Verslag van de 16de IJzerwake Terwijl de mist over het terrrein langzaam wegtrok, werden de laatste voorbereidingen getroffen voor de IJzerwake: de stoelen werden drooggeveegd, de microfoon werd getest, de standen in het IJzerwakedorp werden klaargezet‌ Iedereen kreeg nog de laatste richtlijnen mee. Terwijl we genoten van de blazers die de aanzet geven van de IJzerwake, kwamen de bezoekers het terrein op. Ook ditmaal was het een blij weerzien voor velen en vormde de IJzerwake het hoogtepunt van het jaar. Hier zien we immers Vlamingen van over het hele land opduiken die de Vlaamse gedachte meedragen: zelfbestuur voor Vlaanderen, nooit meer oorlog en godsvrede. Bij het heldenhuldenzerkje begon de eucharistieviering. Tijdens deze misviering werd de moedige strijd van de Vlamingen aangehaald. De priesters benadrukten zelfs dat het offer dat de Frontsoldaten brachten en de inzet van onze overleden Vlaamse kameraden niet tevergeefs zijn als we ons door hun laten bezielen. Want alleen dan heeft dit alles zijn volle betekenis. We moeten ons daarom steeds blijven inzetten voor het Vlaamse volk, onze toekomst. En dat brengt ons meteen tot de kern van de IJzerwake: op eigen kracht naar Vlaamse macht. Een strijd die we al lang voeren maar nog niet vergeten zijn. Deze strijdleuze staat ook op de jaarvlag die zijn intrede deed onder de begeleiding van de VNJ-blazers.
OP EIGEN KRACHT NAAR VLAAMSE MACHT De moeilijke periode van de Vlaamse frontsoldaten was een rode draad in deze IJzerwake. Doorheen het programma werden er brieven voorgelezen door een frontsoldaat. Dit gebeurde met een prachtig decor in de achtergrond. Helaas was de werkelijkheid niet zo prachtig. De frontbrieven die voorgelezen werden, was briefwisseling met Nederland, de enige communicatie die nog wel mogelijk was en die de eenzaamheid moest bekampen. Op deze manier waren de frontsoldaten min of meer betrokken met het reilen en zeilen thuis en kregen ze de steun die ze verdienden. Ondertussen werden de helse taferelen van het front ook duidelijk aan de thuisfront. Het verdriet en de onmacht, de Vlaams-Franse taalstrijd, de onrust en angst konden geuit worden en kregen een luisterend oor. Neen, we zijn onze helden nog niet vergeten. Intussen is het al 100 jaar geleden dat Frans en Edward van Raemdonck gesneuveld zijn. Als broers stierven zij in elkaars armen. Deze broederliefde, hun inzet en hun Vlaamse strijd werd een iconisch Vlaams IJzersymbool. Zij zijn vereeuwigd in het Van Raemdonckmonument, samen met hun Waalse strijdmakker AimĂŠ Fievez. Als eersten werden zij dan ook vermeld tijdens de bloemenhulde. Bloemen als uitdrukking van onze erkentelijkheid en ons onverwerkt verdriet. Maar niet enkel de doden van een ver verleden maar ook zij die ons pijnlijk recent ontvallen zijn, werden gehuldigd.