Nietzsche böyle buyurdu zerdüşt bilgi yayınları

Sencileyin büyüyen çam ağacına benzetirim ben onu, ey Zerdüşt,— uzun, sessiz, dayanıklı, yalnız, en iyi, en esnek odundan, görkemli,— — ama sonunda, k e n d i ülkesini kurmak için güçlü, yeşil dallar salan yukarlara; savruya, fır­ tınaya, yücelerde barınan her şeye zorlu sorular so­ ran; — daha zorlu cevaplar veren, bir komutan, iller açan! Ey! kim çıkmaz yüce dağlara böyle ağaçlar görmek için?

Bu senin ağacın, ey Zerdüşt, yaslı ve başarısız kişileri dahi canlandırır; tedirgin kişi dahi, seni gör­ se, güven bulur, yüreği sağalır.

Gerçek, bugün nice gözler senin dağına, senin ağacına çevrilmiştir; büyük bir özlem doğmuş, nice kimseler de «Zerdüşt kimdir?» diye sormayı öğren­ miştir.

Bir zamanlar kulaklarına türkünü ve balım dam­ lattıkların: bütün o saklı kişiler, yalnız barınanlar, çift barınanlar, hep bir ağızdan gönüllerine dediler: ‘Zerdüşt daha sağ ımı? Artık yaşamaya değmez, her şey bir, her şey boş: meğerki Zerdüşt’le birlik­ te yaşayalım!’

‘Geleceğini çoktan bildiren kişi neden gelmez?’

'—nice kimseler böyle sorarlar işte; ‘yoksa yalnızlık onu yuttu mu? Yoksa biz ona mı gitsek?’ İşte bak, yalnızlık beziyor; parçalanıp açılan, ölüsünü artık tutamayan bir mezar gibi, parçalanıp açılıyor. Her yerde dirilmiş kişiler görülüyor. İşte dalgalar kabardıkça kabarıyor dağının çev­ resinde, ey Zerdüşt. Ve doruğun ne denli yüce olur­ sa olsun, birçoğu sana yetişecektir: kayığın böyle karaya çekili kalamaz artık.

Ve biz umutsuz kişilerin senin mağarana gel­ memiz, artık umutsuzluğa düşmememiz: —bizden üstün kişilerin sana doğru yola çıktıklarım gösteren bir belirti, bir simgedir,— — çünkü bu sana doğru gelenler var ya, onlar 302