hetcomfortabelerzouzijnomnietindueltegaanmetzijncollega-kamerlidJoVandeurzen,dietotaandebestuursverk

[ 6

DS

TROTTOIR ]

DENNIS BLACK MAGIC De cinema van een sukkelaar

ZATERDAG 25, ZONDAG 26 SEPTEMBER 2004

12

CAMPING COSMOS Het bittere einde

PIETER DE CREM IS KANDIDAAT VOOR HET VOORZITTERSCHAP VAN CD&V

Ik ben geen

WOLFJE

Pieter De Crem beseft dat het comfortabeler zou zijn om niet in duel te gaan met zijn collega-kamerlid Jo Vandeurzen, die tot aan de bestuursverkiezingen CD&V voorzit. ,,Ik ben de leider van een fractie die goed draait, we kunnen wegen op de politieke agenda. Sommigen zeggen dat ik dat concurrentievoordeel neutraliseer door me kandidaat te stellen.’’

En toch doet hij het. ,,Er wordt te veel aan mijn mouw getrokken.’’

Bart Brinckman en Anja Otte, foto’s Ivan Put Zie verder blz. 2

in het bos

12 T R O T T O I R

DE STANDAARD ZATERDAG 25, ZONDAG 26 SEPTEMBER 2004

VAN ONZE VERSLAGGEVER TER PLAATSE

Het leven zoals het was: Camping Camping Cosmos in Middelkerke is een spookstad geworden. Tussen de ruïnes van caravans worden cowboyverhalen verteld over bedrog, geweld en veel geld.

Een middag in het wilde Westen van Vlaanderen.

Jan Bosteels, foto Michiel Hendryckx

C

AMPING Cosmos ligt erbij alsof er een burgeroorlog heeft gewoed. Lege plekken in het zand waarop versleten speelgoed, kapotte tuinstoelen en ander afval rondslingeren, getuigen van een vlucht naar betere oorden. De overgrote meerderheid van de oude caravans staat er nog, al is het interieur van sommige vakkundig vernield. Vandalen en dieven brengen de laatste tijd geregeld een bezoek aan de camping, maar campingbewoners vertellen ook hoe sommige van hun lotgenoten hun eigen caravan vernielden toen ze in juni te horen kregen dat ze voor 1oktober weg moesten. ,,Veel caravans zijn niet meer transporteerbaar’’, zegt Willy (73), een gepensioneerde uit Laken die al 25 jaar zijn vakanties op de camping doorbrengt. ,,Enkele mensen hebben daarom zo geredeneerd: als ik er niet meer van kan genieten, dan niemand. En ze zijn er met de sloophamer op los gegaan.’’

Wat vooral kwaad bloed zet, is dat de kampeerders hun huurgeld nog maar pas hadden betaald (in mei) toen ze in juni te horen kregen dat het op 31 september afgelopen is.

Toch duurt het daarna nog vijftien maanden voor de camping aan de Vlaamse Gemeenschap moet worden overgedragen. Waarom moest het nu allemaal zo snel gaan, vragen velen zich af.

De eigenaar, Gerard Velle, zucht bij zoveel onbegrip. Hij opent de slagboom om een nog net transporteerbare caravan door te laten die op een oplegger achter een tractor naar buiten wordt gesleept. Hij maakt een gebaar naar de receptie, de kantine en de superette. ,,Denkt u dat we dat allemaal in drie maanden afgebroken krijgen? Dat duurt heel wat langer. Maar loop eerst maar eens rond, dan begrijpt u het misschien.’’

,,Enkele mensen hebben geredeneerd: als ik er niet meer van kan genieten, dan niemand. En ze zijn er met de sloophamer op los gegaan.’’

Tijdens mijn wandeling langs de resten van wat zo te zien allang geen keurig onderhouden camping meer is — stokoude caravans, zwerfvuil, kleine vuilnisbelten — overheerst vooral een gevoel van onbegrip voor de mensen die hier zouden willen blijven. Geïmproviseerde affiches met de slogan Résiste, prouve que tu existes!! die her en der aan caravanvensters zijn opgehangen, wijzen anders wel op verzet. We bezoeken de kleine, maar keurige caravan van Willy en zijn vrouw, Marie-Jeanne (65). Ze staan op wat ooit een van de mooiste plaatsen van de camping moet zijn geweest, zo goed als op het strand. Al ligt een twintigtal meter verderop alweer een slordige hoop caravanresten.

De camping mag dan wel in een puinhoop herschapen zijn, het Franstalige stel geniet met volle teugen van hun laatste dagen op hun lievelingscamping. ,,Dankzij de zee en de schone lucht moet ik geen pillen slikken. Het uitzicht op het strand is onbetaalbaar’’, zegt MarieJeanne. ,,Sluit me op tussen vier muren en ik hou het geen week uit.’’ Dat de caravan zelf nauwelijks groter is dan een gemiddelde badkamer, deert Willy en Marie-Jeanne niet. Ze beschouwen het strand als hun gro-

te tuin. ,,Zelfs in de winter zetten we ’s nachts het raam open en kijken we naar de voorbijvarende boten’’, vertelt Marie-Jeanne. Willy, in een licht poëtische bui, vult aan: ,,On a un jardin qui fait le tour du monde. Nooit zullen we nog vanuit onze caravan de schuimkoppen op de golven of de garnaalvissers kunnen zien.’’

Toch zijn er dingen die het goedmoedige paar tegen de borst stuiten. ,,Mensen die een beetje verderop zitten, hebben in mei hun caravan hier gekocht voor 1.500 euro. En die varkens hebben niets gezegd over de sluiting’’, zegt Marie-Jeanne. Een andere caravan die voor 500 euro van de hand werd gedaan, bleek na

goede buur René hebben overgenomen, naar een camping in Bredene.

Teleurgesteld, met pijn in het hart, terugdenkend aan het leven zoals het was op Camping Cosmos. Maar zonder verdere stappen te ondernemen tegen wat ze als een onrechtvaardige beslissing van enkele ministers in Brussel beschouwen.

,,NOOIT ZULLEN WE NOG VANUIT ONZE CARAVAN DE SCHUIMKOPPEN OP DE GOLVEN KUNNEN ZIEN’’ Sinds kort is het schaarse comfort dat de camping biedt, wel bijzonder Spartaans geworden: de eigenaar heeft bij iedereen het water en de elektriciteit afgesloten. ,,Ach, het toiletgebouw stonk toch al zo dat niemand er nog gebruik van maakte’’, zegt Marie-Jeanne. Water haalt ze nu uit een kraantje iets verderop, en de caravan beschikt over een badkamer met wc. Ook de afwezigheid van elektriciteit deert haar niet. In de caravan staat trouwens geen televisie. ,,Wij hebben boeken, meneer’’, glundert Marie-Jeanne. ,,We gaan naar de bibliotheek en komen met zúlke stapels terug.’’

aankoop doormidden gebroken te zijn.

Dat de camping moet wijken voor een natuurgebied dat het land moet beschermen tegen de zee, stuit op scepticisme. ,,Zoals ik de mensen ken, komen hier flatgebouwen’’, verzekert Marie-Jeanne ons. ,,Een natuurgebied, hoe zou dat kunnen?

Hier vlakbij ligt de militaire basis, die lawaai produceert van ’s morgens tot ’s avonds. We zijn misschien wel oud, maar niet gek.’’

Hun caravan kan niet meer getransporteerd worden. Eind deze maand trekken Willy en Marie-Jeanne met een caravan die ze van hun

A

AN de andere kant van de camping, in de cafetaria, probeert de filmmaker-revolutionair Jan Bucquoy het verzet tegen de sluiting op digitale camera vast te leggen, en als het even kan ook aan te moedigen.

Hij heeft net een man geïnterviewd die vorig jaar nog een caravan heeft gekocht op het terrein, toen het al duidelijk was dat de camping op sluiten stond. Maar dat werd er hem niet bij verteld. Bucquoy is de motor achter het protest, dat niet zozeer tegen de sluiting zelf gericht is, maar vooral tegen de manier waarop. Hij heeft Camping Cosmos vereeuwigd in zijn gelijknamige film en heeft al

T R O T T O I R 13

DE STANDAARD ZATERDAG 25, ZONDAG 26 SEPTEMBER 2004

DOOR DE WEEK

Cosmos

tien jaar een caravan op het terrein. ,,Op de mooiste plek: vlak bij de zee.’’ Voor Bucquoy is niet een of andere minister, maar de campinguitbater, Gérard Velle, de zondebok.

Hij wil volgens Bucquoy de camping sneller dan vereist leegmaken, veel geld van de Vlaamse Gemeenschap krijgen en daarna naar Spanje vertrekken. Velle strijkt volgens Bucquoy niet alleen het geld van de Vlaamse Gemeenschap op, maar heeft ook nog huur en caravans verkocht toen hij al wist dat de camping dicht moest. Mensen die daarover klaagden, kregen de wind van voren.

Zo filmde Bucquoy in juli de uitdrijving van de Limburgse familie Van Heddegem, volgens hem een afschrikwekkend voorbeeld voor andere morrende kampeerders. Fred Van Heddegem vertelt: ,,Ik kom al twintig jaar naar Camping Cosmos.

Vorig jaar heeft Velle me nog een caravan verkocht, op afbetaling, met de verzekering dat de camping niet zou sluiten.’’ Toen Van Heddegem naar de receptie werd geroepen om zijn achterstallige standgeld te betalen, steigerde hij, omdat hij niet meer wou betalen voor een caravan op een camping die op sluiten stond.

Toen hij ook nog weigerde om de

camping onmiddellijk te verlaten — zoals hem werd gevraagd — brak de hel los. ,,Velle heeft me naar buiten gesleurd, gekrabd en gestompt. Ondertussen zag ik Claudine van de receptie en haar zoon met een bulldozer naar mijn caravan rijden, waarin mijn vrouw en dochter zaten. We kregen een kwartier om de caravan leeg te maken. Ondertussen had ik de politie gebeld. Toch hebben ze de caravan tien meter ver gesleept en beschadigd, terwijl mijn vrouw er nog in zat.’’ De politie reageerde volgens Van Heddegem bijzonder laks. ,,Ze zeiden dat het privé-terrein was en dat ze niets konden doen.’’ Een dag later verlieten de Limburgers de camping.

Gérard Velle is de ‘cowboyverhalen’ spuugzat. Hij beschouwt zichzelf als het grootste slachtoffer van de sluiting. ,,Bucquoy bazuint rond dat we 100 miljoen frank krijgen voor de sluiting, maar we krijgen maar 35 miljoen frank.’’ Van een vervroegde sluiting is volgens Velle absoluut geen sprake: ,,De kampeertijd loopt hier van april tot september. Er heeft nooit in het reglement gestaan dat de mensen hier na eind september mogen wonen. Voor de andere maanden hebben de mensen nooit moeten betalen, nu niet en vroeger niet.’’ Daarom is de camping vanaf 1 oktober alleen nog toegankelijk om caravans en inboedels weg te halen. ,,En voor 2004 betaalt niemand bij ons elektriciteit en water.

Het is gratis! Wat palaveren ze allemaal?’’

Ook wat de verkoop van caravans betreft, wast Velle zijn handen in onschuld. ,,Allemaal leugens. Sinds 15 juni 2002, toen wij op de camping zijn begonnen, hebben wij geen enkele caravan gehad. En die Van Heddegem heeft nooit een frank betaald voor die caravan. Hij stond zelfs nog achter voor 2003! Alle caravans die de afgelopen jaren werden verkocht, waren transacties tussen particulieren. Bij Van Heddegem hebben wij tussenpersoon gespeeld. En ik heb hem buitengewipt omdat hij niets betaalde.’’

Gérard Velle besluit: ,,De Vlaamse Gemeenschap heeft ons onteigend maar nog geen frank betaald. Toch is het gebied al doorverwezen naar Zeewering. Aan wat het ministerie doet, valt niets te veranderen, zeggen mijn advocaten.’’

De afgelopen week beschuldigden Velle en Bucquoy elkaar in de kranten van leugens. Bucquoy is vastbesloten het er niet bij te laten. ,,Dinsdag dient mijn advocaat een klacht in voor laster en eerroof, wegens fysieke bedreigingen en broodroof.

Velle wil me immers het filmen beletten, terwijl dat volgens zijn interne reglement niet verboden is.’’

Voor de voorlopig laatste troefkaart die Bucquoy uitspeelt, is het uitkijken naar het Spirit-congres in Gent, zondag. ,,Als lid van Spirit zal ik me daar kandidaat stellen voor het voorzitterschap. Misschien verandert er toch nog iets als bekend raakt dat de kandidaat-voorzitter van Spirit zijn buitenverblijf heeft op Camping Cosmos.’’

WINNAAR[&] VERLIEZER

© BELGA/AFP

© BELGA

AUDI

DE METHODE-VERHOFSTADT

[winnaar]

[verliezer]

Dankzij de immer bereidwillige Gentse politiecommisssaris Steven De Smet waren de media dinsdagavond bijzonder snel op de hoogte van het ongeluk van Guy Verhofstadt. En dankzij onze immer alerte fotoredactie haalde de verhakkelde Audi A8 van de premier de volgende dag al de voorpagina van de krant. Nu ja, verhakkeld, dat viel best mee: zoveel verschil was er niet met die andere Audi, die een pagina verder in een advertentie stond. (,,Geef voorrang aan veiligheid’’ stond daar onderaan op te lezen. Tja.) Voor een auto die pas over de kop was gegaan, zag de A8 er nog verrassend goed uit. En voor een premier die over de kop was gegaan, zag ook Verhofstadt er de volgende dag nog verrassend goed uit. Zijn haar lag zelfs beter dan ooit tevoren. Ook zijn chauffeur kwam er met een lichte hersenschudding af, en die arme man had tijdens de crash niet eens zijn veiligheidsgordel om. Dat moet nogal gecapitonneerd zijn vanbinnen, zo’n Audi.

Een gepantserde, verstevigde dienstwagen, dat geeft natuurlijk een vertekend beeld, dachten we eerst. Maar de wagen van Verhofstadt blijkt een standaard A8 te zijn. Full option, ongetwijfeld, met acht airbags, gordelspanners en de hele santenkraam, maar geen extra poespas. Knap, hoor. In Ingolstadt, de thuisbasis van Audi, zijn ze vast apetrots op hun Vorsprung durch Technik en hun Deutsche Gründlichkeit. In Leipzig zijn ze dat ook, naar het schijnt.

Enige jaren geleden, toen Verhofstadt nog gewoon geelzucht kreeg in stresssituaties, was het vast anders afgelopen. Toen maakte hij de straten van Gent onveilig in een blitse zwarte Alfa Romeo 75 Twin Spark. Zo’n bella macchina waarmee je in Toscane bent voor je ,,risotto con frute di mare’’ kunt zeggen. Een echte ‘joenkmobiel’ was dat.

Een scheurijzer. Of beter: een scheurblik. Flinterdun plaatstaal, waaruit je de geklemde inzittenden met een snijbrander moet bevrijden na de minste koprol. (th)

,,Snel en efficiënt.’’ De boutade blijft voor eeuwig verbonden met Guy Verhofstadt. In het najaar van 1999 wilde de toen kersverse eerste minister het netelige dossier van de regularisering van asielzoekers even schikken. ,,Snel en efficiënt beslissen, dat kan ook in dit land’’, grijnsde hij. We konden er maar beter aan wennen. Wat later verhakselde de Raad van State zijn oplossing.

Niemand kan zich beter in de nesten werken dan Guy Verhofstadt. En niemand beheerst zo goed het metier om zich als een soort Houdini uit alle mogelijke lastige situaties te bevrijden.

Zijn voluntarisme laat hem steevast de einder monsteren. Waarna hij dan domweg tegen een lantaarnpaal aan knalt. Guy Verhofstadt, de prince charming van de Wetstraat, een mens kan er haast niet boos op worden. En als je toch de gramschap voelt opwellen, pakt zijn onnavolgbare enthousiasme je zo weer in.

Helaas raakt het krediet op. Afgelopen week won de ergernis het van de bekoring. Zijn gewoonte om zich letterlijk op te sluiten in een timing en daarbij de regeringskar te overladen, veroorzaakte een griezelige regeringscrisis. Haast een vol etmaal lang werd vergaderd over wat in feite een eenvoudig dossier had moeten zijn, als het fatsoenlijk was voorbereid. En dan hadden de socialisten al het vuur uit de sloffen gelopen om de agenda eerst uit te zuiveren van heikele dossiers als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, de begroting of de vergrijzing.

Toch blijft de eerste minister rekenen op zijn geweldige engelbewaarder. ,,De crash van Verhofstadt verijdelde de crash van de regering’’, zo werd gezegd. Alsof de duivel ermee gemoeid was, toverde de premier zich even weg van het toneel. Tot ‘genoegdoening’ van de achterblijvers, die als vissen in zuurstofarm water plots de kans kregen om even aan de oppervlakte te komen. Om vervolgens al hun grote roerganger te missen.

Tot de volgende crisis. (bbr)

Konden deze week ook tegen een stootje: Mensen met een hartkwaal, die er na een operatie beter aan toe zijn dan mensen zonder hartkwaal.

Bioscoopbezoekers in Kinepolis, die lawaaimakers voortaan per sms kunnen verklikken.

Carl De Schutter, die op hoop van vervroegde vrijlating leeft.

Gingen deze week ook uit de bocht: Cat Stevens alias Yusuf Islam, die voortaan als een staatsgevaarlijke terrorist wordt beschouwd.

Pierre Lano, het VLD-kamerlid dat op de RTBF voorstelde de premier te vervangen door di Rupo.

Carl De Schutter, die duidelijk op valse hoop leeft.