Przez dziesięciolecia żyła złudzeniem, że może przynajmniej jej mąż przeżył i nie padł ofiarą mordu w Katyniu. Środowiska powstańcze określały ją mianem „Warszawskiej Niobe”. Zmarła w 1982 r. Przez długie lata komunistycznego reżimu i zakłamywania roli i historii Amii Krajowej, tragiczna historia rodziny Fedorońków żyła niemal wyłącznie w ustnym przekazie najbliższego kręgu. Jednak w gronie absolwentów wspomnianego Gimnazjum dotrwali i tacy, którzy od zawsze wiedzieli, kto był odpowiedzialny za zbrodnię katyńską i fałszowanie historii Powstania. Znaleźli się wśród nich i zasłużony kolega z ławy szkolnej Oresta, również powstaniec warszawski – Filip Trzaska, i nieco młodsi – Mieczysław Wojdyga, Tadeusz Burchacki oraz autor niniejszej publikacji. Osoby te podjęły trudne zadanie upamiętnienia na Pradze ofiary rodziny Fedorońków. Udało się im zaangażować w realizację Kancelarię Prezydenta RP i 8 listopada 2008 r., przy zbiegu ul. Jagiellońskiej i al. Solidarności został odsłonięty osobiście przez Prezydenta RP, przy udziale córek Wiaczesława oraz organizatorów i władz samorządowych Pragi, pomnik ku czci tej wielce zasłużonej rodziny.
Ród Jeżewskich Pod koniec XIX wieku z terenów północno-wschodnich Kresów, okolic Wilna, Kowna i Dyneburga, pojawiła się i osiedliła w Mławie przedsiębiorcza rodzina Jeżewskich. Byli ludźmi od pokoleń wykształconymi. Szybko asymilowali się w kręgu obywatelskim miasta, ugruntowując swą elitarną pozycję poprzez małżeństwo Władysława Jeżewskiego z Heleną Kruszyńską. Co do rodu Kruszyńskich, to istniało w lokalnej społeczności ziemi mławskiej ugruntowane przeświadczenie o ich pokrewieństwie z piastowskim rodem mazowieckich książąt płockich. Przypuszczenie to znajduje potwierdzenie, według informacji kustosza Muzeum Historycznego Ziemi Zakrzeńskiej, w dokumentacji zbiorów. Także pozostali członkowie rodziny Jeżewskich zawierali związki rodzinne z innymi, zasiedziałymi rodami Mławy, w tym m.in. z Grzebskimi, którzy do dziś należą do miejscowej elity intelektualnej miasta. Należy uzupełnić, że licząca wówczas poniżej dziesięciu tysięcy mieszkańców Mława, chlubiąca się uzyskanymi w 1429 r. prawami miejskimi, pełniła na przestrzeni kilku wieków funkcję obronnego grodu
104