gerçekçi habercilik için yeni modeller arayışı içinde. Internet çok fazla asılsız söylenti, yalan ve inandırmaya yönelik haberler içeriyor. Birçokları için Internet çöplüğü içinden gerçekleri ayıklamak çok zor. Genç habercilerden oluşmuş yeni jenerasyon ve medya çalışanları için bununla başa çıkabilmek zor bir mücadeledir. Amerika’daki serbest basın tutkusu ve geleneği ile bir özgürlük meşalesi olarak medyamızın kültürümüzle iç içe geçmesi gibi basit bir sebep yüzünden umutlu olduğumuzu düşünüyorum.
O kadar çok acı, yoksulluk, katliam ve kan var ki, bunların yanında dünyada yaşanan tüm bunları gösteren bir o kadar da fotoğraf var. Günümüzde insanlar artık bu görüntüleri kanıksar oldu. Bu fotoğraflardaki olumsuzluklar çoğunun ilgisini dahi çekmiyor. Sizce yeni bir fotoğraf daha dünyayı değiştirebilir mi? Kesinlikle fotoğrafların şahitliğin, mücadelenin ve iletişimin bir parçası olduğunu düşünüyorum.
Fotoğraf bu emekle yardım edebilir. Bir çoğu insanları görüntülerde gördükleri yüzünden bunaltırken biz hikayeler anlatmaya, çevremizde tanık olduğumuz acı ve yoksullukları paylaşmaya, ancak bir de dünyadaki önemli problemleri saptamak ve çözüme kavuşturmak maksadıyla bu çalışmaları diğer alanlardaki işlerle çok sıkı bir şekilde kaynaştırmaya devam edeceğiz.
Daha önce Türkiye’ye gelip birikimlerinizi aktardığınız konferans ve atölyelere katıldınız. Bir akademisyen olarak sosyal belgesel fotoğrafçılığın Türkiye’ deki gelişiminden söz eder misiniz? Size göre eksikler neler? Türkiye’ye seyahatim esnasında karşılaştığım insanlardan ve pek çok belgesel fotoğraftan derinden etkilendim. Demokratik bir Türkiye düşüncesine öylesine tutkuyla sarılmışlar ki, demokrasi için tanık olmak ve dile getirmek zorunda olduğumuzu ve de fotoğrafın sesinin bu mücadelede önemli bir rol üstlenebileceğini anladım. Türkiye’deki fotoğrafçıların
hikayelerini anlatmak için aldıkları riskler ve Türkiye ile ilgili konular hayret verici. Bir kimsenin kendi kültürü içinde görmesi ve çalışması çok zor bu nedenle pek çok fotoğrafçı başka ülkelere seyahat etmeyi tercih ediyor fakat Türkiye’ de karşılaştıklarım kendi dünyalarının içine bakıyor. Ayrıca Türkiye’de belgesel fotoğraf geleneğinin gelişmeye başladığını gördüm ve bu beni etkiledi. Bu gelişen geleneğin bir parçası olmaktan, onun hakkında konuşmaktan ve atölyelerde birlikte çalıştığım insanlardan esinlenmekten gurur duydum. Gördüğüm tek eksiklik bu kültürün desteklenmemesi. Türkiye’de daha büyük bir eğitim çabasının olabilmesi için kamu kurumları ve kuruluşlarının desteğine, varlıklı kimselerin Türk fotoğrafına destek olmasına, okullar inşa etmesine ve programlar üretmesine ihtiyaç duyulmakta. Ülkenize tanık olmak ve görünenlerden insanları sorumlu tutmak belgesel fotoğrafçıların büyük arzularından biri. Temmuz 2010 www.kenlight.com
161
FOTORİTİM Söyleşiler