Voorwoord
De VELINX, vrijdag 26 januari 2018: “Woede over onrecht is de hoogste vorm van liefde” schreeuwt acteur Johan Heldenbergh gepassioneerd uit op het einde van de voorstelling ‘Marx’. Stilte. Achterdoek kleurt rood en ‘Quand on a que l’amour’ van Brel weerklinkt door heen de speakers. Licht uit. Kippenvel. Tranen. Staande ovatie. Hoop. Dit is wat er gebeurt. Dit is wat er al talloze, honderden keren gebeurde in de 25-jarige geschiedenis van de VELINX. Telkens weer die verwondering. Telkens weer die troostende kracht van soms gruwelijke schoonheid. De halsstarrige weigering om angst te laten regeren. Telkens weer de verkwikkende bevrijding van de gulle lach der zelfspot. De spiegel die onze wenkbrauwen doet fronsen en ons tot nieuwe, verhelderende inzichten brengt. De muziek die ons - als ware het toverklanken - naar andere oorden vervoert. Foto’s, schilderijen, sculpturen die gevoelens oproepen waarvan we niet wisten dat ze in onze ziel verborgen lagen. Samen de tijd even doen stilstaan. Samen ‘Zijn’: ik, u, de kunstenaars, de acteurs, de muzikanten, wij. Er is geen zij in het verhaal dat we hier brengen, enkel een wij. Een verhaal van echte, daadwerkelijke magie – geen fantasie – dat we al meer dan een kwart eeuw brengen in de VELINX. Een verhaal dat nog lang niet is uitgeschreven. Een verhaal dat broodnodig is. Een verhaal dat begint op de volgende bladzijde. Graag tot in de VELINX
An Christiaens Johan Wouters schepen van cultuur directeur de VELINX
5