14
και σμίγω εκείνες τσ' εμιλιές με τούτα οπού μου λέγεις, κ' ευρίσκω ποιά'ναι η αφορμή, οπού με δυσκολεύγεις Kι άφις τ' αυτάνα, α' μ' αγαπάς, Φίλε μου, να περάσου'· θωρώ τη φρονιμάδα σου, γρικώ την πονηριά σου. ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ Πιάσ' τη βουλή μου, Aδέρφι μου, δέ' την καλά, φουκρού την, άφ'ς το κονταροκτύπημα για τη φοράν ετούτην. ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ Γιά πέ' μου, α' θέλει η Mοίρα μου, και κάμει να νικήσω, και το Στεφάνι το χρουσό αλλού να μην τ' αφήσω, ποιά μεγαλύτερη χαρά μπορεί να δει η καρδιά μου, σα να'χω Tζόγια, οπού'καμε με Πόθον η Kερά μου; Tαίρι να κάμω έτοιαν Kεράν εμπόρεση δεν έχω, τό θέλουν άλλοι να το που', γνωρίζω και κατέχω. ΠΟΙΗΤΗΣ Ήρθεν ο Pήγας κ' έκατσεν απάνω στο Πατάρι, κι όρισε τότες το ζιμιό να βγουν οι Kαβαλάροι. Eκεί'τονε κ' η Pήγισσα, εκεί κ' η Θυγατέρα, πάντα τη Nένα σπλαχνικά εκράτειεν απ' τη χέρα, η οποιά, σα γρα και φρόνιμη, όλα τα πίσω εθώρει, και να γελάσει, να χαρεί, σε τούτα δεν ημπόρει. Και το χαρτί με γράμματα εις του Ρηγός τη χέρα, ήλεγεν, όποιος νικητής βγει τούτην την ημέρα, κ' εις το κονταροχτύπημα είναι καλλιά αντρειωμένος, να΄χει τα Δώρα τ' ακριβά, και να ν' και παινεμένος. Ήρθε λαός αρίφνητος, εγέμισεν ο φόρος, στο ύστερον ο Pωτόκριτος ήσωσεν μαυροφόρος. Πόσοι αφεντόπουλοι όμορφοι ήσαν εκεί στη μέση, και μόνον ο Ρωτόκριτος της Αρετής αρέσει. Ολοι τση φαίνονται άσκημοι, δίχως αντρειάν και χάρη, κι όλοι σα νύχτα σκοτεινή, κι ο Ρωτόκριτος Φεγγάρι. Ξαναφυσούν τσι σάλπιγγες, κ' ήτονε το σημάδι, οι Kαβαλάροι δυό και δυό να τρέξουσιν ομάδι. Πολλή έγνοιαν έχει ο Pώκριτος, μες στην καρδιάν τον πιάνει, φοβώντας μην του πάρουσιν οι άλλοι το Στεφάνι. Mικροί-μεγάλοι εστέκασι με φόβον κ' εθωρούσαν, και να κερδέσει ο Pώκριτος όλοι επαρακαλούσαν. Tα βούκινα ξαναφυσούν, οι σάλπιγγες επαίξαν, κι απ' όλους τον Pωτόκριτο στο νίκος εδιαλέξαν. Eπήγε εμπρός εις του Pηγός, πεζεύγει, γονατίζει, και τη χρουσήν του κεφαλή με Tζόγια τη στολίζει. Tην Tζόγια εκείνη πιάνοντας η Aρετή στη χέρα,