WAARDS AMBACHT
Jacqueline Govers-de Hon maakt muurschilderingen
‘Schilderen is als ademen’ Voor Jacqueline Govers-de Hon is schilderen een noodzaak. Ze móet het gewoon doen. Al twintig jaar lang verdient de Ouderkerkse haar brood met muurschilderingen.
‘Zodra ik mijn kwasten oppak komt er een rust over me heen’
Jacqueline weet het nog goed. Ze was in Parijs en had alle musea al bezocht. Ze stond in de Musée de l’Orangerie voor een klein impressionistisch schilderijtje van Sisley. Ze kreeg het warm en
Het meest bijzondere project is de schildering in de koepel van ‘het Witte Huis’ te Pijnacker, waarin restaurant Fratelli is gevestigd. Ze was net in Italië geweest en had vol ontzag de Sixtijnse
koud tegelijk en wist: ik word kunstenares.
kapel van Michelangelo bekeken. Ze barstte
Het duurde nog een aantal jaren voor de student
van de inspiratie en toen rinkelde de telefoon. Of ze
grafische vormgeving via de reclamewereld haar weg naar
diezelfde dag nog kon laten weten of ze de koepel en en-
de
het
kele andere wanden kon beschilderen. “Ik had zoiets nog
reclamebureau waar ze werkte airbrushte ze een artist im-
kunstwereld
vond.
Voor
een
klant
van
nooit gedaan, maar zei gelijk ja. Zo ben ik. Ik heb geen angst
pression op een grote muur en toen ging het balletje rol-
om iets te doen en ga iedere uitdaging aan.”
len. Via een vriendin kreeg ze een opdracht voor een muurschildering in huis en sindsdien heeft de Ouder-
Ze liet haar fantasie de vrije loop en maakte geïnspireerd
kerkse dankzij mond tot mond reclame nooit zonder werk
door de grote Italiaanse meesters een ontwerp waarin alle
gezeten.
aspecten van het leven aan bod komen. Met behulp van een tien meter hoge steiger en een projector maakte Jac-
Maar goed ook, want Jacqueline kan niet zonder schilde-
queline de schildering in vijftien dagen tijd. Ze stond er
ren. “Het is noodzaak voor mij. In de ontwerpfase kan ik al
letterlijk met haar neus bovenop. “In de koepel stond ik in
mijn fantasie kwijt en creëer ik orde uit de chaos in mijn
mijn eigen panorama, ik zat er helemaal in en kon ieder
hoofd. En dan sta ik iedere keer weer voor dat heerlijke
stukje aanraken. Dat moet ook wel, want je kunt niet zo
witte vlak. Ik trek mijn werkkleding aan – zo’n oude kapotte
lang achter elkaar boven je hoofd werken. Toen ik aan het
broek vol verf – en dan ga ik aan de slag. In die broek ben ik
werk was, voelde ik dat ik met iets groots bezig was. Let-
sterk en kan ik alles aan. Zodra ik mijn kwasten oppak word
terlijk en figuurlijk. Toen na vier weken de steigers waren
ik helemaal blij en komt er een rust over me heen. Ik weet
weggehaald en ik het eindresultaat vanaf de grond kon zien,
dat wat ik ook doe, het is goed. Ik twijfel niet en werk vol-
kreeg ik kippenvel op m´n armen.”
ledig vanuit mijn intuïtie. Het is bijna meditatie. Ik vergeet alles om mij heen wanneer ik schilder.”
Dat was ook het moment waarop ze besloot dat ze niet al-
TEKST & FOTO: MARIJKE VERHOEF
leen een blijmaker is –mensen zijn altijd blij met haar schilTekenfilms
deringen -, maar óók een kunstenares. “Dat zit niet in paars
In de loop der jaren heeft Jacqueline menig kinderkamer
haar hebben, kunstenaar zijn dat is het proces dat bin-
voorzien van vrolijke figuren uit tekenfilms. Ook maakte ze
nenin je zit. Ik vind het een heel beladen woord, een
muurschilderingen voor bedrijven, waarbij haar commer-
enorme titel. Mijn grote voorbeelden zoals Rembrandt van
ciële ervaring uit de reclamewereld goed van pas komt. Ze
Rijn en Dalí, dát zijn kunstenaars. Dat is nogal wat. Maar
weet de wensen van de bedrijven te vertalen naar het ont-
toen ik in die koepel stond, deed ik iets dat ik vijf jaar er-
werp. Tegenwoordig schildert de moeder van twee pubers
voor nog niet had gekund. Ik voelde mezelf een grens
drie tot vier dagen per week muurschilderingen.
overgaan. Ik ben kunstenares.”
FLORIS 17