Pojawiły się szczegóły. Najpierw niewyraźny okruch cienia, maleńki dołek niemal ginący w burzliwych pasmach równikowych chmur. Dopiero co wpłynęło w pole widzenia zza krawędzi dysku - jak kamyk w strumieniu, dźgnięcie chmur niewidzialnym palcem, napręŜenia i turbulencje rozpychające ich graniczną warstwę w obie strony. Szpindel zmruŜył oczy. - Pochodnia chromo. - Podpowiedz wyjaśniła, Ŝe ma na myśli coś w rodzaju plamy słonecznej, węzła w polu magnetycznym Bena. - WyŜej - powiedziała James. Ponad tym dołeczkiem w chmurach coś się unosiło, jak oceaniczny poduszkowiec, płynący nad wgłębieniem w powierzchni wody. Powiększyłem obraz: na tle subkarła Oasy, dziesięć razy cięŜszego od Jowisza, Rorschach był maleńki. Przy Tezeuszu był olbrzymem. Nie tyle torus, ile gęstwina, wielka jak miasto plątanina utkana ze szkła, pętli, mostków i łagodnie kończących się iglic. Faktura powierzchni była oczywiście nieprawdziwa ConSensus opakował niewiadomą w odbite tło. A jednak... Jednak na swój mroczny, groźny sposób był niemal piękny. Gniazdo obsydianowych węŜy i dymnych kryształowych kolców. - Znowu mówi - zameldowała James. - Odpowiedz - polecił Sarasti i zostawił nas.
***
I tak zrobiła: a kiedy Banda rozmawiała z artefaktem, reszta szpiegowała. Z czasem tracili wzrok - lustra oddalały się po swych wektorach, z kaŜdą sekundą widząc coraz mniej ale tymczasem ConSensus wypełniał się zebranymi informacjami. Masa Rorschacha - 1,8 x 1010 kg, objętość - 2,3 x 108 metra sześciennego. Pole magnetyczne, wnosząc po piskach w radiu i pochodni, miał tysiąc razy silniejsze niŜ Słońce. Co zdumiewające, fragmenty poskładanego obrazu były dość ostre, by dostrzec wijące się wokół konstrukcji drobne spiralne rowki. („Ciąg Fibonacciego”, zameldował Szpindel, utkwiwszy we mnie na chwilę spojrzenie jednego rozbieganego oka. „Przynajmniej nie są tak całkiem obcy”). Co najmniej trzy z niezliczonych iglic Rorschacha obrastały sferoidalne protuberancje; w tych obszarach rowki były rzadsze, jakby skóra pod spodem napięła się i napuchła od infekcji. Jedno kluczowe lustro tuŜ przed poŜeglowaniem w niebyt dostrzegło kolejny kolec, ułamany w jednej trzeciej długości. Rozdarty materiał nieruchomo i bezwładnie unosił się w próŜni.