TRAINING MANUAL IN HORSEBACK ARCHERY AND IN EQUESTRIAN MARTIAL ARTS

της Γερμανίας Μαξιμιλιανό εδέχθη τον τίτλο του Κόμητος της Σουαβίας με αντίστοιχη προσφορά γαιών και χρημάτων [21]. Οι Στρατιώτες πολεμούσαν! Πολεμούσαν διότι αυτός ήταν ο τρόπος ζωής τους! Ένας τρόπος που τους διατηρούσε ελεύθερους σε μια εποχή σκλαβιάς, ένας τρόπος που τους επέτρεπε να καλπάζουν «σαν τα πουλιά» πάνω στ’ άλογά τους εισπνέοντας ελεύθερο αέρα. Κι όλα τούτα όχι σαν «υποτελείς αλλοφύλων εργοδοτών» αλλά ως κυρίαρχοι ενός «παιγνιδιού» τους κανόνες του οποίου οι ίδιοι κατάφεραν να ορίζουν. Ίσως κάποιοι επιμένουν να τους θεωρούν «μισθοφόρους» της Δύσεως… Λάθος! Η Δύση παρέμενε υποτελής στη γοητεία της πολεμικής τους δεινότητος και αν προσέξει ο ιστορικός μελετητής βαθύτερα, η Δύση τους είχε πάντοτε μεν ανάγκη αλλά και πάντοτε τους αντιμετώπιζε με δέος και σκεπτικισμό. Ποιος μπορεί να αγνοήσει το μίσος της Ενετικής Πολιτείας προς τον Κροκόδειλο (ή Κροκόνδειλος, ή Ακροκόδυλος, ή Κορκόντηλος) Κλαδά, τον ξακουστό Στρατιώτη του οποίου την Οικογένεια κατεδίωξε και εφυλάκισε η …γαληνοτάτη Πολιτεία αναγκάζοντας τον ίδιο να σταθεί αντιμέτωπός της, πολεμώντας την στο πλευρό του Βασιλέως της Νεαπόλεως; [22]. Αν, όμως, νομίσει κανείς ότι οι Στρατιώτες υπήρξαν απλώς σκληροτράχηλοι πολεμιστές χωρίς παιδεία αγνοεί την φύση του πραγματικού πολεμιστού ο οποίος είναι απαραίτητο να συνδυάζει την καλλιέργεια και την ρώμη προκειμένου να ανταπεξέλθει στην αποστολή του. Πράγματι, η Ιστορία των Ελλήνων Στρατιωτών αποκαλύπτει ότι στις τάξεις τους υπήρξαν πολεμιστές των οποίων η πνευματική, η ψυχική και η σωματική αλκή ήσαν άρρηκτες, διαμορφώνοντας την προσωπικότητα του ολοκληρωμένου αγωνιστού! Λαμπρές πνευματικές μορφές, χωρίς το βάρος των όπλων και του αγώνος να μειώνει την αίγλη, οι Έλληνες Στρατιώτες διέπρεψαν ακόμη και ως παιδαγωγοί των «εργοδοτών» τους Βασιλέων της Δύσεως τους οποίους συνεκίνησαν και ενέπνευσαν! Μεταξύ αυτών και ο Ηλύσιος Καλέντζης περί του οποίου πολλά γράφει ο Κ. Ν. Σάθας . Σύμφωνα με τον μεγάλο Ιστοριογράφο του μεσαιωνικού Ελληνισμού, ο Ηλύσιος Καλέντζης υπήρξε μία στρατιωτική αλλά και πνευματική μορφή τόσο σημαντική ώστε η μελέτη του έργου του συνιστάται σε όσους θέλουν «…εισδύσωσιν εις τον αληθή σκοπόν της τε φιλοσοφικής Αναγεννήσεως της Ευρώπης και την τελευταίαν δια της μεγάλης επαναστάσεως του 1821 υπό της αυτής εταιρείας παρασκευασθείσαν και ενδόξως τελεσθείσαν πολιτικήν αναγέννησιν του ελληνικού έθνους.» [23]. Και, συνεχίζει ο Κ.Ν.Σάθας αναφερόμενος στον Ηλύσιο Καλέντζη: « Καταγόμενος εκ Πελοποννήσου, ως λέγει εις τας επιστολάς του, ανήκεν εις οίκον πολλούς παρασχόντα Στρατιώτας εν τη υπηρεσία της ενετικής δημοκρατίας και της άλλης Ευρώπης, ως δήλον εκ των εν τοις τελευταίοις τόμοις των Μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας δημοσιευθέντων εγγράφων. Ο Ηλύσιος ούτος υπηρετών ως Στρατιώτης τους τελευταίους βασιλείς της Νεαπόλεως έλαβεν εις αμοιβήν των υπηρεσιών του στρατιωτικόν τιμάριον εν Καλαβρία γνωστόν υπό το όνομα Amphrata, όπερ ερμηνεύει δια του ελληνικού ονόματος Αμφίστρατος κλεισούρα, anciceps via, άδηλον πού ακριβώς κείμενον. Γενναίος πολεμιστής, συνετός και πολυμαθής λόγιος, τοσούτον ετιμάτο υπό του βασιλέως Φερδινάνδου Α’ ώστε ωνομάσθη παιδαγωγός του υιού του, κόμητος του Ιερακίου (Gerace) του ύστερον υπό το όνομα Φριδερίκου Γ’ βασιλεύσαντος εν Νεαπόλει, προς ον διευθύνει και τας πλείστας των επιστολών του (ad Hiaracum), διακρινομένας επί καθαρότητι γλώσσης, βαθύτητι σκέψεων, και στρατιωτική παρρησία μη παρεκτρεπομένη εις τας συνήθεις κοινάς βωμολοχίας. Ειλικρινής Έλλην και πιστός εταίρος ανήκεν εις την παλαιάν Πλατωνικήν ακαδημίαν της Ρώμης, την υπό του Πομπωνίου Λαίτου ιδρυθείσαν και δια της αιματηράς επεμβάσεως του πάπα Παύλου Β’ διαλυθείσαν΄μετά το πάθημα συνδεθείς προς τον στρατιωτικόν οίκον των Κολότση,