Als kind hield ik van ronddwalen in het bos, tekenen, speelde ik urenlang met mijn Schleich, dagdroomde ik verhalen en liet ze telkens afspelen in mijn hoofd.
Nu als volwassene is er niet veel veranderd. Behalve dat ik verhalen nu vormgeef.
Dit theatraal essay is een ode aan Persephone. Mijn eigen verhaal naar mezelf en mijn makerschap erin verweven. Een ontdekkingsreis, eigenlijk.
Nee, ik vergelijk mezelf niet met een Godin. Ik zou niet durven. Kijk maar naar de mythe van Arachne, dat pakte ook bijzonder slecht uit. Ik liet me inspireren door de mythe van Persephone en wilde haar een stem, een gezicht geven.
Dit is hoofdstuk 3
