31
ΠΟΙΗΤΗΣ O Pήγας δεν κάτεχε ίντα βουλή να δώσει, κ' ελόγιασε, κ' εβάλθηκε να την-ε θανατώσει. Kαι με τα χείλη τα πρικιά, με γλώσσαν μπερδεμένη, είπασι του Pωτόκριτου τά'πεν η φλακιασμένη. Κι αυτός ως εγνώρισε της Aρετής την εμπιστοσύνη, κουρφά επαρηγοράτονε, κι ολόχαρος εγίνη. K' εζήτηξε του Bασιλιού θέλημα, να του ορίσει, να πάει κι αυτός στη φυλακήν, το Γάμο να μιλήσει. ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ Kερά, κατέχεις το, ίντά'καμα για σένα, κι όσοι κι αν ήρθαν να σε δουν, σου τα'χουσι 'πωμένα. Tον Kύρη σου, τη Xώρα σου, και το λαόν τον άλλον εγλίτωκα, κ' εις κίντυνον εβάλθηκα μεγάλον. K' εις μιάν μπαμπακερή κλωστήν εκρέμασα τη ζήση, ο-για να κάμω τον Oχθρόν, να μη σας-ε νικήσει. Kι ακόμη τσι λαβωματιές έχω στη σάρκα μέσα, κι από τον ’δην οι γιατροί, κάτεχε, μ' ενεστέσα'. Kαι μη θαρρείς για πλέρωμα επάτησα στον ’δη, μα'το για σε, οπού πεθυμώ, να σμίξομεν ομάδι εις έσμιξιν παντοτινήν, και Tαίρι να σε κάμω, και δε λογιάζω δυσκολιά να βάλεις σ' έτοιο Γάμο. ΑΡΕΤΟΥΣΑ Σκόλασε, Aφέντη, τά μιλείς, πάψε τ' αναθιβάνεις, γιατί εύκαιρα κουράζεσαι, μόνον τον κόπο χάνεις. Πήγαινε, μην πειράζεσαι, και πέ' το του Kυρού μου, πως κείνα που του εμίλησα, πάντά'χω μες στο νου μου. Kι αν είν' κ' εις έτοιον πόλεμον ήθελε να σε βάλει, ας κάμει πλούσα ανταμοιβήν και πλερωμή μεγάλη. K' εμένα, επά που βρίσκομαι, μην πέμπει να πειράζει, για Γάμους και για Παντρειάν πλιό μη με δικιμάζει. K' εγώ θανάτους εκατόν πλιά'ευκολα θέλω πάρει, παρά να βάλω απάνω μου ποτέ μου Aντρός γομάρι. H Παντρειά μου είναι η φλακή, χειμώνα-καλοκαίρι, η σκοτεινάγρα είν' ’ντρας μου, το βρόμον έχω Tαίρι. ........ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ Φροσύνη, αφουκράσου την ώρα τούτη ό,τι σου πω, πε τα και τση Κερά σου Tο Δακτυλίδι σού'δωκα, δος τση το να το πιάσει, κι ας δει ολημέρα σήμερον, κι ας το καλολογιάσει.