Pavlović dobro uočava da su ustanički zahtjevi bili takvi da su čitav pokret karakterizirali kao pokret za autonomijom Bosne, ali veli da se iza tih zahtjeva kriju antireformni motivi ustanika. "Ustajuči protiv reforama Mahmuda II ustanici su dali pokretu opštiji karakter, prikrivajući motive lične i staleške. Braneći svoje lične privilegije oni su držali da će ih najbolje zaštititi ‐ tražeći garantije za zemlju" (str. 18)118. Pavlović prati tok vojnih operacija dosta precizno. Prema njegovome mišljenju, glavna bitka na Kosovu se odigrala "oko 18. jula 1831." i iz nje je Husein‐kapetan izašao kao pobjednik, a sam veliki vezir Mehmed Rešid‐ paša je bio ranjen "i jedva je uspeo da pobegne". Bježao je tako brzo da je ostavio i svoju arhivu koju je Husein zaplijenio (str. 23). Pavlović je dostatnu pozornost posvetio odnosima srpskoga kneza Miloša i Husein‐kapetana, te opoziciji koja se pojavila u Bosni protiv Husein‐kapetana i njegovoga pokreta, kao i odnosu Austrije prema pokretu. Pavlović je detaljno pratio tok vojnih operacija sve do Husein‐kapetanova definitivnoga poraza pred Sarajevom, nakon čega je otišao prema Gradačcu i odatle 16. jula 1832. blizu Županje prešao u Austriju. S njim je krenulo puno ljudi, "među kojima su mnogi otmeni Bosanci bili (...). Po jednom izveštaju došlo je s njim do obale oko hiljadu ljudi, a po drugom ne više od četiri stotine. Svi su oni hteli da pređu u Austriju, i tiskali se ko će pre na skelu, gde nije bilo toliko mesta. Jedva ih je Husejin umirio, utešivši ih da će on na njih misliti i da će im vezir dati milost" (str. 53). Na austrijskoj teritoriji Husein‐kapetan je najduže boravio u Osijeku gdje je bio u pravom smislu riječi interniran. "Svaka korespondencija sa prijateljima u Bosni beše im zabranjena. Čak su sve njegove volove prodali, a novac petrovaradinska komanda stavi u svoje kase, a zaplijeniše i svu gotovinu, koju je Husejin imao kod sebe" (str. 54).
118 Američki historičar Robert J. Donia ocjenjujući knjigu Ahmeda Aličića o pokretu za autonomiju veoma je blizu ovoj Pavlovićevoj tvrdnji. Donia potcrtava Aličićevo odbacivanje bilo kakvih klasnih ili staleških motiva u Pokretu i insistiranje na ocjeni Pokreta kao isključivo nacionalnoga pokreta Bošnjaka. Takvim stavom Aličić je «previdio da su bošnjačke elite u autonomnoj državnoj strukturi vidjele najbolje institucionalne garancije svojih tradicionalnih prerogativa. (...) Obrana njihovih «historijskih prava» i tradicionalnih privilegija podsjeća na evropska plemstva, koja su stoljećima tražila autonomiju, a da nisu bili žigosani kao anatema. Ironija je da ova naučna i detaljna studija završava sumnjom u vrijednost autorove interpretacije zbog nepažljivog oduševljenja Gradaščevićevim pokretom» (Robert DONIA: «Nove studije o historiji Bošnjaka i Bosne». Prilozi Instituta za istoriju, br. 30, Sarajevo 2001, str. 254)