenlijk dat ze niet allemaal samen nog gauw een stukje aan ‟t inoefenen zijn.

De opera begint…

Deel 3: The Rake‟s Progress, the sequel Bij deze stopt het rechtstreeks verslag, want tijdens de opera kon ik natuurlijk niet schrijven e. Ik zal jullie niet langer in spanning houden, want de vraag die op iedereen „s lippen brandt, luidt natuurlijk: „Hoe was den opera nu eigenlijk?‟ Awel, goed…

Op vlak van enscenering was ik wederom serieus verblijd, want ik ben grote fan van spectaculaire decors en allerlei trucjes van de foor. Alhoewel het grote voedingsaanbod voor de ogen hier misschien ook wel een beetje bedoeld was als afleiding van de muziek. Ik heb niets tegen Stravinsky natuurlijk, toffe gast, maar zijn muziek is gewoon mijn ding niet helemaal. Toch niet de muziek van the Rake‟s Progress. Laat mij het zo stellen: in mijn ogen was dit eigenlijk meer een theaterstuk op muziek gezet, meer recitatief als iets anders. En toch waren er van die ogenblikken dat ook de muziek mij heel erg kon raken. Vooral tijdens de sologezangen van Anne, de verloofde van Tom die tevergeefs wacht tot haar vriendje haar naar Londen laat overkomen.

Even een korte schets van het verhaal: Tom Rakewell,een jongen van het platteland, is verloofd met Anne, de dochter van een rijke landeigenaar. Op een dag komt er een man met het testament van een verre nonkel van Tom, die plots schandalig rijk blijkt te zijn. Tom vertrekt met de man, Shadow genaamd, naar Londen, maar valt daar ten prooi aan de verlokkingen van de grote stad :drank, seks, drugs,… Volledig onder de invloed van Shadow doet hij dingen die hij normaal nooit zou doen, en hij vergeet zijn liefje op het platteland. Hij trouwt zelfs met de behaarde Baba, puur voor de publiciteit. Diep in zijn hart is Tom echter nog smoorverliefd op Anne, die hem komt opzoeken. Hij wil haar echter beschermen tegen de gevaren van de stad en stuurt haar terug naar huis. De gebeurtenissen volgen elkaar op.

Tom geraakt dieper en dieper in de misérie en zijn enige „vriend‟ Shadow blijkt uiteindelijk de duivel te zijn, die nu zijn ziel, doortrokken van de slechte daden, komt opeisen. Tom ontsnapt hieraan door een kaartspel te winnen van de duivel, waarbij de liefde dus duidelijk het kwade overwint. Toch loopt het nog slecht af: Shadow beschadigd Tom‟s brein, waardoor hij gedoemd is om voor de rest van zijn leven als krankzinnige door het leven te gaan.

De decors: eerst begint het vrij sober met een plattelandsuitzicht, maar vanaf het moment dat Tom in Londen komt, wordt het spectaculair: bedden verdwijnen in het niets, caravans komen als paddenstoelen uit de grond en vliegen daarna hoog de lucht in. Ook de maquette van de villa van Anne ‟s vader kwam zeer speciaal over bij mij. Het tweede deel: een geweldig balkon met zwembad, waaraan later een veiling wordt gehouden om Tom ‟s spullen na diens vertrek te verpatsen.

Baba, de behaarde Turkse, was mijn persoonlijke favoriet. En ik denk dat ik daar niet alleen in was. Dit afzichtelijk vrouwmens, onbeminnelijk als vrouw, maar fel begeerd als kermisattractie, had inderdaad overal haar. In haar bikini was ze dus niet bepaald ons prototype van vrouwelijk schoon.

De slotscène is eigenlijk de minst spectaculaire, en het einde is er dan ook een beetje aangebreid.

Totaalbeeld dus van deze avond: ik vond het geweldig plezierig, tof verhaal, toffe opera, maar enkel op basis van de muziek zou ik er niet toe aangetrokken worden, en dat heb ik bij veel andere opera‟s wel.

Deel 4: De terugreis De terugreis was minder spannend en avontuurlijk als de heenreis. De mensen op de bus praatten nog wat na of overlegden al wat ze zouden doen eens ze terug in Gent waren. Wij roddelden wat over iedereen die er niet bij was, wat onmiddellijk één van de redenen is waarom ik altijd overal bij wil zijn. De buschauffeur wenste ons nog alle geluk toe met onze studies, waaruit ik enkel dezelfde conclusie kon trekken die Liesbet zo‟n 4 uur vroeger al trok: „De buschauffeur was een vriendelijke mens…‟ Melanie Scheys

16

Dinsdag 2 mei: Streekbierenavond Aan alle die er net als mezelf een houten kop hebben aan overgehouden, gegroet.

Aan alle die slimmer zijn geweest, of hebben kunnen uitslapen, ook gegroet (maar met minder medeleven). Zij die het niet meegemaakt hebben foei foei foei. Jaja, de Amber was een paar weken geleden weer the place to be. Aan zeer markteconomische prijzen, namelijk €1,10 per bier. En zoals iedereen wel weet: BIER = PLEZIER, en dus Weinig GELD = Veel BIER = Veel PLEZIER. Onder de normale (geplande) omstandigheden ging iedere gelukkige (lees aanwezige) het recht hebben op VIJF verschrikkelijk originele streekbieren.

Na de 5 rondjes ging iedere gelukkige een Achel, een Zwijntjesbier, een Augustijn, een Karmeliet en een BarBar geproefd hebben. Maar vanwege een kleine overschatting mijnentwege was er nog bier genoeg voor diegenen die nog niet voldaan waren. En vele gelukkigen lieten het zich dan ook welgevallen. Zij zagen zich wel genoodzaakt een hartverscheurende keuze te maken tussen al deze topklassenbieren. Hoewel BarBar naar mijn inziens het vaakst aan het kortste eind trok. De dialogen voor zover ze niet over de bieren gingen, brachten elk mogelijk gespreksonderwerp aan bod. (Ik ga jullie zelf laten uitmaken hoe je dit het best kunt interpreteren.) Aan het einde van zulk een fantastische avond gekomen gingen de overgebleven gelukkigen..... (weet ik veel, ik ben gaan slapen, maar wat de rest gedaan heeft.....)

Thierry De Laet

Woensdag 3 mei: Workshop hedendaagse dans door Nathalie Elghoul De vloer van de podiumzaal in de Therminal moet dringend nog eens gekuist worden! Dat is de eerste conclusie die ik trok na het zien van mijn zwarte blote voeten na de workshop hedendaagse dans. Mijn volgende conclusie was dat het heel plezant en ontspannend was geweest! De danseres hedendaagse dans die ons kwam lesgeven (en waar enkelen onder ons al eens oriëntaalse dans van hadden gekregen) was Nathalie Elghoul.

We begonnen allereerst met op de grond te gaan liggen en rustig adem te halen. Daarna leerde Nathalie ons een dans aan waarbij vloeiende bewegingen centraal stonden. Er moest soms gelopen en gesprongen worden en op een gegeven moment viel er zelfs een slachtoffer: een voet die in het gezicht van iemand anders terechtkwam. Een koude fles cola die nog in de koelkast lag van de podiumzaal diende eventjes als ijszak, hoewel een rode bult al tevoorschijn kwam op het voorhoofd van het slachtoffer. Na deze korte pauze gingen we nog even verder met de hedendaagse dans en schakelden we daarna, op aanvraag van één van de deelneemsters, over op oriëntaalse dans.

We eindigden deze dansworkshop met een ontspanningsoefening en met onze dankbetuigingen aan Nathalie.

En ook al had ik toch wel wat spierpijn de volgende dag: deze activiteiten zijn zeker voor herhaling vatbaar!

Liesbet Kint

Dinsdag 8 mei: Jong bloed vergadering Woensdag 9 mei: Gratis vat ter ere van het nieuwe praesidium Het academiejaar loopt stilaan op z‟n einde en dan moet er al eens gedacht worden aan het volgende jaar.

Daarom hield de KHK op 8 mei een Jong Bloed Vergadering. Tijdens deze bijeenkomst wordt het nieuwe praesidium samengesteld.

Rond 20u gingen de verkiezingen van start. Eerst werden de nieuwkomers uit de vergaderzaal gekeild zodat het dagelijks bestuur kon worden verkozen door het oude praesidium. Na enkele (niet zo spannende, maar wel grappige) stemronden was deze opdracht al achter de rug.

Daarna mochten alle nieuwkomers terug binnen en werden de andere functies verdeeld. Soms was er maar één kandidaat, wat gemakkelijk was, maar voor andere functies duurde het meerdere stemronden om de uiteindelijke „winnaar‟ te kunnen aanduiden. En hoeveel keren Tho zich ook stelde, hij geraakte jammer genoeg niet verkozen, er waren dan ook niet zoveel plaatsen vrij. Het echte jonge bloed komt dit jaar maar van vier personen, waar er vorig jaar acht waren. De meeste hiervan wilden graag nog een tweede jaar de KHK ten dienste staan, wat dus het beperkt aantal nieuwe plaatsen verklaart. Er zijn ook enkele wijzigin-

17

gen aangebracht in de structuur van het praesidium: de functie van feestpraeses is gereduceerd van twee personen naar één en de functies heraut en P.R. zijn samengevoegd tot twee P.R.‟s, één voor de Archeologie en één voor de Kunstwetenschappen.

Zo‟n twee uur en half en een grote zak chocotoffs later was het praesidium 2007-2008 samengesteld! Dit gingen enkelen onder ons al vieren in de Amber en de dag nadien deden we dit nog eens over met een gratis vat voor alle KHK‟ers ter ere van het nieuwe praesidium! Het werd een leuke en lange avond met veel gratis pintjes, cola en water (maar dan vooral pintjes) en interessante gesprekken.

Hopelijk zal het nieuwe praesidium zijn taak goed volbrengen. De volgende mensen gaan er in ieder geval voor proberen zorgen dat volgend jaar minstens even goed en wie weet zelfs nog beter gaat worden als dit jaar: Praeses

Vice-Praeses

Penningmeester

Melanie Scheys

Evi Huys

Jennifer Van den Avijle

Secretaris

Studiepraeses Archeologie

Studiepraeses Kunstwetenschappen

Thierry Van Neste

Liesbet Kint

Niene Dauphin

Feestpraeses

P.R. Archeologie

P.R. Kunstwetenschappen

Thierry De Laet

Sophie Bonnewijn

Jen Smet

Webpraeses

Reispraeses

Sportpraeses

Thomas Van de Velde

Karlien Jordens

Alexander Cattrysse

Cultuurpraeses

Scriptor

Schachtentemster

Cumur Küçük

Devi Taelman

Frauke Hamerijck

Khkalender De laatste, maar vooral leukste activiteiten van dit academiejaar zullen zijn: Preproclamatiecantus: Maandag 2 juni, Salamander, 20u Preproclamatiefuif: Woensdag 4 juni, Tequila, 21u

Be There!

18

Cultuur deze zomer Naast het harde werken van de komende weken dat ons voor de boeg staat, mag er toch reeds een blik geworpen worden op wat (culturele) ontspanning: naast de vele festivals die voor de deur staan, zijn er deze zomer ook enkele andere niet te missen evenementen en andere activiteiten in Gent. Hier volgt een kleine selectie, nog leuke ideeën vind je op de site van de Vooruit of op www.gent.be

Heropeningstentoonstelling: Kunstenaarsportretten uit Antwerpen, Brugge en Gent

Heropening na 4 jaar renovatie. Nieuwe opstelling van de werken. Tentoonstelling zelfportretten en portretten van kunstenaars.

Wanneer: 26/05 tot 19/08 2007 Waar: Museum voor Schone kunsten Gent

De Gentse Feesten Van zaterdag 14 tot en met maandag 23 juli 2007, ze beloven opnieuw geweldig te worden! Met vier internationale spelers, gratis muziek op elf pleinen en honderden binnenactiviteiten is er voor elk wat wils.

Voor de 13de keer vindt tijdens de Gentse Feesten 10 Days Off plaats. Ook dit jaar zijn de drie podia in het Kunstencentrum Vooruit bestemd voor namen als: Booka Shade (Duitsland, live), Grooverider (Groot-Brittannië), Joakim (Frankrijk, live), de peetvader van de Franse dancescene Laurent Garnier (Frankrijk, live), Martin Solveig (Frankrijk), Monika Kruse (Duitsland), Richie Hawtin (Canada), Stijn (België, live),…

Het Internationaal Figurentheatercentrum nodigt van maandag 16 tot en met vrijdag 20 juli groepen uit de hele wereld uit. Als opener op de Korenmarkt komt Biezebaaze, Gentser kan het niet, en Jean Bosco Safari. Het Beverhoutplein wordt tien dagen omgebouwd tot om tot Place Musette waar met aangepaste muziek, drank en animatie een gezellige Franse sfeer wordt gecreëerd. Elke avond brengen Gentse muzikanten, waaronder Derek, Dirk De Vriendt en Hans Mortelmans, liedjes van Edith Piaf, Georges Brassens en Jacques Brel. Meer namen van deze en andere organisatoren volgen in de komende weken, maar dit gaf ons toch reeds een voorsmaakje van dit spectaculaire, niet te missen evenement!

Feest mee aan den arrivée!!

De maanden die de Tourgekte vooraf gaan, het allerlaatste weekend ervoor, en de dag zelf staan bol van theater, tentoonstellingen, fietstochten en fietsevenementen, muziekoptredens, vuurwerk, noem maar op. Zo zal niemand vergeten dat de Tour Gent aandoet op maandag 9 juli. Een volledig overzicht van alle randactiviteiten staat op de website www.tourgent.be.

Onder de rubriek „Evenementen‟ staat een agenda met de activiteiten, samen met hun exacte data, locatie(s) en prijzen.

19

Jazz int park (gratis) vr

24/08/2007

za

25/08/2007

zo

26/08/2007

vr

31/08/2007

za

01/09/2007

zo

02/09/2007

Zomerdansworkshop Capoeira

Zomerdansworkshop Capoeira van maandag 2 tot en met vrijdag 6 juli telkens van 20u tot 22u in het sport- en recreatiepark de Blaarmeersen.

Meia lua, armada, queixada, benção, martelo, negativa, esquiva,… is voor jou gewoon basiskennis? Of klinkt jou wel exotisch in de oren maar blijft voorlopig nog onverstaanbaar? Cal Matos, contra mestre, heet je sowieso welkom. Beginners worden geïnitieerd door een assistent, Cal neemt de rest onder handen. Meer info : www.deingang.be

Salsa Summertime Gent Openlucht Salsa evenement Workshops, demo's en fuif DJ Marco & Lady DJ Tania Indoor en Outdoor dansvloer.

Waar: Gent Knights BBSC vzw Dorngensesteenweg 365, Gent.

Wanneer: 25/08/2007 om 15uur.

Iedereen op TV za

14/07/2007

om 19:30

zo

15/07/2007

om 19:30

ma

16/07/2007

om 19:30

di

17/07/2007

om 19:30

wo

18/07/2007

om 19:30

do

19/07/2007

om 19:30

vr

20/07/2007

om 19:30

za

21/07/2007

om 19:30

zo

22/07/2007

om 19:30

ma

23/07/2007

om 19:30

En maar jammeren dat er vanavond weer niks is op tv, dat alle programma's op elkaar beginnen lijken en als het binnenkort niet beter wordt, dat we dan ons toestel aan de ontwikkelingslanden schenken, en dat het eerste land dat belt, wint. Er is vandaag echter veel meer op tv dan vroeger maar we zien het niet meer…

Theater Tinnenpot: Tinnenpotstraat 21, Gent Prijs: 13 euro, studenten 11 euro

Emmely Boudry

20

KHK–Foto’s Sixties Party!

21

Cantus

22

Bal MasquĂŠ

23

24

Baseball

Workshop hedendaagse dans

25

Praesidiumweekend

26

Gratis vat ter ere van het nieuwe praesidium

27

Jeneviève en haar Disneyfilms Hoe hij het deed, weet ik niet. Elk meisje aanbidt hem en hij heeft (had) de wereld op een schaaltje. Over wie heb ik het? Don Juan? Brad Pitt? Maarneeeee! Walt Disney, natuurlijk!!

Laten we het eens hebben over deze geniale man en zijn creaties.

Onzen Walt zelf kwam uit Chicago en verhuisde een paar keer, tot hij terechtkwam op een kunstacademie, God zij dank! Deze vriendelijke meneer werkte een tijdje in Frankrijk voor het rode kruis en kwam terug naar Amerika in 1919. Toen begon zijn carrière als tekenaar. Den sukkelaar besefte wel al snel dat zijn tekentalenten moesten onderdoen voor deze van anderen, maar hij had wel een immens gevoel voor humor. (Alweer driewerf halleluja!) Hij nam dus allemaal tekenaartjes in dienst en bedacht zelf de situaties.

Ergens in 1928 ontstond Mickey Mouse.

Het had niet veel gescheeld of Mickey had Mortimer geheten maar meneer Disney zijn madam vond Mickey een betere naam. Stel u al voor dat ge op 2-jarige leeftijd aan uw mama vraagt om naar ‘Mortimer en Mini Mouse’ te kijken. Dat klopt niet, hee. Zijn eerste film was Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Het werd (natuuuuurlijk) een groot succes met vanalle prijzen en zo.

Nog een sjans dat hij het niet had gemaakt zoals de oude verhalen het vertelden, want da’ s naar ‘t schijnt nogal vulgair…

Dat verhaal werd toen verteld als volwassenen zich verveelden en de kindjes al lang in bed lagen…

Een heel plezant weetje is dat Walt Disney in ’66 overleed en zijn lichaam heeft laten invriezen , in het geval er in de toekomst een manier werd gevonden om hem terug tot leven te brengen. Zot, hee.

Ik zal eens met plezier mijn favoriete te-

kenfilms verklappen.

Allereerst is er Belle en het Beest, met die rare snuiter Gaston: ‘En overal ben ik zwaar behaaaaaaaaaaaaaaaaard’ Ahum, que? More than we need to know!!

En de Kleine Zeemeermin! Goh, jongens, de romantiek stroomt (bijna letterlijk, met die zee en al) van uw scherm.

Dan is er de Leeuwenkoning. Het grappigste is toch wel als Zazu een liedje moet zingen in zijn kooitje, en als Timon een huladansje doet. ‘En nu moet ik er echt vandoor, hu…’ of zo iets, t is al een tijdje geleden.

Natuurlijk zijn er nog heeeeeeeeeel veel goede tekenfilms van Disney waar ik massa’s fan van ben, maar om jullie toch niet té veel te vervelen, eindig ik met: The Emperor’s new Groove, ofte Keizer Kuzco. Boom, baby! Dit is een redelijk recente tekenfilm waarbij je 70% van de tijd plat ligt van het lachen. Eerlijk waar. Ik kan niet anders doen dan iedereen aanraden, nee, verplichten deze film te zien. Voorproefjes: This is Yzma, the Emperor’s advisor.

Living proof that dinosaurs once roamed the earth.

My beautiful face! I’m a stinking lama!

Lamafaaaaaaaaaace!!

Kronk, do you have the poison? ---Riiiiiiiiight, the poison, the poison especially chosen to kill Kuzco, Kuzco’s poison….That poison? ---YES, THAT POISON! Ziezo. Na mijn goede raad en korte historie over Disney zelf, rest mij alleen nog jullie extra te verplichten elke Disney tekenfilm te bekijken. Behalve Dumbo, tenzij uw hart van steen is. Anders zijn het alleen maar uw eigen tranen die je ziet.

De groeten en tot volgend jaar!

Jennifer Van den Avijle

28

De oude man verhaalt "De oude man heeft genoeg van jullie jongelui, gaat op pensioen en neemt al zijn wijsheid en kennis mee in het graf. Damn hippies!!!!"

Grumpy Old Men: Global Warming is Cool (zie campagne: “durf denken” UGent) Liefste lezertjes, geplaagd door waterige knieën, een alzheimerig breintje, hoge bloeddruk, een vals kroepje en meer van dergelijke kwaaltjes die veelal gepaard gaan met het ouwe morrige knorpottendom, heb ik, Pelewaen Paeddrex de oudere, reeds geruime tijd noch de moed noch de opofferingsgave gevonden om jullie, lieve jeugdige lezertjes, te schrijven. Edoch, hier ben ik weer, en ik beken, het doet goed om terug te zijn. En mede door de voor de tijd van het jaar geweldige temperaturen voel ik me opperbest, goed genoeg om jullie een verhaaltje te vertellen.

Hieronder het relaas van wat mij onlangs overkwam.

Genietend van de voorlopig fenomenale gevolgen van de opwarming van de aarde, slurp ik luid aan het eigenlijk nog te warme kopje koffie dat de kelner zo net voor mijn neus kwam neerzetten. Wat verder op het plein halen stoere jongens op bijzonder nichterige fietsjes halsbrekende kunstjes uit, naar mijn mening om indruk te maken op de meisjes. Vanop de plaats die ik op dit zonovergoten terras inneem, is echter als publiek voor de rijwielacrobaten enkel een batterij op een bank gezeten nonnen als publiek te ontwaren.

Jammer van de moeite, zo denk ik bij mezelf, terwijl ik de rest van het plein in ogenschouw neem. Bij de fontein maakt een jongen zijn marina-gewijs volledig in het wit getooide liefje – althans, zo veronderstel ik, daar zij tot zeer voorkort handje in handje liepen – van kop tot teen nat, met de voor witte kledij bekende gevolgen vandien. Ik kan niet ontkennen dat ik van het schouwspel geniet: ik mag dan al een

in mezelf gekeerde brommende misantroop zijn, van een in cellofaan verpakt vrouwenlichaam ben ik nog nooit vies geweest. Tijdens de daarop volgende scène die het meisje voor alle residenten en toevallige passanten van het plein ten beste geeft, word ik overmand door een gevoel dat zich tussen medelijden met de jongen, leedvermaak en plaatsvervangende schaamte in bevindt. Wat flauw, het is menslief 28°C en dan staat die griet nog steeds te kankeren over een stom beetje water.

Tssssss!

“Weet je”, zegt mijn tafelgenoot (een al even knorrige en net iets minder oude man dan ikzelf), “de unief is naar de botten”. Waar dit precies vandaan mag komen weet ik niet, maar zeker is dat deze man dit niet zomaar zegt: daar heeft hij, als ik hem een beetje ken, hèèl lang over nagedacht.

“De kleinere opleidingen krijgen zo goed als geen geld meer en worden opgedoekt, het economische belang primeert boven fatsoenlijk academisch onderwijs, en over een jaar of drie is er geen waarneembaar verschil meer tussen de universiteit en de hogeschool”.

“En weet je, ze doen maar op, mij is het allemaal best: het zou me geen ene moer kunnen schelen ware het niet dat ik zelf in het bezit was van een diploma waar ik binnenkort zo goed als niks meer mee zijn zal”. Ik geef hem gelijk: als ik van “Mister Holland’s Opus” iets heb onthouden is het dat er ten eeuwigen dage voldoende budget zal worden opengesteld voor wiskunde, economie en voetbal. De vraag is of er een paar generaties van hier nog voldoende schriftgeleerden zullen zijn om een stukje literatuur, zwaarder dan de laatste P-magazine, te kunnen ontcijferen, laat staan naar waarde kunnen schatten.

Op het plein trekt intussen een caravaan flitsende Oost-Aziaten voorbij,

29

die geen vierkante centimeter van voornoemde fontein ongefotografeerd laten. Bizar, want die fontein is tussen twee bijzonder oude torens in gepositioneerd en is aldus het enige niet authentieke wat dit plein te bieden heeft.

Het tafeltje naast mij zit een meisje hartstochtelijk te lullen over wat een zekere “Hrinhoo” nu weer heeft uitgespookt en dat een andere geestelijke gnoom een doos heeft waarin een mij tot dusver onbekende substantie in bewaart. De doos in kwestie schijnt hem bovendien veel problemen op te leveren. Wanneer ik enkele ogenblikken nadien ontdenk dat deze vorm van caféconversatie het zoveelste bijverschijnsel van de “Temptation Island”-manie is, staak ik luistervinkactiviteiten. Het is niet dat ik een doemdenker ben, of me beter voel dan sommige mensen, maar een aantal verschijnselen doen me tegenwoordig huiveren. Zo liep ik in het begin van het academiejaar door de Gentse Overpoortstraat, en wat ik daar zag, heeft me diep geraakt, maar geenszins blij gemaakt. Zoals ik ze mij herinner uit de eerste jaren van mijn studentikoze leven was het een plaats waar de lach, soms wat bezopen, maar niettemin de lach, koning was. Nu maakte een woeste anderstalige medeburger me vrij hardhandig diets – wat ik voor een uitheems specimen van de menselijke soort in feite wel knap vind – dat ik hem in het vervolg maar beter kon bedanken wanneer deze een sigarettenpeuk in mijn haar katapulteerde.

Wat verder kwam ik voor bij wat in het milieu bekend staat als een studentendoop. Voor een gelagzaal lagen een vijftiental academici in de knop met al vrij drekkerige kleren netjes op een rijtje vies te wezen. De plaatselijke hofnar kwam nadien oordeelkundig een emmer viezigheid – wat kort daarna de kots van de ouderejaarsstudenten bleek te zijn – over hen leegkappen. “Hoger onderwijs”, denk ik dan bij mezelf: “You can‟t beat it”. En die zaken zijn geenszins nieuw, dat weet ik ook, maar het stuit me immens voor de borst wanneer ik er op nog geen tweehonderd meter stappen tot tweemaal toe mee word ge-

confronteerd.

Twee als ghetto pimp vermomde mannetjes met een boombox rijden op van die getunede fietsjes – je weet wel, van die velootjes die denken dat ze “Easy Rider”-Harley Davidsons zijn – het terras waar ik zit te dagdromen voorbij. Uit hun muziekdoos weerklinkt luid de uitroep “Boobie Boobie Boobie Boobie”. Ik weet het toch allemaal niet meer: het is niet dat muziek voor mij per se van Dylan of the Beatles moet zijn, meer nog, die sixties-gozers kunnen me geen lor schelen, maar “Boobie Boobie Boobie Boobie” vind ik maar bezwaarlijk een goed overdachte tekst voor een liedje. OK, ik kan er heus wel bij dat je twee grieten kent met dikke borsten, en niet zomaar dikke borsten, maar echt het type waar je even van moet bekomen, en denkt, “Jezus Christus, dat zijn nog eens enorme joekels”, maar dan mag het liedje in kwestie van mij toch heus nog wel een tikje meer boodschap bevatten dan “Boobie Boobie Boobie Boobie”.

Voor de allerkleinsten onder jullie, die niet meer weten wie ik ben, ik ben een oude kunsthistorische mopperkont die af en toe niet helemaal meer akkoord gaat met de jeugd en de cultuur van tegenwoordig en jullie dusdanig op de hoogte poogt te brengen van wat hem dwars zit in dit wreedaardig en tranendallerig flauw afkooksel van een wereld waarin wij ons thans voort plegen te slepen. Wanneer ik me echter deze bedenkingen maak, wijst de kelner me erop dat zijn shift erop zit en dat hij graag af zou willen rekenen. Ik betaal hem het verschuldigde bedrag, overzie nog eens het in de zon badende plein dat net in mij zulke pessimistische gedachten boven bracht en besluit dat het allemaal toch nog niet zo slecht met ons is gesteld: neem nu bijvoorbeeld het weer! Zulk prachtig weer hebben we in april nog nooit gezien; dat is tenminste nog eens echt goed nieuws.

Toch?

Pelewaen Paeddrex

30

Tips en Tricks voor toekomstige archeologen Wat is archeologie, waarom wil je nu precies archeoloog zijn, en wat moet je kunnen om archeoloog te worden? Wij hebben het voor u onderzocht, en het antwoord gevonden bij Paul Bahn’s “The Bluffer’s guide to Archaeology”.

Wat is archeologie?

Archeologie is eerder een grote vijandige puzzel, uitgevonden door de duivel als een instrument van kwelling, want: a) Hij zal nooit afgewerkt worden b) Je weet niet hoeveel stukken er ontbreken c) De meeste stukken zijn voor altijd verloren gegaan d) Je kan niet vals spelen door naar het prentje te kijken

Een archeoloog zijn Het vergt speciale kwaliteiten om je leven te wijden aan problemen zonder haalbare oplossing en om te zoeken in het afval van dode mensen: woorden als „nieuwsgierig‟, „masochistisch‟ en „volslagen getikt‟ komen onmiddellijk boven. Dat is waarom excentriciteit een stempel is van het beroep. Hetzelfde geld voor een verslaving aan alcohol (eigenlijk zouden archeologie en alcoholisme synoniemen kunnen zijn).

Je kan een archetypische archeoloog herkennen aan de baard, de gekrulde pijp, vormloze sweater of T-shirt en sandalen of wandelbottines – en dan gaat het nog enkel over de vrouwen.

Het is erg maar waar om te zeggen dat: De enige manier om goed geld te verdienen met archeologie is door je een weg te bluffen tot je professor bent.

De enige manier om veel geld te verdienen is door een felle gestreepte trui te dragen, een vreemd kapsel te hebben en een short te dragen ongeacht het type weer, op TV verschijnen, praten met een ongebreideld enthousiasme (liefst met een bizar accent), en te bluffen zodanig dat het publiek denkt dat je een expert bent.

De enige manier om echt héél veel geld te verdienen is door het schrijven van The Clan of the Cave Bear.

Types archeologen Veldarcheologen Worden vaak “vuile archeologen” genoemd, een term die niet zozeer van toepassing is op hun gedachten of hun voorkomen , hoewel dat vaak wel zo is. Zij zijn diegene die proberen te leven volgens het beeld van Indiana Jones “Action Man”, meestal met een duidelijk gebrek aan succes Veldarcheologen hebben de neiging om zonnebrand, insectenbeten, blaren op handen, knieën en voeten, regelmatige katers en diarree te hebben.

Zetelarcheologen Zetelarcheologen zoeken hun rol voor een reeks redenen: ijdelheid, incompetentie, een onwil om hun handen vuil te maken, of een afkeer van zonlicht Zetelarcheologen hebben de neiging om egomanie, permanente katers en zweren te krijgen.

Het verschil kan erg eenvoudig samengevat worden: veldarcheologen graven de rommel op, theoretische archeologen schrijven de rommel neer.

31

Archeologie in het veld Sites vinden Het specifieke gebied waar archeologen zoeken te werken is zogezegd geselecteerd om antwoorden te vinden op vragen met een specifieke relevantie voor hun onderzoeksinteresse. In werkelijkheid zijn de meeste of alle van deze factoren beslissend: Het klimaat De aanwezigheid van een geliefde De mogelijkheid om te gaan zwemmen De lokale drank Om deze redenen is Frankrijk erg populair.

Er is ook goed eten te vinden en ze hebben een zinnige Franse tendens om daken over hun opgravingen te plaatsen.

Maarten in een 19de eeuwse waterput

Handige dingen om mee te nemen naar een opgravingen Kampeeruitrusting Smerige oude kledij, waaronder een T-shirt waarop staat “Archaeologists do it in holes” Een gepunt truweel (in Frankrijk is een gebogen schroevendraaier beter, wat je al iets vertelt over de Fransen). Zorg er zeker voor dat het oud en veelgebruikt uitziet om jezelf te laten doorgaan als veteraan Verzekering (voor als een sleuf bovenop je instort) Een flessenopener en een kurkentrekker Condooms Insectenwerend middel (zeker cruciaal als je in een wolk Siberische muggen terechtkomt)

Handige dingen om mee te nemen naar een prospectie Kampeeruitrusting Smerige oude kledij, waaronder een T-shirt waarop staat “Archaeologists do it systematically all over the landscape” Losse hoed (een paraplu in Groot-Brittannië) Poeder voor de voeten Een kompas Een lokaal woordenboek (voor bordjes als “opgepast voor de stier”, “elektrisch hek”, “mijnenveld”, …)

Wil je meer weten?: Bahn P. 2004, The Bluffer’s © guide to Archaeology, London. (± 7€)

Thierry Van Neste

Thierry en Saskia

32

THE ZAINUDIES

33