Gedumpt Yannick Duport De buren hadden niets te veel gezegd over de geur, bedacht hij, terwijl hij uit zijn bootje stapte en zijn eiland betrad. De stank kwam hem ergens wel bekend voor, als een oude, onwelkome vriend die op bezoek komt. Al drie dagen lang waren buren onophoudelijk aan het klagen over de smerige lucht die zijn eilandje verspreidde. In eerste instantie vermoedde hij dat er iets mis was met zijn kas, misschien een oververhitte generator. De geur die hem tegemoet kwam op zijn eiland, was er echter niet een van doorgebrande draden en circuits, maar van de dood. De geur was in eerste instantie overweldigend en leek overal vandaan te komen. Als hij bekomen is van de eerste walging en zijn ontbijt ternauwernood binnen heeft weten te houden, begint het zoeken naar de bron. Nog geen vijf minuten na het begin van zijn zoektocht is er resultaat. Ze ligt vol in het zicht, als een stuk weggesmeten huisvuil, aan de rand van het kleine grasveld midden op het eiland. Wie haar daar achterliet, liet haar achter om gevonden te worden. Vincent haalt zijn hand door zijn langzaam verdwijnende haren en staart naar het roerloze lichaam. Ze kan nooit veel ouder zijn dan zijn eigen dochter, bedenkt hij. Maar ze kan hier niet blijven. Zijn blik dwaalt van het levenloze lijf naar de bescheiden kas, die hij daar jaren geleden heeft laten neerzetten. In die kas groeit zijn aanvullend pensioen, twaalf vierkante meter topkwaliteit wietplantjes. Een bende agenten op zijn eiland zou niet alleen een einde maken aan zijn bestaan als teler, maar ook aan zijn vrijheid. Gehaast probeert hij het meisje op te tillen, maar de geur en het dode gewicht worden hem al snel te veel. Alleen gaat dit niet lukken. Hij laat zich in het gras vallen en grijpt zijn telefoon. “Arnaud,” fluistert hij zachtjes. Arnaud zal wel weten wat te doen, het is ten slotte ook zijn kas. Met onrustige vingers en trillende handen tikt hij door zijn telefoonboek. Arnaud staat onder zijn bijnaam in de lijst: Bus Berkmans. Ze noemden hem in het leger de Bus, hoewel Arnaud zelf de bijnaam Astronaut voorstelde. De jongens van het bataljon noemden hem eerst Buzz, naar de
»» 10
astronaut Buzz Aldrin, maar dat veranderde al snel in Bus. Arnaud had eerst geprobeerd het te negeren, maar accepteerde na een paar weken dat hij Bus Berkmans was, dat daar niets aan te doen was. Na de derde keer overgaan neemt hij op. “Hallo?” klinkt het slaperig aan de andere kant. De dag dat Arnaud voor elf uur wakker is, moet nog aanbreken. “Hey, Arnaud, met mij…” begint Vincent voorzichtig. “Hoe is het?” “Schroefie?” vraagt de stem aan de andere kant van de lijn, “Schroef, ben jij dat?” Er klinkt een enorm gekraak en gekreun wanneer hij opstaat. “Met mij alles goed, met jou?” Ondanks zijn beste pogingen breekt er iets in Vincent. De tranen lopen over zijn wangen bij het horen van zijn eigen bijnaam. Zijn legermaten noemen hem Schroef, een naam die hij dankt aan de enige verwonding die hij opliep in Bosnië: een schouderwond toen hij een deur open drukte en een uitstekende schroef in zijn schouder kreeg. Tegenwoordig is Arnaud de enige die hem nog zo noemt. “Nee, Bus, met mij gaat het niet zo best,” fluistert hij. Arnaud kucht in de hoorn, haalt diep adem en zucht. “Waar ben je?” vraagt hij kort. Zijn stem klinkt rustig, klaar om te assisteren. “Ik ben op het eiland, Bus…” begint Vincent. De zakelijkheid in zijn stem verdwijnt zodra hij het meisje in het gras opnieuw in het vizier krijgt. “Er ligt een meisje hier, Bus. Dood. D’r ligt godverdomme een dood meisje hier!” Het blijft stil aan de andere kant. Arnaud kucht opnieuw. “Ik kom eraan,” klinkt het gedecideerd. Zonder verder een woord te zeggen hangt hij op. Vincent blijft zitten in het gras en houdt de telefoon nog minutenlang tegen zijn oor. Als hij diep inademt, raakt de geur van het rottende meisje hem opnieuw keihard. Dit keer is het ontbijt reddeloos verloren, gal brandt in zijn keel. Wordt vervolgd in deel II (pagina 16): Alle Zeilen Bij