123
Doktor, anlatıcı ve diğerlerine şahit olduğu bir olayı anlatır. Hikâyenin bundan sonraki bölümünde anlatıcı odur. İki sene önce Kayseri’de çalışan doktor, teftiş etmek için köylere gider. Bu köylerden biri olan Gülmescit’te bir geceden fazla kalmayı düşünmezken yaşanan olaylar yüzünden tam bir haftayı burada geçirmek zorunda kalır. Doktor, Gülmescit’e indiği ilk akşam muhtarın evine misafir olur. İki adam, bahçede sohbet ederken duydukları bir çığlıkla yerlerinden fırlayıp sesin geldiği yere koşarlar. Bir yarasanın kanatlarıyla muhtarın kızının başına sarıldığını gören doktor, o anda muhtarın evindeki çifteyi hatırlar. Kısa sürede çifteyi alıp gelir ve yarasaya ateş eder. Vurulan hayvan, çığlık ve bir iki dönüş sonrasında uçurumdan düşer; kız ise bayılır. Bu olaydan sonra kızın rengi birdenbire solar. Yarasa ise ertesi sabah, muhtarın evinin kapısı önünde görülür. Başından vurulan ve göğsü hafif bir inilti ile yükselip alçalan yarasa, toprağa tuhaf bir şekilde sımsıkı yapıştığı için onu yerinden kaldırmak, mümkün olmaz. Yarasa, bir hafta sonra ölür; ama muhtarın kızı da aynı anda vefat eder. Doktor, bu olayın ardından kafasında beliren soruları dinleyenlere yönelterek hikâyeyi bitirir. Bunlar, aslında yazarın okuyucuya yönelttiği sorulardır. Böylece kesin bir yargı bildirmek yerine okuyucuyu olay üzerinde düşünmeye sevk eder. “Şimdi kendi kendime şunu düşünüyorum: Yarasayı
vurmamış
olsaydım,
yahut
kurtarabilseydim
Gülmescit
muhtarının kızı acaba yaşayabilecek miydi? Bir türlü hâlledip içinden çıkamıyorum. Acaba siz ne fikirdesiniz?” (s. 74)
Burada da inanılmaz bir olay anlatılmaktadır. Ancak anlatıcı konumundaki doktor, olaya geçmeden önce inandırıcılığı sağlamak için telkinlerde bulunur: “(…) biz insanlar yalnız olabilir birtakım vakalara inandığımızı kendi kendimize telkin ettiğimiz hâlde, bir gün, içimizden birinin gözlerile gördüğü öyle bir hakikî vaka işitiriz ki ‘Adam sen de; deriz; yalan!’ (…)