Maar de speaker schreeuwt alsof hij een massa moet opzwepen. De thermometer wijst min zes. Het valt eigenlijk best mee', pept Mallezie zich op na de opwarming op een 400-meterbaan. 'Alles is beter dan regen. Dan is het afzien van begin tot einde. Maar wat doe je dan als je zover gekomen bent? Schaatsen hé. Doorweekt, verkleumd, met verstijfde spieren.' Met een kus en een voorzichtig hé van vriendin Helena gaat hij de baan op. De vuurpijl als startschot zet de omgeving even in een fel licht en dan zijn ze weg. Het spektakel heeft iets onaards en sprookjesachtigs: een bevroren polderlandschap van waterplassen, zandduinen en rietkragen; het gele spookachtige licht van de lantaarnpalen en dan dat lint van felgekleurde schaatsers dat zich als een slang doorheen dat decor slingert. Zwijgend, geruisloos bijna. Enkel een zacht gekras van schaatsen op de ijsspiegel. Twaalf ronden lang. Elke ronde nemen enkele deelnemers de afrit voor de aankomstlijn, maar Sven Mallezie blijft moeiteloos overeind in het uitdunnende peloton. Mallezie rijdt de wedstrijd netjes uit. Eén keer gaat hij zelfs mee in een ontsnapping, maar de volgende ronde laat hij zich weer afzakken naar zijn vaste, veiligere stek in de tweede helft van het peloton. Mallezie staat al onder de douches, wanneer de eerste drie op een podiumpje met bloemen gelauwerd worden. Terwijl in de cafetaria tientallen schaatsers zich over grote borden stoemp met worst buigen, laadt Mallezie zijn spullen in de wagen. Nog 250 km naar huis. En morgenvroeg opnieuw voor de klas.
28
maart 2011, nr.47