Ҳавзи қулқулум

Аввал жой топиб, машинамни жойлаштираман, десам биттаси туртиб кетди. Вашингтон жиннихонадек гап. Бу ерга машинада келиш ақлли иш эмаслигини билсамда, баъзан шунга мажбур қоламан. Келдингизми, ё туртиб кетишади ёки орадан ҳафта ўтмай жарима қоғози боради. Ҳар қадамда суратга оладиган ускуна қўйилган ва баъзан қоидага риоя қилсангиз ҳам суратга тушиб қолаверасиз. Шаҳарнинг асосий даромади шу бўлгандан кейин сизни баргнинг учига илиб қўйса ҳам бир нима дея олмайсиз.

-Худонинг ишларидан ўргилай,-дедимда, пикетчиларга кўмакчи бўлиш учун шошилдим. Кечқурун уларни уйга бошладим. Ёдгор аканинг қўлтиғида битта халтачага ўралаган компютери бор эди. Буни умр йўлдошим ҳам пайқаган экан‫׃‬ -Уйда битта янги сумка бор, компютер солиб юрадиган, шуни отахонга ҳадя қилсангиз, хурсанд бўлиб, эслаб юрадилар,-деди. Компютерга қараб турганимизни сезди, шекилли, Ёдгор ака‫׃‬ -Қаёққа борсам, бу компютеримни қўлтиқлаб юраман,деди. Узоқ суҳбатлардан кейин ётиб ухладик. Саҳар нимадир “тиқ –тиқ” эта бошлади.