Het is niet ondenkbaar dat dat meer schade toebrengt dan de pedofiele ervaring, die ze zich niet eens kunnen herinneren. De vraag dringt zich dan op wie daar de oorzaak van is: de pedofiel of de maatschappij? Dat een dergelijk verschijnsel niet ondenkbaar is, is te zien aan het schandaal rond de Katholieke Kerk. Enkele decennia geleden hebben vele kinderen daar pedofiele ervaringen opgedaan. Recentelijk is dit aan het licht gekomen, en sindsdien melden zich steeds meer slachtoffers. Zonder verdere informatie kan men hier op twee manieren over denken: òf de slachtoffers waren altijd al getraumatiseerd en melden zich pas nu, òf de slachtoffers worden nu met terugwerkende kracht getraumatiseerd. (Een derde denkwijze, overigens, voor de kwaadwillenden onder ons: òf de slachtoffers zien een mogelijkheid er wat aan te verdienen.) Deze hypothesen zijn te toetsen, maar het is tekenend dat daar in de media geen aandacht aan wordt besteed. Het verhaal van het slachtoffer wordt voor zoete koek geslikt – en natuurlijk, het kan waar zijn, maar even goed ook niet.
‘Met kleine schokjes, alsof een fietspomp er steeds een beetje meer lucht in blies, werd die groter en langzaam kwam-ie omhoog’ Positieve ervaringen Tot nu toe heb ik slechts het idee dat pedofilie schadelijk is voor een kind in twijfel getrokken. Ik heb laten zien dat de schadelijkheid moeilijker is vast te stellen dan op het eerste gezicht lijkt, en dat gevonden schade ook wel eens door de maatschappij veroorzaakt zou kunnen zijn. Aantonen dat pedofilie geheel onschadelijk is, kan ik echter evenmin. Tot zo ver zou het dus redelijk zijn om geen risico’s te nemen, en pedofilie uit voorzorg te verbieden. Ik heb immers nog geen enkele aandacht besteed aan de mogelijke voordelen voor het
40
kind. In deze tijd, waarin iedereen zo’n sterke afkeer heeft van pedofilie, is het moeilijk voor te stellen dat kinderen dit niet alleen kunnen ervaren, maar er ook van kunnen genieten. Toch beschrijft Ted van Lieshout in zijn recent verschenen boek Mijn Meneer hoe hij als elfjarig jongetje een zomer lang een relatie had met een volwassen man. Wie het boek leest – dat overigens briljant geschreven is – ziet veel van het bovenstaande terugkomen: niet de seksualiteit schrok hem af, maar de maatschappij; niet de penis schrok hem af, maar de vieze plas die eruit kwam. Het boek is goed omdat het geschreven is vanuit het perspectief van een elfjarige, en omdat Van Lieshout erin geslaagd is het boek niet te vervuilen met volwassen interpretaties. Wie het leest, kan zich goed voorstellen dat hij er destijds oprecht van genoten heeft – hoewel op een andere manier dan zijn pedofiel dat deed. Ik citeer: “Ik keek naar zijn piemel. Ik zag dat die bewoog. Met kleine schokjes, alsof een fietspomp er steeds een beetje meer lucht in blies, werd die groter en langzaam kwam-ie omhoog. Het idee dat dat door mij kwam maakte me ongelooflijk trots. Dat ik in staat was om ervoor te zorgen dat een grote man een stijve kreeg, dat was een soort wonder. Er zijn geen andere kinderen die dat kunnen, dacht ik. Toen heb ik net zo lang gevoeld aan zijn ding tot hij helemaal stijf was.”1 Dit is één verhaal, ontleend aan een boek dat toch in de eerste instantie bedoeld is als literatuur. De actualiteit bracht onlangs echter een ander sprekend voorbeeld, met waarschijnlijk meer dan 100 ‘slachtoffers’: de pedofiel uit Westkapelle. Hij zou gedurende 30 jaar met meer dan 100 kinderen seksuele handelingen hebben verricht, en het hele dorp wist ervan! Hij plakte ook hun banden en iedereen vond hem aardig. Hij was een soort klusjesman. Het is opmerkelijk dat deze zedenzaak, die in omvang minstens vergelijkbaar is met de Amsterdamse, zo snel uit de publiciteit verdwenen is. De vriendelijke behulpzame Zeeuwse pedofiel is blijkbaar een stuk minder mediageniek dan het Amsterdamse monster uit Wit-Rusland. Communitarisme Tot nu toe ben ik ervan uitgegaan dat het schadebeginsel de maatstaf was waaraan pedofilie moest worden afgemeten. Dat leidde tot een uitgebreide discussie over causaliteit en schade, die mijns inziens waardevol is, maar die waarschijnlijk buiten de academische wereld weinig waardering zal krijgen. Sommigen zijn echter helemaal niet geïnteresseerd in schade; zij vinden,