Felrealistisch drama in Skins
Hoi mam, ik zit hier met Jim en we hebben het over Skins Drie jaar geleden, ze was achttien en stond op het punt te gaan studeren, keek Greta telkens opnieuw naar de Britse dramaserie Skins. De serie werd bedacht door vader en zoon. Moeder en dochter kijken er opnieuw naar, en mailen erover. Door Greta Le Blansch en Marja Pruis
Vader en zoon
Skins probeert de waarheid te vertellen over de jeugd, zo verklaarde maker en bedenker Bryan Elsley (1961) het succes van zijn serie toen er begin dit jaar een Amerikaanse remake verscheen. Het zit ’m niet in een bijzondere vorm, zelf noemt hij de serie nogal ouderwets, en simpel gemaakt. In iedere aflevering staat een ander lid van een hechte vriendengroep van zeventienjarigen centraal. Ze wonen in Bristol, zitten bij elkaar in de klas en hebben allemaal zo hun ‘issues’. Tony is de player, Sid de nerd, Maxie de homo, Anwar de moslim, Chris de weirdo, Michelle de hotte chick, Jal de ambitieuze klarinettiste en Cassie het anorexia-meisje. Zo klinkt het heel stereotiep, maar dat is het zeker niet. Iedereen heeft te kampen met al dan niet aanwezige ouders, liefdes, angsten en geheime verlangens. Het centrale drama wordt het meest navrant verwoord door Cassie, de droomster: ouder worden betekent verraad en verlies. Bijzonder is dat de verhalen geheel vanuit het perspectief van de jongeren worden verteld. Censuur en romantisering zijn afwezig. Dat heeft alles te maken met de ontstaansgeschiedenis van Skins. Toen Elsley de eerste versie van zijn script liet lezen aan zijn zoon Jamie zei die: ‘It’s all turgid, middle-aged bollocks, dad.’ Het plan rees om het scenario samen te gaan schrijven. Met Jamie, en nog een aantal twintigers. In no time had Elsley een groep co-writers om zich heen verzameld. De andere reden voor de geloofwaardigheid van de serie schuilt in de vertolkers van de personages. In veel jeugd series worden zeventienjarigen gespeeld door 26-jarigen. Voor Skins werden in het hele land audities georganiseerd. De jongen die Tony speelt kenden we al uit About a Boy. Maar Chris, Sid, Maxie, Michelle, Cassie en Anwar worden neergezet door tieners met amper acteerervaring. Vanwege het grote succes werd de serie na twee seizoenen hernomen met een andere vriendengroep, rond het jongere zusje van Tony. 14 De Groene Amsterdammer 03.11.11
Van: Marja Pruis Aan: Greta Le Blansch Onderwerp: hè hè
Lieve Greta, ik heb me aan m’n woord gehouden en heb eindelijk vanavond de eerste aflevering bekeken. Zonder ondertiteling, dat krijg ik niet voor elkaar op mijn laptop. Heel raar, maar ik denk dat ik er onbewust tegenop zag. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe jij verdiept was in die serie, en als ik er af en toe al wat van zag leek het me zo’n duister inkijkje in ‘jouw’ wereld. Alleen dat nummer van Radiohead al, Nude, tenminste ik had het idee dat dat de herkenningstune was, maar ik heb ’t vanavond niet gehoord. Het is veel lichter dan ik had verwacht. Oké, het is drank, seks, drugs, maar het is vooral vriendschap, heb ik ’t idee, waar ’t om draait. En die Tony, die is natuurlijk geweldig, hoe hij alles regelt en iedereen de baas is. Ik kan me wel voorstellen dat je broer er niet naar wil kijken. Het is hem te dicht op de huid. Te veel lichamelijkheid denk ik. Ik baal wel van die ondertiteling, dat Engels is zo mooi maar ook zoveel slang. Nu wil ik het ook allemaal precies weten. En het lijkt me toch ook wel heel leuk om samen te kijken. Ik heb één keer hardop gelachen, om die dikborstige Italiaanse of Poolse op dat feestje, die blij is als er eindelijk ‘echte mannen’ arriveren. Is het leuk om het opnieuw te zien, of kijk je er nu heel anders naar? Je moedertje, heel alleen te B. ------------------------------------------------------------------------------------------------------
Van: Greta Le Blansch Aan: Marja Pruis Onderwerp: Re: hè hè
Lieve mama, Maak je geen zorgen hoor, ik zie Skins niet echt als ‘mijn’ wereld. Soms denk ik dat ik er eerder zo in verdiept was vanwege mijn fascinatie voor dat hele Britse, dat heftige. Nu moet ik bekennen dat ik ook nog niet ben begonnen met opnieuw kijken, en ik vraag me ook ineens af of het eigenlijk wel zo heftig was. Ik
geloof het wel, hè? Je hebt helemaal gelijk wat die vriendschap betreft, en waarschijnlijk is dat ook het hele leuke eraan. Ik heb dat wel vaker, dan ben ik verslaafd aan een serie, en als ik dan probeer te bedenken wat ik er eigenlijk zo goed aan vind, kom ik toch uit bij de banden tussen de hoofdpersonages. Zoals bij Criminal Minds, die moorden kunnen me gestolen worden, maar flirts binnen het team maken mijn avond. Ik heb echt heel veel zin om weer te gaan kijken, ik ga dit weekend beginnen. Mezelf kennende ben ik er in een weekje wel weer doorheen. Veel liefs, Greta ------------------------------------------------------------------------------------------------------
Van: Greta Le Blansch Aan: Marja Pruis Onderwerp: en??
Lieve mama, Nou, ik zit er weer helemaal in hoor. Ik kijk zonder moeite aflevering na aflevering, en vind weer alles leuk. Ik voel zo’n affectie voor deze serie, en dat was ik even helemaal vergeten. Ken je dat, dat je een film of serie zo goed vindt dat je niet kan wachten totdat je ’m met iemand anders gaat kijken? En dan wil je eigenlijk veel liever de hele tijd naar het gezicht van diegene kijken, om zeker te weten dat hij/zij alle grapjes meekrijgt en alle schokkende dingen wel goed begrijpt, dan naar het scherm. Dus ik ben zo benieuwd mam! Hoe vind je het? Wie is je lievelingspersonage? Wat vind je van Chris? En van Cassie? En heb je al ontdekt dat het best handig is om de Engelse ondertiteling aan te zetten? En de muziek, goed hè? Ik merk aan mezelf dat ik het op de een of andere manier allemaal nog een stukje beter begrijp dan toen ik zeventien was, en dan niet een diepere laag of zo, maar gewoon echt de dingen die gebeuren. Zo dacht ik altijd dat in de aflevering van Cassie, zij echt overal briefjes vond met ‘eat!’ en iemand haar sms’jes stuurde om haar aan te sporen te gaan eten. Nu snap ik ineens dat zij dit natuurlijk eigenlijk gewoon tegen zichzelf zegt, dat er iets in haar is dat vindt dat ze gewoon moet eten. Toch? Gisteren zapte ik langs de Amerikaanse ver-