wstęp Rok 2009 został ogłoszony przez Parlament Europejski Rokiem Kreatywności i Innowacyjności. We wczesnym średniowieczu potęga państwa (grupy etnicznej) zależała od liczby grodów, jakimi ono dysponowało. W epoce oświecenia wyznacznikiem siły rozwojowej było posiadanie kolonii zamorskich i zaciężnej armii. W czasie oświecenia siła państwa zależała od dochodów skarbu państwa. W XIX i XX wieku sukces państwa zależał od bazy przemysłowej oraz dostępu do surowców naturalnych. Aktualnie widzimy, że czynniki sukcesu już nie leżą po stronie posiadaczy zasobów naturalnych. W XXI wieku takim zasobem strategicznym i wyznacznikiem siły rozwojowej jest innowacyjność gospodarki i społeczeństwa. Postęp cywilizacyjny zależy więc od tego, jak innowacyjne będzie społeczeństwo. Jeśli Polska ma stać się krajem zamożnym, musi oprzeć swój rozwój na zasobach cennych, niewyczerpywalnych i trudnych do skopiowania przez inne kraje. Takim zasobem jest wiedza. „Stopa życiowa rośnie tylko w tych państwach, w których organizacje zwiększają produktywność dzięki poszukiwaniu nowych sposobów zdobywania przewagi na polu wiedzy, inwestycji oraz innowacyjności.”1 W demokratycznym społeczeństwie sieciowym innowacyjności nie da się zadekretować. Innowacyjność powstaje tam, gdzie stworzono ku niej odpowiednie warunki. Najlepszą inwestycją w innowacyjność jest inwestycja w oświatę. Chociaż innowacje ostatecznie powstają dzięki geniuszowi pojedynczych jednostek, jednak wpływ grupy i środowiska jest niebagatelny. To w przedszkolu lub szkole dziecko po raz pierwszy styka się z grupą rówieśniczą. Na forum grupy indywidualne pomysły i ambicje są konfrontowane z opiniami rówieśników i wychowawcy. Nawyki wyrobione w szkole są później przenoszone do zakładów pracy i instytucji zatrudniających absolwentów.
dr Paweł Poszytek dr Jan Fazlagić
1 M. E. Porter, Postawy, wartości i przekonania a makroekonomia dobrobytu w: Kultura ma znaczenie, praca zb. pod red. L.E. Harrison, S.P. Huntington, Zysk i S–ka, Poznań 2003, s. 62.
6