3 maandelijks magazine - 2020 #13 www.gezoarde.be
Wim Oosterlinck
“PLOTS STOND ER EEN GEZÔARSE PATER BIJ ONS THUIS!”
#13
NU OP OO ZO K O ND PE AG N !
Staat u moe op? Met nek- en/of rugpijn? Wij helpen u graag verder!
welterusten
RECHTSTRAAT 266 • 9160 EKSAARDE • WWW.WELTERUSTEN.BE • INFO@WELTERUSTEN.BE
INTRO | 3
DE DT-REGEL. Tekst Kim Speleman g Fotografie Luc De Herdt
Gezôarde #13 ... dertien ... Elke editie knabbel ik woorden te pletter en bijt ik de vullingen uit de tanden om keer op keer een intro neer te pennen. Elke keer is het een letterlijk 'last minute' gegeven en dit is ook deze keer niet anders ... Zondagavond, ik herbegin zeker een tiental keer. Ik typ hele zinnen om ze uiteindelijk weerom volledig weg te doen. Een verhaal op papier zetten ... het blijft een talent. Bij elke redactievergadering van dit magazine ben ik wellicht het meest ongeletterde individu aan de geïmproviseerde, maar ondertussen goed gevulde vergadertafel. Ik word dan bijna letterlijk omsingeld door schrijftalenten en taalnazi's. Taal blijkt echter niet zo mijn ding. Zo probeert mijn vrouw mij reeds bijna twintig jaar de dt-regel uit te leggen. Hele truckendozen en andere geheugensteuntjes werden me al toegereikt om me hierbij te helpen. Tevergeefs. En toch ... je hoeft niet geletterd te zijn, je moet de dt-regel niet onder de knie hebben of je moet geen Hugo Claus zijn om mee te schrijven voor ons magazine. Heb jij een creatief idee, een stuk 'Gezôarse' poëzie of gewoon goesting om te schrijven voor ons magazine? Spreek ons dan aan, stuur ons een bericht of mail ons. De schoonheidsfoutjes halen we er wel uit. Ik begin alvast met de intro voor onze juni-editie en plan de nodige tandartsbezoeken om mijn vullingen te vervangen. Tot binnenkort. Na deze editie nemen we binnen ons redactieteam afscheid van Petra Laureys. Ze was erbij sinds de eerste editie en schreef 'het netwerk' dat evolueerde naar 'den huisnummer'. Dank je, Petra, voor je geloof, je tijd en je inbreng. PS In deze intro stonden, alsof het voor bestemd was, dertien fouten. Met dank aan de eindredactie.
www.gezoarde.be |
4 | GEZÔARDE IN BEELD THEMA
S
taan drie knotwilgen in mijn geheugen uiteen de zondag aan te kleden. De ene een gebogen kind groene baarsjes schrijvend, de andere appelmanden vlechtend om de herfst van weemoed te bevrijden en mijn geliefde aan de wal, een moeder teelaarde van binnen zacht en warm, die mij de eerste woorden van geluk over het water reikte. Tekst Gery Florizoone Fotografie Luc De Herdt
| www.gezoarde.be
GEZÔARDE INTHEMA BEELD | 5
www.gezoarde.be |
6 | INTERVIEW
"STC WAS EEN GOEDE SCHOOL MET EEN PERSOONLIJKE AANPAK." Wim Oosterlinck
| www.gezoarde.be
INTERVIEW | 7
WIM OOSTERLINCK Tekst Brent De Borger g Fotografie Luc De Herdt
W
e kennen Wim Oosterlinck allemaal als de goedlachse radiopresentator van Qmusic. Wat velen waarschijnlijk niet zullen weten, is dat Wim ooit in Gezôarde naar school ging. Wij doken mee in de herinneringen van Wim over het Sint-Teresiacollege, zijn radiocarrière en zijn grote liefde voor boeken. Wim begon zijn carrière bij Radio 2 Oost-Vlaanderen, op de Martelaarslaan in Gent. Eerder toevallig, zegt hij zelf. Al beweren zijn kennissen van toen iets helemaal anders. “Ik was vroeger wel een grote fan van Studio Brussel, maar daar blijft het ook bij”, vertelt Wim. “Het is niet dat ik ervan droomde om radiopresentator te worden of een job ambieerde in de media. Toch, als ik dit zeg tegen mijn vrienden en kennissen van toen, lachen ze mij altijd uit: ‘Wim, je was echt helemaal gek van de radio, natuurlijk dat jij dat wél wou’. Ook toen verschillende leerkrachten op het conservatorium me zeiden dat ik een radiostem had, kon ik dat niet geloven. Iemand raadde me toen aan om eens bij Radio 2 langs te gaan, omdat ze daar volk zochten. Dat heb ik toen wel geprobeerd, waarom ook niet? Ik had niks te verliezen. En tot mijn eigen verbazing werd ik daar zowaar aangenomen!” Wim kreeg daarna ook telefoon van Studio Brussel, met de vraag om bij hen te komen werken. Geflatteerd door het aanbod, legde hij het toch naast zich neer. Wim zou namelijk moeten stoppen bij Radio 2, iets wat hij veel te graag deed. “Het was pas bij de tweede keer dat ik wel op het aanbod van
Studio Brussel ben ingegaan, omdat ik toen wel de mogelijkheid kreeg om nog steeds redactiewerk voor Radio 2 te doen. Ik las daar het nieuws voor en maakte regionale items. Daar is de liefde voor het radio maken trouwens echt gegroeid. De grote passie … die is dan weer ontstaan bij Qmusic.” “Bij Qmusic zaten toen namelijk echt de meest waanzinnige radiofreaks samen en daar hoorde ik helemaal thuis”, lacht Wim. “Dat ging toen zo: Ik sprak af met iemand die ik al twee jaar niet gezien had. Ik kwam toe op café en binnen de 7 seconden ging het over jingles … 7 seconden hé! Dat kan eigenlijk zelfs niet, want je moet eerst ‘hallo’ zeggen en je jas weghangen en iets bestellen, … en toch was dat zo. Meteen ging het over welke jingle goed paste op een bepaald liedje en waar die jingle vandaan kwam, en zo verder. Helemaal erin opgaan. En dat soort gekken werkte toen bij Qmusic. Na mijn eerste vergadering met het toenmalige duo Sven Ornelis en Erwin Deckers zeiden ze wel: ‘Amai, maar gij zijt echt nog een grotere freak dan wij!’ Dus misschien ligt het ook wel een béétje aan mij. Maar alle gekheid op een stokje, bij Qmusic klikte het gewoon meteen en daar heb ik mijn passie helemaal kunnen ontwikkelen.”
GESTOORDE OBSESSIE Naast radio maken is Wim ook verzot op alles wat met boeken te maken heeft. Zo doet hij niets liever dan boeken lezen en kan hij er uren over discussiëren.
www.gezoarde.be |
8 | INTERVIEW
Hij is zelfs een podcast begonnen: ‘drie boeken’. “Soms zit ik op de trein en zie ik iemand zitten met een boek in z’n handen. De drang om op hem of haar af te stappen, is dan erg groot. Ik wil die dan echt gaan porren en overstelpen met vragen: ‘En wat lees je? En is het goed? En over wat gaat het? En wie heeft het geschreven? En, en, en …’ Natuurlijk doe ik dat niet hé. Eén, ik durf dat niet en twee, mensen gaan denken dat ik zot ben. Maar daarom ben ik dus wel met die podcast begonnen, om mijn gestoorde obsessie met boeken te kunnen botvieren.” “Eigenlijk is het concept heel simpel. Ik ga naar mensen die ik leuk vind en die graag boeken lezen. Zij stellen dan drie boeken voor die iedereen zou moeten gelezen hebben. Het resultaat overtreft al mijn verwachtingen. Het is zó ontzettend fijn om te doen. En ook de reacties van de mensen zijn heel positief. Het is een nichemarkt, maar daarom is het net ook zo leuk. Eindelijk eens naar hartenlust kunnen praten en discussiëren over boeken. Voor sommigen de hel, voor mij, mijn gasten en de luisteraars een ware verademing.”
EEN ÉCHTE SCHRIJVER! Sinds enkele jaren mag Wim zichzelf ook een schrijver noemen. Hij schreef namelijk het boek: ‘Ik wilde geen kinderen (en nu heb ik er twee)’. Een droom die uitkwam. “Ik kreeg de vraag van een website gericht op jonge ouders om voor hen een column te schrijven. Ze hadden heel veel verhalen vanuit het perspectief van de mama’s, maar ze wilden graag ook eens
| www.gezoarde.be
verhalen vanuit het standpunt van de vader. Ik heb dat natuurlijk meteen gedaan, want ik zat er stiekem gewoon op te wachten.” “Na een column of drie, zocht een uitgeverij contact met mij. Ze vonden mijn verhalen goed en vroegen me of ik een boek wou schrijven. Dat was zo een beetje mijn nummer één droom ooit. Echt zo helemaal on top of the bucketlist! Dus ik antwoordde natuurlijk: ‘Gohja, ik wil daar wel eens over nadenken’ (lacht). Nee, ik kon uiteraard niet op van geluk, dit was echt za-lig nieuws voor mij. Ik heb uiteindelijk zelfs mogen gaan signeren op de boekenbeurs. Geweldig.”
“Dat was zo een beetje mijn nummer één droom ooit die uitkwam.” “Het boek zelf gaat over hoe het is om vader te zijn. Iedereen beschrijft dat als een roze wolk, iets wat altijd fantastisch is. Het geloof in het perfecte kind. Kortom, je kan je geen beter leven voorstellen … Niét mijn ervaring. Kinderen hebben, dat is deels heel mooi, maar laat ons eerlijk zijn: dat is deels ook echt kut met peren, maar niemand durft dat zeggen. Pas op, je ziet die doodgraag hé, maar dat schijt, pist,
weent, dat maakt constant ruzie. En dat wou ik nu graag eens beschrijven.” Met één ding had Wim echter geen rekening gehouden, namelijk dat zijn kinderen ooit ook de leeftijd gingen bereiken dat ze zijn boek zouden gaan lezen … Een boek met de titel ‘Ik wilde geen kinderen (en nu heb ik er twee)’, dat is om problemen vragen. “Roos, mijn dochter van zeven, vroeg onlangs: ‘Papa, ik wil jouw boek lezen’. Ze is op de leeftijd gekomen, dat ze dat perfect kan. Dus ik dacht meteen: ‘Oh nee, wat nu!?’ Mijn vriendin Marie had haar al eens verteld hoe het boek heet. Toen schrok Roos toch wel. Gelukkig hebben we haar kunnen uitleggen dat ze dat niet letterlijk moet nemen. Toch ben ik benieuwd naar wat ze ervan zal vinden. Het hele boek zijn uiteindelijk wel korte verhalen die over haar gaan en waar zij zelf waarschijnlijk nog weinig van weet. Spannend!”
HET GRAVENSTEEN ONDERGEPIST Eén van die verhalen gaat over de avonturen van Wim in het Gravensteen van Gent. Allemaal waargebeurde feiten. “Het was mijn verjaardag en we waren uit eten gegaan in de buurt van het Gravensteen. Roos zat toen helemaal in haar prinsessen-fase en daarom besloten we om eerst een bezoekje aan het kasteel te brengen. Ik legde haar uit dat de prinsessen hier rondliepen in mooie gewaden en op prachtige tronen zaten. We passeerden schilderijen, grote balzalen, marteltuigen, … Oké, dat laatste hebben we misschien
www.vriendt.be
JONSERED
FRONTMAAIER HYDROSTAAT 85CM
Opendeurweek
⁄
€3399
€3059
van dinsdag 17 t.e.m. zaterdag 21 maart
extra kortingen vanaf
€329
CASTLEGARDEN
BENZINEMAAIER 48CM
HERSTELLING ALLE MERKEN IN EIGEN WERKPLAATS
10 | INTERVIEW
bewust een beetje ontweken, kwestie van in het prinsessen-thema te blijven”, knipoogt Wim. “Enfin, we naderen het einde en plots hoor ik: ‘Papa! Ik moet pipi doen’. Wij keken meteen in paniek rondom ons, maar natuurlijk geen toilet te bespeuren. Enkel honderden toeristen en bezoekers, hoe kon het ook anders. Pas op, nu is dat ook niet meer zo een probleem, maar op die leeftijd, als kinderen zeggen dat ze moeten plassen, bedoelen ze ook echt ‘nu’. Die kondigen dat niet echt aan. In alle haast ben ik toch nog beginnen zoeken, tot we plots een straal
langs haar benen zagen lopen. Sinds die dag kan ik stellen dat mijn dochter het Gravensteen vakkundig heeft ondergepist. Ook sinds die dag, weet ik in alle bekende toeristische trekpleisters het toilet zijn, je weet maar nooit.”
DE PATERS VAN GEZÔARDE Na zijn lagere school in Lochristi, trok Wim richting Eksaarde, naar het Sint-Teresiacollege. De radio presentator deed zijn drie jaar in het STC uit, om nadien zijn middelbare schoolcarrière af te sluiten in het Sint-Lodewijkscollege in Lokeren. “Ik ben nog effectief geronseld om mij in te schrijven in het STC. Bij ons thuis verscheen er plots een pater, die een map bijhad met foto’s en brochures over de school. Pater Albert heette die! Die kwam dus echt mijn ouders bespelen en overtuigen om hun zoon bij hen in te schrijven. Zo ging dat toen. In die map stonden natuurlijk vooral veel foto’s van de zeer indrukwekkende sportvelden, waar ze toen maar al te graag mee uitpakten. Achteraf gezien, is dat wel raar hé? Zo een pater in uw huis die uw zoon komt ronselen voor hun school. En het heeft nog gewerkt ook, want mijn ouders hebben mij toen inderdaad ingeschreven. Natuurlijk was het ook wel echt een goede school. Een eerder kleine en vrij beschermde omgeving met veel sportmogelijkheden en een persoonlijke aanpak. Het was een goede keuze.” “Nu ik er terug aan denk, toen waren er in totaal zelfs nog drie paters actief. Albert, die dus kwam ronselen, Pater Edward van godsdienst en de baas-pater, Wim, die volgens mij toen directeur was? Ook Frans Boel herinner ik me nog heel goed. Die gaf Grieks en Latijn. Dat was een heel erg vaderlijke en zachte figuur. Een heerlijke man om les van te krijgen. Ook Norbert David schiet me te binnen. Die gaf in het eerste jaar Latijn en nadien is hij directeur geworden.”
| www.gezoarde.be
INTERVIEW | 11
Het is nogal sterk overdreven dat de kunst van het radio maken begonnen is op het STC, maar het allereerste zaadje werd er wel geplant. “Pater Edward gaf destijds voordracht op woensdagnamiddag, maar dat was enkel voor de interne leerlingen. Ik vertelde dat thuis tegen mijn moeder, dat ik dat heel jammer vond, omdat ik niet intern was. ‘Vraag het eens aan hem, misschien mag het wel’, zei ze. En ja natuurlijk dat ik dat mocht, die pater Edward was al lang blij dat er iémand geïnteresseerd was in zijn lessen voordracht (lacht). Daarna ben ik dat ook blijven doen op de muziekacademie in Lokeren, bij Chris Van den Durpel. En uiteindelijk doe ik nu natuurlijk wel effectief een job waarvoor ik mijn stem moet gebruiken.”
“Als dessert kregen we nen bruinen, bah!”
Onlangs had Wim een reünie met zijn oude klas genoten op het STC zelf. Toen kwamen er ook heel wat herinneringen naar boven. “Wat ik me nog goed voor de geest kon halen, was het eten, maar dat was niet altijd even positief. Eén keer in de week was het zelfgemaakt ijs als dessert en dat was echt overheerlijk. Maar in de meeste gevallen was het nen bruinen, bah! Zo een soort broodpudding die niemand opat. Ik zie nog altijd stapels van die bruines in de vijver gekieperd worden. Eén van de sterkste herinneringen was de geur van de onderaardse gang. Die kwam me tegemoet toen ik binnenstapte en ik voelde me meteen weer dertien jaar. Ik was dat compleet vergeten. Ik ben niet nostalgisch ingesteld, maar ik heb hier zeker een fijne periode meegemaakt. Ik heb een aantal extreem negatieve herinneringen, zoals vele pubers, maar die zijn klein en hadden gelukkig geen grote impact op mijn leven. Het grote gevoel dat overheerst, is wel een rustige omgeving waar toch heel veel liefde was.”
Wie meer heerlijke verhalen wil lezen over alles wat het vader- en moederschap met zich meebrengt, kan terecht in het boek: ‘Ik wilde geen kinderen (en nu heb ik er twee)’. Luister naar Wims boekenpodcast ‘drie boeken’. Dit kan op Spotify, Apple Podcast of elke andere podcast-app op je gsm. Wim zelf is elke dag te horen op Qmusic. Voor meer info: www.wimoosterlinck.be Dankjewel Wim!
www.gezoarde.be |
12 | THEMA
Het oude gedeelte van het Sint-Teresiacollege waar de paters Camillianen een juvenaat oprichtten
GEVELS MET GESCHIEDENIS Tekst Peter Vervaet g Fotografie Luc De Herdt
JOODSE VLUCHTELINGEN IN EKSAARDE
Aufmachen, schnell! Een norse commandant brult de sjofel geklede jongeman bevelen toe. Schneller!! Einsteigen! De 21-jarige Hans Oppenheimer wordt hardhandig op de grond geduwd. Zijn ronde brilletje valt in de stoffige aarde.
| www.gezoarde.be
Hij gaat op de knieĂŤn zitten, pakt zijn bril op en wrijft hem schoon aan zijn hemd. Met gebogen hoofd stapt hij in de trein in het station van Drancy, ten noorden van Parijs. Ze zijn met velen en zitten op elkaar gepakt als haringen in een ton. Van daaruit gaat de trein richting Auschwitz, terminus van het leven. Hans Oppenheimer is geen fictief personage, maar
THEMA | 13
leefde wel degelijk. En wat op zijn minst opmerkelijk te noemen is: hij verbleef korte tijd in Eksaarde, meer bepaald in de gebouwen van het Sint-Teresiacollege. Maar hoe kwam deze joodse man, geboren in Keulen, terecht in ons dorp? We gaan terug in de vooroorlogse tijd.
DE OPMARS VAN HITLER
Toen Hitler in 1933 de macht greep, werd de dreiging voor de Joodse bevolking sterk voelbaar. Er werden heel wat anti-Joodse wetten uitgevaardigd. Anti-Joodse propaganda werd zichtbaar op straat en in restaurants en cafés waren Joden niet langer welkom. 7 november 1938 is een kantelpunt in de geschiedenis. Een Joodse jongeman schiet een Duitse officier dood. Algauw komt er vergelding tijdens de Kristallnacht. In de nacht van 9 op 10 november doden SS-ers 91 joden. Joodse bedrijven en winkels worden vernield, synagoges in brand gestoken. Dit doet heel wat Joden op de vlucht slaan. Net als in België worden veel omringende landen overspoeld door joodse vluchtelingen, op de vlucht voor het antisemitische regime van Hitler.
Teresiacollege. Dat hadden ze kunnen kopen voor 20.000 Belgische frank van Marie Haverbeke, de dochter van de voormalige notaris. De Camillianen, genoemd naar de stichter van hun orde, de Italiaan Camillus de Lellis, richtten een juvenaat op, een kweekvijver voor paters dus. De studenten-paters die bij deze orde terechtkwamen, waren vooral afkomstig uit Frankrijk, maar ook uit Nederland en zelfs Ierland. Het notarisgebouw blijkt al gauw te klein te zijn voor de studentenpaters die van heinde en verre kwamen. Ze bouwen een noviciaat in neo-gotische stijl. Dat is nu het oude gedeelte van het
Sint-Teresiacollege. Kort voor de Groote Oorlog in 1914 ging het schoolgebouw bijna in vlammen op. Een alerte boer die ‘wijmen aan het repen’ (ontschorsen) was, kon de paters wekken en samen met de lokale bevolking de brand helpen blussen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden een aantal paters ingelijfd in het leger van hun land van herkomst. De paters die bleven, vingen een groep oorlogsvluchtelingen uit West-Vlaanderen op. Na verloop van tijd, in 1939, beslisten de oversten van de Camillianen weg te trekken uit Eksaarde en zich in Doornik te vestigen, dichtbij de Franse grens. De paters verlieten in juli 1939 de
PATERS OP DE VLUCHT
In Eksaarde zijn in 1939 de oude schoolgebouwen net verlaten door de paters Camillianen. Deze Franse paters waren in het begin van de 20ste eeuw in Eksaarde aangekomen omdat ook zij op de vlucht moesten slaan. Op het einde van de 19de eeuw werd het anti-klerikalisme sterk gepromoot door het republikeinse Frankrijk, dat betekende dat het onderwijs enkel door de staat georganiseerd mocht worden. De paters verbleven eerst in het witte notarishuis voor het Sint-
Boerin Marie vergezeld door de joodse Hans Oppenheimer die meehielp op de boerderij aan ’t Keerken
www.gezoarde.be |
14 | THEMA
schoolgebouwen en keerden terug huiswaarts. De eiken bidbanken in de Kruiskapel zijn nog een tastbare herinnering aan de passage van de paters in Eksaarde.
NIEUWLAND
De uittocht van de paters valt samen met de joodse vluchtelingenstroom die op gang komt. Er worden verschillende opvang- en interneringscentra over het hele land opgericht om de grote toestroom de baas te kunnen. Zo worden er interneringskampen opgericht in Merksplas, Wortel, Marneffe en Marchin. En … Eksaarde. Het oude schoolgebouw in Eksaarde zal, tussen november 1939 en mei 1940, 193 joodse vluchtelingen herbergen. Voor een landelijk dorp als Eksaarde, waar er in die periode slechts 29 inwoners van vreemde origine waren, moet dit wel een serieuze impact gehad hebben. De meeste vluchtelingen zijn tussen de 16 en 21 jaar. Ze zijn gescheiden van hun ouders die in andere kampen verspreid over het land verblijven. Het merendeel van de joodse jongens komt uit Duitsland. Er zijn ook ongeveer veertig Oostenrij-
kers en dan nog enkele Polen, Hongaren, Roemenen en Zwitsers. Het opvangcentrum kreeg de naam ‘Nieuwland’. Waar de andere kampen in het land een strikt regime kenden, ging het er in Eksaarde soepeler aan toe. Zo mochten de vluchtelingen wandelingen in het dorp maken, weliswaar binnen een straal van 3 kilometer. Eén keer per maand mochten ze bezoek ontvangen en om de twee maand kregen ze vier dagen verlof. Aanvankelijk mochten de jongeren geen contact hebben met de lokale bevolking, maar men ziet toch dat er contacten ontstaan. Hans Oppenheimer, het hoofdpersonage in dit verhaal, komt in de tweede helft van oktober 1939 aan. Op de foto (p. 13, n.v.d.r.) zien we Hans op een boerderij aan ’t Keerken (Bautschoot), naast boerin Marie De Waele, echtgenote van Gustaaf Heirman. Maria De Witte (schoondochter van wijlen Marie en Gustaaf) herinnert zich nog het volgende: “Hans kwam regelmatig klusjes doen op de boerderij, hij was zelf ook landbouwer van beroep. Dan hielp hij een varken slachten, wat speciaal was aangezien hij joods was en dat dat niet koosjer is voor joden.” Een buurvrouw die toen tien jaar was, herinnert zich nog levendig dat Hans regelmatig aan de tafel aanschoof en met de familie at. “Hij zat ’s avonds dikwijls rond de stoof zijn pijp te vullen met tabak. ’t Was een stille, verlegen jongen.” Recht tegenover het kamp, in de toenmalige Kerkstraat, konden ze terecht bij de zussen Germaine en Madeleine Bruggeman om hun kleren te laten herstellen. Ook werd er een schrijnwerkerij opgestart recht tegenover het opvangkamp om de vluchtelingen op die manier een opleiding te geven en een bezigheid. In de volksmond werd het magazijn in de gebouwen van café ‘De Gouden Leeuw’ nog lang na de oorlog het ‘jodenkot’ genoemd. Verveling vult hun dagen. Iemand die in de buurt van het centrum woont, merkt op dat de jongeren de dagen vullen met het turen naar de lucht. Telkens er een vliegtuig van de Engelsen te bespeuren is, stijgt er een luid applaus op vanuit het kamp.
DE DUITSE INVAL
Rita Heirman, de kleindochter (langs vaders kant) van boerin Marie De Waele met de pijp die Hans vergat op de boerderij
| www.gezoarde.be
Kort na de Duitse invasie in België in mei 1940 wordt het centrum voor joodse vluchtelingen gesloten. Een joodse vluchteling getuigt daarover later dat de ontruiming van het kamp in Eksaarde met heel veel chaos gepaard ging.
Feestzaal open van maandag tot zondag max 150 pers. voor elke feestgelegenheid
Restaurant en feestzaal Triphon
/restaurant.triphon
Restaurant open op vrijdag, zaterdag en zondag 12 u. tot 15 u. - 18 u. tot 22 u.
Eksaardsedam 15 - 9180 Moerbeke-Waas T. 09 346 77 92 - www.triphon.handelsgids.be - willemsvanessa@skynet.be
16 | THEMA
In opdracht van de Belgische regering worden de Duitse en Oostenrijkse joden die in de Belgische kampen verblijven naar ‘doorgangskampen’ in Frankrijk gebracht. Ze worden snel gezien als ‘spionnen’ voor Duitsland en als verdacht beschouwd. De jongeren worden naar Roeselare geleid. De colonne splitst zich na verloop van tijd in twee groepen op. De getuige van hier
boven, de joodse vluchteling, vertelt hierover het volgende: “We werden begeleid door een zekere Bratoux, een man van Duitse afkomst die opvoeder was. Onderweg werden we een aantal keer tegengehouden door soldaten. Een grote groep Duitse en Oostenrijkse jongeren die op de vlucht sloegen, was verdacht, natuurlijk. Bratoux liet telkens documenten zien waarna de militairen zich
plots heel aimabel gedroegen.” Met die documenten toonde Bratoux aan dat hij lid was van de Belgische Staatsveiligheid. Volgens sommige bronnen zou hij ook lid geweest zijn van de Britse Intelligence Service, al wordt dat sterk in twijfel getrokken. De calvarietocht van de vluchte lingen gaat verder richting Menen. Daar botsen ze op een gesloten grens en worden ze teruggestuurd naar Oostende, waar ze een boot trachten te vinden. Maar dat lukt niet. Ze trekken vervolgens naar Lombardsijde. Ze worden in barakken ondergebracht waar het Duitse leger hen uiteindelijk oppakt. Ze hebben geluk: de Duitsers besluiten simpelweg hen allemaal vrij te laten en naar huis te sturen. De vluchtelingen kunnen hun ogen niet geloven en vallen elkaar in de armen. De tweede groep heeft minder geluk. Ze worden getransporteerd naar Drancy in Frankrijk waar ze twee jaar in ellendige omstandigheden in barakken vastgehouden worden. Het grootste deel van de 5835 joden uit België die hier vastgehouden werden, zijn naar Auschwitz gevoerd. Hans was één van hen. Op 7 september 1940 wordt hij in het Franse Drancy op transport 29 gezet richting Auschwitz.
DE BRIEF
Een brief vanuit Amerika van de nonkel van Hans met de beëdigde verklaringen om zijn migratie naar Amerika te bespoedigen
| www.gezoarde.be
Boerin Marie staart regelmatig uit het raam. Tussen haar lippen weerklinkt, quasi onhoorbaar, de naam van Hans. Op 16 mei is Hans plotseling vertrokken, zonder afscheid te nemen van haar. Ze begrijpt het niet goed. Ze wordt bruusk teruggevoerd naar de realiteit door hard geklop op de deur.
THEMA | 17
caust niet overleefd hebben tijdens het nazi-bewind. Op de website ‘Yad Vashem’ vind je een centrale database waar je de namen van slachtoffers van de holocaust kan ingeven. ‘Onze’ Hans Oppenheimer vind je hier ook terug, samen met informatie over zijn fatale lotsbestemming. Naast 6 miljoen joden werden er nog 5 miljoen andere mensen vermoord, zoals Roma en Sinti (zigeuners), Polen, Slaven, Sovjet-krijgsgevangenen, homoseksuele mannen, Jehova’s getuigen, (geestelijk) gehandicapten en politieke tegenstanders. Op 27 januari van dit jaar werd de bevrijding van Auschwitz-Birkenau herdacht. Met dit stuk herdenken we op onze manier Hans en zijn laatste fatale treinrit richting Auschwitz. Deze ‘struikelsteen’ ter nagedachtenis van Hans is terug te vinden in de straat van zijn ouderlijk huis “Marie, Marie, post voor u! Vanuit Amerika dan nog!” Marie scheurt de envelop open. In de linkerbovenhoek ziet ze de naam ‘Julius Oppenheimer’ staan. “De nonkel van Hans!”, flitst door haar hoofd. Hans had Marie over zijn plannen verteld om naar Amerika te vluchten. Het was een huzarenstukje geweest om aan alle administratieve vereisten te kunnen voldoen, quasi onmogelijk eigenlijk. De brief is in het Duits opgesteld. Ze haalt er de burgemeester bij die de brief ontcijfert. Julius vertelt over de hoge werkloosheid in Amerika en dat hij alles zal proberen om zijn immigratie naar Amerika te bespoedigen. Hij voegt ook een aantal beëdigde verklaringen bij de brief, waarin hij aangeeft zich borg te stellen voor Hans. Ze laat zich op een stoel zakken aan de keukentafel en kijkt naar buiten. “‘t Is te laat!” Ze neemt de pijp die Hans op de boerderij vergat in haar handen. De tranen wellen op en rollen over haar wangen. Haar woorden zullen profetisch blijken. De papieren voor immigratie naar Amerika zijn definitief goedgekeurd, maar komen te laat aan.
AUSCHWITZ
Hans wordt op 7 september 1942 op transport gezet richting Auschwitz, waar hij vergast wordt. Het verhaal van Hans is bijzonder tragisch en geeft een gezicht aan de gruwel van de nazi’s. Hans was één van de 6 miljoen joden die de holo-
NABESCHOUWING
Bij mijn research op het wereldwijde web botste ik op ‘struikelstenen’ of ‘stolpersteine’. Dit zijn betonnen stenen, voorzien van een messing plaatje, waarop de naam van een slachtoffer van de Holocaust gegraveerd staat. In 1995 bracht een Duitse kunstenaar deze kleine herdenkingsmonumenten aan tussen de kasseien van verschillende straten in Keulen, meestal in de nabijheid van de voormalige woonst van het slachtoffer. En zo struikelde ik als het ware over een ‘struikelsteen’ van Hans Oppenheimer. Of hoe de grote omwentelingen van de geschiedenis te traceren zijn in kleine dingen: een struikelsteen, een foto, een brief, een pijp, … en levende getuigenissen van Gezôardeneirs uit eerste hand. Elk huisje heeft zijn kruisje en elke gevel heeft zijn eigen geschiedenis.
Bronnen:
- Annalen van de koninklijke oudheidkundige kring van het land van Waas, deel 111 (2008)
Met dank aan:
- Christiaan Criel om me opnieuw te verwijzen naar de juiste bronnen - Rudi De Clercq (stadsgids) voor de brieven naar aanleiding van open monumentendag in de gebouwen van het Sint-Teresiacollege - Georges Tallir voor de historische kadering - Maria De Witte voor de verhalen uit eerste hand - Rita Heirman voor de inzage in de originele brieven van Hans en de verhalen
www.gezoarde.be |
18 | INTERVIEW
IEDEREEN KUNSTENAAR Tekst Rogier Vervaet g Fotografie Luc De Herdt Onder de slogan ‘kunst in Eksaarde’ spraken wij af met Joris Ongena. Een 34-jarig creatief brein met al enkele mooie dingen op zijn palmares. Iemand die bezig is met het uitbreiden van de gedachtewereld van kinderen en leeft volgens de visie dat iedereen kunstenaar is.
Dag Joris. Kan je even aan de lezer vertellen wie zou ik tekenaar geantwoord hebben. Dus ik was blij jij bent? dat ik later kunst ging studeren. Ik kwam in contact “Mijn naam is Joris Ongena. Ik ben leerkracht aan de kunstacademie van Lokeren en daarnaast zelfstandig kunstenaar. Ik heb altijd in Lokeren gewoond en heb dan een ommetje gemaakt via Gent naar Eksaarde. Al ken ik Eksaarde wel vrij goed omdat ik hier als kind veel ben geweest.”
Wat bracht jou hier?
“Na mijn studies ben ik met Lien, mijn partner, in Gent blijven hangen en heb ik daar een tijdje gewoond. Ik wou graag een huis kopen met veel ruimte en in Gent is dat zeer duur. Hetzelfde moment zette Lien haar oom zijn huis te koop. Voor mij had dit huis alles wat ik nodig had. Liens oom is namelijk architect.”
Van waar het idee kunst te studeren?
“Ik had als kind een fascinatie voor stripverhalen. Als je mij toen zou gevraagd hebben wat ik wou worden,
| www.gezoarde.be
met mensen die gelijkgestemd waren, die hetzelfde dachten en een heel vrije visie hadden. Ook heel confronterend.”
Wat bedoel je daarmee?
“De visie huisje, tuintje en boompje was daar niet van toepassing. Als kunstenaar begin je je pas te ontwikkelen na het afstuderen. Je neemt indrukken op, je ontmoet mensen en de rest is bijzaak. Daar draait het leven om. Dingen maken, creëren en onderzoeken.”
Hoe gebruik je die visie in het dagelijkse leven?
“In Eksaarde zie je dat de mensen meer denken als een gemeenschap. In een stad word je gewoon gezien als iemand met een job. Hier draait het meer rond het familiale. Een goeiedag is hier gangbaarder. Maar mijn visie als kunstenaar, die vormt zich dagelijks. En die zal zich hier ook blijven vormen.
INTERVIEW | 19
www.gezoarde.be |
Haal je leven uit de kno(o)p Coaching en therapie voor Leven, Werk & Zijn
Heb je nood aan steun en zelfinzicht om
knopen te ontwarren in je leven, werk of relaties? Ben je op zoek naar verdieping en wil je met meer durf je eigen pad gaan? Neem contact voor een kennismakingsgesprek. Sammy Vienne is coach en therapeut met meer dan 10 jaar ervaring.
www.parelsgewijs.be
de p arel
De Parel - Sammy Vienne de Kerchovestraat 3 9180 Moerbeke-Waas 0484/23 77 97
INTERVIEW | 21
Dit is weer een nieuwe indruk die erbij komt. Want alles is kunst en alle indrukken zorgen voor wat ik doe.”
dat ze uit niets toch iets kunnen maken.”
aan de Kunstacademie Ter Beuken. Vijf jaar geleden hebben we in Eksaarde een filiaal opgericht. We zijn heel bescheiden begonnen met twee uur per week. En sinds dit schooljaar twee dagen per week. Hier wil ik de kinderen van in het begin duidelijk maken dat alle materialen kunst kunnen zijn. Ze moeten leren experimenteren met materiaal en ook mislukken. Juist dat is bij kinderen heel moeilijk. Durven mislukken. Daarom krijg ik ook vaak van hen de vraag of hun werk goed is. Dan stel ik steeds de vraag terug en merk ik de confrontatie. Nu moeten zij hun mening geven. Wat vinden ze er zelf van?”
gene die er het meeste voor werken die degene met talent kunnen overstijgen. Net omdat zij uit hun veilige zone moeten komen. Dat kan iets emotioneel zijn. Kinderen kunnen helemaal van slag zijn als ze iets anders uitkomen dan
wat ze in hun hoofd hadden. Dat hoort bij het leven. De confrontatie dat niet alles komt hoe je het wilt.”
Merk je dat er kinderen zijn met meer talent dan andere Wat doe je praktisch met de kinderen? Is dat iets dat je ervaart in visie dat alles kunst kan zijn? “Ja. Al wil het niet zeggen dat je jouw zelfstandige activiteit als “Ik geef lessen beeldende kunst dan de beste bent. Het zijn de- kunstenaar? “Voornamelijk bij illustratieopdrachten. Dat is vallen en opstaan. Er komen zoveel meningen op me af en ik moet al die meningen meenemen. Zo kan ik heel tevreden zijn van mijn werk en dan krijg ik de respons dat het toch
Is zelfreflectie ook iets wat je de kinderen wil bijbrengen?
“Het enige wat ik aanreik is een kader waarbinnen ze werken. Ik toon voorbeelden uit kunststromingen en dan maken we daar een proces van. Ik laat ze dingen uitzoeken en uitvinden. En hen daar ook plezier in beleven. Dingen maken die niet per se noodzakelijk of belangrijk zijn, maar waarover ze hebben nagedacht en waar ze trots op zijn. Dat is het idee van ‘iedereen kunstenaar’. Iedereen is creatief. Een proces dat ik duidelijk zie op het einde van het schooljaar. De leerlingen hebben het zelf vertrouwen opgebouwd om dingen te gaan onderzoeken. Zelfs zij die dachten dat ze niet creatief zijn, hebben het geloof gekregen
www.gezoarde.be |
22 | INTERVIEW
niet is wat er wordt verwacht. Dus ga ik terug nieuwe indrukken opdoen en opnieuw beginnen. Als twintiger heb ik me dat enorm aangetrokken. Als dertiger weet ik dat het bij de job hoort.”
te werken is gewoon heel groot. Je moet alles aannemen en in proces zijn. Zo kan het gebeuren dat je jezelf en je denkwijze gaat verloochenen.”
Waar kunnen mensen informatie vinden rond jouw werk en de lessen beeldende kunst die je “Een affiche ontwerpen voor Loka. Tierra (een geef t? Wat was jouw allereerste opdracht?
Lokers festival). Ook heb ik negen jaar de affiche van de Fonnefeesten ontworpen. Waar ik het meest fier op ben, is mijn allereerste boek. Een kinderboekje dat ik geïllustreerd heb. Daarnaast heb ik nog een boek geïllustreerd rond filosofie. Allemaal boeken die je kan kopen in de boekhandel. Dat doet wel iets met mij wanneer ik daar binnenstap en mijn naam zie staan op een boek.”
“Diegene die een kijkje willen nemen, kunnen altijd terecht op mijn Instagram account. In verband met de lessen vind je veel informatie op de Facebook pagina van de Kunstacademie. De inschrijvingen starten begin augustus en eindigen eind september. Al kan ik aanraden er tijdig bij te zijn. We merken dat creativiteit en alles rond kunst aan een enorme opmars bezig is.”
Heb je een stoute droom die je graag nog wil Wat zou je nog willen zeggen tegen de mensen verwezenlijken? van Eksaarde? “Een eigen prentenboek uitbrengen, leren steenkappen en meer drukkunst uitoefenen. Dan alles tentoonstellen, met een oeuvre dat volledig in orde is. Daarom is het ook mijn hoofddoel niet om zelfstandig kunstenaar te zijn. Dat is een heel zwaar leven. En de combinatie met mijn job, waar ik vrijheid kan ervaren naar wat ik wil doen, en deeltijds kunstenaar gaat heel goed. De druk om volledig zelfstandig
| www.gezoarde.be
“Er is in Eksaarde veel creativiteit. Zo denk ik in eerste instantie aan de alternatieve kersthappening. Dus doe zo verder. Hou een open blik. En de kinderen wil ik op het hart drukken altijd de borstels uit te wassen. En vooral bezig te blijven! Durf mislukken. Dat bevordert het probleemoplossend denken.”
Bedankt voor dit interview, Joris!
VERKOCHT: Op voor 4 weken: Boven de vraagprijs:
79% 58%
VERHUURD: Op voor 4 weken:
95%
Een woning verkopen of verhuren is meer dan een overeenkomst bereiken. Wij helpen U graag met raad en daad. Uw vastgoedmakelaar voor GezĂ´arde en omstreken. Bautschoot 1 | 9160 Eksaarde | 09 225 26 27 info@cardi-woonadvies.be | www.cardi-woonadvies.be /cardiwoonadvies | BIV: 512506
Like en deel onze facebookpagina en blijf op de hoogte van ons laatste nieuws en onze referenties.
24 | GEZÔARSE GENEUGTEN
TIRAMISU MET SPECULOOS EN ADVOCAAT INGREDIËNTEN (VOOR 8 PERSONEN)
- 3 eieren - 6 eetlepels suiker - 2 eetlepels amaretto - 500 gram mascarpone - 250 gram speculoos - 1 kop sterke koffie - advocaat (optioneel) - 2 eetlepels cacaopoeder
| www.gezoarde.be
BEREIDINGSWIJZE
1. Splits de eieren. 2. Klop het eigeel en de suiker op tot een schuimig mengsel. 3. Voeg aan dit mengsel de Amaretto toe en schep er de mascarpone onder. 4. Klop de eiwitten op en meng voorzichtig onder het mascarponemengsel. 5. De tiramisu kan je maken in aparte glaasjes of in een grote schaal. 6. Opbouw: Speculoos Scheutje sterke koffie Laagje mascarponecrème Speculoos Scheutje sterke koffie Laagje advocaat (optioneel) Laagje mascarponecrème … Herhaal tot alle ingrediënten op zijn en eindig met een laagje mascarponecrème. 7. Zet een paar uur in de koelkast. 8. Werk, voor het serveren, af met gezeefd cacaopoeder.
NU OOK GLUTENVRIJE GERECHTEN • OOK OM MEE TE NEMEN
Authe overh ntiek en ee echt s rlijk, een tukje Italië in Eks aarde !
Volg ons op facebook @spaccanapolieksaarde Bautschoot 58 - 9160 Eksaarde - T. 09 220 93 16 - www.spaccanapoli.be open van donderdag tot en met dinsdag van 12u00 tot 14u00 en van 18u00 tot 22u00
Met Seppe Celie en Michael Vroemans
Workshop Speltheater “Van er was eens tot lang en gelukkig!”
Voel jij speelkriebels? Dan is dat heel normaal! Die kriebels gebruiken wij om samen te fantaseren, te spelen en te stralen op een podium. Voel jij het nog niet kriebelen? Geen probleem, schrijf je in voor onze acteerworkshop en de kriebels zitten over je hele lichaam! ❑ ❑ ❑ ❑ ❑ ❑
08/04/2020 - 10/04/2020 10.00 u. - 16.00 u. 9 - 12 jaar Refter Gemeenteschool Moerbeke, Drongendreef Inschrjven via www.cirque-totale.be Deelname: €75
Voor alle info Cirque Totale vzw Ondernemingsnummer: 0734.842.997 info@cirque-totale.be - www.cirque-totale.be
Cirque Totale VZW is erkend door de gemeente Moerbeke. Tot 12 jaar is de deelnamekost fiscaal aftrekbaar. Sommige mutualiteiten betalen ook een deel van het inschrijvingsgeld terug.
GEZÔARS SPAALEKE | 27
RAAD HET PLAATJE Onze fotografen gingen de afgelopen weken op pad ... Deze foto's zijn genomen in ons Gezôarde. Weet jij waar? Mail de letters van de correcte antwoorden naar wedstrijd@gezoarde.be en win een leuke prijs. Succes! De winnaar van onze vorige wedstrijd is Els Stevens. Zij wint een duikinitiatie geschonken door Rico Dobbelaere.
1
A: Wegversmalling Eksaarde-dorp B: Voetgangersbrug Zuidlede C: Ingang van de bibliotheek
4
A: KSA-lokaal Kanondreef B: KSA-lokaal Muylaertstraat C: Toog Café KSA
2
A: Statiekapel nummer zeven B: O.L.V.-Hemelvaartkerk C: Kapel op het kerkhof
5
A: Achterzijde Kruiskapel B: Kapel Brielmolenstraat C: Glasraam Hof van Eksaarde
3
A: Doorkijk Spletterenbrug B: Sporthal Eksaarde C: Uitkijkpost de gluurmuur
6
A: Spletterenbug B: Brugje achter Mieken Smet C: Put aan Kruiskapel
www.gezoarde.be |
28 | ONDERNEMER
“WE ZIJN HIER NIET GEKOMEN OM TE BLIJVEN.” Rouwcentrum Baert-De Vos
| www.gezoarde.be
ONDERNEMER | 29
ROUWCENTRUM BAERT – DE VOS
R
Tekst Arne D’hont g Fotografie Peter De Wolf
ouwcentrum Baert - De Vos is sinds Gezôardeneirsheugenis al lang de funeraire place to be. Iedereen komt vroeg of laat in aanraking met een begrafenis, maar hoe is het om daarvan je beroep te maken? Jurgen Baert en zijn schoonbroer Stefaan De Vos zetten hun familiezaak elke dag verder. Is de één zijn dood de ander zijn brood?
Het spreekwoord kennen we allemaal, maar zijn jullie veel bezig met het rouwcentrum als onderneming?
Stefaan: “Ergens wel. Iedereen moet zijn brood verdienen, maar in onze situatie is dat geen belangrijk aspect. Eens dat een begrafenis ondernemer in een
familie zit en hij doet zijn job goed, dan komt de rest zo goed als vanzelf, het geeft elkaar de hand. Als je een grootvader hebt begraven en dan komt de vader te gaan, dan wordt er bijna altijd voor dezelfde begrafenisondernemer gekozen door de familie. Het is echt mondop-mondreclame.”
www.gezoarde.be |
VAKMANSCHAP
KWALITEIT
GEDEGENHEID
Peter Vercauteren g Kasteeldreef 94 g 9160 Eksaarde 0485 89 46 88 g info@renopeter.be g www.renopeter.be
ONDERNEMER | 31
Jurgen: “We zitten ook in een familiebedrijf in de derde generatie. De eerste twee generaties bouwden cliënteel op, en daar plukken wij nu de vruchten van. Mijn grootvader was grafmaker, en hij zag dat er nood was aan een begrafenisondernemer. Hij kocht daarom een lijkwagen en begon diensten te doen. Daarna kwam een zaaltje voor koffietafels en langzaamaan bloeide de zaak open tot het rouw centrum van vandaag, met ook een aula in Moerbeke. Ondertussen zijn we vrij gekend in Gezôarde, Moerbeke en omstreken.” Stefaan: “Dat maakt wel dat het ook zeer gevoelig ligt: doe je één ding mis, kan het zijn dat je ook zo goed als heel de familie kwijt bent. Je mag in feite niks verkeerd doen. Maar wij moeten niet echt zakelijk nadenken. We zouden verder kunnen gaan in het aanbieden van begrafenisartikelen en meer mee zijn met wat er allemaal op de markt is, maar daar kiezen we bewust niet voor. Op zo een moment zijn de mensen die naar je toekomen al redelijk ‘zwak’ en daar mogen wij géén misbruik van maken.”
DAAR DOE IK HET VOOR Jurgen: “We hebben de chance dat we in een dorp zitten en op de goeie manier onze job kunnen doen.
We horen van mensen uit bijvoorbeeld Sint-Niklaas dat onze diensten anders zijn. Ze zeggen dat we warmer zijn, familialer, ze voelen zich als het ware ‘thuis’ bij ons. Dat is wel een groot verschil.” Stefaan: “Dat is ook waarom ik het doe. Moest het niet op deze manier zijn, zou ik het niet blijven doen. Ik kreeg zonet nog een mail van iemand met een bedanking voor hetgeen we op zo’n moment voor een familie betekend hebben. Altijd denk ik dan: ‘daar doe ik het voor’. Dat heeft niks te maken met zaken doen. Het voornaamste, zeker in een dorp, is dat we het goed doen. Iedereen kent hier toch iedereen.” Jurgen: “Ik heb al gehoord van collega’s dat ze toekomen bij de mensen, boef laptop open en ze beginnen te typen. Dat is zo kil, zo afstandelijk; wij doen het liever op de ouderwetse manier en wij beginnen te schrijven. Pas op kantoor typen we de brief. Of ze vragen meteen alle praktische zaken: geef het paspoort, de leeftijd, … Dat doen wij niet. Dat is een vorm van respect.” Stefaan: “Wij komen toe en vragen eerst: ‘En, hoe is hij overleden?’. We luisteren eerst naar de mensen hun verhaal. Neem nu dat er vijf zonen zijn, dan moet je eigenlijk een beetje de rol van de zesde zoon proberen opnemen. Om dan zo als een ‘zesde’ broer iedereen samen te brengen en te vragen: ‘kom, hoe gaan
www.gezoarde.be |
32 | ONDERNEMER
we het nu regelen?’ ... met natuurlijk onze kennis van het vak.”
mensen niet goed besef fen hoeveel tijd wij hierin steken.”
BLIJ DAT WE MET TWEE ZIJN
Jullie zijn altijd beschikbaar, 24 uur op 24, hoe is dat?
Onstaat er soms de perceptie dat jullie geld willen verdienen op de kap van de overledenen?
Stefaan: “Het is meer zowat ludiek. Als ik de kantine binnenstap bijvoorbeeld, dat ik eens een opmerking krijg à la ‘er hingen er weer veel uit, ze komen weer goed binnen zeker?’ (lacht). Nu ja, in feite is dat wel zo, maar daar kunnen wij ook niet veel aan doen. Wat ik wel merk, is dat
Jurgen: “Laat mij zeggen dat ik blij ben dat we met twee zijn. We kunnen weekends verdelen en zelfs eens een vrije dag nemen. Dat scheelt heel veel. Mijn ouders stonden er alleen voor, dag én nacht. De mensen waren toen wel minder veeleisend op bepaalde vlakken. Het was traditioneler: iedereen nam een kerkdienst en dat lag vast. Nu wil iedereen zelf hun dienst invullen, met muziek
en foto’s. Je moet dat dan bijsturen of een PowerPointpresentatie maken. De meesten hebben nu al een digitaal fotoalbum, maar we hebben ook klanten die met drie albums afkomen, met plakkertjes op de foto’s die ze willen. We moeten ze dan allemaal inscannen en daar kruipt redelijk wat tijd in, iets dat we vroeger nooit deden.”
VAN JE AF KUNNEN ZETTEN Jullie kennen veel mensen uit het dorp. Hoe is het om begrafenissen te doen voor mensen die je goed kent? Weegt dat op jullie?
Jurgen: “Dat komt voor ja, zeker bij jongere mensen. Oudere mensen, daar kan je sneller een punt achter zetten. Het is ook natuurlijker als zij overlijden. We zijn hier niet gekomen om te blijven. Maar jonge mensen, die je persoonlijk kent, dat weegt. Tijdens de dienst moet je dat van je af kunnen zetten, maar daar wordt nadien wel over gesproken.” Stefaan: “Dat is wel zwaar. Maar ook weer hier ... als je voelt dat je alles goed hebt kunnen regelen om een waardig afscheid te geven, daar doe je het voor. Voor sommige zaken moet je dan wel echt op je tanden bijten. Zeker in onze job word je er telkens weer mee geconfronteerd. Bij oudere mensen valt dit minder zwaar, maar ook daar zeg je van ‘het is toch zonde’.”
Tot slot: hoe zien jullie je eigen begrafenis?
Jurgen: “Ik ben daar niet mee bezig, ze mogen doen wat ze willen.” Stefaan: “Voor mij moeten ze niet triest zijn op die dag. Ik heb geleefd. Misschien iets ludiek: Zet mijn urne op de toog en laat mijn vrienden en familie er maar samen enen op drinken.”
| www.gezoarde.be
Hoeveslagerij
THEMA | 33
DE VIERKLAVER Pieter Van Poucke & Annelies Marchand
Hormonenvrij vlees van eigen hoeve. Ambachtelijke salades en charcuterie. Fondue Gourmet Koude schotel Barbecue Wok Kaasschotel Specialiteit diepvriespaketten
Hemelseschoot 19 - 9160 Lokeren - T 09 348 15 76 - www.devierklaver.be www.gezoarde.be |
34 | INTERVIEW
Nicole D’hont
"HET COMITÉ VAN DE WEEHAEGE IS ECHT SUPERTOF!" | www.gezoarde.be
INTERVIEW | 35
NICOLE D’HONT Tekst Marijke Diericx g Fotografie Peter De Wolf
Dag Nicole. Kan je mij wat meer vertellen over Ik ben vrij onwetend wat betref t MS. Hoe moet jezelf en je band met Eksaarde? ik de ziekte zien? “Ik ben Nicole, ik ben 48 jaar en kom oorspronkelijk uit Waasmunster. Mijn band met Eksaarde gaat eigenlijk terug naar mijn jeugd, toen ik uitging in Eksaarde. Ik kan het mij nog goed herinneren, als zeventienjarige naar den Uil. Verder heb ik altijd gewerkt als hoofd van de import bij MSC in de Antwerpse haven. Helaas kreeg ik enkele jaren geleden de diagnose MS en ben ik, op advies van de artsen, moeten stoppen met mijn job. Hoewel dat veel zeer deed, ben ik niet bij de pakken blijven zitten. Ik ben mij blijven inzetten voor van alles en nog wat. Het ene na het andere.”
“Ik zit eigenlijk in de ‘positieve groep’. Ik heb dus geen progressieve MS. Ze noemen dat “collapsing, remitting”. Dat wil zeggen dat er na een opstoot 95% van de opgelopen schade zich terug herstelt. Enkele jaren terug mocht ik meedoen aan een studie voor nieuwe medicatie en die sloeg erg goed aan. Ondertussen is dat medicijn ook al in de handel. Op de dagdagelijkse pijn en vermoeidheid na, voel ik mij dus redelijk goed. Zeker in vergelijking met hoe het vroeger was.”
Je hebt dus een tijd geleden die diagnose gekregen en je job stopgezet. Wat was je plan toen?
Amai, zo’n diagnose … Dat zal wel schrikken “Het was zwaar tegen mijn goesting, maar op aanrageweest zijn. Hoe oud was je toen? den van mijn artsen en directeur stopte ik inderdaad “Twaalf jaar geleden dus ja … Ik was toen 36. Toen waren we al tien jaar op zoek naar wat er scheelde met mij.”
met werken. ‘Nicole, ’t is echt tijd om te luisteren naar uw lijf’ zeiden ze. Ik heb dan een groot afscheidsfeest gegeven met de 350 man die bij MSC werkte en de
www.gezoarde.be |
36 | INTERVIEW
dag erna ben ik op vakantie vertrokken met mijn kinderen. Daar heb ik twee weken gerust en genoten. Dat was zalig, maar ik ben een bezige bij en het begon al snel te kriebelen om iets te ondernemen. Dus dacht ik aan een zelfhulgroep, want als je zo’n diagnose krijgt, vind je moeilijk hulp en informatie. Het slechtste wat je eigenlijk kan doen is zoeken op het internet, want elke site vertelt een ander verhaal. Helaas ben ik toen zwaar ziek geworden en een tijdje mijn zicht verloren, waardoor die plannen on hold gezet werden. Eén ding wist ik zeker: ik wilde een doel. Niet veel later zijn mijn man en ik naar Eksaarde verhuisd en richtte ik de ‘Gratis in Lokeren’ Facebookpagina op. Sindsdien is den bal beginnen rollen. ‘Doe daar eens iets mee, zoek u een pand en maak er een zaak van!’, zei mijn man Luc tegen mij. En zo ontstond weggeefwinkel ‘Veur Niet’.
Was het een moeilijke zoektocht om een geschikt pand te vinden?
“Ja, dat was echt niet evident. Ik ben eerst in Eksaarde gaan zoeken, maar het moeilijke met een weggeefwinkel is dat je geen inkomen hebt hé. Dus hebben we zelf veel geïnvesteerd, maar op termijn moest het zelfbedruipend worden. Van hogerop kreeg ik ook weinig hulp, want volgens sommigen kent Lokeren geen armoede. Uiteindelijk was het deken Geert Cattrysse die mij aan een pand geholpen heeft. Waar vroeger het PMS was, zitten wij nu. Het waren drie pittige maanden van renoveren, maar ik vond het helemaal niet erg om er veel tijd en moeite in te steken. Heb ik trouwens al verteld dat ik ook lid ben van de Weehaege hier?”
| www.gezoarde.be
Nee, dat wist ik nog niet. Waar Amai, jij bent echt een bezige houdt de Weehaege zich zoal bij! mee bezig? “Ja, zegt dat wel! Het voordeel “Wij doen Bazaar Gezôarde en organiseren ook de terrasjes in de zomer. Vorig jaar hebben we ook een degustatiewandeling georganiseerd. Dus ja, dat comité is echt supertof.”
is natuurlijk dat dat allemaal zaken zijn die je van thuis uit kan doen. Onze vergaderingen van de Weehaege zijn ook altijd in de namiddag, want met mijn MS is het moeilijk om dingen in te plannen ’s voormiddags. Ik heb nog vaak slapeloze nachten.”
“Hoe moeilijk het soms ook is: wij zullen er alles aan blijven doen om ons steentje bij te dragen in de strijd tegen armoede in Lokeren."
Terug naar ‘Veur Niet’. Hoe vlot het daarmee?
“Dat gaat echt als een trein. We werken nu met lidkaartjes, waardoor we beter zicht hebben op ons cliënteel en de maximum capaciteit is bijna bereikt. Om terug wat meer speling te creëren, zijn we onze openingsuren aan het herbekijken. Zodat toch iedereen kan blijven langskomen, maar dat het voor iedereen doenbaar blijft.”
Hoe gaat het eraan toe achter de schermen? Werken jullie met veel vrijwilligers? “Ja, wij hebben een fantastisch team van tien hardwerkende vrijwilligers. Iedereen heeft zijn eigen specialiteiten en da’s zalig om te zien. De ene focust op het sorteren van kledij, terwijl de
foto: Nicole D'hont
Herstel en verkoop van tuinmachines Kasteeldreef 90 9160 EKSAARDE 0498 33 38 18 DEBOCKMECHANIEK@GMAIL.COM
sanitair verwarming keuring onderhoud
0475 90 30 78 Vijverstraat 9 - 9160 Lokeren
INTERVIEW | 39
andere huishoudmaterialen sorteert. Onze inlevermomenten zijn ondertussen al bijna even populair als de shopdagen. Het is veel werk, maar het feit dat we zo vele mensen helpen, maakt ons erg gelukkig. Ik wilde met de Veur Niet eigenlijk een geldvrije oase oprichten. Nekeer echt een winkel waar je niet moet betalen, laten zien dat dat mogelijk is. Als reactie op de wegwerpmaatschappij. Want vroeger droegen wij onze kleren af tot ze versleten waren op de draad, maar vandaag bestaat dat niet meer. ‘Veur Niet’ werkt actief aan armoedebestrijding.”
Heb je ook negatieve ervaringen bij de weggeefwinkel?
“Dat valt echt heel goed mee. In het begin waren er wel veel slordige mensen die geen respect hadden, maar sinds het invoeren van de lidkaarten zijn die personen eruit. We hebben ook al een paar incidenten gehad, maar die personen staan op de blacklist. Al bij al valt dat heel goed mee.”
Moest je morgen opnieuw mogen beginnen met je leven, zou je de dingen dan hetzelfde doen?
“Sowieso. Ik zou zelf eerder begonnen zijn met mijn carriere, want dat was echt volledig mijn ding. De weggeefwinkel zou ik ook exact hetzelfde aanpakken, want uit de fouten van in het begin hebben we veel geleerd. Door een paar keer met onze kop tegen de muur te lopen, hebben we nu een vlotte werkwijze ontwikkeld. Op drie uur tijd kunnen we heel wat volk ontvangen en dat geef t superveel voldoening. Natuurlijk, na zo’n zaterdag is het altijd wel moeilijk thuiskomen. Hoe hard je ook probeert de knop uit te zetten, de verhalen van die dag neem je mee naar huis. Hoe moeilijk het soms ook is: wij zullen er alles aan blijven doen om ons steentje bij te dragen in de strijd tegen armoede in Lokeren.”
Dat is een heel mooi doel, Nicole. Veel succes.
www.gezoarde.be |
40 | COLUMN
EENMAAL SPORTING, ALTIJD SPORTING. Als iemand mij op dit moment vraagt naar het (voorlopige) mooiste moment uit mijn leven is mijn antwoord klaar en duidelijk. Ik neem jullie mee naar zaterdag 24 maart 2012 omstreeks 21.48 u. Hamdi Harbaoui stift de bal over de keeper van Kortrijk waarna 20.000 Lokeren supporters compleet uit hun dak gaan. Twintig minuten later kan onze rots in de branding, Killian Overmeire, de langverwachte Beker in de lucht steken en Sporting Lokeren geven waar het al jaren naar smachtte. Ik probeer de teerbeminde mama van mijn aankomende kind ook nog steeds te overtuigen dat ‘Hamdi’ echt wel een goede tweede naam voor een baby is. Voorlopig plooit ze niet. Vandaag is het een druilerige dag in maart. Ik denk niet dat we met Sporting Lokeren ooit al zo ver van die vreugde hebben gezeten. Op dit moment lijkt het erop dat de eregalerij van Sporting nooit meer aangevuld zal worden. De club staat met één been in de amateurreeksen en de kans is groot dat we daar niet eens zullen geraken, omdat de centen op zijn. Van spelers die niet betaald worden, kunnen we ook niet echt verwachten dat ze alles tot de laatste snik zullen geven. Er is zelfs geen kinesist meer om hen te masseren. Wat er precies gaande is, weten we niet. We zullen het misschien nooit weten. We weten enkel dat er een halfgare fantast aan het roer staat die de ene leugen aan de andere knoopt en wiens
| www.gezoarde.be
mooie woorden in schril contrast staan met de diepe droefheid op de steeds dunner bevolkte tribunes en de neerslachtige gezichten en pure tristesse bij de spelers. Het geloof is bijna weg. Wie niet van voetbal houdt, snapt niet waarom dit belangrijk is. ‘Het is maar voetbal’, hoor ik wel eens. Sporting Lokeren is meer dan dat. Het is ons hart, onze ziel, ons bloed en de heilige geest. Het is wat ons op de been houdt tijdens een lastige week. Ik hoop met hart en ziel dat we nog een mirakel zien en dat we het halen van Roeselare in de play-downs. Ik ben alvast eens de deur van de Kruiskapel gaan aantikken en gaan knielen voor de Zwarte Madonna. Je weet maar nooit dat ze hierboven ook voor Lokeren supporteren. Enfin, we kunnen alleen maar hopen op het beste. Als we toch failliet gaan, zal ik mij drie dagen in een hoekje zetten schreien om voor de rest van mijn leven te klagen hoe triestig het wel niet is. Eenmaal Sporting, altijd Sporting.
Euclides II van Eksaarde
Euclides II van Eksaarde
PS Louis of Roger is geen goede tweede naam voor een kindje.
RIANTIMMO, immo met een Riante service - Verkoop of verhuur uw woning niet zonder met ons te praten -
Marianne Vanden Herrewegen Zaakvoerder
Opperstraat 54 - 9180 Moerbeke -Waas T. +32 (0)9 329 95 56 - www.riantimmo.be
42 | GEZÔARSE THEMA JEUGD
WE
DE GEZÔARSE JEUGD.
DAAROM GEVEN WE IN ELK ‘GEZÔARDE’ OOK HET WOORD AAN TWEE GEZÔARSE KIDS. LET’S MEET KORNEEL EN INES. Tekst Cindy De Kegel g Fotografie Luc De Herdt
Hij woont nog even in Eksaarde. Nog even, want in augustus verhuist hij. Naar Oostenrijk dan nog wel. Een uitstekende gelegenheid om hem in deze editie in de kijker te zetten. We maken kennis met Korneel Vercauteren. Dag Korneel, kan je, voor de mensen die jou niet kennen, je even voorstellen? “Ik ben dus Korneel, dertien jaar en woon in de Noordstraat in Eksaarde. Ik heb één broer van tien jaar, Cyriel en één zus van twaalf jaar, Annabel. Ik zit in het Sint-Teresiacollega en volg Sociale en technische wetenschappen. We hebben thuis een hond, kippen, een konijn en bijen.”
Wat zijn je hobby’s?
“Ik zit in de KSA bij de Jimmers. Ik doe sinds de derde kleuterklas aan paardrijden, minstens één keer per week en ik doe ook ballet. Met dat laatste was ik drie jaar geleden gestopt omdat ik het niet meer leuk vond, maar ik heb in september de draad terug opgepikt en amuseer me. We trainen één keer per week en jaarlijks is er ook een voorstelling. Voor de rest ben ik, zoals de meeste jongeren, veel met mijn gsm bezig, op de PlayStation speel ik iets minder. Ik lees graag strips en ik probeer regelmatig af te spreken met vrienden of ga met de hond wandelen.”
| www.gezoarde.be
Als jongen aan ballet doen ... heb je geen last van vooroordelen hierover?
“De mensen vinden het soms raar, maar je wordt dit gewoon. Ik trek het mij niet aan wat ze zeggen.”
Ik heb gehoord dat jullie naar Oostenrijk verhuizen ... Vertel.
“In augustus verhuizen we naar Bad Hofgastein, dat is een dorpje dicht bij Salzburg. Mijn mama wordt directeur van een hotel van Intersoc. Het is een groot hotel voor meer dan driehonderd mensen, met zwembad, animatiezalen, ... Ze had twee jaar geleden al gesolliciteerd voor een ander hotel en nu dachten ze terug aan haar. Ze heeft dan opnieuw sollicitatiegesprekken gehad en kreeg de job. Mijn papa wordt daar huismeester, dat is te vergelijken met hoofd van de technische dienst. Hij ziet het wel zitten, al zal hij nu meer moeten werken ... Van leerkracht naar huismeester. Mijn school is in het dorpje zelf. Ik ga waarschijnlijk naar de hotel- en restaurantschool.”
Zijn jullie het hotel al gaan bezoeken?
“Ze zijn het nog aan het renoveren. Mijn ouders zijn wel al naar daar geweest en hebben de omgeving al kunnen verkennen. Wij nog niet.”
GEZÔARSETHEMA JEUGD | 43
Hadden jullie inspraak bij de beslissing van jullie ouders?
“Onze ouders hebben die beslissing gemaakt. Ze hebben er natuurlijk wel met ons over gepraat. Mijn papa ziet het ook zitten, zo tussen de bergen. Hij houdt van de natuur. Soms zie ik het zitten, soms minder. Het heeft positieve en negatieve kanten ... Ik moet mijn vrienden achterlaten, de familie, ons huis, want daar gaan we in een appartement wonen. Hier heb ik mijn eigen kamer, daar ga ik een kamer moeten delen met mijn broer. Doordat we in een appartement gaan wonen, gaan we ook de hond niet kunnen meenemen ... die ga ik ook heel hard missen. Maar je leert een nieuwe taal, de andere school is misschien wel leuker, de natuur, je bent precies altijd op vakantie ... Mijn broer ziet het wel volledig zitten. Mijn zus is zowa met gemengde gevoelens. Ik denk dat we het pas gaan weten als we daar zijn.”
Hoe zijn de scholen in Oostenrijk?
“Ongeveer hetzelfde dan hier. Van maandag tot vrijdag, maar ik denk wel dat de schooldag daar iets korter is. De vakanties lopen ook ongeveer gelijk. En het is in het Duits, dus dat ben ik nu, samen met de rest van het gezin, aan het leren. Ik hoor het niet zo graag, maar het lijkt erg op onze taal. Ik ga een toelatingsexamen Duits moeten doen voor ik mag starten. Het is met de trein twee uur rijden van de Italiaanse grens, dus er zijn ook Italiaanse kinderen daar, die moeten ook allemaal eerst
een toelatingsexamen Duits doen. Daar op school ga ik geen Frans meer krijgen, wel Engels. Maar talen doe ik niet zo graag. Koken, muziek en lichamelijke opvoeding zijn hier mijn lievelingsvakken en die ga ik daar ook wel hebben denk ik.”
Ben je van plan ooit nog terug te keren naar Eksaarde?
Tekst Zhenya Speleman
“Ja! Op bezoek bij de familie. En ooit wil ik hier terug komen wonen, liefst in een groot huis met mijn gezin, een hond en een paard. In Eksaarde is het rustig, alles is in de buurt en je hebt veel plaatsen waar je met vrienden kan afspreken. Ik wil later dierenarts of agent worden. Of een bedrijf opstarten. Ik ben sowieso van plan om in België te studeren ... In Gent op kot. Mijn oma woont in Gent en hopelijk kan ik daar dan gaan eten.”
Naam: Ines Petereyns Leef tijd: 10 jaar Studies: 5de leerjaar SBE De Dam
Wat wil je zeker nog doen voor je naar Oostenrijk verhuist?
steen als hoofdkussen schuurpapier als deken
“Ik wil zeker eens meedoen aan een wedstrijd bij het paard rijden. Ik heb dat nog nooit gedaan en vind dat zielig. Ik wil nog eens naar een pretpark en de zee. Verder wil ik nog zoveel mogelijk afspreken met mijn vrienden en ik wil nog eens een slaapfeestje. Vroeger, bij elke verjaardag, was steeds de hele klas uitgenodigd en sliepen we allemaal in een tent in de tuin. Slapen is belangrijk ... en feesten ook.” Bedankt voor de leuke babbel, Korneel. We wensen jou en het gezin een goede verhuis en misschien kom je daar wel eens Gezôardeneirs tegen.
in mijn neus peuteren aan mijn tenen knagen mond gaat niet meer toe mond gaat niet meer open zwart wit
zand in je onderbroek peper in je neus croissant stokbrood nooit meer kunnen zitten nooit meer kunnen staan regenworm in je neus spin in je oor voorgerecht dessert in een spookhuis wonen in een klooster wonen stofzuigen dweilen www.gezoarde.be |
44 | DEN HUISNUMMER
Els Wylock
"ALS FIETSER MOET JE IN HET DORP DIKWIJLS HET ONDERSPIT DELVEN." | www.gezoarde.be
Tekst Petra Laureys g Fotografie Peter De Wolf
DEN HUISNUMMER | 45
Voor editie 13 bel ik aan bij Els Wylock in de Lanchalsstraat nummer 13. Els, hoe kunnen de Gezôardeneirs jou kennen?
“Ik ben wellicht gekend als ‘Els van Gino de Coene’. Mensen met computerproblemen helpt hij uit de nood. Hij is trouwens een rasechte Gezôardeneir.”
Ben jij geboren en getogen in Eksaarde?
“Ik ben afkomstig uit Scheldewindeke en ben de liefde gevolgd. Het stond vast dat Gino Eksaarde nooit zou verlaten, dus ben ik naar hier gekomen. In tegenstelling tot de vele verhuizingen die ik als kind meemaakte door het werk van mijn papa, wonen we nu al 25 jaar op dezelfde plaats. We zijn in dit huis komen wonen op onze trouwdag, 15 oktober 1994. Het huisnummer 13 is voor ons zeker geen ongeluksgetal. We wonen hier heel graag.”
Wat betekent de Lanchalsstraat voor jou?
“De geschiedenis verbonden met Eksaarde interesseert me enorm. Philip Lanchals was in de 17de eeuw ‘heer van Eksaarde’ en woonde in een kasteel. Hij heeft de opdracht gegeven om de Kruiskapel en de Heilige put te bouwen. Boven de deur van de kapel zit een schild met aan de linkerkant een zwaan. Dit verwijst naar de familie Lanchals. Wanneer ik door ons prachtige dorp fiets, beeld ik mij vaak in hoe het hier zou geweest zijn tijdens de Middeleeuwen. De Kruiskapel vind ik het mooiste plekje in Eksaarde. Onze Sam is daar zelfs gedoopt. Toen mocht het daar nog. In onze straat komen we allemaal goed overeen. Er is jaarlijks een kerstdrink en een straatbarbecue. Iedereen brengt dan iets mee. We zitten dan letterlijk op straat. Aangezien het hier doodloopt, kan dat allemaal.”
Hoe herkennen we jou in het straatbeeld van Eksaarde?
“Ik fiets veel meer kilometers dan dat ik met de auto rij. Ook mountainbike ik en ga tweemaal per week zwemmen. Mijn motto is “een gezonde geest in een gezond lichaam” en dat kan je in veel dingen herkennen. Jammer genoeg is er nog steeds koning auto en kan er in ons dorp nog veel verbeteren aan de verkeersveiligheid. Neem nu Eksaarde-dorp: hoe vrachtwagens en tractors daar vlammen … Als fietser moet je dikwijls het onderspit delven!”
Waaraan kan je nog zien dat je een gezonde geest in een gezond lichaam nastreef t?
“Ons volledige gezin is lid van de Gezôarse Feesten. Vrijwilligerswerk vind ik heel belangrijk. Dit hebben we ook aan onze kinderen Sam en Tom meegegeven. Zij zijn beide leider in de KSA. Tegenwoordig is het voor velen niet meer vanzelfsprekend om iets gratis te doen. Ik haal daar heel veel voldoening uit. Het doet me meer beseffen hoe gelukkig we wel zijn.”
Heb je nog andere hobby’s?
“Ik geef al dertien jaar vormselcatechese omdat ik het belangrijk vind de jeugd christelijke waarden over te brengen: je naaste liefhebben zoals jezelf, iets doen voor een ander, respect hebben, je oogkleppen afdoen en oprechte aandacht hebben voor elkaar. Als we toerist zijn in een ander land is het bonjour, hola, Grüss Gott, … maar in ons eigen dorp is er vaak zelfs geen oogcontact en zit iedereen in zijn/haar eigen cocon. Deze spiritualiteit heeft mijn mama me meegegeven. Onlangs zijn we samen op bedevaart geweest naar Compostella en Israël. Dan kom je jezelf weer even tegen, maar dat helpt me om te groeien en te werken aan die gezonde geest. Mijn mama gaat jaarlijks met Samana (Ziekenzorg) naar Lourdes. Wie weet ga ik hier later ook de zieken verzorgen. Ik wil de sfeer wel eens meemaken van zieken die kracht putten op die plek.”
Heb je nog een wens voor Eksaarde?
“In eerste instantie een betere verkeersveiligheid voor de zwakke weggebruiker. Dat ligt me nauw aan het hart. Daarnaast wens ik de Gezôardeneirs om, via het goede verenigingsleven dat we hier kennen, te verbroederen met andere Europese gemeenten, naar het voorbeeld van mijn vroegere woonplaats Zelzate. Zij zijn sinds de jaren ‘50 verbroederd met gemeenten uit Frankrijk, Zwitserland, Duitsland en Italië. Heel wat inwoners van deze gemeenten hebben elkaar sedertdien ontmoet en zijn ondertussen vrienden geworden. Jaarlijks komen ze in één van deze dorpen samen en delen het lokale leven met elkaar. Verschil in taal, levenswijze en mentaliteit werden overbrugd in het besef dat we in wezen allemaal gelijk zijn en dezelfde wens hebben om in vrede, welvaart en geluk te kunnen leven. Het zou leuk zijn als dit ook in Eksaarde bestond.”
Bedankt voor dit aangename gesprek, Els.
www.gezoarde.be |
46 | COLOFON
Vizid werkt al enkele jaren aan zijn nieuwe, voorlopig titelloze strip. De beelden voeren er het woord; uitsluitend tekeningen zonder tekst over een oude, bange man die vlucht in zijn zelfbedachte wereld waar iedereen is zoals hem: normaal. Gezôarde krijgt de primeur een teaser van deze strip te mogen publiceren.
COLOFON
GEZÔARDE is een driemaande-
REDACTIE
lijks magazine over, voor en door Eksaarde. Verspreiding is gratis.
redactie@gezoarde.be
UITGEVER + REALISATIE
Cindy De Kegel
NEWMONKEYS Kim Speleman Schuermansstraat 20A 9160 Eksaarde www.newmonkeys.be info@newmonkeys.be /newmonkeys #newmonkeys_grafischbureau
| www.gezoarde.be
EINDREDACTIE REDACTIE
Brent De Borger, Arne D’hont, Marijke Diericx, Tania Ott, Kwinten Van Campenhout, Petra Laureys, Rogier Vervaet, Peter Vervaet, Nathalie Vervaet, Zhenya Speleman
FOTOGRAFIE
Luc De Herdt, Peter De Wolf
OPLAGE MAGAZINE
3000
CARTOON
VIZID - vizid.myportfolio.com
/gezoardemagazine #gezoardemagazine
Tel. 09 348 88 11
Bouwen aan uw toekomst? Best met uw regionale vakman!
ALGEMEEN AANNEMER 0468 29 00 85 • www.alfavaf.be