Αφορμή και ερέθισμα συγχρόνως, για την καταγραφή αυτού του πονήματος μου, με τίτλο: ’’ Οδύσσεια Παπαδημήτρη Παπαναγιώτου. Μία ταραχώδης και εφιαλτική δεκαετία 1940-1950’’, δεν στάθηκαν μόνο οι πρόσφατες συνεχείς επιτακτικές παροτρύνσεις και οχλήσεις των αδελφών μου Γιάννη και Παναγιώτη, αλλά και των ένδεκα εν γένει ανιψιών μου, που ήθελαν να μάθουν αγόρια και κορίτσια, όσα περισσότερα αυθεντικά και μη γεγονότα μπορούσαν, για το χαρισματικό και καλοκάγαθο, αλλά εν δυνάμει φιλόσοφο και στοργικό πατέρα μας και παππού τους και ταυτόχρονα σημάδεψαν τη ζωή, το έργο και τη δυναστεία του εν γένει, αλλά και ιστορικά επέβαλαν ασκαρδαμυκτί τη διατήρηση έστω της ζώσας γραπτής πλέον φωνής του αείμνηστου πατέρα και γενάρχη μας.