Ναι. Μου λες και το όν... Ακριβώς. Σιγή. Κρυφό χαμόγελο. Κόρες ματιών κινούνται γρήγορα γρήγορα, εδώ κι εκεί. Και σε λένε Άβραμ; Τι να γίνει; Ήταν το φθηνότερο όνομα που μπορούσαν να πάρουν. Και δεν θα μπορούσα να πω κι εγώ, για παράδειγμα: «Μου μιλάει λες και είναι κανένας θεατρίνος, σκέφτηκε η Όρα»; «Το ’πιασες το κόλπο, ο Άβραμ επαίνεσε την Όρα, και συγχρόνως σκέφτηκε μόνος του, καρδιά μου, νομίζω πως βρήκαμε...» «Τώρα λοιπόν σκάσε για λίγο, του είπε η πανέξυπνη Όρα, και βυθίστηκε σε βαθιές σκέψεις». «Τι να σκέφτεται άραγε βυθισμένη βαθιά στις σκέψεις της, αναλογίστηκε ο Άβραμ μέσα του εκνευρισμένος». «Εκείνη σκέφτεται πως θέλει να τον δει, μόνο για μια στιγμή. Κι αυτός τι σκέφτεται;» «Πως θα ήταν καλύτερα για εκείνη να μην τον δει, είπε ο Άβραμ κι έβγαλε μια διαπεραστική κραυγή». «Η Όρα όμως, πονηρή σαν αλεπού, του αποκάλυψε τότε πως, εκτός από την καρέκλα, του είχε ετοιμάσει σήμερα και αυτό». Ξύσιμο, κι άλλο ξύσιμο, ξάναμμα, και μια στάλα φωτός ανατέλλει στο δωμάτιο. Ένα χέρι μακρύ, ανοιχτόχρωμο και λεπτό, μπροστά στα πρόσωπά τους, κρατάει ένα σπίρτο αναμμένο. Το φως τρεμουλιάζει στους τοίχους σαν υγρό μέσα σε κανάτα. Ένα μεγάλο δωμάτιο, πολλά και άδεια κρεβάτια, γυμνά, και τρεμάμενες σκιές, κι ένας τοίχος και το κούφωμα μιας πόρτας, και στη μέση του φωτεινού κύκλου ο Άβραμ, λίγο σκυφτός μπροστά στο θάμβος του σπίρτου. Εκείνη ανάβει κι άλλο σπίρτο και άθελά της το κρατάει πιο χαμηλά, λες και προσέχει να μην τον προσβάλει. Η φλόγα αποκαλύπτει τα πόδια του νεαρού, χοντρά, χωμένα σε μια μπλε πιτζάμα, και πάνω τους αναπαύονται οι παλάμες δυο απίθανα μικρών χεριών, σφιχτοδεμένων μεταξύ τους νευρικά, και πιο ψηλά ένα σώμα βραχύ, συμπαγές, και ξετυλίγει μέσα στο σκοτάδι ένα πρόσωπο μεγάλο και στρογγυλό, που, παρά τον πόλεμο, μοιάζει ορεξάτο για ζωή τόσο που σε τρομάζει, με μια μύτη σαν πατάτα και μάτια σαν μήλα,
25
Grossman-sto telos tis gis sel - ΔΔ_Layout 1 29/03/2011 1:55 ΔΔ Page 25