Babama Şiir Olsun, Babam da Şiir Olsun İdris Ekinci ölüme ip, ipe oyun kendini dünyadan çıkarma ama tere kan giydirmeyi bilmeli bahçesine sızlamış dallar düşürmeyi acınacak zihin karayı ortasından tutarak fırlatmalı beyaza bu dünya gedası olmakla bize kendini vermiyor baba köz yuyan nasır tutan sebebim şüphem keşke buğulanmasa bozuk deyişler toplarsam kendimden, ilhamım aldanıyor kucağıma aldığım kase takıyor ipi aklıma uzanmadan uzağın kolu bu mevzuyu benim kadim odamda örtülere kızarken taş kırarken bendimi çiğneyip aşarken yani sana açmıştım çok düşündüm baba ve gecenle ahdimi yeniledim damarları kabartılan ellerinin nasıl bir tarihe dokunduğunu ipi boynumdan başımdan ateşi matemi böğrümden nasıl söktüğünü çok düşündüm kapılarım evlerim eve dönüşlerim hep sendin o ellerle bana bir dünyayı ovan gözlerim karanlığına alışmadan anlaşılan baba ben senin rüyanı gördüm bir rüya cesedimin kırışıklarını alan ilktin bir caddeydin cesur alanlara soluğuma sardığım virdimin düğümleriydin bir baktın bana yıllardır gizlenen Leylâ kalktı uykusundan onu saklandığı yerden çıkardım baba bir şey söylemedim utandı oysa yaşamak dediğimiz falsolu imge sokulmuş saçlarına onu düşününce düşünce olunca o bir sakarlık bir sakarlık bende çayım dökülür ayağım kayar çarparım yanımdan geçenlere o olmadığı zaman şu yol bitiremediğim bir şey gibi kitap okunmuyor okunsa da çoğaltamamak var ya baba zonkluyor insanda hasılı kestin içimdeki düğümü onu aldın yanıma koydun ebedi kapıyı kilitledin üstümüze onunla bu sert virajlar cetvel gibi bilinmeyenler denklemden uzak ne havuz ne de hız problemli onunla taşıdım mahşer kelimelerini indim yola yürüdüm onunla seyre koyuldum baba vakit bir çocuktu dizlerimizde bir bahçeye nasıl akraba olunur öğretti bileklerin yanık iflâh borusundan üflenen oğlun yürüdü yokuşunu yanımda ol o yokuşun sırtında ezberimin ötesine geçen o yerde
12