Μουσεία σύγχρονης τέχνης των SANAA
Η μετάβαση αυτή υποβοηθάται και από τον περιβάλλοντα χώρο ο οποίος απλώνεται γύρω από το κτίριο σαν σε πάρκο με διαδρομές και πορείες να διασχίζουν το οικόπεδο και τελικώς να οδηγούν στις διάφορες εισόδους. Έργα τέχνης διασκορπισμένα στο οικόπεδο προϊδεάζουν τον περαστικό για τη φύση των εκθεμάτων στο εσωτερικό, δίνουν τη δυνατότητα να προετοιμαστεί πνευματικά, λειτουργούν με άλλα λόγια ως το πρώτο στάδιο μύησης στο μουσειακό χώρο. Στο κομμάτι της ερμηνείας του χαρακτήρα της εισόδου εκτιμάται και η εκτενής χρήση του γυαλιού στην πρόσοψη, όπου και λειτουργεί σαν βιτρίνα για τους περαστικούς, αλλά και σαν τεράστιο παράθυρο για αυτούς στο εσωτερικό. Παρατηρούν και παρατηρούνται, ελέγχουν και ελέγχονται, οι κινήσεις τους όλες αποτελούν κομμάτι του αρχιτεκτονικού έργου, στο οποίο τυχαίοι διαβάτες και ενδιαφερόμενοι επισκέπτες εμπλέκονται και εν αγνοία τους συμπρωταγωνιστούν σε ένα καλοστημένο σκηνογραφικό παιχνίδι που διαμεσολαβεί μεταξύ της τέχνης και του κοινού της. Νοηματικά, το μουσείο φαίνεται να μη θέλει να αποσπαστεί από τον έξω κόσμο, η σχέση του με αυτόν είναι αλληλένδετη, ανταλλάσσει με αυτόν νοήματα, ιδέες, με την τέχνη στο εσωτερικό να είναι τόσο εφήμερη και παροδική όσο οι εποχές, οι μέρες και ο καιρός που συνεχώς εναλλάσσονται και προβάλλονται κάθε χρονική στιγμή στο εσωτερικό του κάνοντας το μουσείο να βιώνεται κάθε φορά διαφορετικά. Οι SANAA πετυχαίνουν το στόχο τους για τη δημιουργία ενός πολιτιστικού κέντρου ανοιχτού στην πόλη και τους ανθρώπους της, που καταλήγουν να το εκλαμβάνουν περισσότερο ως χώρο χαλάρωσης και ήρεμης περισυλλογής ή ως εργαστήριο και σχολείο, παρά ως μια ξένη, αμφιλεγόμενη προσθήκη προσανατολισμένη σε απρόσωπους τουρίστες και ένα μικρό ελίτ κοινό. Βλέπουμε τελικώς ότι, αν και είχε παρόμοιες πολεοδομικές βλέψεις με αυτές που υπήρχαν στο Μπιλμπάο, η αντίληψή του και ο χειρισμός του κτιρίου από υπεύθυνους και αρχιτέκτονες ήταν πολύ διαφορετικά από τη μάλλον αλαζονική αντιμετώπιση των αντίστοιχων υπευθύνων των μουσείων-αλυσίδων Guggenheim. Σε μια χώρα που έχει έρθει αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα του ξέφρενου αρχιτεκτονικού παραληρήματος της δεκαετίας του ‘80 που στιγμάτισε την οικονομία της, επιχειρείται μια μετριοπαθέστερη προσέγγιση του μουσείου με γνώριμα, φτηνά υλικά και εύκολα επιλύσιμα στατικά μοντέλα, θέτοντας πιο ρεαλιστικούς στόχους. Διαμορφώνεται πρωτίστως με βάση τον κάτοικο της πόλης και τις ανάγκες του και ύστερα τον περιστασιακό επισκέπτη και τα συνολικά κέρδη που μπορεί να επιφέρει στην τοπική οικονομία (αν και αυτό κρίνεται εξίσου σημαντικός συντελεστής). Το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να μη φτάνει τα επίπεδα εντυπωσιασμού αυτού του Gehry, καταφέρνει παρόλα αυτά να ξεχωρίσει τοπικά και σε παγκόσμια κλίμακα λόγω της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής του αντιμετώπισης, αναπτερώνοντας τελικώς την τοπική οικονομία και πετυχαίνοντας τον αρχικό του στόχο.
84