Over de zucht, het smachten en het niet invulbaar verlangen naar de zucht, het smachten en het verlangen naar jezelf in een staat van volle vrede.
Lastig is niet het goede woord, fijn en behaaglijk evenmin, noodzakelijk komt in de buurt en afgunst is niet op zijn plaats. Een zijn zoals je bent, je moet het er maar mee doen, omcirkelende gedachten als baleinen in een korset doen je je maat voelen. De mens zou zo graag willen zijn zoals hij denkt te wezen, te moeten zijn, maar het krassende potlood toont een spiegel waarin de lust en de rust van de onderwerping zich fascinerend legitimeren. De mens is omdat hij is die hij is, of hij wil of niet, of het hoort of niet, zover kijken als je durft te zien en stiekem een beetje verder. Het potlood is te vertrouwen, het leidt zichzelf, speelt de baas boven baas en heeft het vanzelfsprekend gedaan. Vals grafiet bekrast de zoete dromen van de onschuld. De verantwoordelijkheid over het werk raakt verloren in het geparfumeerd riool waarin ik zwem. Maar de beelden brengen rust, doen de slaaf accepteren dat er ergens in hem een meester moet zijn.
30
Het werk als een lofzang op de onmacht, de zwakte, het zoeken om niet te vinden, niet meer dan ongeveer omdat het lijden behaagt, gekoesterd moet worden in de warmte van de buik.
Bas Wilders fotograaf, docent Rotterdam nederland
bij pag. 42