Και για να μην μείνουμε στην θεωρία θα σας διηγηθούμε μια πολύ πρόσφατη εμπειρία με μια φίλη, η οποία λίγο έλειψε να χάσει την ζωή της από μια πέτρα στα νεφρά.
Η ιστορία της Σωτηρίας
Η Σωτηρία είναι μια καταξιωμένη επαγγελματίας στον τομέα του Marketing με μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα. Ενώ ήξερε τι θέλει και πώς να το πετύχει στην ζωή της, υπήρχαν φορές στην προσωπική της ζωή που έκανε αυτό που λέμε «πατινάζ». Δεν πατούσε σε στέρεο έδαφος. Μια κρίση στην προσωπική συναισθηματική της ζωή τής έφερε τα πάνω κάτω: ανορεξία, κολικούς, κάψιμο στο στομάχι και πολλά άλλα συμπτώματα. Ώσπου μια μέρα μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο με ανελέητους κολικούς στα νεφρά. Η διάγνωση ήταν πέτρες στο ένα νεφρό με προχωρημένη φλεγμονή γιατί η μια πέτρα φράκαρε στην έξοδό της προς την ουρήθρα. Και ευτυχώς έτυχε να έχει την αγωγή εκείνη που της έσωσε στην κυριολεξία τη ζωή. Σήμερα είναι «καλά» έχοντας αποβάλει δυο-τρεις από τις πέτρες αλλά οι άλλες που βρίσκονται ακόμη στο νεφρό της είναι μια ωρολογιακή βόμβα που ποτέ δεν ξέρει κανείς πότε θα πυροδοτηθεί. Από μια κοινή φίλη γνώριζε τον τρόπο που δουλεύουμε και αποφάσισε να έρθει να κάνει συνεδρίες για να δει τι θέλει το σώμα της να της πει όλα τα τελευταία χρόνια μέσα από διάφορα συμπτώματα, τα οποία καταπολεμούσε όπως οι περισσότεροι από μας με τον συνήθη τρόπο του πολέμου. Κατάλαβε διαισθητικά ότι με τις πέτρες στο νεφρό το σώμα της έλεγε ότι έφτασε στα όρια του.
Το σώμα δείχνει το δρόμο
Σε μια από τις επόμενες συνεδρίες με συνοδεία τον «Θεραπευτικό Διάλογο», ήρθε η αποκάλυψη για την ίδια αλλά και για μας που μας έκανε για μια ακόμη φορά να ασπασθούμε την σοφία του σώματος. Την εισαγωγή την έκανε το στομάχι της με έναν πόνο ο οποίος άρχιζε να εντείνεται όσο έρχονταν οι ερωτήσεις μας και από την ίδια οι απαντήσεις της, οι οποίες είχαν πολύ θυμό για το στομάχι που δεν την αφήνει σε ησυχία εδώ και πολύ καιρό. Όσο στεκόταν απέναντι στο στομάχι της και το έβλεπε σαν κάτι που δεν είχε να κάνει με την ίδια, σαν να είναι εχθρός της, αυτό πονούσε περισσότερο και περισσότερο έως ότου, αφού δεν άντεχε πλέον τον πόνο, αποφάσισε η ίδια να επικοινωνήσει μαζί του. Ο πόνος μειώθηκε αισθητά, τώρα που αποφάσισε να κατέβει από το «βά-
θρο» της και οι ερωτήσεις - που σε μας έρχονται από το σώμα της - φέρνουν από το στομάχι της τις πληροφορίες που όλα αυτά τα χρόνια έβλεπε μεν αλλά δεν μπορούσε να αποκωδικοποιήσει. Το στομάχι της άρχισε να της διηγείται ότι βαρέθηκε πια να πρέπει να χωνεύει ό,τι εκείνη του φορτώνει. Και της λέει ότι μια ολόκληρη ζωή προσπαθεί να πάρει λίγο προσοχή, ένα χάδι, μια επιβράβευση, μια φιλία, δίνοντάς τα όλα και ξοδεύοντας τον εαυτό της για ανθρώπους που δεν αξίζει να φθείρεται. Το πρόγραμμα μπήκε μέσα της στο ξεκίνημα της ζωής της που ένιωσε την απογοήτευση του πατέρα της που έχει κόρη και όχι γιο. Να ξοδεύει όλη την ενέργειά της για να πάρει ένα «μπράβο» από τον μπαμπά της, που μέχρι σήμερα στα 40 της δεν ήρθε. Το στομάχι της την οδηγεί στην πορεία της συνεδρίας στην επίγνωση «Πόσο όμορφο και αξιαγάπητο παιδάκι είμαι» και άρα αξίζω να με αγαπάω πλέον και να είμαι τρυφερή και γεμάτη σεβασμό για μένα. Την οδηγεί στην πορεία της συνεδρίας της στο τι κάνει ακόμη και σήμερα πολλές φορές με συνεργάτες και πελάτες της για να πάρει «ψίχουλα», όπως μια ματιά έστω ή μια μέρα χωρίς τριβές στην δουλειά. Της λέει πόσο ταπεινωτική είναι η συμπεριφορά της, που γι’ αυτά τα ψίχουλα αναγκάζει το σώμα της να αρρωσταίνει για να έχει μέσα από την αρρώστια της λίγο προσοχή και φροντίδα από τους γονείς της, που μένουν κοντά. Της δείχνει γυμνή την αλήθεια της όσον αφορά τις σχέσεις της με τους άνδρες μέχρι τώρα, αφού και εκεί αρκείται με ψίχουλα και δεν διεκδικεί αυτό που χρειάζεται από μια σχέση, δηλαδή φροντίδα, αποδοχή, νοιάξιμο, τρυφερότητα και την αίσθηση του «αφήνομαι». Αυτά τα λέει η ίδια, λέγοντας με την φωνή της τις ανάγκες της και από την σχέση που βρίσκεται σήμερα. Αρκείται σε ψίχουλα σαν ζητιάνα – της λέει το στομάχι της – δηλαδή ένα γεύμα με τον σύντροφό της χωρίς προστριβές, μια αγκαλιά που είναι πιο πολύ υποχρέωση παρά αυθόρμητη, να της αφιερώσει χρόνο γιατί είναι η σχέση του και όχι γιατί αυτή έχει κατανόηση για το πόσο φορτισμένη ήταν η μέρα του. Η Σωτηρία κλαίει όλη την ώρα που ακούει τις αλήθειες της από το στομάχι της που είναι αλήθειες της ίδιας. Νιώθει πόσο πόνο φορτώνεται το σώμα της και η ίδια κάνοντας πως δεν βλέπει την αλήθεια. Και όση απόρριψη παίρνει τόσο περισσότερο προσπαθεί να αρέσει και να φορτίζει με αυτόν τον τρόπο το στομάχι της με φορτία που αυτό δεν μπορεί να χωνέψει. Της λέει ότι η σκληρή της στάση απέναντι στις ανάγκες της, δημιούργησαν τις πέτρες στο νεφρό της και ο πόνος που βίωσε από αυτές είναι ο πόνος που αντέχει όλα τα χρόνια το σώμα της από την στάση της που είναι: «είμαι ζητιάνα για λίγα ψίχουλα προσοχής και αγάπης». Συνειδητοποιεί η ίδια ότι αυτό που ζητάει από έξω, μόνο η ίδια μπορεί να το δώσει στον εαυτό της και, πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα στην ίδια συνεδρία, ότι όταν είναι απλόχερη στον εαυτό της δεν είναι πλέον «ζητιάνα». Και αυτό είναι απελευθέρωση που τη βιώνει σωματικά. Το σώμα γίνεται ανάλαφρο, το στομάχι είναι ελεύθερο και η μουντή παρουσία/υπενθύμιση του νεφρού της από τις μέρες του νοσοκομείου, έχει αποσυρθεί. Το σώμα ανταμείβει άμεσα, λέμε στην Νέο-Κρανιοϊερή. Το σώμα της τής δείχνει τον «δρόμο της συμπόρευσης», της λέει ότι από αυτήν εξαρτάται αν οι πέτρες στο νεφρό της μεγαλώσουν, πολλαπλασιαστούν ή εξαφανιστούν. Θα φαίνεται παράλογο διαβάζοντας τα παραπάνω, αλλά για εμάς στην Νέο-Κρανιοϊερή Θεραπεία είναι εντελώς αυτονόητο να ακούμε τις αλήθειες των σωμάτων των ανθρώπων. Όλη η ιστορία της ζωής μας, και όχι μόνο είναι καταγεγραμμένη στα κύτταρά μας και στο σώμα μας. Εμείς είμαστε πολύ καλά εκπαιδευμένοι να ακούμε τα σώματα των ανθρώπων και όχι να επιβάλουμε τις γνώσεις μας επάνω τους. Holistic Life 49