25 jaar Vrijwillig Brandweerman - Sjoerd Seffinga 1 Februari was het 25 jaar geleden dat dhr. Sjoerd Seffinga bij de vdjwilligebrandweer in dienst trad. Suite Nijs sprak met hem over zijn 25 jaar als brandweerman.
"Een brandweerman is behept met een speciaal virus," zegt Seffinga, en stopt ook (bijna) 'nooit meer met dit werk. Als jongen van 6 jaar raakte hij al in de greep van dit virus. Wanneer de brandweerauto van Mantgum voor een smeerbeurt naar Leeuwarden ging, mocht hij voor in de auto mee. Een hele belevenis. Later, met zijn vader die loco-burgemeester was, achter op de brommer naar een brand toe. "Ik stond dan vooraan en wist precies wat er gebeurde." Ruim 25 jaar geleden hoefde er dan ook niet lang over nagedacht te worden toen dhr. Eelke Steilingwerff, zijn collega bij de gemeentewerken, hem voor de vrijwillige brandweer vroeg. in die tijd had men thuis nog een brandbei, die via het gemeentehuis in werking werd gesteld. Het hele gezin was dan ook bij de brandweer betrokken; terwijl Sjoerd zijn brandweerkleding aantrok (die had men toen nog thuis), openden de kinderen de deur en zette zijn vrouw de fiets buiten. Vanaf de G. Vpmastraat een hele klim de Dammenseweg omhoog. Ter hoogte van de Hervormde pastorie werd de fiets in de heg gegooid en hardlopend het laatste stuk naar de kazerne afgelegd. Binnen 3 minuten kon men dan uitrukken. Dokter Eisma zorgde ervoor dat zijn fiets in de kazerne kwam. Tegenwoordig gaat het brandalarm via een moderne pieper waarop al gelijk melding wordt
gemaakt van de plek en het soort hulpverlening dat nodig is. Ook de kleding hangt tegenwoordig in de brandweerkazerne. in de afgelopen 25 jaar is de brandweer meer een huipverleningsorganisatie geworden. Voor de nodige scholing volgde Sjoerd Seffinga de afgelopen jaren vele cursussen. Sinds 4 jaar mag hij zich nu instructeur voor de brandweer van Nijefurd en Gaastedán/Sleat noemen. Achttien jaar lang was hij bevelvoerder bij de wedstrijdpioeg. Het doel hiervan is ook om bij weinig branden de ploeg getraind en gemotiveerd te houden. Hiervoor oefent men ook eens per 3 weken. Er wordt dan een brand gesimuleerd. Men traint dan o.a. met perslucht en slangen uitrollen. Bijzonder is dat de brandweer in Koudum minimaal lx per jaar een oefening met politie en ambulance houdt. Ook het materieel veranderde in de afgelopen jaren, voor Sjoerd is dit nu de derde brandweerauto. Binnenkort krijgt men in Koudum de beschikking over een blusboot. Deze komt op een trailer achter de huipverieningsauto aan en is bedoeld om mensen te redden (van ongelukken aan boord tot het blussen van een brand). Wat al die jaren bleef is de kameraadschap van de Koudumer ploeg brandweermannen en nu ook -vrouwen. Dit is belangrijk, want je moet elkaar tijdens hulpvedeningsacties goed terzijde kunnen staan. Het ergste dat je ais brandweerman kan overkomen is het missen van een brand. Voor Seflinga was dat de brand van de R.K. kerk in Bakhuizen "Dat bliuwt jammer!" Bijzondere herinneringen zijn ee aan een boerderijbrand in Molkwerum, waarbij de boerderij behouden werd. Ook bijzonder voor hem is de boerderijbrand op de Galamadammen. De boerderij ging geheel verloren maar de bewoner wi3rd op spectaculaire wijze gered. Als ondercommandant van de brandweer Nijefurd had Sjoerd Seffinga de coördinatie over de 4 korpsen bij de schaatstocht Stavoren-Enkhuizen op 4 februari 1996. Aan deze bijzondere uitdaging bewaart hij goede herinneringen. Naast de brandweer Is Skûtsjesilen zijn andere passie. Zomers is hij dan ook graag op het water. "Voor een grote brand kom ik altijd terug, waar Ik ook ben," aldus Sjoerd, "maar ais ik aan het zeilen ben, dan blijf ik op het water!"
In het zonnetje
Mevr. Janna de Itries-Tjalma is sinds kort woonachtig in het verzorgingshuis de Finke. Wanneer het precies begon weet ze niet meer, maar het zal ruim 10 jaar geleden zijn dat een nichtje vroeg of tante eens wat wilde breien voor Roemenië. De mensen daar hebben weinig en de winters zijn koud. Dus of tante vooral wat warms wilde breien. in de afgelopen jaren vonden ai vele truien, wanten, sokken, sjaals en mutsen hun weg richting Roemenië. Van de restjes wol haakt mevr. De Vries kleurige warme spreien voor de kinderen daar. De meeste wol krijgt ze, maar soms wordt er wel eens een bol gekocht. Een poos terug dacht zij aan stoppen. De zak met wol die iemand haar bezorgde stond vier weken onaangeroerd. Toch nieuwsgierig naar de inhoud, werd die bekeken en begon haar breistersbloed weer te stromen. Hoewel mevr. De Vries veel breit, leest ze ook graag een boek (dat kon vroeger niet!). Het t.v. journaal van 18.00 uur houdt haar dagelijks op de hoogte van landelijk en wereldnieuws. "Ik kan niet lang stil zitten, dan jeuken mijn handen alweer." Ze vindt het fijn om op deze manier wat voor de mensen daar te kunnen doen. ("als het maar warm is!"). Suite Nijs wenst haar nog veel breiplezier toe. T.M.