Η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου, λέει ο μπάρμαν. Δηλαδή;
Δηλαδή, θα χορεύετε. Αυτό μόνο θα κάνετε. Θα χορεύε-
τε μόνο.
Δεν είμαστε χορευτές εμείς, λέει ο Τζον, λιγάκι ξαφνιασμέ-
νος και πολύ απογοητευμένος.
Δεν χρειάζεται να ’σαστε χορευτές όπως τους γράφει το λε-
ξικό, λέει ο άντρας. Δεν θέλω να τινάζετε ψηλά τα πόδια σας ή να κάνετε δύσκολες φιγούρες.
Μάλιστα, λέει ο Τζον, σαστισμένος πια εντελώς. Αλλά τα
ρούχα μας δεν κάνουνε για χορό, αυτό είναι σίγουρο, λέει δείχνοντας το δικό του χάλι.
Μην ανησυχείτε, θα σας δώσω εγώ, θα σας δώσω εγώ, απα-
ντάει ο μπάρμαν.
Ο μαραγκός είχε σταματήσει τη δουλειά, είχε καθίσει στα
σκαλιά και χαμογελούσε. Χαμογελούσε ίσαμε τ’ αυτιά.
Ελάτε μαζί μου, κύριοι, λέει ο μπάρμαν, που μάλλον ήταν
κι ο ιδιοκτήτης του σαλούν, έτσι άνετος και σίγουρος που έδειχνε. Ελάτε μαζί μου και θα σας δείξω τα ρούχα της δουλειάς σας.
Διασχίζει το ολοκαίνουργιό του πάτωμα, οι μπότες του πέ-
φτουν σαν σφυριές στα σανίδια, ανοίγει την πόρτα του γραφείου του. Είχε ταμπελίτσα στην πόρτα, Γραφείο, κι έτσι το κατα-
λάβαμε. Ελάτε, παιδιά, περάστε, λέει κρατώντας την πόρτα ανοιχτή να περάσουμε. Έχω τρόπους εγώ, λέει. Κι ελπίζω να
’χετε κι εσείς. Γιατί ακόμα κι οι πιο άξεστοι μεταλλωρύχοι τούς εκτιμούν τους καλούς τρόπους, τους εκτιμούν και με το παραπάνω.
Μπαίνουμε λοιπόν μέσα με τα μάτια μας δεκατέσσερα. Κι
18