De Karavaan juli 2022 - Alternatief Mexico

3-�aandelijks tijds�hri�t van Karavaan vz� juli - augustus - septe�ber 2022 a�htent�intigste jaargang nr. 3 v.u. Gerd Verto��en Geerdege�vaart 96 2800 Me�helen A�gi�tekantoor 2099 Ant�erpen X - P409329

Alternatief Mexico

van ont-�oeten naar ont�oeten Reisbegeleidster Marian ging off the grid in Chili

na � jaar eindelijk on the road again Verslag van The Roadtrip VI.O.L.F.

book – pa�k – leave De Weg Gedenkensdes

Inhoud + Colofon

Colofon

Cover: Dirk Seynhaeve

Samenstelling: Siska Wera

Teksten: De vermelde reisbegeleiders van Karavaan en gastauteurs

Lay-out: Siska Wera

Druk: Drukkerij Antilope De Bie

Papier: cyclusoffset, gerecycleerd en chloorvrij

Sofie Stans

Brecht De Meulenaere

Marian Otte

Het is zomer!

De zomer van 2022 lijkt meer en meer op ééntje van voor de coronacrisis. Er zijn veel meer reizen en deelnemers dan verwacht en dat maakt het nog drukker dan voorheen. Uitdagingen als voor elke reis een reisbegeleider vinden, al onze info up-to-date houden, omgaan met prijswijzigingen en zo veel meer, houden ons continu actief bezig. Maar het kriebelt ook wel om massaal terug de wereld in te trekken en we zijn enorm blij dat we de reisbegeleiders die in 2019 geselecteerd werden, eindelijk op pad mogen sturen! We gaan ook veel nieuwe reisbegeleiders nodig hebben de komende jaren. Bij deze dus een warme oproep naar kandidaten!

Ik blik ook graag even terug op ons feest voor 50 jaar Karavaan in Gent. Het was een warm weerzien met (oud-)reisbegeleiders over de generaties heen. Overal gesprekjes met een drankje, een lekkere BBQ en als afsluiter een echte Karavaan-fuif. Dat moment gaan we nog een tijdje koesteren. Maar ons feestjaar is nog niet voorbij! Er komt in het najaar nog wat aan. Je ziet, reisbegeleider worden: het heeft zo zijn voordelen.

Zelf zit ik alle vrije momenten tussen de reisgidsen en planningen. Op mijn programma staan als begeleider nog Zuid-Korea, Vietnam en Zuid-Afrika. Als bestemmingsverantwoordelijke van Japan blijf ik vol enthousiasme mee reisbegeleiders klaarstomen. Aan de Japanse overheid om nu de grenzen voor toeristen ook nog te willen openzetten.

Maar soit, je voelt het, er komt weer een mooie reiszomer aan. Ik kijk al uit naar alle foto’s en verhalen op sociale media!

Adembenemende kliffen in Noorwegen

Trots op "The Lion King -rots"! Na een stevige wandeling waarbij er uitzonderlijk in juni best nog wel wat sneeuw lag en we 700 meter moesten stijgen, werden we beloond met dit spectaculaire uitzicht. De wereldberoemde Trolltunga-klif trotseren? Check!

Tekst: Myra Servayge

Foto: Jeremy Fonteneau

Jouw foto in De Karavaan?

Tag ons op Instagram: @karavaanvzw

Reisbegeleidster Marian giing off the grid

Off the grid Als ont-moeten ontmoeten wordt

Twee jaar geleden leerde een virus onze reiswereld een hard lesje: grenzen gingen op slot, vliegtuigen bleven aan de grond, rugzakken en reisgerief verhuisden naar zolder. We bleven met z’n allen op onze reishonger zitten. De meest afgelegen hoekjes op onze planeet en de onbetreden paden kenden dan ook een hemelse rust. Laat die rust nu net een hemels geschenk zijn voor een antropologe die in ZuidAmerika tijdens die periode strandt, of eerder bewust kiest voor een totale ommekeer. Een verandering die haar twee boeiende, heerlijke jaren opleverde met een minimum aan bagage en bezit, vanuit de drijfveer: het enige wat in je leven telt, is bewegen op het ritme van je hart. Aan het woord is Marian Otte, een inspirerende reisbegeleidster die me omverblies met haar uniek en avontuurlijk verhaal.

Interview: Yvonne Gielen

Tekst: Yvonne Gielen & Marian Otte

Foto’s: Marian Otte

Hoe belandde je in Zuid-Amerika? Wat was aanvankelijk je bedoeling?

Marian: Ik heb in het najaar van 2019 twee Joker-reizen naar Peru begeleid. Toen de laatste groep naar België terugkeerde, was mijn plan om het Amazonewoud in te trekken. Ik besloot voor mezelf de tijd nemen om er de cultuur en het levensritme intens te beleven. Ik wilde Don Pedro opnieuw opzoeken, de curandero of sjamaan over wie ik tien jaar ervoor mijn thesis schreef. Hij was intussen ver in de 80 en behoorlijk seniel. Toen hij tijdens een nachtelijke ayahuasca-ceremonie op mij plaste, wist ik dat ik daar niets meer te zoeken had. Ik veranderde mijn plan en trok de grens over naar Chili, een voor mij onbekende bestemming. Een nieuw avontuur kon beginnen!

Yvonne: Hoe verplaatste je je in dat continent toen reizen wel nog werd toegestaan?

Marian: Vanuit Peru reisde ik met een bus naar Chili. Vreemd, maar eenmaal daar kwam

ik meteen in een soort ‘vanzelf-energie’: het voelde vanaf het begin goed, ik moest nergens nog moeite voor doen en kreeg zin om te gaan liften. De Atacamawoestijn heb ik dus doorkruist met welgemanierde camionchauffeurs die me altijd na amper vijf minuten al oppikten. Onderweg delen we verhalen, roken en drinken we samen wat, eten we iets in een wegrestaurant en indien nodig overnachten we in een goedkoop motel of slaap ik in de cabine of een tentje naast de camion. Na de woestijn zet ik mijn reis al liftend zuidwaarts verder en verblijf af en toe langer in hotels en lodges, in ruil voor kost en inwoon. Ik werd opgepikt door verliefde stelletjes, mensen op zakenreis, rondreizende oudjes … Meestal erg positieve ontmoetingen. De oudjes vroegen me vooraf wel bezorgd of ik geen wapens of drugs smokkelde in mijn tot op de draad versleten backpack.

Ik neem de tijd voor voldoende stops, hoor onderweg vreemde verhalen en krijg zomaar een uitnodiging om in een lodge van een Chileens-Zwitsers koppel te verblijven. Een aanbod

om niet af te slaan en weer een ontmoeting om aan te gaan. Zo kruis ik ook in Niebla een dronken man, compleet verteerd door liefdesverdriet. Zijn vrouw is er net vandoor gegaan met zijn broer. Ik help hem een paar weken met de bouw van een zeilboot waarmee hij de noorderzon tegemoet wil varen. Mijn luisterend oor en de immer aanwezige Chileense wijn bieden troost aan zijn treurende hart. Op het strand vond ik er een paar aangespoelde All Stars. Net in mijn maat! Ik was ze en reis er mee verder. Een geschenk uit de hemel, want van mijn vorig paar schoenen ontbrak ondertussen de zool. Ik trek verder terwijl ontmoetingen en verhalen elkaar blijven opvolgen. Zo is er Daniël op de ferry naar Isla Tabon. In een moment van onoplettendheid werd hij bestolen en raakte zijn rugzak met een serieus bedrag aan spaargeld kwijt. Hoe moet het verder met zijn droom een boerderijtje op te knappen op het eiland? Pijnlijk! Van Isla Tabon gaat mijn eigen reis verder tot diep in de wildernis van Patagonië. In het Parque Nacional Corcovado wordt mij de toegang verboden vanwege mijn “nieuwe” schoenen, het enige paar in mijn bezit. Ach, ik zit er niet mee in. Er is natuur genoeg in Patagonië.

“

In Anticura lieten ze mij meteen in hun kleine community toe. Ik was er toen totaal niet mee bezig dat dat meer dan een jaar lang mijn nieuwe thuis zou worden.

In Puerto Rio Tranquilo sta ik al een tijdje te liften wanneer een huurwagen stopt met twee Australische kerels; Simon en Alex. Het wordt meteen duidelijk hoe anders onze levens zijn. Ze praten onderweg over het harde leven in Melbourne, de bedrijfscultuur, hypotheken afbetalen, een gezin runnen, het schoolsysteem, mislukte relaties … Een eigenaardige confron-

tatie voor hen: een ontmoeting met iemand als mij, bereid om alles los te laten wat niet langer bij mijn leven hoort, in de vaste overtuiging dat me niets zal ontbreken als ik maar durf te vertrouwen op het leven en in volle overgave ga. Tijdens die urenlange rit lachen en huilen we samen, vertellen we onze diepste geheimen en verlangens, en af en toe stappen we uit voor een fotoshoot van het prachtige landschap. Het wordt al laat en omdat ze me niet alleen willen achterlaten in the middle of nowhere, stellen ze voor met hen mee te gaan naar een afgelegen lodge bij Lago Bertrand. Ik geef me over aan het moment en niet veel later zitten we in een speedbootje.

Na 20 minuten varen, zie ik in de verte een aanlegsteiger die met brandende fakkels is verlicht en personeel dat ons opwacht met een welkomstdrankje. Het is een van de mooiste lodges waar ik ooit al ben geweest en ze is helemaal voor ons drietjes afgehuurd. Alles is inclusief en à volonté. Waar heb ik dit aan verdiend? Wat een leven, wat een sfeer: enkel kaarslicht, een knetterend vuurtje in de open haard, zalige jazzmuziek, de keuken vol lekkers en een goed gevulde bar met de beste Chileense wijnen. We bouwen meteen een feestje en blijven tot diep in de nacht dansen en zingen onder de sterren.

Reisbegeleidster Marian giing off the grid

De week waarin ik met Simon en Alex optrek, beklimmen we de rotsen boven de lodge, verkennen we Parque Nacional Patagonia en varen we over meren en rivieren. Op de laatste dag nodigen ze me uit om per helikopter de Nef gletsjer te bezichtigen en (na een goeie shot whisky) te zwemmen tussen de ijsschotsen. Toen onze wegen zich scheidden, sprongen de tranen me in de ogen van dankbaarheid. Het was bijzonder om zo bewust te zijn van de ervaringen die we samen deelden, ongeacht waar we ook vandaan kwamen of waar we ook naar terugkeerden. We leefden in het moment en beleefden dit ten volle.

Ik ben alleen verder gereisd en zo was ik dus in maart 2020 in El Chaltén, Argentinië, toen paniek uitbrak onder de backpackers die in mijn hostel verbleven. Er was wereldwijd een pandemie uitgebroken!

Yvonne: Corona veranderde bruusk je plannen. Hoe voelde de lockdown in Zuid-Amerika, meer bepaald in Chili en Argentini� aan? En dacht je niet aan terugkeren?

Marian: Toen ik die bewuste avond terugkwam van een lange wandeling, was iedereen in het hostel in paniek door het nieuws. Landsgrenzen zouden sluiten, luchthavens dichtgaan, busverbindingen opgeschort worden … Die geruchtenmolen was voldoende om chaos te doen ontstaan onder de buitenlandse reizigers.

Wij zaten diep in de wildernis van Patagonië, duizenden kilometers verwijderd van de internationale luchthavens. Toeristen probeerden zo snel mogelijk met hun campers de laatste ferry’s te nemen, die in een mum van tijd volzet waren. Veel reizigers misten hun vlucht. Te midden van die chaos bleef ik opmerkelijk kalm en wist ik meteen dat ik niet weg wou.

Ik stak de grens over naar Chili, waar een zeldzame weldoener die nog lifters meenam me oppikte. Na een reis van enkele dagen zette hij me in Puerto Varas af voor de deur van het enige hotel dat er nog open was, maar ook weldra zou sluiten. Op het laatste nippertje heb

ik contact gezocht met een toeristisch centrum in Anticura, waarvan ik wist dat zij weleens samenwerken met vrijwilligers. Zij hebben mij meteen in hun kleine community toegelaten. Op dat moment was ik er totaal niet mee bezig dat dit meer dan een jaar lang mijn nieuwe thuis zou worden.

Yvonne: Anticura, voor mij totaal onbekend: hoe moet ik mij het park en het leven in deze gemeenschap tijdens corona voorstellen?

Marian: Anticura is een sector gelegen in het Parque Nacional Puyehue dat een oppervlakte heeft van 107.000 km². In Anticura bevindt zich het boswachtershuisje, een informatiecentrum, een klein museum met wat opgezette dieren, enkele houten cabañas en een bescheiden restaurant. Die faciliteiten maken een bezoek aan het park mogelijk en worden gerund door een kleine gemeenschap.

Reisbegeleidster Marian ging off the grid

Uit noodzaak zochten we opnieuw onze toevlucht tot jagen en verzamelen. We gingen leven volgens de seizoenen. Een sterke ervaring!

De eerste dag in Anticura installeer ik mij in een van de houten hutjes en besluit een wandeling te maken in het bos. Nog geen half uur later sta ik oog in oog met een poema! Het dier maakte aanstalten om het pad af te gaan naar de rivierbedding, maar werd opgeschrikt doordat ik daar plots was. Hij loopt van mij weg, maar stopt na enkele meters abrupt en draait zich naar me om. Ik verga bijna van angst, niet wetende wat dit dier van plan is. Maar ook nu weer volgt meteen daarna een diepe innerlijke rust en zo staan we elkaar minutenlang te bestuderen, op amper vijf meter van elkaar. Op een gegeven moment gaat hij erbij zitten en ontspant zich zo, dat hij zelfs de andere kant opkijkt, waarna hij opstaat en doet wat ‘ie van plan was: bij de rivierbedding drinken. Hij kijkt me nog één keer aan en verdwijnt in tegengestelde richting. Ik heb dus het pad gekruist met een poema, op mijn eerste dag. Dat belooft!

Nadat de laatste toeristen waren vertrokken, bleven we nog met 11 over in Anticura, onze eerste buur woonde vijf kilometer verder. Samen herschilderen we de houten hutjes, vegen we de bospaden schoon, herstellen we hekjes en informatieborden. We installeren een canopy en een hoogteparcours, waar voordien nooit tijd voor was. We werden een (h)echte gemeenschap waarin weliswaar niemand enig inkomen had. Van de overheid ontvingen we een aantal keer een voedselpakket met rijst, pasta, olie, suiker, bloem ... Dit bleek al snel onvoldoende om rond te komen en zo zijn we creatief gaan denken om zoveel mogelijk in ons eigen on-

derhoud te voorzien. Uit noodzaak zochten we opnieuw onze toevlucht tot jagen en verzamelen. We gingen leven volgens de seizoenen. Een sterke ervaring!

Met de vislijn trokken we naar de beste visplekjes en vingen we aan het eind van de zomer forellen. Ik werd uiterst behendig in het doden en fileren van zo´n vis. Het bos waarin we woonden, puilde uit van eetbare, voedzame kruiden en planten. In de herfst was er een overdaad aan kastanjes, walnoten, hazelnoten, appels … En uiteraard waren er de gigantische pijnboompitten van de slangenden of apenboom, de nationale boom van Chili. Deze pitten roosterden we in het haardvuur. Van de boswachter leerde ik welke paddenstoelen eetbaar waren. Hij toonde me grote biefstukzwammen, smakelijke melkzwammen … Kortom, er was een overvloed aan voedsel in het bos!

Ik was dagen, weken, maanden bezig met het te verwerken, in te vriezen, te drogen, confituur te maken, kruidendrankjes te prepareren. Van een buurvrouw leerde ik zuurdesem maken en broden bakken. We kwamen hele middagen bijeen om te keuvelen en te bakken. Samen maakten we water- en melkkefir dankzij de gulle koeien van weer een andere buurvrouw. We bouwden verder op de oeroude traditie van el trueque; het uitwisselen van producten zonder geld te gebruiken.

De vrouwen leerden me ook breien, maar daarvoor moest ik eerst een schaap scheren, de wol zuiveren, zelf draad maken, deze eventueel verven en pas dan kon ik aan de slag. Ik stond er bewust bij stil wat een opgave het was voorje

Reisbegeleidster Marian giing off the grid

We bouwden verder op de oeroude traditie van el trueque; het uitwisselen van producten zonder geld te gebruiken.

die trui of dat paar sokken kan aantrekken. De mannen hielden zich vooral bezig met op wilde everzwijnen jagen, die in de winter de ondergesneeuwde berghellingen afdalen op zoek naar eten. De boswachter kneep dan een oogje dicht in ruil voor een portie stierenkloten.

De vrouwen leerden me ook breien, maar daarvoor moest ik eerst een schaap scheren, de wol zuiveren, zelf draad maken, deze eventueel verven en pas dan kon ik aan de slag.

Van zodra het weer dit toeliet, begonnen we met het aanleggen van een groentetuin en de aanbouw van een serre. Samen met de andere vrouwen zaaiden we aardappels, Chilootse look, selder, wortels, rode bieten, spinazie, courgettes, pompoenen … Verder was er de dagelijkse zoektocht naar brandhout en de eeuwige strijd tegen de ratten die alle moeite deden om binnen in huis te geraken, vooral dan in mijn volgestouwde keuken.

In het beetje vrije tijd die ons rest, maken we lange wandelingen, kaarten we en drinken Chileense wijn, beklimmen we de Puyehue vulkaan en skiën weer naar beneden.

Yvonne: Ik word stil van jouw verhaal, jouw intense beleving. Wat is jouw geheim om zo een project tot een mooi einde te brengen?

Marian: Ik zeg volop ‘ja’ tegen het leven en grijp de kansen die me worden aangeboden. Als ik zie wat ik terugkrijg in ruil voor mijn vertrouwen, dan voel ik een immense dankbaarheid. Ik buig voor het leven en de universele wet van geven en ontvangen.

Het was een prachtig hoofdstuk in mijn levensverhaal, dat ik voor altijd zal koesteren. Vooral de verbinding met de plaatselijke gemeenschap en de samenwerking met de natuur heeft me sterk geraakt. Diep in mezelf leeft een onverwoestbare drive om te blijven bewegen op het ritme van mijn hart, en dat betekent durven veranderen, en ook soms los te laten. Ik heb voor mijzelf ontdekt dat materie er minder toe doet, maar dat een passioneel leven geïnspireerd door hart en ziel mij volledig vervuld van vreugde en voldoening.

Reisbegeleidster Marian ging off the grid

gereisd: Mexico

Blind gereisd Over Mexicaanse speciallekes

In een vorig leven was ik een ontdekkingsreiziger. Dat kan bijna niet anders, want waar ik maar kan, wijk ik af van de platgetreden paden. Mijn eerste reis naar Mexico dateert al van drie decennia geleden. Ook al heb ik intussen zowat elke ‘highlight’ afgevinkt, kom ik voor de alternatieve plekken nog altijd tijd te kort. Toch is, telkens als ik een onbekend stukje Mexico kan veroveren mijn trip geslaagd. Hoe beter ik het land ken, hoe liever ik er verloren loop. En ik neem maar wat graag een groep deelnemers, en lezers, in mijn kielzog mee.

Tekst: Tine Draeck

Foto’s: Tine Draeck en Dirk Seynhaeve

Een tinteling tot in de toppen van mijn tenen, dat is mijn maatstaf om een ontdekking tijdens de research in de komende reis op te nemen. Stiekem verkneukel ik me dan al op het moment dat ik op de vertrekvergadering de gevleugelde woorden kan spreken: ‘Mannekes, mag ik jullie een specialleke voorstellen?’ Gevolgd door ‘We gaan ergens waar nog nooit een Jokergroep is geweest’ en het is gegarandeerd bingo.

Voor dit artikel dook ik in mijn verhalen over vorige reizen. Nu ik ze nalees, denk ik wel eens: er moet een patroonheilige van reisbegeleiders bestaan. Toch kan ik iedereen geruststellen, mijn alternatieve capriolen zijn uiteindelijk allemaal goed afgelopen. Oordeel zelf bij de verhalen ...

Lucha libre in Mexico city

Tip: Do as the locals do

Ik moet heimelijk lachen als ik hoor hoe mijn deelnemers zich luidop afvragen of er straks bloed zal vloeien. Wanneer ze mij als enige ervaringsdeskundige om meer uitleg vragen, zwijg ik. Deels om de spanning erin te houden en deels omdat de lucha libre gewoon niet uit te leggen valt.

Het derde gevecht begint. Er duiken een dwerg, een aap en een strijder in een babyroze pak op. Boegeroep! Gefluit! Daar vliegt de roze al uit de ring. Met zijn armen in de lucht landt hij enkele rijen vóór ons onzacht bovenop twee oude

mannen. Zijn medestrijders moeten hem komen bevrijden uit de warboel van armen en benen.

(...)

Uitdagend gaan de luchadores in de touwen hangen. We gaan er helemaal in op en staan nu ook recht om de longen uit ons lijf te schreeuwen voor onze favoriet. Volgende kamp. Oh nee, zie ik daar blauwe tepels!? Assorti met het tenuetje? Ik kijk vertwijfeld naar Aline, een van de deelnemers, die haar handen vol afgrijzen voor haar gezicht heeft geslagen. Ze vangt mijn blik op en gezamenlijk krijgen we de slappe lach.

Mission Impossible in Baja California

Tip: Durf een uitdaging aan

Het werd me al snel duidelijk dat ik voor het ‘andere’ Mexico tegen de stroom in moest trekken. Niet vanaf de hoofdstad zuidwaarts richting de Caraïbische Zee, maar opwaarts naar het noorden richting Rio Grande. Dat mondde uit in vele reizen naar Noord-Mexico.

Hét hoogtepunt van deze reis: de tocht naar Misión Santa Maria, een van Mexico’s minst bezochte bestemmingen met als bijnaam ‘mission impossible’, een sinds de jaren 1800 verlaten missiepost, 25 km in de bloedhete woestijn.

Adembenemend mooi ligt de oase voor ons: heldergroen water en daarachter een klein strand met palmbomen. Het paradijs! Er is slechts 1 probleem: je kan er niet in. De woestijnoase ligt in een canyon en er is enkel een smalle doorgang tussen de rotsen. Wie van canyoning houdt, kan daar afdalen en dan springen, maar er is geen weg terug. En Hans, hij sprong ...

(...)

De veiligste weg terug is de weg die Hans gekomen is, langs het water. We maken van kleren en een tak een geïmproviseerd touw en met vereende krachten trekken we hem uit het water.

‘Verjaardagsfeest’ in Misol-Ha

Tip: Klassieke activiteit, ter plaatse blijven slapen

Van een typisch uitstapje naar een waterval maakte ik een experiment met overnachting en zelf koken. In vroegere tijden, zonder e-mail, gsm … was het soms echt ‘blind reizen’. Logies kon ik niet vooraf reserveren en evenmin wist ik of er een restaurant was.

‘Cabañas? Allemaal bezet, señorita.’ Ons minibusje is al vertrokken en al onze boodschappen staat op de stoep uitgestald. ‘Kunnen we echt nergens koken?’ Nee, schudt de receptioniste. ‘De keuken van het restaurant misschien?’ Nee, schudt de receptioniste. Of ergens anders?’ hou ik aan. Nee, schudt de receptioniste.

(...)

Ik zucht diep en besef dat ik mijn trukendoos zal moeten bovenhalen. Met enig gevoel voor drama vertel ik dat we speciaal naar deze mooie plek zijn gekomen om voor een jarige in de groep een heuse feestmaaltijd te bereiden, dus een keuken hebben we écht nodig. De receptioniste aarzelt en haalt de manager erbij. Ik doe het hele verhaal nog eens over en, zo besluit ik dramatisch, nu kunnen we vanavond geen fiesta vieren. En een fiesta, weet ik, is heilig voor een Mexicaan. ‘Tja’, zegt de manager, ‘maar er is echt geen keuken.’

‘Iets om op te koken?’ dring ik aan. ‘Dat is er wel,’ zegt hij, ‘maar het stelt echt niks voor.’

De receptioniste leidt me naar een donkere schuur met een gasvuurtje en twee kookplaten. Die avond genieten we van een heerlijke maaltijd en klinken op de niet-aanwezige jarige.

Fietstocht naar Monte Albán

Tip: Klassieke activiteit, ander transport

‘Kunnen we niet met de fiets gaan?’ opper ik.

‘Waarom zou je in de hitte helemaal bergop naar

Monte Albán fietsen terwijl ik jullie er snel en ‘con clima’ (met airco) naartoe kan brengen,’ vraagt Arnel, de hoteleigenaar, verbijsterd.

(...)

Arnel had gelijk, de rit naar Monte Albán was geen lachertje en enkel haalbaar voor geoefende

fietsers. Maar uiteindelijk raakt iedereen boven, geniet mijn groep met de fiets veel meer van het landschap onderweg en na het bezoek aan de site wacht een spectaculaire afdaling. Onderweg stoppen we voor een heerlijke lunch met ´pollo con mole´, de beroemde kip in chocoladesaus.

Locals hebben gouden tips

Tip: Trek eens naar een onbekende plek ‘Warmwaterbron’ is een magisch woord. Bij mijn voorstel om Hierve el Agua in het programma in te lassen, reageert de voltallige groep enthousiast. Zelf ben ik toch wat onzeker over deze voor mij onbekende plek. Ach wat, stel ik mezelf gerust, ik heb van een local een Gouden Tip gekregen.

De bus rijdt kronkelend de imposante Sierra Madre del Sur in, langs een smal zandpad waar gapende afgronden ons onheilspellend beloeren. Gaandeweg raakt de bus leger en leger, zelfs de kippen bereiken hun bestemming. Wij gaan als enigen door tot het eindpunt: Hierve el Agua.

Nieuwsgierig steekt Peter, een van de deelnemers, zijn ontblote teen in het water en trekt hem onmiddellijk terug. ‘Koud,’ huivert hij en kijkt me niet-begrijpend aan. Een warmwaterbron hoort toch warm te zijn? Ik sta mooi voor joker. Ook na al die jaren laat ik me nog vangen aan die typisch Mexicaanse logica. Het is niet omdat de bronnen ‘Hierve el Agua’ - Het Water Kookt - heten, dat het water ook warm is.

(...)

Nog 1 keer kijk ik achterom terwijl de bus

langzaam de weg opdraait. Iedereen van onze groep vertrekt met spijt van deze bijzondere plek. Was het water in de bronnen warm? Nee, lauw. Maar terwijl je in een poel vol mineralen zat, cirkelden arenden hoog in de lucht. Je kreeg er een magistraal panoramazicht bij dat je in je hele leven nog nooit had gezien.

Anders reizen

Regelmatig ging ik terug naar Mexico, maar met geheven neus weg van de klassieke route, de ‘andere’ richting uit, veilig naar mijn cactuswoestijn in Baja California, ver weg in een canyon in het noorden of hoog in een eenzaam bergdorp in centraal Mexico. Wat moest ik nog in ‘het zuiden’, op die platgelopen route vol overbevolkte sites, waar iedereen - van avontuurlijke tot klassieke reiziger - dezelfde weg aflegt?

En nu, nu heb ik heimwee. Hoe zou het met het zuiden zijn? Hoe lang heb ik al geen marimba meer gehoord? Is de conga nog altijd zo lekker op dat terrasje in Mérida? En ik zou zo graag dat verblindend turkooisblauw van de Caribische Zee terug willen zien. Zal het zuiden veel veranderd zijn? Natuurlijk, besef ik. Mexico zal zich niet aanpassen aan mij, ik moet me aanpassen aan Mexico. Naast de toeristenstroom moet ik gewoon een zijpad durven inslaan.

Día de los Muertos off the beaten track

Dit najaar zal ik de Mexico Avontuur begeleiden tijdens Día de los Muertos. Op mijn

Nog een laatste blik achterom

bucketlist prijkt nog een geweldige plek om deze herdenkingsdagen van de doden mee te maken. Als ik de data van de reis zie, ontlokt me dat wel een stevige Mexicaanse vloek. Volgens de route kunnen we niet tijdig op ‘mijn plek’ geraken want het ligt uiteraard niet op het toeristische pad. Knarsetandend begraaf ik mijn alternatieve plan. Weken gaan voorbij terwijl ik verder aan de reis knutsel. Tot het plots in mijn hoofd knettert. Met openbaar vervoer geraak ik er niet op tijd. Maar wat met een charter? Ik gooi de hele planning om en een offerte later is de zaak beklonken. Hoe ik van die afgelegen plek daarna in Oaxaca geraak, wordt nog een avontuur. Een bus rijdt er niet, maar ik heb uitgevlooid dat er een lokaal combi’tje is. Geen blinde gok dus, we geraken wel op onze volgende bestemming. En wie weet welke parels we onderweg nog ontdekken?

Tip: Be�int eer je begint aan een alternatief voorstel van je deelnemers

In de vlammen van het kampvuur probeerde ik een antwoord te vinden op deze absurde vraag: wat als de deelnemers van je groep - bovendien uitsluitend mannen - het kostbare kampeermateriaal willen omvormen tot een saunatentje en met jou, de begeleidster, de tent in willen duiken?

(…)

Na de reis werd, met een stalen gezicht, maar toch een beetje toepasselijk klamme zweethandjes, het kampeermateriaal bij Joker afgeleverd. We hadden het tentje goed laten drogen, maar dat kruidengeurtje kregen we er met geen mogelijkheid uit. Die vreemde geur ontging Max, verantwoordelijk voor het kampeermateriaal, ook niet. ‘Wat is er met dat tentje gebeurd?’ informeerde hij. ‘Gewoon,’ antwoord ik zo nonchalant mogelijk, ‘een sauna van gemaakt.’

Nadien bleven Dirk, een deelnemer, en ik aan elkaar plakken. En zo zijn we een dikke twintig jaar en drie zonen verder en reizen we, langs eigenwijze wegen, nog altijd door Mexico.

Soirée Jubilée!

Happy birthday to ... us! Zaterdag 21 mei vierden we samen met meer dan 300 (oud-)Karavaners onze 50ste verjaardag en dat was nogal een feest! Aan al onze fantastische vrijwilligers: een ongelofelijk dikke merci voor 50 jaar inzet, enthousiasme, reiskriebels, vriendschap, avontuur en plezier. Hiep, hiep, hoera en samen op naar de volgende 50!

Soirée Jbilée

Pieter Beck, Carla Borgmans, Joachim Cockx, Bram Fierens, Tom Van den Borne, Gerd Vertommen, Siska Wera

The Roadtrip VI

Tekst: Emilie Vanderhaeghen Foto’s: De Roadtrippers van 2022

Bestemming onbekend werd dit jaar bestemming Duitsland! Met 11 teams vertrokken we aan de start in Munster en met de duim in de lucht legden we samen meer dan 470 km af. Al liftend genoten we van de mooie natuur, de charmante huisjes en de leuke geschiedenis en cultuur. We blonken ons Duits op en hadden dan ook viel Spass in de auto’s!

De tussenstops hadden gekke opdrachten én steeds iets leuks voor ons in petto. We wandelden tussen boomtoppen, vingen water op uit een krater, bezochten met een unieke kantelende lift de koepel in Hannover, telden ratten in Hamelen en al rodelend schapen, bezochten een omgekeerd huis, ontdekten prachtige kastelen en maakten een ritje op een antieke kabelbaan.

Maar deze liftreis leerde ons ook zoveel lieve mensen kennen! Drukbezette mensen die toch stopten om ons een klein stukje op weg te helpen of juist mensen met veel tijd die ons graag véél verder brachten dan waar ze zelf moesten zijn. We mochten opnieuw ervaren dat mensen nog steeds dingen voor elkaar en voor vreemden doen. Vol overgave en zonder er iets voor terug te willen. Hopelijk mag ik voor alle deelnemers spreken als ik zeg dat het een prachtige ervaring was om in al die ontmoetingen de warmte te voelen van deze “vreemden”. En dat wanneer je durft te ontmoeten, de “vreemde” al heel snel minder vreemd wordt. Durf te ontmoeten blijft voor mij dus de levensles van The Roadtrip.

Nog een dikke merci aan de knotsgekke crew en de zalige deelnemers. Het was iedere dag uitkijken naar de avond, om samen op de camping alle avonturen met elkaar uit te wisselen. Zo fijn om deze onvergetelijke ervaring met jullie te mogen delen!

PS: Iemand nog sla kopen?

“Na 2 jaar uitstel terug op liftavontuur mogen, dat betekent 3 keer zo hard genieten!"

- De Egeltjes / Heavy Lifters

“ Was eine Avontur! Tschüssss. Het was Wunderbar!”

- Red Hot Hitching Peppers

“Knallen met die balleeeeen!”

- Moet Just Niks

“ Wat een topweekend! Volgend jaar zijn we zeker opnieuw van de partij!"

- De Tjolderkes

“Een dikke merci voor de voorbereiding, de spelletjes en de begeleiding. ‘t Was super!”

- Broadtrippers

Een woordje van de crew

Wat een editie. Eindelijk terug los kunnen knallen na 2 jaar: onze Roadtrippers zijn herders, boeren, boerinnen, Duitse fijnproevers, jagers, samenzweerders, verraders, avonturiers en bovenal lifters van de bovenste plank geweest.

Er is gevloekt, geweend, geschreeuwd, gelachen, gegierd, samengezworen, tegengewerkt en verraden. Er werden complotten gesmeed, collaboraties opgeblazen en tot laat in de nacht strategieën uitgewerkt of toch nog een opdracht voor extra elementen gedaan. Het stond bol van de tactiek, spanning en bovenal intriges. Onze deelnemers gingen er he-le-maal in op!

De teams hebben ons soms compleet verstomd door enorm snel op tussenstops te staan, rechtstreekse lifts te regelen in de avond met de camping-eigenares, lokale Chiro of toevallig die chauffeur met die ene rode auto. Ze sleurden iedereen mee in hun verhaal, splitsen op, werkten samen, wisselden even van liftgenoot ... Alles om een lift of extra voordelen te scoren.

We hebben genoten van al jullie verhalen, avonturen, tactische besprekingen, tot verbeelding sprekende rode objecten, veel te kleine lifts waar jullie toch inkropen, schattige medepassagiers … Soms in spanning afgewacht of die ene lift wel de juiste afslag neemt… en dan met dubbel zo veel enthousiasme teams ontvangen op de stops of de camping voor een chipke, hapje en Duitse bieren!

The Roadtrip was EIN-DE-LIJK terug en ze is volledig geknald met de ballen door fantastische deelnemers en bijhorende geweldige crew, wat een spetterende editie heeft opgeleverd.

En volgend jaar?! Knallen we dat gewoon los opnieuw! (We gaan wel eerst een week of twee slapen om te bekomen, maar dan zijn we terug!)

- Roadtrip VI.O.L.F- De Crew.

SAVE THE DATE

Race jij volgend jaar al liftend naar de eerste plaats? Hou alvast 17 t.e.m. 21 mei 2023 vrij voor The Roadtrip VII!

Reisverhaal in beeld

Tekst: Helga Sterck

Foto’s: Ann Soulliaert, Annick Vandamme, Nina debeurme, Helga Sterck

In 12 dagen reizen we met een comfortabel busje van de Adriatische kust tot de Egeïsche zee dwars door de Balkan. Onze kapstok is de Via Egnatia, een oude Romeinse handelsroute. Van deze heirbaan rest niet veel, maar toch genoeg om er regelmatig enkele stukken van af te wandelen. We bezoeken de historische sites langs deze weg, en hebben ook oog voor de recente geschiedenis van elk land dat we doorkruisen. We starten in Durrës, de toegangspoort van onze weg en rijden dwars door Albanië naar het azuurblauwe Ohrid meer. Dit is één van de oudste en diepste meren van Europa. Met de ferryboot belanden we in Noord-Macedonië. Hier laten we ons weer culinair verwennen met lokale producten. De laatste grens die we oversteken is Griekenland. Edessa verbaast ons met zijn watervallen en later gapen we naar al het goud van het oude Macedonische rijk. Onze eindstop is Thessaloniki, waar we nog een laatste blik op “onze” Via Egnatia werpen.

Albanië, Noord-Macedonië & Griekenland

Say cheeeese! Samen op de foto onder de beroemde waterval van Edessa.

Tussen de hoogbouw van Durrës spot je Romeinse

In Tirana staan we oog in oog met de offers van het Communistisch regime.

Orthodox bijgeloof: een stukje van een heilige boom meepakken mag, als je het tenminste kan bemachtigen ....

De pittoreske straatjes van Edessa.

Wandelen op de oude fundamenten van “onze” Via Egnata.

schatten. slachtregime.

Even genieten in de Pozar-warmwaterbronnen!

We liegen niet, we volgen wel degelijk de Via Egnata.

In Durrës aanschouwen we de Adriatische Zee.

‘t Is heerlijk overnachten aan de oevers van het Ohrid Meer.

Geuren & sfeer opsnuiven in de oude straatjes van Thessaloniki!

We bezoeken de Era Ecofarm op onze eerste dag en krijgen de avondzon cadeau.

Op bezoek in de abdij St. Naum, een prachtig en actief Orthodox kerkje.

Peter Van Dinter

De omslag

Eén van de subjectief interessantste onderwerpen die in m’n opleiding tot reisbegeleider aan bod kwamen, was de “trends in reizen”-sessie. Niet enkel omdat ik graag vanuit de spreekwoordelijke helikopter naar een veranderende maatschappij kijk, maar vooral omdat ik van mensen hou en graag met hen hun leefwereld en denkwijze induik. In die sessie leerden we alles over de reiswensen van Hipsters, Townsters, tripsters en andere kipsters, hoe de deeleconomie vooral toch dient om begenadigde zakken te vullen en hoe het centrum van Amsterdam één grote Nutella-showroom is geworden, maar het was ook een inkijk in de verschillende generaties van oudere en nieuwe reizigers, wat ze boeit, en hoe ze de dingen beleven.

Onlangs leerde ik een Nederlandse wereldburger kennen die tijdens corona een dijk van een omslag had gemaakt. In een vlaag van “peak millennial”-mindset had ze afstand gedaan van vele aardse bezittingen, om voortaan een nomadisch bestaan te leven, gewapend met een oude, op z’n minst betwistbaar milieuvriendelijk roze mobilhome, rondreizend van streek tot streek, waarbij ze enkel langer halte houdt om bij te klussen en het volgende deel van haar ontdekkingsreis te bekostigen.

Ik beschouw mezelf steevast ook als lid van generatie Y, die inclusiviteit en een balans tussen bezit, maatschappelijke relevantie en zelfverwezenlijking probeert na te streven, doch ondanks mijn tomeloze bewondering voor een bestaan zonder al te veel verantwoordelijkheid, spullen, of prestatiedrang komt m’n haar toch recht bij de gedachte dat ik het comfort van m’n zuurverdiende boxspring of regendouche permanent zou moeten opgeven. Misschien begin ik dan toch oud te worden, getuige m’n gebrek aan sociale media om dingen te delen, of het krampachtig vastklampen aan de salariswagen die me doorheen het continent voert tijdens roadtrips om de overbevolkte snelwegen van Europa een hart onder de riem te steken. Maar net als ik dat denk, vliegt er een nieuwsitem door de radio waarbij enkele mensen van middelbare leeftijd in een vreemde vorm van razernij aankloegen dat de 5 uur wachttijd aan de check-in van Zaventem het einde van de wereld inluidde, en ze het schandalig vonden dat de overheid en de luchthaven niet ingreep om hun verdiende reis zo ver mogelijk weg van Oost-Europa om hun verworven recht om goedkoop te vliegen om all-in in de Zuiderse zon te bakken, zonder problemen te laten verlopen. Op zulk een moment besef ik dan toch dat ik mezelf ergens in het gelukkige midden mag plaatsen, dat wij met z’n allen alle mensen van alle bouwjaren op onze reizen mogen verwelkomen en kruip ik met plezier terug m’n helikopter in om te kijken hoe de Westerse reisgekte in dit post-covid jaar zich op alle wijzen tot uiting zal brengen.

Weg des Gedenkens

BOOK - PACK - LEAVE

Wandelend over de Weg des Gedenkens passeer je maar liefst 30 infoborden die je terug meenemen naar de gebeurtenissen uit Wereldoorlog II die deze streek getekend hebben. Neem daarbij het mooie natuurgebied van de Hoge Venen en de Eifel en je bent vertrokken voor een 96 km lange tocht langsheen gezellige plaatsen als Bütgenbach en Monschau.

Tekst & foto’s: Els Willems

BOOK

Wij begonnen onze tocht in Bütgenbach, waar we de auto achterlieten. We reserveerden alle campings vooraf, want door de drukte van een verlengd weekend was dat zelfs voor 2 kleine tenten nodig. Alle campings waren dik in orde, maar hou er wel rekening mee dat er enkel in Hellenthal en Bütgenbach een winkel is. Het is dus nodig om op voorhand je eten te kopen of op restaurant te gaan. Er was wel telkens een kleine campingwinkel en ook brood konden we bestellen.

PACK

tent, matje en slaapzak

vuurtje en gasbidon regenjas eten

wandelschoenen

wandelstokken gpx-bestand

TIP: Het gpx-bestand was echt nodig. Wij vonden dat de weg niet overal even goed was aangeduid.

LEAVE

Wij begonnen de tocht in Bütgenbach, zodat we de laatste dag nog maar 10 km moesten wandelen. Het is misschien ook fijn om de tocht te vertrekken en eindigen op de Signal de Botrange. De lus van Hellenthal kan je achterwege laten. Zowel heen als terug wandel je die lus vooral op asfalt, wat een groot deel van de charme wegneemt. Dit stuk vonden we dus geen meerwaarde aan de tocht.

DAG 1

Bütchenbach – Hellenthal

8u • 29 km + 2 km naar camping

Slapen: Wildbach camping (Hellenthal)

De eerste dag voert ons langs het prachtige stuwmeer van Bütgenbach. We doorkruisen een aantal bossen. Via bredere asfaltwegen komen we aan in Hellenthal.

DAG 2

Hellenthal – Perlenau + rondje Monschau

7u • 2 km (camping) + 23 km + 5 km rondje Monschau

Slapen: Natuurkamp Perlenau in Monschau

Hoe dichter we richting Monschau komen, hoe mooier de etappe wordt. We wandelen nu over kleinere bospaadjes met telkens zicht op de Perlenbach. We laten de rugzakken op de camping en nemen de steile beklimming tot Monschau doorheen het bos. De uitzichten over het stadje zijn prachtig!

TIP: Monschau bezit zeer veel restaurantjes! Overweeg zeker om de kookpotten aan de kant te laten en te proeven van de lokale keuken.

DAG 3

Perlenau – Robertville • 10u30 • 37 km

Slapen: Camping Anderegg (Waimes)

Vanaf Perlenau wandelen we door de vallei van de Rur, om via een lange uitgerekte klim over de Hoge Venen aan te komen bij de Signal de Botrange. Daar verwennen we ons met een lekker dessertje! Van daaruit is het afdalen en ook terug klimmen naast de wilde beekvalleien van Ghâster en Bayehon. Na een lange, maar prachtige etappe komen we, via het meer van Robertville, aan op de camping.

DAG 4

De laatste etappe is er echt eentje om uit te lopen. Tijdens het eerste stuk stijgen en dalen we langs de rivier de Warche; wederom prachtig! Het laatste stuk volgen we vooral de Vennbahn.

TIP 1: Durf ook een andere route te nemen in de Hoge Venen. De Weg des Gedenkens neemt eerder de grotere paden, terwijl de kleine paadjes ernaast vaak wondermooi zijn.

TIP 2: Op camping Anderegg kan je diepgevroren maaltijden kopen die je kan opwarmen in de recreatieruimte die de camping aanbiedt.

Robertville – Bütgenbach • 3u00 • 10 km + 2 km camping

Nieuwe steden: Lelystad

Jaarlijks zakken miljoenen toeristen af naar eeuwenoude Europese steden zoals Brugge, Gent en Amsterdam om door de authentieke middeleeuwse straatjes te kuieren. Mij leek het interessant om eens de andere kant van het spectrum te onderzoeken. Ik bezocht Lelystad, een planstad in de Nederlandse provincie Flevoland, die officieel zijn levenslicht zag op 1 januari 1980. Ik was benieuwd naar de korte geschiedenis van deze piepjonge stad, een droom voor utopisten die een nieuwe wereld wilden bouwen. Maar heeft het zijn beloftevol potentieel kunnen waarmaken?

Tekst & foto’s: Emma Devriendt

Averechts Atlantis

Door de vele overstromingen droomde men in Nederland al vanaf de zeventiende eeuw om de Zuiderzee droog te leggen. Pas op het einde van de negentiende eeuw was het zover: de plannen voor de drooglegging waren goedgekeurd, en men zou op de nieuwe grond een nieuwe wereld creëren. Halverwege de twintigste eeuw was Flevoland als een averechts Atlantis uit de zee opgerezen. Het was de eerste keer dat men een volledig nieuwe stad kon bouwen, en het optimisme was gigantisch groot.

De belofte van een prille stad trok veel mensen aan. In de hippieperiode van de jaren 70 was er een enorm geloof in de maakbaarheid van de samenleving. Duizenden progressieve idealisten trokken naar Lelystad, het toonbeeld van moderne stedenbouw. De inwijkelingen wilden proeven van een ander bestaan. Ze kregen de kans op een schone lei, en konden er nieuwe ideeën uitproberen. Ze waren de bouwers van een nieuw bestaan.

Lelystad, een mislukking?geplande

Helaas hadden de idealisten de bouw van zo’n nieuwe stad zwaar onderschat. In de jaren 80 was Lelystad een van de meest ongewenste plekken in Nederland. Door de werkloosheid, de vele echtscheidingen en serieus alcoholisme vertrokken er in de periode 1981-1984 dan ook meer dan 10.000 inwoners uit de stad. De leegstand veroorzaakte criminaliteit, en door deze vicieuze cirkel werd de stad op alle tevredenheidslijstjes naar de onderste plaats getorpedeerd. De stad verloederde en de Lelystedelingen verloren het geloof in hun utopie.

Alles artificieel

Steden moeten, net zoals wij mensen, opgroeien en volwassen worden. In de jaren 80 moest Lelystad de moeilijke puberteit doorstaan, maar ondertussen is die periode achter de rug. Vandaag merk je nog bitter weinig van die aftakeling. Lelystad is een ‘normale’ stad geworden - er komt langzaamaan een ziel in. Wat meteen opvalt als je door Flevoland rijdt, zijn de uitgestrekte vlaktes zo ver het oog reikt. De provincie bevat duidelijk weinig infrastructuur, het merendeel van de grond

is namelijk bestemd voor landbouw. Het is vreemd om te beseffen dat alles wat je hier ziet, een paar decennia geleden nog op de zeebodem lag. Elke gebouw, elke boom en elk grassprietje is er met voorbedachte rade neergezet. Alles is artificieel.

Oude middeleeuwse steden zijn door de eeuwen heen organisch gegroeid rond een centrum - meestal een kerk. Plansteden daarentegen,

zijn gebouwd (zoals de term doet vermoeden) met een specifiek bouwplan in gedachten. Het valt dan ook meteen op dat Lelystad een heel gestructureerd grondplan heeft. Als je doorheen de stad wandelt, zie je dat ook duidelijk aan de speciale straatnamen. De straten krijgen de wijknaam, maar dan genummerd. In de wijk ‘Boeier’ heb je de straten ‘Boeier 01’, ‘Boeier 02’ enzovoort.

Een ander opvallend kenmerk is het feit dat deze stad het idee van een oude (nep)cultuur wil uitdragen. In het centrum heb je een winkelcentrum à la Maasmechelen Village. De gebouwen en kasseistraatjes lijken eeuwen-

oud, maar niets is natuurlijk minder waar. De ingang van het centrum is een kunstmatige middeleeuwse kasteelpoort. Nochtans heeft Lelystad moderne architecturale hoogstandjes te bieden, zoals de Zilverparkkade. De aangrenzende gebouwen, met elk hun eigen afzonderlijke stijl, zijn als het ware een symbool voor het eclectische lappendeken dat Lelystad ondertussen geworden is.

Water is voor Lelystad heel belangrijk. Dat is natuurlijk begrijpelijk als je de ontstaansgeschiedenis van de stad kent. Langs de waterkant staan er verschillende borden met informatie over de stad; een ode aan het water. Zo’n borden bevatten vaak interessante historische feiten van de omgeving, maar wat ik op die borden in Lelystad kon lezen, vond ik op z’n minst amusant .

Lelystad is (nog) geen toeristische topbestemming. De stad is duidelijk nog op zoek naar zichzelf (zoals een jonge twintiger?). Toch vond ik het bezoek tegen de achtergrond van de interessante geschiedenis van de stad heel boeiend. Zeker het bezoeken waard als je eens in de buurt bent!

Nieuwe steden: Lelystad

Alle informatie over ons volledige activiteitenaanbod vind je op www.karavaan.be onder Activiteitenkalender.

Karavaan-@genda

16 - 18 september

Geocachen in Cadzand

Er zijn wereldwijd miljoenen geocaches die op je wachten om ze te vinden. Ga samen met andere avonturiers op zoek naar de verschillende geocaches in het supergezellige Cadzand. Een heel weekend spelenderwijs de natuur en het duingebied ontdekken? Nou, gezellig toch!

€120 – camping, fietsen, maaltijden en (spel) begeleiding incl.

24 september, 28 september en 19 - 20 november

Travel in mind - Globe

Gaat onze manier van reizen soms niet te snel? Of vergeten we soms niet te genieten van het moment, of van de ontmoetingen en gesprekken die we hebben?

Samen met jongeren van jeugddienst Globelink gaan we op zoek naar de essentie van duurzaam reizen à la slow travel! We komen drie keer samen om dieper in te gaan op thema's rond duurzaam reizen die aansluiten bij jullie interesses om zo tot actie over te gaan.

Mogelijkheid tot inschrijving volgt, dus houd zeker onze website in de gaten!

15 oktober

GoFest - Save the Date!

Op zaterdag 15 oktober vind opnieuw het grote reüniefeest plaats voor alle jongeren (18-30j) die op Joker-groepsreis zijn geweest in 2022! Zet deze datum al in je agenda, want dit feest met leuke activiteiten, lekker eten en vooral een knaller van een fuif, wil je niet missen! De loods in Mechelen is the place to be

Mogelijkheid tot inschrijving volgt, dus houd zeker onze website in de gaten!

2 - 4 december Survive The Mansion

Anno 1868. Edouard Remy inviteert jou op zijn kasteel voor ‘den anniversaire’ van zijn vrouw Suzanne. Lukt het jou om het mysterie van deze familie te ontrafelen? Vertrouw je de butler wel? Vertelt de meid jou haar geheim? Een spelweekend vol intriges en leugens waarbij je beste detective-skills van pas zullen komen!

€149 – overnachtingen, maaltijden en activiteiten incl.

Inschrijven of meer informatie? Surf snel naar www.karavaan.be

Utah, een speelparadijs voor outdoor lovers

Dit jaar ging Ilse samen met enkele Joker-collega’s terug naar haar geliefde Utah (USA). En dat in haar favoriete reisperiode: het voorjaar, wanneer je ’s ochtends nog ingeduffeld met dikke jas, muts en handschoenen de natuur instapt, maar tegen de middag al kan rondlopen in T-shirt onder een eeuwig staalblauwe hemel. Ze bezorgde ons enkele must-do’s en handige tips voor een mooie reis naar Utah.

Tekst: Ilse Varewyck, Ann Fransen, Sofie Stans Foto’s: Ilse Varewyck, Sofie Stans

1. Moab

Dé toegangspoort tot nationale parken Arches en Canyonlands. Je kan er een hele dag rondwandelen zonder je ook maar 1 seconde níet te verbazen! Moab an sich is uitgegroeid tot een toeristische hotspot voor wie adventure wil beleven: mountainbiken, paardrijden, raften, rotsklimmen … You name it, they have it. Toch blijft het nog steeds een gezellig stadje met een heerlijke backpackersvibe.

2. Bluff

tip: Wil je verschillende nationale parken bezoeken (zoals Zion, Bryce, Arches …)? Koop dan een ‘America The Beautiful’-pas. Deze kost je éénmalig 80 USD. Bezoek je slechts 1 nationaal park, dan is het gewone toegangsticket goedkoper.

De avontuurlijkste rondreizen in de Verenigde Staten vind je bij Joker. Bekijk het aanbod op www.joker.be/usa-individueel

Zet zeker een Navajo-ontbijt of -lunch in het Twin Rocks Café in Bluff op je planning. De stuwende kracht achter dit café is een leuke dame met Nederlandse roots die enkel lokale producten gebruikt in haar maaltijden en veel doet voor haar gemeenschap.

Intricate Explorer op Unsplash

Na een lekkere en overvloedige maaltijd kan je vanuit het Twin Rocks Café met een Navajo-gids de omgeving verkennen. Maak je klaar voor een boeiende rondleiding boordevol verhalen over de rituelen, petrogliefen en geschiedenis van de Navajo, en hoe hun taal door de USA tijdens Wereldoorlog II gebruikt werd als codesysteem.

Bluff is klein en gezellig. Een aan te raden tussenstop als je van Monument Valley richting Moab rijdt.

3. Bryce Canyon National Park

Wat een feeëriek mooi natuurpark! Het lijkt alsof je uitkijkt over een enorm amfitheater, gemaakt van duizenden hoodoos oftewel zandstenen pilaren. Deze bestaan uit vele wisselende kleurenpaletten, en variëren van rood, oranje en bruin naar blauw, paars of rood. Waan-zinnig mooi!

’s Morgens, bij zonsopgang, of ’s avonds bij zonsondergang is het lichtspel het meest indrukwekkend. Het beste moment dus voor één van de vele hikes (in een lus): Wall Street, The Navajo Loop, Queens Garden, etc. Ook in de winter, wanneer de hoodoos met sneeuw bedekt zijn, blijven de contrasten fenomenaal. Pure magie!

4. The Narrows in Zion National Park

Zion is een immens park, waar je o.a. kan fietsen, paardrijden en hiken. Een zeer fijne wandeling van een halve of hele dag door het water van de Virgin River is 'The Narrows'. Met een grote stok in de hand stap je zo ver je wil. De keien in het water en de stroming maken het best uitdagend. Let op: de afgelegde weg moet je ook terugwandelen.

The Narrows kan je zowel in de zomer als in de winter doen. ’s Winters krijg je een drysuit, neopreen sokken en speciale schoenen zodat het koude water je niet deert.