Enid Blyton - Οι Πέντε Φίλοι στο Λόφο του Μπίλικοκ

—Πρέπει να τον πάμε σπίτι του, δήλωσε ο Ντικ. Η μητέρα του θα είναι φοβερά τρομαγμένη. Το γουρουνάκι θα βγει από τις σπηλιές, αν φυσικά μπορεί να θυμηθεί το δρόμο. Διαφορετικά… δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό! Δεν μπορούμε να περιπλανιόμαστε στις σπηλιές κι ιδιαίτερα εκεί όπου δεν υπάρχουν σκοινιά. Θα χαθούμε στα σίγουρα! Έλα, Τζορτζ, φέρε τον Μπένι.

—Ο Σγουρούλης θα γυρίσει μόλις είναι έτοιμος, είπε η Τζορτζ παρηγορητικά, καθώς κουβαλούσε τ’ αγοράκι μακριά από την είσοδο των σπηλαίων. Τώρα, όμως, σε θέλει πολύ η μαμά σου και το φαγητό σου είναι έτοιμο και σε περιμένει. Με τον Τίμι να χοροπηδάει χαρούμενος δίπλα της, η Τζορτζ κατέβαινε το μονοπάτι με τον Μπένι στην αγκαλιά. Ήταν τόσο χαρούμενα τα παιδιά που τον βρήκαν, που πρόσκαιρα ξέχασαν το δράμα του Τζεφ και του Ρέι. Έκαναν αστεία στον μικρούλη για να τον κάνουν να μη θυμάται το ζωάκι του. Η κυρία Τόμας έκανε σαν τρελή απ’ τη χαρά της μόλις είδε τον γιόκα της.

—Αχ, Μπένι! Μπένι! του έλεγε συνεχώς. Τι χάλια ζευγάρι που είστε εσύ και το γουρουνάκι σου…

—Το ’σκασε, τραγουδούσε ο Μπένι. Είχε στρογγυλοκαθίσει στη θέση του στο τραπέζι κι είχε ριχτεί με τα μούτρα στο φαγητό. Όλοι, κάθονταν και τον κοιτούσαν πανευτυχείς που ήταν πάλι ανάμεσά τους· με δυσκολία έπαιρναν τα μάτια τους από πάνω του όσο έτρωγε το φαγητό του. Επιτέλους, κάποτε τελείωσε: —Πάω να ψάξω για το Σγουρούλη, ανήγγειλε και κατέβηκε απ’ την καρέκλα του.

—Όχι, δε θα πας! δήλωσε η μητέρα του. Θα μείνεις κοντά μου. Θέλω να με βοηθήσεις να φτιάξουμε γλυκά. Ο Σγουρούλης θα γυρίσει μόλις το θελήσει. ~ 153 ~