ARKOUDEAS sel_Final_Layout 1 24/04/2013 1:05 ΜΜ Page 17
ΠΑΡΑΦΟΡΟ ΠΑΘΟΣ
πολύ απείχε από το να θεωρηθεί χορευτικός – έμοιαζε περισσότερο σα να προσπαθούσε να αποφύγει μια σειρά από αόρατα εμπόδια που είχαν εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά της. «Φεύγουμε;» της πρότεινε ο Πέτρος. «Γιατί;» «Γιατί κινείται η θάλασσα;» Τρία ερωτήματα που οδήγησαν σε μία κατάφαση. Από την πρώτη κιόλας στιγμή η έλξη τους, η εκρηκτικότητα της χημείας τους, όπως θέλει κανείς τη λέει, υπήρξε ακατανίκητη. Μια έλξη που ο Πέτρος διέκρινε σε κάθε τους κίνηση, σε κάθε τους λέξη, σε κάθε τους βλέμμα, αναδυόταν θαρρείς από τους πόρους του δέρματός τους. Μόλις απομακρύνθηκαν, μόλις κρύφτηκαν από τα μάτια του κόσμου, έγιναν γλώσσες που εξερευνούσαν, ανάσες που συμπλέκονταν, αγγίγματα που πάλλονταν. Πυρετικά ενωμένοι έτρεχαν να προλάβουν όσα ο χρόνος τούς είχε στερήσει, όσα δεν είχαν ζήσει προτού γνωριστούν. Κάθε λεπτό μακριά της έμοιαζε χαμένο, ανούσιο, ενώ τώρα καθετί είχε αποκτήσει κρυστάλλινη διαύγεια. Άκουσε μια κραυγή και μόνο τότε συνειδητοποίησε ότι την έσφιγγε πάνω του με τόση λαχτάρα, που κόντευε να τη λειώσει, λες κι επεδίωκε να τη συνθλίψει, να την εκμηδενίσει, να την κάνει ένα με αυτόν. «Σε πόνεσα;» τη ρώτησε έκπληκτος από τον ίλιγγο που τον είχε κυριέψει. «Μακάρι όλοι μου οι πόνοι να ’ταν σαν αυτόν», του είπε γελώντας βραχνά. Την επόμενη στιγμή ξανάγιναν γλώσσες που εξερευνούσαν, ανάσες που συμπλέκονταν, αγγίγματα που πάλλονταν. 2o