Gezôarde #12

3 maandelijks magazine - 2019 #12 www.gezoarde.be

Roger Lambrecht

"VOETBAL IS GODVERDORIE EEN DURE HOBBY."

#12

Kapsalon Gino De Borger

www.freezing.be

Eksaardedorp 66 - Eksaarde T. 09 346 73 10

HEEFT U LAST VAN ROOS, HOOFDHUIDPROBLEMEN OF JEUK?

Bent u op zoek naar een dermatologisch getest product dat écht werkt?

BIO PHYTO dé oplossing.

MINDER JEUK, MEER LEVENSKWALITEIT

Freezing Bio Phyto Peeling gel zuivert, herstelt en vitaliseert de hoofdhuid en haren door een combinatie van provitamines, phytonutriënten, piroctone olamine, prebiotica en muntextracten.

INTRO | 3

HELDEN VAN BIJ ONS! Tekst Kim Speleman g Fotografie Luc De Herdt

Ze verdienen een standbeeld! Vrijwilligers ... Of ze dit nu doen binnen een sportvereniging, jeugdbeweging of met een ander sociaal maatschappelijk engagement. Geen enkele vereniging noch belangeloos initiatief binnen onze dorpsgrenzen (en ver daarbuiten) zou morgen nog bestaan mochten deze helden ermee ophouden.

Of het nu gaat over de trainer van je zoons voetbalploeg, een scheidsrechter van jouw favoriete basketbalclub, de secretaris van de lokale volleybalploeg, toogmedewerker bij een al dan niet jaarlijks evenement of redacteur van een nog steeds niet door de stad gerenomeerd magazine ... allen steken hier hun persoonlijke tijd in. En dat ... dat verdient respect, veel respect.

Dus alsjeblieft ... volgende keer als je van uw oren aan het maken bent langs de zijlijn over de arbitrage, als je iets langer dan normaal moet wachten op uw pint of uw koffie of als je denkt dat een secretaris van een gelijk welke vereniging enig voordeel haalt uit zijn functie ... denk dan even aan het volgende: Al deze mensen steken massa's van hun vrije tijd in deze lokale intiatieven terwijl jij waarschijnlijk in jouw luie zetel ligt te bedenken wat je dit weekend gaat aandoen.

Al deze mensen zijn helden, helden van bij ons. Weliswaar zonder rode cape of enige superkracht maar wel met een hart voor onze samenleving, een hart voor Eksaarde.

www.gezoarde.be |

4 | GEZÔARDE IN BEELD THEMA

V

an alle mogelijke kleuren was appelblauwzeegroen misschien wel de lelijkste keuze. Desalniettemin zijn deze strepen wel effectief. Toen ik vorige week in het donker van Lokeren naar Eksaarde fietste, kon ik mij met mijn bescheiden lichtje perfect oriĂŤnteren op de fluorescerende lijnen in het midden van het fietspad. Met veel precisie volgde ik kaarsrecht en zonder opkijken deze lijn tot in Eksaarde. Ik hoop maar dat niemand hetzelfde doet als ik er ook fiets ...

Tekst Kwinten Van Campenhout Fotografie Luc De Herdt

| www.gezoarde.be

GEZÔARDE INTHEMA BEELD | 5

www.gezoarde.be |

6 | INTERVIEW

"AL DOENDE LEERT MEN EN OP DEN DUUR WIST IK ALLES OVER BANDEN." | www.gezoarde.be

INTERVIEW | 7

ROGER LAMBRECHT Tekst Brent De Borger g Fotografie Luc De Herdt

G

eboren en getogen in Lokeren, maar Roger Lambrecht zal het merendeel van zijn leven in Gezôarde gewoond hebben. Hij moet met zijn bandenbedrijf en als gewezen voorzitter van Sporting Lokeren zowat het bekendste figuur van ons dorp zijn. Hij mag dan ook niet ontbreken in ons Gezôardemagazine.

Een vijftigtal jaar geleden nam Roger Lambrecht zijn intrek op het Gezôarse Hooghof. Hij verliet zijn toenmalige woonplaats in Brasschaat om naar het rustige Eksaarde te trekken. Het huis bleef op die manier in de familie. “Mijn tante, Mira De Groote, was eigenares van het Hooghof. Dat waren mensen van de Ruiter in Waasmunster die in het vee deden en hier hun boerenhof hadden. Het huis werd vaak verhuurd, maar toen ik een deel erfde en het plots leeg stond, zijn wij er gaan wonen. Mijn vrouw en ik hebben dat huis dan opgeknapt naar onze zin, aangezien het ondertussen wel in verval stond. En zie, zoveel jaren later wonen wij hier nog steeds.”

We spoelen de tijd nog een beetje terug. Naar de jonge Roger Lambrecht die volop bezig was met zijn voetbalcarrière bij onder andere Standaard Lokeren, Vigor Hamme en Jeunesse Arlonaise. Lambrecht werd aan die laatste doorverkocht toen hij zijn mili-

taire dienst deed en daar in de buurt een opleiding volgde als sport-officier. “Ik heb daar een jaar of vier gespeeld. Zelfs ook nog enkele wedstrijden voor de nationale legerploeg. Toen ik terugkeerde naar Lokeren kon ik meteen weer aan de slag bij Standaard, waar ze me natuurlijk goed kenden. Eerst als speler en daarna als speler-trainer.” Het trainerschap is uiteindelijk niks geworden, want door een stom toeval kwam Lambrecht in de bandenindustrie terecht en we weten allemaal hoe dat verhaal verder is gelopen. “Ik zat op een bepaald moment thuis met een voetblessure. Ik bladerde wat in de krant en mijn oog viel op een advertentie van Michelin. Ze zochten een vertegenwoordiger. Ik zei tegen mijn vrouw dat ik dat gewoon ging proberen en kijk, ze namen mij meteen aan. Niet als verkoper, wel als technieker. Daar kende ik eigenlijk niks van, aangezien ik altijd op de handels­school had gezeten, maar al doende leert men en op den duur wist ik alles over de banden en kon ik zelfs aan auto’s knutselen.”

MICHELIN Een jaartje later kwam er in Antwerpen plots weer een plaats vrij als vertegenwoordiger. Lambrecht kende ondertussen al heel veel van techniek en had ook nog

www.gezoarde.be |

8 | INTERVIEW

steeds zijn kennis uit de handelsschool op zak. Bij Michelin werd hem daarom de vraag gesteld om die vrijgekomen positie in te nemen. Dat paste natuurlijk helemaal in het kraam van Lambrecht, die een jaar geleden voor diezelfde job had gesolliciteerd. Hij twijfelde niet en begon aan een nieuw hoofdstuk bij Michelin.

“Tijdens mijn periode daar veranderde de commerciële trend. De auto-industrie kende een serieuze opmars en de vraag naar banden steeg. Toen dacht ik: ‘Dat kan ik zelf ook’, en dat is het begin van Lambrecht die voor eigen rekening begint te werken. In het begin was het wel moeilijk, maar dat is voor iedereen die op zichzelf begint.

Gelukkig hebben mijn ouders, die een winkeltje hadden in Antwerpen, mij financieel kunnen helpen.

Zo had ik genoeg geld om enkele machines te kopen en mijn bedrijf op te starten. Ik heb wel veel geluk gehad dat alles zo vlot liep. Van in het begin had ik heel veel klanten.

Tel daarbij op dat ik altijd heel hard gewerkt heb en dan krijg je een succesverhaal. Daardoor kon ik snel uitbreiden en verdere stappen zetten in de bandenindustrie om uiteindelijk uit te groeien tot waar we nu staan.”

geworden ben, kan ik echt niet meer zeggen. Volgens mij moet ik daar eens een pintje gaan drinken zijn en op die manier aan de praat geraakt zijn met de ene of andere. Zo is de voetballerij weer in mijn leven gekomen. Ik herinner me nog namen als Willy Dhondt, Jacques Everaert, Christ Criel en Marcel Temmerman. Dat waren onder andere dé mannen bij FC Eksaarde destijds. Al ben ik zeker dat ik verschillende namen aan het vergeten ben. Ik heb daar alleszins enkele mooie jaren gekend.”

Lambrecht ging ondertussen ook nog geregeld naar Sporting Lokeren kijken, waar hij kind aan huis was. Het was nooit zijn intentie om daar voorzitter te worden, maar na aandringen van de supporters heeft hij toch de stap gewaagd.

“Iedereen sprak mij aan op Daknam, ze kenden me daar goed hé.

Eerst vroegen ze me om bij de supportersclub te komen en uiteindelijk om voorzitter te worden: ‘Allez Roger, help ons eens, gij kunt Lokeren toch overpakken’, klonk het daar. En van het één kwam uiteindelijk toch het ander. Ik was toen al wat bemiddeld met enkele bandenbedrijven en plots rol je erin.

Net zoals ik er nu, 25 jaar later, gewoon weer ben uitgerold.”

DE VOETBALLERIJ

SPORTING LOKEREN

Voor hij voorzitter werd van Sporting Lokeren, was hij aan de slag bij FC Eksaarde. Met hem in het bestuur kon Eksaarde zelfs de promotie naar derde provinciale afdwingen. Onder leiding van trainer Claerhout, waarna in Eksaarde een waar volksfeest losbarstte.

“Hoe ik hier eigenlijk voorzitter

Hij gaf de voorzittersfakkel door aan Louis De Vries, die Lokeren zo snel mogelijk weer uit het moeras van de tweede klasse moet proberen trekken. “Het zal toch moeilijk worden. Louis gaat het financieel moeilijk hebben om alles rond te krijgen. Kijk, ik heb voor hem gekozen omdat hij een zeer uit-

| www.gezoarde.be

gebreide kennisgroep heeft. Hij was een makelaar en weet hoe hij spelers moet aantrekken. Hij heeft niet het grote kapitaal, maar hij kan goede spelers voor weinig geld halen. Als hij die dan kan verkopen, dan zijn we weer vetrokken.

Op papier een goed plan, maar het gaat moeilijk. Ze hebben te weinig echt goede spelers … We zullen wel zien zeker. Ik hoop dat er zich eens iemand in de buurt vestigt met veel geld, die mee wil investeren in de club, want voetbal is godverdorie een dure hobby, vergeet dat niet. Een financiële injectie zou Lokeren veel deugd doen.

Die andere optie is er eentje die de meeste supporters liever niet zien, maar Lambrecht heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat een fusieclub de enige manier is om op lange termijn te blijven overleven. “Ik heb het tientallen keren geprobeerd, maar op het einde sprong de deal telkens af.

Ofwel door het bestuur van Beveren, het Stad Lokeren, de Stad Beveren, de supporters, … noem maar op. Het was altijd wel iets. Ik blijf erbij, een fusieclub met Sporting Lokeren, Waasland-Beveren, SintNiklaas en misschien zelfs Aalst, dat zou leefbaar zijn. Dan speel je iedere week voor 15.000 mensen.

En op de viersprong in Waasmunter zou je zelfs een mooie locatie en goed bereikbaar stadion hebben in het Waasland.”

25 JAAR VOORZITTER In zijn 25 jaar als voorzitter heeft Lambrecht heel wat spelers en trainers zien komen en gaan. Peter Maes zal hem alvast altijd bijblijven. Met twee bekers is hij de suc-

INTERVIEW | 9

Foto Dirk Ongenae

cesvolste coach die Lokeren ooit gekend heeft, maar de beste? Dat was volgens Lambrecht toch Paul Put. “Een uitermate verstandige trainer die ons ook Europese successen bezorgd heeft. Jammer dat zijn carrière een abrupt einde kende.” Put werd vanwege zijn rol in een omkoop- en gokschandaal voor het leven geschorst door de Controlecommissie van de KBVB. “De succesvolste speler onder mijn voorzitterschap was trouwens zonder enige twijfel Jan Koller. Daar heeft Lokeren met voorsprong het meeste geld aan verdiend.

In die periode waren wij aan het onderhandelen met Tsjechen. Vanuit Sparta Praag hadden we al Roman Vonasek en Vaclav Budka naar Daknam gehaald. Hun voorzitter zei dat we er ook nog eens Koller bovenop kregen. Waarom niet, er zat zeker potentieel in. Wat blijkt, hier in België kon hij voor geen meter sjotten.

Willy Reynders heeft zich dan persoonlijk met Koller bezig gehouden en hem een jaar lang heel hard getraind. Die jongen is uiteindelijk dan toch doorgebro-

ken. Een fantastische voetballer die we daarna voor heel veel geld verkocht hebben aan Anderlecht.”

OVERMEIRE Eén speler heeft trouwens zijn hele carrière onder voorzitter Lambrecht gespeeld: Killian Overmeire. Hij sloot zich bij de club aan in 1994, debuteerde onder Paul Put in 2003 en verliet daarna nooit meer de club.

Lambrecht kan dan ook alleen met trots over zo’n speler praten. “Ik heb hem weten opkomen in de jeugd en in zijn hele carrière hebben we daar nooit problemen mee gehad. Hij heeft zelfs geen enkele keer gevraagd om weg te gaan. Het is een échte clubspeler. Enkel de overstap naar 1B zag hij niet meteen zitten, wat ik begrijp, maar dankzij een blessure had hij weinig andere opties. Hij zit nu toch al een hele tijd stil, maar ik ben ervan overtuigd dat als hij binnenkort weer in de ploeg komt, het weer beter gaat draaien.”

www.gezoarde.be |

10 | THEMA

DOODSTRAF IN EKSAARDE Beschreven in drie gangen Tekst Peter Vervaet g Fotografie Luc De Herdt

| www.gezoarde.be

THEMA | 11

“Knoop die vuile dief op!”, wordt er gescandeerd vanuit het publiek.

Vanachter zijn masker kijkt de beul de menigte in. Met één simpele beweging trekt hij het luik van het schavot vanonder de beschuldigde zijn voeten.

Het luik dat diende als laatste verbindingsstuk met het leven van de beschuldigde maakt een doffe klap en slaat nog een paar keer heen en weer …

Gejuich stijgt op vanuit de menigte. Een vrouw slaat haar handen voor de ogen van haar zoon en dochter. Een droge kraak markeert het einde van de dertigjarige man.

Verwijten van omstaanders aan het adres van de geëxecuteerde worden overstemd door het gehuil van de kersverse weduwe en een jongetje van vijf. Het dochtertje, net geen twee, hangt aan moeders rokken. De vrouw valt op haar knieën.

Het levenloze lichaam blijft daarna nog drie dagen hangen als voorbeeld voor passanten. www.gezoarde.be |

Bouwen aan je toekomst, best met een regionale vakman!

NIEUWBOUW - VERBOUW & RENOVATIE

ALFAVAF algemeen aannemer

Rechtstraat 345 G. 0468 29 00 85 info@alfavaf.be

9160 Eksaarde T. 09 278 09 05 www.alfavaf.be

THEMA | 13

We schrijven: Eksaarde, 21/2/1719, exact 300 jaar geleden.

LOCATIE VAN TERECHTSTELLING: Oude Heirbaan Gent-Antwerpen ter hoogte van het huidige Bouwmaterialen Van Peteghem.

BESCHULDIGDE: Jan Van Vaernewijck, geboren in Eksaarde op 24/5/1689 BESCHULDIGD VAN: stelen van een paard PLAATS VAN DELICT: weiland ‘de Vette Meers’ (Moerbeke-Eksaarde)

De man werd vijf maand eerder gearresteerd en opgesloten in de kelder van ‘De Swaene’. De Swaene fungeerde tegelijkertijd als herberg, schepenbank (lokaal gerechtsgebouw) én dorpsgevangenis (‘De Muit’). Deze functies waren allemaal verenigd in een groot statig huis op de hoek van het kruispunt DamEksaarde Dorp, het huidige Oliver & Co dus.

Samen dalen we de krochten van een stukje bloederige Gezôarse geschiedenis af in één van de betere restaurants. Maar laten we beginnen bij het voorgerecht, het misdrijf zelf.

VOORGERECHT (HET MISDRIJF): ‘CARPACCIO VAN PAARDENSTEAK OVERGOTEN MET EEN SAUSJE VAN LEUGENS’ Het verhaal begint bij Matthijs Staellens, een Moerbekenaar die zijn twee paarden op zaterdag 1 oktober naar zijn weide leidt in de wijk ‘den Vetten Meersch’ om ze daar te laten grazen.

De dag erna stelt hij vast dat één van de twee paarden, een zwarte merrie, verdwenen is.

Op eigen houtje begint hij een buurtonderzoek en ondervraagt hij iedereen die hij tegenkomt.

www.gezoarde.be |

14 | THEMA

Op woensdag krijgt hij het bericht van een andere Moerbekenaar die het verdwenen paard zag op de markt in Lokeren, aan de hand van enen Jan Van Vaernewijck.

Diezelfde avond nog klopt Matthijs Staellens, het slachtoffer, aan bij de baljuw (lokale burgemeester) en bij sergeant Impe. Onmiddellijk trekken ze naar de hofstede (boerderij) van Van Vaernewijck, de vermeende dader.

Er wordt op de deur geklopt, hard geklopt … maar geen beweging.

Ze kijken door het raam. Plots gaat de deur open op een kiertje, het is Van Vaernewijck. Bij het zien van de ordehandhavers valt de deur opnieuw in het slot en vlucht de verdachte naar een geheim zoldertje via een verdoken toegang.

De sergeant en baljuw dringen er bij de echtgenote meermaals op aan het luik te openen, maar zij weigert. Het luik wordt geforceerd en Van Vaernewijck wordt uit zijn schuilplaats gehaald. Samen gaan ze naar de stal waar hij het paard vasthield.

De baljuw onderwerpt hem aan een eerste ondervraging: “Awel, Van Vaernewijck, van waar haalt gij dat paard dat hier staat en niet van u is?”

“Toen ik hier zaterdag om 11 uur ’s morgens op mijn boerderij kwam, stond dat paard hier al, ik heb het toen op stal gezet.”

Het slachtoffer, Staellens, wordt furieus: “En hoe verklaart ge dan dat uw eigenste vrouw just zei dat ge het paard op de jaarmarkt in Zele gekocht hebt?”

Van Vaernewijck kijkt schichtig naar zijn vrouw en zegt: “Zwijgt vrouwe, gij weet daar niets van.”

De baljuw besluit Van Vaerne-

| www.gezoarde.be

wijck aan te houden en op te sluiten in de gevangenis van herberg De Swaene, waar ook de schepenkamer of ‘prochiehuis’ huisde, een rechtbank.

Het paard wordt in beslag genomen en op stal gezet, ook in De Swaene. Het is al een bewogen avond geweest, het is 2 uur ’s nachts, tijd voor een laat hoofdgerecht.

HET HOOFDGERECHT (HET ONDERZOEK): ‘CRÈME VAN VERDACHTMAKINGEN MET BOSPADDESTOELEN EN WILDJUS’ ‘s Anderendaags, 6 oktober, wordt onmiddellijk van start gegaan met het onderzoek. Het slachtoffer, Staellens, moet zijn verhaal nog eens opnieuw doen, maar nu onder eed. Hij dient ook bewijzen aan te leveren dat het wel degelijk om zijn paard gaat. Verschillende getuigen uit Moerbeke bevestigen dit.

Ook de verdachte wordt aan een eerste officieel verhoor onderworpen. Maar al vrij snel botst men op onregelmatigheden in zijn verhaal. De vermeende dader spreekt zichzelf meermaals tegen op het vlak van zijn whereabouts.

De volgende dagen bijt men zich nog meer vast in de zaak. De onderzoekers verzamelen verklaringen van buren of mensen die Van Vaernewijck tussen 1 en 5 oktober gesproken hebben.

Het nieuws verspreidt zich snel en het verwondert hoe makkelijk buren met verklaringen komen aandraven, ook al weet men dat Van Vaernewijck een ferme straf kan krijgen.

De verschillende informanten leggen onder eed hun verklaring af. Er passeren zowaar negen getuigen

die Van Vaernewijck die dag gezien hebben en hem vragen naar de oorsprong van de mooie zwarte merrie. Aan elke informant vertelt Van Vaernewijck een andere versie.

Op 17 oktober wordt de verdachte

INTERVIEW | 15

grondig ondervraagd. Hij krijgt een reeks van 55 vragen op zijn bord waarmee hij geconfronteerd wordt met de inconsistenties in zijn verhaal. Hij roert zich als een duivel in een wijwatervat. Het net sluit zich langzaam rond de beschuldigde.

De advocaat van Van Vaernewijck, speciaal uit Gent

gekomen, kan niets meer doen, een vonnis is onafwendbaar.

Op 20 februari 1719 wordt er ‘hof’ gehouden en wordt het vonnis opgesteld in het gebouw waar nu Oliver & Co gehuisvest is en voordien ‘het Hofke van Eksaarde’.

De locatie van de galg in Eksaarde in de 17de eeuw www.gezoarde.be |

16 | THEMA

De baljuw geeft dezelfde dag ook de opdracht om de galg op te stellen. Men kiest ervoor om de doodstraf te laten uitvoeren langsheen de rijksweg van Gent naar Antwerpen, ter hoogte van het huidige bouwmaterialen Van Peteghem. Daar was er veel passage en kon de terechtstelling als voorbeeld dienen voor wie het nog in zijn hoofd wou halen een paard te stelen.

In de nacht van 20 op 21 februari wordt de gevangene bewaakt door de kapitein en drie sergeanten, de schrik zat er immers in dat hij bevrijd zou worden.

Twee paters Recolletten uit Gent komen de beschuldigde aan de vooravond van de executie berechten.

Het ochtendgloren van 21 februari 1720 zet zich in: de dag van de executie. De terdoodveroordeel-

| www.gezoarde.be

de wordt naar de terechtstellingsplaats gevoerd, met een wagen getrokken door twee paarden.

Na de terechtstelling worden alle betrokkenen (de leenmannen, schepenen, paters, griffier, kapitein, sergeanten en de beul) uitvoerig getrakteerd in herberg de Swaene. Een vat bier moet eraan geloven. Uit archieven blijkt dat de rekening hiervoor aanzienlijk oploopt.

HET NAGERECHT (NABESCHOUWING) : ‘FIJN GEGARNEERD KAASBORDJE MET UUFLAKKE’ Doodstraf aan de galg voor een diefstal van een paard lijkt ons nu een zwaar en gruwelijk verdict.

Dit wijst erop dat een paard in die tijd een aanzienlijk bezit moet geweest zijn.

Het feit dat het diefstal bij nacht

was, in combinatie met de zich opstapelende leugens en andere kleine criminele feiten, heeft de baljuw gesterkt in zijn overtuiging dit vonnis uit te spreken.

Voor de vrouw, Barbara Roels, en de kinderen van de dader moet dit een sociaal drama geweest zijn. Niet alleen het feit dat ze haar man (en inkomen) verliest door de executie en de voorafgaande hechtenis gedurende vijf maanden. Daarbovenop komt er nog bij dat er op 25 oktober, amper drie weken na de aanhouding ‘venditie’ wordt gehouden op de hofstede van de beschuldigde.

De leenmannen (deurwaarders avant la lettre) leggen beslag op heel wat roerende goederen en dieren. Laten we stellen dat hij (en zijn familie) brute pech had om in de 18de eeuw te leven.

Driehonderd jaar later was hij er

NU OP OO ZO K O ND PE AG N !

Uw perfecte nachtrust in onze handen!

U vindt de vernieuwde Silverline matrassen nu in de winkel!

Kom proefliggen bij ons in de winkel!

welterusten Alles voor uw slaapcomfort

RECHTSTRAAT 266 • 9160 EKSAARDE • WWW.WELTERUSTEN.BE • INFO@WELTERUSTEN.BE

VAKMANSCHAP

KWALITEIT

GEDEGENHEID

Peter Vercauteren g Kasteeldreef 94 g 9160 Eksaarde 0485 89 46 88 g info@renopeter.be g www.renopeter.be

THEMA | 19

wellicht met een boete of een voorwaardelijke straf vanaf gekomen.

DIGESTIEF (HISTORISCHE KADERING): ‘BLOODY MARY’ Eksaarde (en bij uitbreiding België) viel in 1719 onder de Habsburgse monarchie (‘de Oostenrijkers’). Op het einde van dezelfde eeuw wordt de terechtstelling met de galg of het schavot afgeschaft wegens te wreed. De guillotine doet vanaf dan zijn intrede, de snelle werking van het mes zou humaner zijn.

Tot aan de Franse Revolutie van 1789 vervulde de schepenbank zowel bestuurlijke, administratieve als juridische taken. Eksaarde beschikte in die tijd over de volle rechtspraak, dat wil zeggen tot en met het uitvoeren van de doodstraf.

De executies werden, zoals hierboven beschreven, uitgevoerd ter hoogte van bouwmaterialen Van Peteghem in de toenmalige wijk ‘de Galgenakker’.

De Galgedreef in Doorslaar verwijst rechtsreeks naar dit wrede stukje geschiedenis. In de volksmond heeft men het immers nog over ‘het Galgenveld’ of ‘de Verdommenisse’.

Ook interessant om te vermelden is dat er zich waarschijnlijk in diezelfde periode een schandpaal of pillorijn bevond recht tegenover het schepenhof. Daar was tot 1961 het oud gemeentehuis gelegen.

Op dat pleintje voor het gemeentehuis stond de ‘Vrijheidsboom’, geplant in 1919, na W.O. I, het plein kreeg toen de naam ‘Vrijheidsplein’.

Op 7 januari 1926 bracht koning Albert I een bezoek aan het overstroomde Eksaarde en werd het plein herdoopt in de ‘Koning Albertplaats’. (1) (2) Herberg ‘De Swaene’ fungeerde vanaf het midden van de 17de eeuw als schepenhuis. Het gebouw en de bijbehorende gronden waren toen eigendom van

de heer van Eksaarde, Maurits Antoon Lanchals. De naam van de herberg, ‘De Swaene’, verwijst naar de zwaan die de familie in haar wapenschild heeft.

Vanaf 1660 was er de dorpsgevangenis ‘De Muit’ ondergebracht. In 1814 kocht Karel Van Mieghem het gebouw en kreeg het een nieuwe functie, namelijk café en brouwerij van de familie van Mieghem die er onder andere ‘het Roodkapje’ brouwden tot 1959.

Eén van de nazaten van deze brouwerij, de kleindochter van Anna Van Mieghem, herinnert zich nog goed hoe ze in 1990, toen het huis al een tijd onbewoond stond, ‘de Muit’ ontdekte. “Ik herinner me nog levendig dat het parket bedekt met balatum op een bepaalde plek hol klonk. Toen ik de balatumvloer wegnam, kwam er een luik tevoorschijn dat leidde naar de voormalige gevangenisruimte. Ik kan me nog goed de kleine tralies voorstellen die uitkeken op het water.”

De voormalige dorpsgevangenis bevindt zich dus onder de huidige toiletten, maar een later aangebrachte betonnen vloer belemmert nu de toegang.

Laten we, ergens tussen nagerecht en digestief, even aan Jan denken wanneer we een sanitaire stop houden in de toiletten van Oliver & Co. Daaronder zat een jongeman en vader van twee kinderen vijf maanden in voorhechtenis alvorens hij zijn doodsvonnis ondertekende.

Om dit zware stukje geschiedenis ietwat te verlichten, nemen we er toch nog even de drankenkaart bij. Een biertje zal deugd doen om alles terug in perspectief te zien. En zo komen we tot een ander stukje geschiedenis, die van de brouwerijen in Eksaarde, waaronder brouwerij Van Mieghem. Dat is voor een andere editie. Laten we alvast – ter nagedachtenis - een toost uitbrengen op Jan Van Vaernewijck, schol!

Bronnen: - (1) Georges Tallir, 'dorpsgezichten vroeger en nu', 2006, p.18 en 20 - (2) Alex Dierick, 'de pillorijn', 'De Souvereinen', tijdschrift van de Heemkring van Lokeren, 23ste jaargang, nr. 4 december 1992, p. 140 - Norbert Audenaert en Nico Van Campenhout, ‘over de geschiedenis van Eksaarde’. 1998, p. 33-34-35 - Alex Dierick, ‘Doodstraf te Eksaarde’, 'De Souvereinen', tijdschrift van de Heemkring van Lokeren, 32ste jaargang nr. 3 en 4, september 2001 Fotomateriaal: - Fragment uit de “Figuratieve kaart van het Land van Waas” (17 e eeuw).

- Met dank aan Christiaan Criel en Georges Tallir voor de verwijzingen naar de juiste bronnen en de bruikbare tips.

www.gezoarde.be |

20 | DIEREN VAN GEZÔARDE

BOSUIL ALUCO Tekst Marijke Diericx g Fotografie Luc De Herdt

D

at er in Eksaarde heel wat huisdieren wonen, valt niet te ontkennen. Zo zie je dagelijks baasjes met hun hond in het straatbeeld verschijnen, glippen er heel wat katten door de voordeur en worden er soms tamme konijnen gespot aan het statieplein. Wat echter niet iedereen weet, is dat Eksaarde ook minder alledaagse huisdieren kent. Aluco, Nicole Vaels eigen bosuil, is daar één van.

Dag Nicole! Vertel eens: Wie ben jij en wat is je link met Eksaarde?

“Hallo! Ik ben Nicole Vael, ik ben 42 jaar en ik werk hier in een winkel in Eksaarde.

Zelf ben ik oorspronkelijk van Waasmunster, maar voor mijn man Alain ben ik heel wat jaren geleden naar Eksaarde verhuisd.

Sindsdien wonen we hier, met onze hondjes en mijn bosuil Aluco.”

Een bosuil als huisdier? Da’s nieuw voor mij. Hoe ben je ooit op dat idee gekomen?

“Eigenlijk was dat mijn droom van jongs af aan, van toen ik nog thuis woonde. Maar een uil als huisdier, daar moest ik niet mee afkomen. Dat was erover, maar het idee liet mij niet los. Heel wat jaren later, als

| www.gezoarde.be

Alain en ik al samenwoonden, gebeurde er echter iets dat de doorslag gaf. Alains vader kwam redelijk jong te sterven, waardoor we beseften: Ge leeft maar ene keer. Waarom zou ik nog langer wachten om mijn droom waar te maken? En zo geschiedde. In 2007 begon ik mijn zoektocht en in 2012 was het zo ver. Mijn zoeteke Aluco kwam op 1 mei uit zijn eitje en zeventien dagen later mocht ik hem meepakken naar huis. Sindsdien zijn we onafscheidelijk.”

Hoe heb je dat aangepakt, die zoektocht naar een uil?

“Eenvoudig is het niet. Gelukkig was ik zelf al heel wat jaren actief in het wereldje door geregeld beurzen en evenementen te bezoeken. In 2012 had iemand die ik kende

DIEREN VAN GEZÔARDE | 21

www.gezoarde.be |

22 | DIEREN VAN GEZÔARDE

een nestje en voor ik het wist, mocht ik Aluco mee naar huis nemen. Het was dan efkes wennen en zoeken, met warmtelampen enzovoort. Maar dat beestje zien opgroeien, da’s wel magisch. Ik heb een volledig dagboekje bijgehouden om elke stap in zijn ontwikkeling op te volgen en dat koester ik wel.”

Kan je zeggen dat je een band hebt met Aluco? Het lijkt mij minder vanzelfsprekend als bij andere huisdieren, zoals je honden of zo.

“Dat is misschien moeilijk te geloven, maar mijn band met Aluco is erg speciaal. Zo ben ik bijvoorbeeld de enige die zijn kooi, zijn territorium, mag betreden. Mijn man Alain mag dat niet, want dan zou hij aanvallen. Onderschat dat zeker niet hé: de klauwen van een uil zijn enorm sterk. Die zijn ervoor gemaakt om prooien lang vast te houden en dat zou je geweten hebben. Mij vertrouwt hij volledig, hoewel het natuurlijk niet eenvoudig is om zijn uitrusting aan te doen. Rond Aluco zijn pootjes zitten lederen manchetjes, waardoor er vliegriempjes gestoken worden. Die riempjes steek ik dan nog eens door een ‘draaltje’ en op die manier raken zijn riempjes niet verstrikt. Eens dat gelukt is, kan ik Aluco op mijn (zeer degelijke) handschoen laten zitten, of bevestig ik hem aan een blok buiten. Op die manier kunnen we ofwel gaan wandelen, hem voederen, of laat ik hem wat rondvliegen in de tuin. Maar veel beweging zit er niet in hoor, hij slaapt graag op mijn schouder (lacht). Ik vind dat zalig. Aluco heeft nog altijd dat wilde kantje in hem, maar tegelijkertijd is hij ook mijn dikke knuffelvriend.”

| www.gezoarde.be

"Aluco heeft nog altijd dat wilde kantje in hem, maar tegelijkertijd is hij ook mijn dikke knuffelvriend."

Dus je gaat ook wandelen met je uil? Zalig! Hoe gaat dat in zijn werk?

“Eerst haal ik hem uit zijn hok en da’s niet altijd even gemakkelijk.

De ene dag gaat dat vlotter dan de andere. Daarna mag hij op mijn schouder rusten en vertrekken we. Ik ga niet enkel wandelen met hem in de natuur hé, maar soms doen we ook schoolbezoeken en zo. Dan laat ik de kinderen bij Aluco komen en kunnen ze

hem aaien. Tijdens zulke activiteiten vertrouw ik hem volledig, hij zal niemand kwaad doen. Op weg naar huis slaapt hij dan weer op mijn schouder en dat zijn echt mooie momenten.”

Dat kan ik me wel voorstellen. Zijn er ook minder mooie kanten aan het houden van een uil?

“Goh, niet echt. Allez, je moet natuurlijk wel veel thuis zijn voor uw dier. Zo maar eventjes op reis vertrekken, zit er niet meer in.

Dat vind ik niet erg, we zijn graag bij onze beestjes. Voor uw dieren moet je wat over hebben hé (lacht).”

Zijn er verder nog dingen die ik zeker moet weten over Aluco?

“Heb ik u al verteld over zijn vriendinnetje, Strix? Een paar maand nadat Aluco hier kwam wonen en hij in zijn buitenkooi mocht, kregen we opeens bezoek van een vrouwelijke bosuil. Een wilde uil hé! We dachten dat dat misschien tijdelijk zou zijn, maar sindsdien komt ze elke dag bij valavond op bezoek bij Aluco. Uilen kiezen altijd hun partner voor het leven en haar ogen zijn op onze Aluco

Hoeveslagerij

DE VIERKLAVER Pieter Van Poucke & Annelies Marchand

Hormonenvrij vlees van eigen hoeve.

Ambachtelijke salades en charcuterie.

Fondue Gourmet Koude schotel Barbecue Wok Kaasschotel Specialiteit diepvriespaketten

Hemelseschoot 19 - 9160 Lokeren - T 09 348 15 76 - www.devierklaver.be

Wij verzorgen al uw evenementen zoals bedrij fsfeesten, communiefeesten, babyborrel, recepties, opendeurdagen, pensioneringsfeesten, sneukeltochten,. .

Voor elke gelegenheid vinden wij een formule op maat.

advertentiepagina iet

De

Fr e l e i b Mo

DIEREN VAN GEZÔARDE | 25

"Ik moet zeggen dat onze Aluco echt deel geworden is van ons gezin, maar ook van de gebuurte. Da’s dus echt de max hé." gevallen. We noemen haar Strix (Strix Aluco is de Latijnse benaming voor bosuil, n.v.d.r.) en die twee zijn dus super verliefd. Ergens is het ook tragisch, want ze mogen nooit contact hebben buiten de kooi.

Moest Aluco haar bevruchten, zou ze sterven van ontbering. Vrouwelijke uilen blijven, zoals bijna elke vogel, op het nestje zitten en het mannetje moet hen voorzien van eten. Maar ja, onze Aluco is geen wilde uil, dus dat zou niet goed aflopen.”

En haar in huis nemen, mag niet zeker?

“Nee, zeker niet. Dat is bij wet verboden. Maar kooi of geen kooi, ze zijn sowieso onafscheidelijk. Had ze ooit willen paren, zou ze misschien wel een andere uil gezocht hebben. Tot nu toe is het echt genieten om hen samen bezig te zien en vooral horen. De buren weten dat ze soms durven schreeuwen naar elkaar, maar gelukkig heeft niemand daar problemen mee. Ik heb dat van in het begin ook met iedereen besproken. Ik moet zeggen dat onze Aluco echt deel geworden is van ons gezin, maar ook van de gebuurte. Da’s dus echt de max hé.”

Oké Nicole, dan wil ik je graag bedanken voor dit interview. Zijn er nog zaken die je graag kwijt wil?

“Ik wil graag mijn man Alain bedanken voor de prachtige volière die hij voor onze Aluco gemaakt heeft. Dankzij zijn harde werk en mijn aankleding heeft Aluco nu echt zijn eigen, natuurgetrouwe plekje in onze tuin. En voor ik het vergeet: aan iedereen die eraan denkt om een uil in huis te nemen: bezint eer ge begint, want zo een beestje wordt 20 tot 25 jaar oud!”

www.gezoarde.be |

26 | GEZÔARS SPAALEKE

CRYPTOKSAARDE Elke omschrijving vertelt cryptisch welk woord gezocht wordt. Een ‘klinkende vis’ kan dus perfect ‘schol’ zijn, terwijl een ‘feestelijk stuk speelgoed’ een ‘bal’ is en iemand die ‘heel diervriendelijk’ is ‘poeslief’ kan zijn.

Denk na over samenstellingen, synoniemen en bestaande woorden. De verticale gekleurde vakjes vormen samen een woord dat met ons geliefde dorp te maken heeft. In vakjes met hetzelfde cijfer, komt ook dezelfde letter. In ons vorig 'Gezôars spaaleke' was een foutje geslopen waardoor we de duikinitiatie, geschonken door Rico Dobbelaere, waarvoor dank, nogmaals verloten. Mail de oplossing naar wedstrijd@gezoarde.be en win.

Succes!

Ontwerp Riet De Cleene

1<right> 2<right>

2

2

3<right>

2

4<right>

2

5<right>

3

6<right>

2

7<right> 8<right> 9<right> 10<right>

3

1 3

3

1

1. Een agressieve sok die veel babbelt 2. Een vloerbedekkend kapsel 3. Wandelidee 4. Klein maar machtig hemellichaam 5. Geschifte kookpot

| www.gezoarde.be

2

6.

7.

8.

9.

10.

Een voertuig met veel volgers Een straffe kist die dicht is Een royale beet Een drummend hoofddeksel Ronde brandstof die lekker smaakt

NU OOK GLUTENVRIJE GERECHTEN • OOK OM MEE TE NEMEN

Authe overh ntiek en ee echt s rlijk, een tukje Italië in Eks aarde !

advertentiepagina

Volg ons op facebook @spaccanapolieksaarde Bautschoot 58 - 9160 Eksaarde - T. 09 220 93 16 - www.spaccanapoli.be open van donderdag tot en met dinsdag van 12u00 tot 14u00 en van 18u00 tot 22u00

28 | ONDERNEMER

"de beruchte parkeerplaatsaffaire heeft me naar Eksaarde gebracht."

Martje Vandemeulebroucke

| www.gezoarde.be

ONDERNEMER | 29

MARTJES WOLK Tekst Rogier Vervaet g Fotografie Luc De Herdt

V

oor de rubriek van de ondernemer spraken we af met Martje Vandemeulebroucke. Een gepassioneerde textielontwerpster en één brok energie. Een vrouw die leeft voor haar vak en zich kenmerkt door haar creativiteit en werklust. We zagen elkaar in haar atelier te Eksaarde. Tijdens het nuttigen van een tas thee sprak ze met veel enthousiasme over haar activiteit en trachtte ik in het hoofd te kruipen van deze boeiende spraakwaterval.

Dag Martje. Bedankt om ons te ontvangen. Voor de mensen die jou niet kennen, waar sta jij voor?

“Ik ontwikkel exclusieve motieven voor stoffen die voornamelijk toegespitst zijn op interieur. Daarnaast stoffeer ik zetels en dat vind ik het tofste. Je kan me best omschrijven als textielontwerpster en stoffenstyliste. Ik maak unieke dingen voor unieke stukken. Voorwerpen die mensen koesteren. Bijvoorbeeld een zetel, dat is bij vele mensen een object waar waarde aan wordt gehecht. Een versleten zetel weggooien is dan ook vaak moeilijk. Dan komt men bij mij. Ik ontmantel de zetel helemaal tot op het frame en begin opnieuw. Eigenlijk heb je dan een nieuwe zetel, met de emotionele waarde die je eraan hecht. Eenmalige unieke stuks. Al kunnen mensen die helemaal van nul willen beginnen ook bij mij terecht. Ik koop vaak een lot meubels op en dan kan de klant een meubelstuk uitkiezen. Dan maak ik iets voor hen wat je nergens anders kan krijgen.”

Hoe heb je de kriebels voor textielontwerp gekregen?

“Dat weet ik niet zo goed. Ik wist al van mijn negen jaar dat ik iets in de mode wou doen. Ik maakte toen al schetsen van T-shirts. Tijdens mijn middelbare studies wou ik al naar het kunstonderwijs. Al vroeg mijn mama zich af of dit wel een goed idee was. Dus heb ik eerst moderne talen-wiskunde gedaan om haar gerust te stellen. Daarna ben ik dan naar de Kunstacademie gegaan in Gent. Daar heb ik heel veel moeten inhalen want ik had bijna geen kunstscholing. Mijn eerste twee jaar heb ik gekozen voor textiel, modeontwerp en theater. Daarna ben ik vol voor textielontwerp gegaan.

Ik viel daar enorm op. Iedereen was daar serieus en toen kwam ik. Enorm vrolijk en een sfeermaker.

Het leven zag er goed uit en ik maakte van alles een feest. Ze moesten daar toch even slikken. Op die school leerde ik ook mijn man kennen. Hij deed

www.gezoarde.be |

www.vriendt.be

CS1400E

KETTINGZAAG (35 CM)

Blad van 35 cm en een kettingsnelheid van 12,0 m/s

PROMOKIT

2.5AH + STD.LADER

BLADLENGTE 35CM

KETTINGSNELHEID 12,0 M/S

KETTINGREM

ASPEN 2-TAKT 5l*

BORSTELLOZE MOTOR

€329

€18.40 €18.10 ASPEN 4-TAKT 5l

* breng tijdig Uw tuinmachines binnen voor winternazicht. (afhaling mogelijk) gratis ophaling in december.

JE KAN NU OOK BIJ ONS TERECHT MET

ONDERNEMER | 31

toegepaste grafiek en we hadden samen theorielessen. Op een gegeven moment was ik vóór hem op school en had ik zijn parkeerplaats afgenomen. Van daaruit is onze relatie gegroeid.”

Ben je oorspronkelijk van Eksaarde?

“Nee, ik ben opgegroeid in Machelen en ging in Schaarbeek naar school. Naar het Atheneum Emanuel Hiel. Een heel speciale school die enorm gegroeid is. Wanneer ik daar startte in mijn eerste jaar had de school honderd leerlingen.

Toen ik daar mijn studies beëindigde had enkel het eerste jaar al honderd leerlingen. Dus om op je vraag te antwoorden, ik had geen enkele band met Eksaarde. Mijn man is van hier dus de beruchte parkeerplaats-affaire heeft me naar Eksaarde gebracht. Ik ben mijn man gevolgd.”

En dan onmiddellijk begonnen als zelfstandige?

“Ik heb eerst een buitenlandse stage gedaan bij een textielontwerper in Parijs en dan ben ik voor twee maanden in San Fransisco gaan werken. Daarna heb ik hier in België gewerkt in loondienst bij een meubelfotograaf. Het was ook de periode dat de aanslagen van 9/11 gebeurden. Dus de budgetten van de firma’s krompen enorm. Wat best moeilijk was want een firma had voor een project drie mensen nodig. Een decoratrice, een standenbouwer en de fotograaf. Dat wil dus ook zeggen dat ze drie man moesten betalen. Tevens kwam er te weinig werk voor mij en dan hebben we in overleg alles stopgezet. Ik was toen ook bezig met een lerarenopleiding. Die heb ik nog afgewerkt en dan ben ik gestart als zelfstandige. Mijn man heeft met

zijn job ook zeer onregelmatige uren waardoor ik, omdat ik zelf mijn uren kon kiezen, er voor de kinderen kon zijn.”

Hoe was de reactie van jouw omgeving?

“Mijn ouders, broer en zus begrepen niet dat ik koos voor textiel­ ontwerp. Ze begrepen niet hoe dat in elkaar zat. Hoe kon ik nu weten of iets goed of niet goed is?

Of iets mooi is of niet? Zij zijn allen wetenschappers dus dat wilt zeggen dat een bepaalde materie zo in elkaar zit en dat is goed of niet goed. Bij mij was dat niet zo. Zij vertelden over enzymen en dergelijke en ik keek dan naar het behangpapier. Ik had hele andere interesses. Dat ik ervoor koos om dit op zelfstandige basis te doen, daar schrokken ze niet van. Zowel mijn ouders als mijn grootouders zijn/waren zelfstandig.”

www.gezoarde.be |

32 | ONDERNEMER

Wat vind je nu zelf het leukste aan wat je doet?

“De afwisseling en het zoeken naar een oplossing voor een meubelstuk maakt het tof. Ik zet me dan met een wijntje aan het meubel.

En hoe leger mijn glas wordt, hoe beter ik mijn idee vind. Wanneer ik dan het licht van het atelier uitdoe en ga slapen ben ik superblij met de oplossing die ik heb gevonden.

Het geeft voldoening. Het wroeten om tot iets goed te komen.

Ik doe het ook gewoon zo graag omdat een object veel zegt over de eigenaar. Tijdens het ontmantelen van een zetel bijvoorbeeld vind ik vaak dingen terug die betrekking hebben op hoe de eigenaar is. Ik denk zo aan oude ponden, snoepjes en in oude zetels vind ik vaak lucifers. Ik heb al opgezocht waarom dat zou kunnen zijn maar daar vind ik niks over.”

Waarschijnlijk maak je dan ook veel mee als ontwerpster.

Zijn er zo verhalen die je nooit zal vergeten?

“Zeker en vast. Zo kwam er eens een dame bij mij ... Ze moest naar

een trouwfeest en had geen zin om een kleed te kopen in de dresscode oud roos. Dus heb ik haar trouwkleed geverfd met een penseel, alsof het een Monet was. Ik vind dat dan fantastisch dat zij dat durft te vragen, vijf dagen voor dat trouwfeest. En als ik stoffeer hoop ik altijd dat ik een schat vind. Zo heb ik de zetels van de school van mijn kinderen ontmanteld en volledig opnieuw gestoffeerd. Dat waren echt oude zetels, daar moet je dan echt respect voor hebben. Die staan daar al zo lang, die hebben alles al gezien. Dat moment had ik echt gedacht een brief van een pater te vinden. Maar helaas niks!”

Je vertelt erover alsof het mensen zijn. Uit jouw passie zich soms ook naar beroepsmisvorming? Zeg je je mening als je bijvoorbeeld bij mensen op bezoek bent?

“Nee, ik ga dat niet zeggen. Het enige wat ik zeer vervelend vind, is wanneer gordijnen niet goed hangen. Dan kan ik het niet laten om dit te corrigeren. Dan vraag ik een laddertje en hang ik ze zoals het hoort.

En wanneer ik in een zetel zit, zal ik ook wel eens voelen hoe die gevuld is. Dat is eerder mijn nieuwsgierigheid dat ik meeneem.”

Van waar komt de naam van jouw zaak, Martjes Wolk?

“Ik wou een website en omdat ik een eenmanszaak heb wou ik de naam www.martje.be, maar die was al ingenomen. Toen bedacht ik me dat mijn website een ruimte is in de ruimte. Dus eigenlijk ben ik een wolk in de ruimte, vandaar de naam. Ik vind dat ook een mooi woord dus daar kon ik me wel in vinden. En als creatieveling ben ik ook wat minder aandachtig en leef ik soms een beetje in een wolk. Al staat dat los van de naam.”

Geef je je kinderen ook iets mee van het ondernemerschap?

“Sowieso zijn ze nog te jong maar ik probeer wel altijd de voor- en nadelen uit te leggen. Ik werk wanneer ik wil en ik beoefen ook mijn hobby’s wanneer ik wil. En dankzij mijn dochter heb ik sinds kort een nieuwe hobby, paardrijden.”

Wat zou je nog willen meegeven aan de lezer?

“Ik hou van Eksaarde! Ik vind Eksaarde heel tof om te wonen. Je bent overal dichtbij. Op een half uur van Gent. Op 45 minuten van Antwerpen en op vijftig minuten van Brussel. Als je hier woont zie je dat misschien niet meer maar ik vind dat echt fantastisch.”

Waar kunnen mensen terecht voor info?

“Ze kunnen alle gegevens vinden op mijn website www.martjeswolk.be.”

Bedankt voor deze aangename babbel Martje!

| www.gezoarde.be

Feestzaal open van maandag tot zondag max 150 pers. voor elke feestgelegenheid

Restaurant en feestzaal Triphon

/restaurant.triphon

Restaurant open op vrijdag, zaterdag en zondag 12 u. tot 15 u. - 18 u. tot 22 u.

Eksaardsedam 15 - 9180 Moerbeke-Waas T. 09 346 77 92 - www.triphon.handelsgids.be - willemsvanessa@skynet.be

Herstel en verkoop van tuinmachines Kasteeldreef 90 9160 EKSAARDE 0498 33 38 18 DEBOCKMECHANIEK@GMAIL.COM

GEZÔARSE GENEUGTEN THEMA | 35

HAPJESTRIO

Een lekkere feestelijke starter voor de komende feestdagen.

TORTILLACUPS MET SCAMPI, SPEK EN GUACAMOLE INGREDIËNTEN (VOOR CA. 16 CUPS)

- 16 scampi - Marinade: - Gerookte kruidenmix van Oil & Vinegar of BBQ saus - Olijfolie - Vissaus - Chilipepertje - Gerookt ontbijtspek - Avocado - Citroen - Olijfolie - Peper en zout - Wraps/tortillavellen - Koriander

VOORBEREIDING

Scampi: 1. Maak eerst de marinade. Meng de scampi hier onder en laat 10 minuten marineren.

2. Snijd de sneetjes gerookt spek in de lengte doormidden. Gebruik telkens een reepje om de scampi in de wikkelen.

3. Bak de scampi vervolgens in een anti-kleefpan.

Tortillacups: 4. Duw met een dresseerring rondjes uit de tortillavellen.

5. Duw de tortillarondjes in de holtes van een muffinvorm zodat het cups worden.

6. Plaats de muffinvorm vervolgens 10 minuten in een voorverwarmde oven van 180°C. 7. Laat de cupjes enkele minuten afkoelen.

Guacamole: 8. Plet het vruchtvlees van de avocado en meng met citroensap, olijfolie, peper en zout.

Afwerking: 9. Schep vervolgens een lepeltje guacamole in de cupjes en leg er een scampi bovenop.

10. Werk eventueel af met een blaadje koriander.

ZALMMOUSSE INGREDIËNTEN (VOOR CA. 10 GLAASJES)

- 200 gram gerookte zalm - 250 gram mascarpone - Sap van ½ citroen - Enkele sprietjes bieslook - Peper

VOORBEREIDING

1. Houd 1 sneetje zalm apart en mix de overige zalm met de mascarpone tot een fijne mousse.

2. Kruid goed met peper en voeg het citroensap toe.

3. Snij het overgebleven sneetje zalm in snippers en bedek de bodem van de glaasjes.

4. Doe de mousse in een spuitzak en spuit in een hoog glaasje of op een toastje.

5. Werk af met enkele sprietjes bieslook.

Tekst Tania Ott g Fotografie Tania Ott

www.gezoarde.be www.gezoarde.be| |

36 | INTERVIEW

DE GASTVRIJHEID VAN DE GEZÃ&#x201D;ARSE PATERS Tekst Nathalie Vervaet g Fotografie Luc De Herdt

| www.gezoarde.be

INTERVIEW | 37

O

m reclame te maken voor hun activiteiten, hoeven Luc Gheldof en Noël Van den Brande, stichters van trappistenclub Nostergaudium én uitbrengers van de Gezôarse Weetjes, alvast niet in Gezôardemagazine te verschijnen. Van de degustatieavond voor Kerst, tot Bautschootkermis met Pasen, deze negen vriendelijke paters lokken volk naar hun abdij!

Dag Luc en Noël, eerst en vooral bedankt voor de heerlijke West-Vleteren bij aanvang van ons interview. Een journalist snapt het plezier van jullie hobby meteen op deze manier!

Waar is het voor jullie allemaal begonnen?

“Daar waar ook onze naam vandaan komt. Nostergaudium is ‘ons vermaak’, vertaald in het Latijn.

Een bevriende priester zocht dit voor ons op, niet lang na ons ontstaan in 2011. In dit café gaan nog steeds al onze activiteiten door.

Wij kenden elkaar toen nog niet zo lang, maar aan de toog geraakten we al eens aan de praat. Na een aantal weken, in het gezelschap van zware bieren en een derde praatgenoot, kwam het ineens ter sprake: “Dat ontbreekt hier nog in Gezôarde ... nen trappistenclub”.

Vanaf dat moment is het idee voorzichtig beginnen rijpen. Onze gedachten gingen vooral in de richting van het organiseren van een degustatie. Toen Noël dan ook nog een bierbrouwer leerde kennen, die uitleg kon geven bij de verschillende bieren, werd onze eerste activiteit geboren.”

www.gezoarde.be |

38 | INTERVIEW

Meteen een schot in de roos?

“Eigenlijk is het grappig. Tijdens de degustatie serveerden we alle soorten bier, we kenden er toen nog niet zoveel van. De zaal was kaal, opgesteld in een U-vorm, zonder aankleding en niet gezellig. Er was toen ook nog geen sprake van onze gekende paterskledij. Toch waren wij en de kleine vijftig personen die erbij waren al razend enthousiast! Vandaag zitten we aan honderdvijftig deelnemers en hebben we een mooie evolutie doorgemaakt.”

“We komen graag buiten, wij krijgen trouwens ook trappist van iedereen hé.”

De bekende trappistendegustatie in december blijf t tot op vandaag de apotheose van jullie werkjaar. Welke andere activiteiten organiseren jullie?

“We kiezen er bewust voor om niet elke week of maand een activiteit te organiseren, we willen echt dat mensen er naar kunnen uitkijken.

We doen een vier- à vijftal activiteiten per jaar. Zo hebben we de Bautschootkermis terug in het leven geroepen, want dat lag stil.

De eerste dag wordt er gegeten,

| www.gezoarde.be

de tweede dag is het gaaibolling.

Daarnaast doen we onder andere ook een fietszoektocht. Ere wie ere toekomt ... Arlette, de vrouw van pater Jo Baetens, organiseert dat supergoed. Het is dit jaar onze vierde fietszoektocht die we gedaan hebben en mensen appreciëren dat echt. We gaan ook elk jaar op weekend met een beperkt publiek, dan gaan we een trappistenabdij bezoeken. Zoals het goede paters betaamt, schenken wij steeds een deel van de opbrengst van onze activiteiten aan een goed doel. Dit jaar is dat Think Pink. Iedereen is welkom, maar reclame moeten we alvast niet meer maken, onze activiteiten zitten steeds vol.”

Wat is het geheim van jullie succes?

“Daar zijn een aantal redenen voor. Ten eerste hebben wij alle trappisten. Dat is echt een must voor een goeie club. Hier kruipt heel wat opzoekingswerk in. Hoewel we trappisten uit Italië, Engeland, Amerika enz. hebben, blijft die van West-Vleteren het moeilijkst te verkrijgen. Die moet je in de abdij gaan halen na het volgen van een procedure van inbellen of inloggen.

Ten tweede proberen wij ervoor te zorgen dat onze activiteiten gevarieerd zijn. Zo combineren wij onze trappistendegustatie met kazen van Het Hinkelspel en kan iedereen deelnemen aan oude volksspelen, een quiz en een tombola. Het is deze afwisseling die het leuk maakt voor iedereen.

Ten derde laten we ons overal zien en helpen we regelmatig mee met andere verenigingen. We brengen maandelijks de Gezôarse Weetjes

uit, dus weten heel goed wat er te doen is in het dorp. Op het volleybaltornooi tijdens het streekbierenweekend van de Gezôarse feesten, kan je ons herkennen aan onze sportpij, speciaal hiervoor gemaakt. We komen graag buiten, wij krijgen trouwens ook trappist van iedereen hé. Toen we nog niet zo lang bestonden bezochten we een tentoonstelling in het Gildenhuis. Andere aanwezigen stonden erop ons te trakteren. We hebben geteld tot negen trippels (schaterlachen).”

We kunnen ons alleen maar voorstellen dat jullie nog straffe verhalen te vertellen hebben ...

“We hebben inderdaad veel verhalen. Het gekste wat we ooit gedaan hebben is om last minute te beslissen dat we pater Luc gingen bezoeken tijdens zijn voettocht naar Compostella. We zeiden tegen zijn vrouw Lucrèce: ‘Zeg hem aan de telefoon maar dat we eraan komen hé’. We huurden met drie paters toen een mobilhome voor een week en trokken richting Frankrijk. De bedoeling was dat we elk één dag zouden meestappen. Iedereen had een taak: één hoofdchauffeur, één kok en één tolk.

Luc had alles al geregeld voor onze komst. We kwamen uiteindelijk een dag te laat ... Tja, we hadden het gezegd: het moet plezant blijven. Je bent in Frankrijk, je stopt onderweg en op onze eerste stop was er een mooi zwembad. Wat wil een mens dan? We hebben het wel goedgemaakt, Luc kreeg de beste slaapplek in onze mobilhome en er werd elke dag gekookt voor hem.

INTERVIEW | 39

Na Luc zijn tocht naar Compostella zijn we ook eens samen naar Blankenberge gestapt. Noël kwam toen toe op zijn teenslippers. We vertrokken toch vol goeie moed van Ons Vermaak naar onze eerste stop, het Veldcafé.”

Stel dat jullie in Frankrijk of Blankenberge een Fransman waren tegengekomen, die nog nooit bier had gedronken. Jullie kregen één kans om van hem een trappistliefhebber te maken. Wat hadden jullie hem geserveerd?

Zonder twijfel, Westmalle Tripel. De beste tripel die er is.

Als beloning voor de niet-bierliefhebbers die toch heel het interview gelezen hebben, welk gerecht met trappist kan hen blij maken?

Onze favoriet is een klassieker, stoverij van varkenswangetjes met trappist. Dat is trouwens een zeer makkelijk gerecht om klaar te maken. Elk jaar doen we een nieuwjaarsfeest met de paters alleen, zodat we eens tijd hebben om met elkaar te praten, iets

“Tja, we hadden het gezegd: het moet plezant blijven.” wat in de drukte van onze activiteiten soms moeilijk is. Wij bezoeken dan een aantal Gezôarse cafés en gaan iets eten. We vragen op voorhand om ons een maaltijd te bereiden met trappist. Zo hebben we echt al lekkere gerechten gegeten. Vraag in onze lokale restaurants eens naar een gerecht met trappist, ze zullen je niet teleurstellen!

Bij een tweede West-Vleteren werden na het interview nog tal van hilarische verhalen verteld.

Bedankt beste paters, wij zijn bekeerd! Tot bij een volgende trappist!

www.gezoarde.be |

Een woning verkopen of verhuren is meer dan een overeenkomst bereiken. Wij helpen U graag met raad en daad.

Uw vastgoedmakelaar voor GezĂ´arde en omstreken.

Gratis schatting & advies W ij v e r k o p e n u w w o n in g o p 4 w e k en Bautschoot 1 | 9160 Eksaarde | 09 225 26 27 info@cardi-woonadvies.be | www.cardi-woonadvies.be /cardiwoonadvies | BIV: 512506

!

Like en deel onze facebookpagina en blijf op de hoogte van ons laatste nieuws en onze referenties.

COLUMN | 41

Het zijn drukke tijden voor uw nederige columnschrijver. Sinds de verbouwingen aan mijn huis in een belangrijke fase zijn beland, wordt mijn boek met ergernissen en lijst met vijanden voor het leven steeds groter. (Ter info, mijn lijst met vrienden voor het leven wordt ook groter). Iedereen die al eens een huis verbouwd heeft, weet dat dit gepaard gaat met een overdaad aan slecht gemaakte afspraken en niet opdagende werklieden. Tel daar dan de occasionele foute levering van belangrijke materialen en het niet vinden van de obligatoire hoofdleiding van de riool bij op en u kan zich voorstellen dat ik op amper 28-jarige leeftijd mijn eerste hartaanval en zenuwinzinking nabij ben.

Nu, u vraagt zich misschien af waar deze column naartoe leidt? Geen paniek, dat komt nog.

Om de stress te verlichten ga ik sinds jaar en dag naar het voetbal kijken. Steeds weer sta ik trouw op post om Sporting Lokeren naar de overwinning te schreeuwen. U voelt hem misschien al komen, maar het spreekwoordelijke en mogelijks effectieve amateurvoetbal dat tegenwoordig als een zwaard van Damocles boven het hoofd van de club hangt, zorgt ervoor dat ik ondertussen geen nagels meer heb en dat mijn lever na de match overuren moet draaien.

Heel ongezond allemaal.

Gelukkig zijn er ook effectief dingen die ervoor zorgen dat ik kan ontspannen. Een boek van Willem Elsschot en een muziekje van de band ‘Emperor’ op de achtergrond zorgen steevast voor rust in het hoofd.

We zijn nu bijna aan de clou van dit verhaal.

Een lekker maal koken is ook één van de dingen die mij, net als menig ander mens, erg gelukkig maken. Vorige week wilde ik zodoende een lekkere lasagne klaarmaken (u weet wel, zo’n grote kom waar je met twee nog een week lang van kan eten).

Na het minutieus maken van een brunoise van een uitgekiende selectie aan groenten kwam ik tot de verontrustende constatatie dat ik geen lasagnevellen meer in de kast had liggen.

Gelukkig leven we in een tijd waarin de meeste winkels op zondagochtend open zijn zodat vergeetachtige lieden zoals ikzelf snel om een kleine boodschap kunnen gaan.

Als een roofdier ging ik de winkel binnen om snel naar het rek met pastasoorten te gaan en daar, godzijdank, de gewenste soort met hopen in het rek te zien liggen.

Toen ik aan de kassa kwam (nu komt het) zag ik voor mij een koppel mensen staan met de kar volgeladen tot ver boven de rand. In de kar lagen onder meer 2 pakken wc-papier, 3 flessen afwasmiddel, 2 pakken bloem, 12 dozen melk, een pak van 4 tandenborstels, een halve kilo gemalen kaas, 5 zakken chips en een aantal flessen wijn.

De kar was verder volgeladen met een ruime variëteit aan groenten en fruit.

Ik stond nog negen minuten aan de kassa te wachten, terwijl mijn prachtige brunoise lag te verleppen.

Dames en heren, wie gaat er nu op zondagochtend zijn of haar boodschappen doen voor de komende twee weken? Laat ons alstublieft afspreken dat je op zondagochtend maximaal vijf artikelen op de band mag leggen. Dat is beter voor mijn bloeddruk en zorgt ervoor dat ik u niet op de lijst met vijanden voor het leven moet plaatsen.

Dank u.

Euclides II van Eksaarde

Euclides II van Eksaarde www.gezoarde.be |

42 | GEZÔARSE THEMA JEUGD

WE

DE GEZÔARSE JEUGD.

DAAROM GEVEN WE IN ELK ‘GEZÔARDE’ OOK HET WOORD AAN TWEE GEZÔARSE KIDS. LET’S MEET ANNA EN JADE. Tekst Cindy De Kegel g Fotografie Luc De Herdt

Ze is een beetje stil maar ongelooflijk enthousiast omdat zij in deze twaalfde editie eens in de kijker mag staan.

Ze heef t zich zelfs een beetje voorbereid door de voorgaande interviews met de jeugd te lezen ... We maken kennis met Anna Vervaet.

SCHAPEN

Anna is elf jaar. Ze zit op basisschool Dol-fijn, hier in ons dorp, in het zesde leerjaar bij meester Bram.

“Het is een leuke klas van 24 kinderen. Alle meisjes van mijn klas zijn mijn vriendinnetjes en met de jongens kom ik ook goed overeen.” Ze woont in de Kasteeldreef. “Ik vind het een leuke straat. Ik woon er al heel mijn leven.

De buren zijn wel ouder óf jonger dan ik.” Anna woont er samen met haar papa Peter, mama Caroline en haar broer Arthur.

Hij is negen jaar. “We hebben ook een cavia thuis en vroeger hadden we schapen. Achter ons was Het Koffiebos ... dat was eigendom van de stad maar wij mochten dit onderhouden en hadden schapen in het bos staan. Het

| www.gezoarde.be

GEZÔARSETHEMA JEUGD | 43

bos is nu gekapt en mijn ouders hebben de schapen verkocht.”

KINDER- EN JEUGDJURY

Anna heef t ook flink wat hobby’s, zo blijkt tijdens onze babbel. Ze gaat naar de kunst­ academie waar ze notenleer volgt, in haar derde jaar accordeon zit én ook nog, sinds ze in het eerste leerjaar zit, beeldende kunsten doet. Verder kan je haar in het weekend op de KSA vinden. “Ik zit bij de Joro’s. Ik vind de KSA leuk en op kamp gaan doe ik ook graag.”

Als Anna thuis is, tekent of knutselt ze en doet ze wat bijna elk kind van haar leef tijd doet ... “Tv kijken. Mijn lievelingsprogramma is ‘Like Me’ op Ketnet. Dat is een Vlaamse serie en gaat over een meisje dat naar een andere school moet en daar verliefd wordt.

Elke woensdag en in het weekend mag ik een half uur op de tablet, sinds kort heb ik ook Instagram. Een gsm krijg ik pas op mijn lentefeest.” Wanneer Anna denkt dat ze uitgepraat is over haar hobby’s, komt ze toch nog met een interessante verrassing. Zo blijkt ze graag te lezen. En niet zomaar lezen ...

“Mijn lievelingsboek is ‘De oorlog die mijn leven redde’.

Ik lees heel graag boeken over de oorlog. Ik zit ook in de kinder- en jeugdjury. Dan mag je acht boeken per jaar lezen en deze boeken mag je dan punten geven. Het boek met de meeste punten wordt dan kinderboek van het jaar. Ik heb

nu al vijf van de acht boeken gelezen. Naast die acht boeken van de jury lees ik ook nog andere boeken, zoals ‘Het Achterhuis van Anne Frank’, ‘Milans Groote Oorlog’, ... Ik lees soms ook strips ... vooral ‘De Kiekeboes’ en ‘FC De Kampioenen’.”

VLINDERBEUGEL

Tijdens ons gesprek zie ik af en toe ook iets blinken in Anna’s mond. Ze vertelt hier heel open over. “Sinds mei 2019 draag ik een vlinderbeugel. Deze dient om mijn gehemelte groter te maken. De eerste maand dat ik deze had, moesten mama of papa elke dag ‘s morgens en ‘s avonds aan mijn beugel draaien.

Ik denk dat ik hem moet dragen tot januari 2020.”

TOEKOMSTPLANNEN

Als ik met onze jeugd babbel, vraag ik steeds naar hun toekomstplannen. Sommigen kunnen hier al een antwoord op geven, anderen niet. We kunnen de toekomst niet voorspellen, maar we kunnen wel dromen.

Dat doet Anna ook. “Ik zeg al heel lang dat ik later kleuterjuf wil worden. Ik wil trouwen, kindjes krijgen en in Eksaarde blijven wonen.” Wat de nabije toekomst betreft, vertelt ze dat ze volgend schooljaar naar het Sint-Teresiacollege wil ...

Anna, ik wens je alvast een gelukkige toekomst, nog veel leesplezier en succes met alles wat je doet ... Jij komt er wel!

Tekst Zhenya Speleman

Naam: Jade Anthuenis Leef tijd: 8 jaar Studies: 3de leerjaar VBS Sint-Jozef Lochristi snoep koek buiten spelen televisie kijken blauw roos broek rokje staartjes los haar voetbal dansen lego poppen zomer winter nickelodeon ketnet konijn varken 1 been weg 1 arm weg www.gezoarde.be |

44 | NETWERK

NUMMER Tekst Petra Laureys g Fotografie Luc De Herdt

Voor de twaalfde editie van het Gezôardemagazine bel ik in de Kasteeldreef nummer twaalf aan. Een stille, bescheiden man, Jeroen Baert, opent de deur.

Gezellig warm hier met die houtkachel.

Ik probeer het hier wat gezellig te houden ondanks de verbouwingen. Er is nog geen centrale verwarming. Ik krijg vaak de vraag wanneer ik eens iets aan de voorgevel ga doen, maar dat is het minste van mijn zorgen. Het is belangrijk dat het eerst binnen wat in orde komt.

Jeroen, bedankt om even de tijd te nemen voor een interview.

Ik sta eigenlijk niet graag in de schijnwerpers, maar voor Eksaarde wil ik dit graag doen.

Wat betekent Eksaarde voor jou?

Eksaarde is voor mij prachtig, rustig en heel mooi van natuur. Ik sta daar vaak versteld van. Weinig mensen weten dat. Van bij mij ben ik direct in de velden waar ik me heel goed voel.

| www.gezoarde.be

Hoe ben je in Eksaarde terecht gekomen?

Ik ben opgegroeid in Zelzate en woonde in Gent toen ik mijn ex-vrouw Nathalie leerde kennen op ons werk in Emiliani. Na een omzwerving langs Overmere, hebben we eind 2005 hier in Eksaarde een huis gekocht. We wouden allebei dichter bij ons werk wonen, dus Eksaarde was ideaal. We vonden een huisje, namelijk waar de toenmalige ‘Frituur den Hollander’ was. Na onze echtscheiding heb ik dit huis in de Kasteeldreef gekocht. Ik ben dit nu beetje bij beetje aan het verbouwen. Het gaat traag want financieel is het niet altijd evident als alleenstaande. Bovendien probeer ik zoveel mogelijk zelf te doen in de verbouwing. Het is wel veel rustiger dan in het dorp. Wat de verkeersveiligheid in Eksaarde betreft valt het wel mee, maar ik mag er niet aan denken dat mijn zoon Sietse onderweg naar de Moerbei iets zou overkomen. De oversteek-

NETWERK | 45

plaats van de Dam is toch niet zo veilig ...

Je werkt in Emiliani, zeg je?

Emiliani is een woon- en dagbestedingsvoorziening voor mensen met een verstandelijke beperking. Het biedt mensen met een beperking en hun netwerk professionele ondersteuning bij het zelf invullen van hun leven op het vlak van wonen, leren, werken en vrije tijd. Ik werk daar al 22 jaar. Eerst stond ik in de leefgroepen, maar de laatste zeven jaar sta ik in de nacht. Naast mijn job als opvoeder/ondersteuner heb ik nog een zelfstandig bijberoep, voornamelijk het onderhoud van tuinen.

Woon je hier graag?

Ja, heel graag. Eksaarde leeft!

Mede door toedoen van de Gezôarse Feesten en de KSA, maar ook door andere verenigingen. Er is hier altijd wel iets doen.

Eksaarde heeft ook nog zo’n typisch dorpse mentaliteit. Mijn buurman Marc staat elke avond buiten met nog enkele andere buren. Dat is nog zo typisch iets van vroeger. Iedereen kent hem en zegt hem goeiedag. Dat is geweldig!

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik heb co-ouderschap over de kinderen, Sietse en Marthe, dus kruipt er ook veel tijd in de zorg voor hen. Je bent vaak taxi voor hun jeugdbeweging, sportclub, de extra zorg (logo, psychomotoriek) voor de dochter die kampt met ADD en DCD. Met de verbouwing in het huis waar we overigens ook in wonen is er niet altijd veel ruimte voor hobby's.

De kinderen worden nu wel groter dus ik denk dat er meer tijd zal

vrijkomen. Vrije tijd besteed ik voornamelijk aan uitstapjes met de kids en ik trek er ook graag met de hond op uit.

Ik probeer af en toe eens een theaterstuk of concertje mee te pikken. Afgelopen week ben ik nog naar Rick De Leeuw geweest.

Dat is puur jeugdsentiment!

Vroeger ging ik wel vaker naar festivals, nu hou ik meer van het kleinschalige, weg van de drukte, de grote massa.

Ik ben niet meer actief in het verenigingsleven, maar probeer wel steeds deel te nemen aan de activiteiten van de oud-leiding van de scouts. Ik was enkele jaren verantwoordelijk voor de Katse Feesten in Zelzate. Het is een vijfdaags programma georganiseerd door de scouts, best te vergelijken met de Fonnefeesten in het klein. Het valt echter altijd samen met het eerste weekend van de Lokerse Feesten waardoor je me in die periode weinig in Lokeren vindt.

Vroeger heb ik veel gesport, vooral zwemmen en voetbal. Nu ga ik vooral wandelen met de hond Aïko. Met hem kan ik de prachtige natuur van Eksaarde ontdekken.

Ik ben me ook aan het voorbereiden om de hobby van mijn vader over te nemen, bier brouwen. Hij heeft een installatie staan. Vroeger gaf hij cursussen in de Wijnen biergilde van Doorslaar. Ik zou dan ook eerst een cursus volgen zodat, van zodra de installatie bij mij staat, ikzelf ook bier kan brouwen. Daar heb ik wel zin in.

Ik kook ook heel graag. Soms ga ik zelfs experimenteren ...

Is er tijd voor reisjes?

Nu niet meer maar vroeger hebben we veel en lang gereisd.

Marokko, India, Nieuw-Zeeland, Thailand, Taiwan, … Australië was de laatste. Daar zijn we twee maand geweest. Sietse was toen nog maar achttien maand en Marthe was op komst. Ooit wil ik dat terug gaan doen, maar eerst mijn huis afbetalen.

In mijn moeilijke periode rond de echtscheiding ben ik ook te voet naar Compostella beginnen gaan. Ik heb deze reis echter niet kunnen afronden omdat ik uit een stapelbed was gevallen en daarbij mijn ligamenten had gescheurd. Dat was een moeilijke periode, maar ik heb nu een heel goede verstandhouding met Nathalie, ook naar de kinderen toe.

Wat betekent de jeugd­­­b­eweging in je leven?

De kinderen zitten allebei in de KSA, iets wat ze heel graag doen en enthousiast over zijn. Ik vind een jeugdbeweging ook heel belangrijk: je kan er spelen, je creativiteit gebruiken, maar je leert er ook zelfstandig zijn en je verantwoordelijkheid nemen.

Zeker van zodra je leider bent.

Sietse kijkt hier al enorm naar uit.

Hij gaat in Moerbeke naar school, maar blijft via de KSA zijn vrienden van hier wel zien. Ik ben zelf ook van mijn 6 tot mijn 26 jaar in de Scouts van Zelzate geweest.

Een heerlijke tijd waarin ik als persoon echt gevormd ben.

Wat wens je Eksaarde nog toe?

Dat het vooral blijft zoals het nu is: mooi, rustig, dorps en met een actief verenigingsleven.

Bedankt Jeroen voor de aangename kennismaking.

www.gezoarde.be |

46 | COLOFON

Vizid werkt al enkele jaren aan zijn nieuwe, voorlopig titelloze strip. De beelden voeren er het woord; uitsluitend tekeningen zonder tekst over een oude, bange man die vlucht in zijn zelfbedachte wereld waar iedereen is zoals hem: normaal. Gezôarde krijgt de primeur een teaser van deze strip te mogen publiceren.

COLOFON

GEZÔARDE is een driemaande-

EINDREDACTIE

lijks magazine over, voor en door Eksaarde. Verspreiding is gratis.

Cindy De Kegel

UITGEVER + REALISATIE

Brent De Borger, Arne D’hont, Marijke Diericx, Tania Ott, Kwinten Van Campenhout, Petra Laureys, Rogier Vervaet, Peter Vervaet, Nathalie Vervaet, Riet De Cleene, Zhenya Speleman

NEWMONKEYS Kim Speleman Schuermansstraat 20A 9160 Eksaarde www.newmonkeys.be info@newmonkeys.be /newmonkeys #newmonkeys_grafischbureau

| www.gezoarde.be

REDACTIE

FOTOGRAFIE

Luc De Herdt - lucdeherdt.fotoport.nl

OPLAGE MAGAZINE

3000

REDACTIE

redactie@gezoarde.be

CARTOON

VIZID - vizid.myportfolio.com /gezoardemagazine #gezoardemagazine

Tel. 09 348 88 11

sanitair verwarming keuring onderhoud

0475 90 30 78 Vijverstraat 9 - 9160 Lokeren