Interview / Jiro Ghianni
‘Ik denk nog steeds weleens dat mensen het aan me kunnen zien’ mensen die helemaal niets hebben met de termen man en vrouw. Dat was voor mij mindblowing. Mijn hersenpan sprong zo’n beetje uit elkaar. Ik had nog nooit in mijn leven transmannen gezien. Ik was gewoon een meisje met lang haar en een grote bril en ik dacht: wat, wat, wat? Wat is dit? Wauw. Het is ook echt ongelofelijk om te zien hoe enorm transmannen kunnen veranderen als ze eenmaal met die hormonen beginnen. Zelf ben ik iemand op het genderspectrum zonder vaste genderidentiteit. Ik zie wel aan anderen dat ze zich man voelen of daar iets in willen veranderen. Cultureel beweeg ik me als nicht, omdat mij dat het beste ligt, maar ik voel me geen man. Het is wel een rol waar ik iets mee kan en het is zeker zo dat ik me geen vrouw voel. Ik noem mezelf transman om het voor anderen te versimpelen en ik denk nog steeds weleens dat mensen het aan me kunnen zien. Wanneer mensen ernaar vragen, zeg ik ze mij in ieder geval niet als vrouw te zien, want dat accepteer ik niet.
DE MAN MET DE KUT Jiro studeerde aan de kunstacademie in Rotterdam en was daar altijd al veel bezig met gender. ‘Ik deed multimediakunsten, met interactieve robotica. Ik maakte installaties van lichaamsdelen, bijvoorbeeld borsten en penissen, waar je in kon knijpen, waarna er ergens een geluidje vandaan kwam of een projectie startte. Ik was heel erg bezig met seksualiteit. Ik dacht toen dat ik biseksueel was en dat ben ik nu eigenlijk ook nog wel, maar ik vind dat een te simpel woord. Ik kan daar nu niks meer mee, omdat het voor mij heel binair klinkt. Vanuit die interesse kwam ik uit bij een kunstwereld waarin gender een belangrijk thema was. Toen begon er toch iets te dagen van: goh, zoals ik mijn gender beleef, dat is helemaal niet standaard. Ik dacht dat iedereen zich niks voelde, maar dat is dus niet zo. Uiteindelijk ben ik gaan praten met
een aantal transgenders, maar wat meer opleverde was naar dat het filmfestival gaan. Het was voor mij destijds revolutionair om van een transman te horen: “Ik wil geen penis, want ik voel me een man met een kut. Ik heb een mannenkut”. Ik had er nog nooit over nagedacht dat een kut ook mannelijk kan zijn. Dat was een belangrijk moment. Het deed me inzien dat geslachtsdelen niet per se mannelijk of vrouwelijk zijn. Wat voor jou ‘eigen’ voelt, is hetgene wat het beste bij jóú past, ongeacht of allerlei boekjes zeggen dat dat per se mannelijk of vrouwelijk zou moeten zijn.’ En toen was het tijd voor Jiro’s eigen transitie. Het begon met een lang proces bij het genderteam van het VU ziekenhuis in Amsterdam. ‘Het genderteam was heel rechtlijnig wat betreft de wensen en eisen. Jiro is niet mijn geboortenaam. Het is een Japanse naam, die “tweede zoon” betekent. Ik heb ook nog een tijdje een andere naam
13