Opdracht twee
Hij mocht immers met niemand over zijn plannen praten en al helemaal niet met Sven, die normaliter altijd zijn ‘partner in crime’ was als het ging om het uithalen van grappen. Uiteindelijk had hij zijn broertje bereid gevonden om naar het station te komen. Over – hij keek op zijn horloge – drie kwartier zou Emile naar de bagageruimte van het station toe komen, gewapend met een fotocamera, om het bewijs te leveren dat een volwassen man wel degelijk in een stationskluis past. Olle had zijn broertje niet verteld waarom hij naar het station moest komen en hij hoopte maar dat Emile zou komen opdagen en niet zou denken dat zijn grote broer hem in de maling nam. Zonder het te beseffen was Olle bij de bagagekluizen aangekomen. Hij begon nu toch wel een beetje zenuwachtig te worden en keek zo onopvallend mogelijk om zich heen. Zoals hij al verwacht had, was er geen mens te zien. Beveiligingscamera’s hingen er niet op het station van Nässjö; daarvoor was het plaatsje te klein. Olle opende één van de kluizen en keek peinzend naar binnen. Dit zou nog een hele klus worden! In de daarop volgende minuten deed hij verwoede pogingen om zichzelf in de kluis te wurmen en toen hem dat, na ruim twintig minuten, eindelijk gelukt was, slaakte hij een zucht van verlichting. Het volgende moment sloeg de kluisdeur achter hem dicht. Hij probeerde de deur open te krijgen en mompelde een vloek toen dat niet bleek te lukken; er zat niets anders op dan op Emile te wachten. Tergend langzaam tikten de minuten voorbij en al die tijd luisterde Olle aan-
dachtig om te horen of Emile er al aankwam. Na een half uur begon zijn voet te slapen en nog eens dertig minuten later besloot hij zijn broertje te bellen om te vragen waar hij bleef. Anderhalf uur en drie voicemails later was Olle ten einde raad. Wat begonnen was als een ludieke studentengrap, was uitgelopen op een ramp. Hij begon het flink benauwd te krijgen en besloot dat er maar één iemand was die hij kon bellen. Het lidmaatschap van Kappa Delta kon hem op dit moment gestolen worden… Langzaam maar zeker drongen er geluiden tot Olles brein door. Hij moest in slaap zijn gevallen, want de geluiden leken van heel ver te komen. Iemand bonkte systematisch op alle kluisjes en riep zijn naam. Hij had geen idee hoe lang hij al in het kluisje zat, hij wist alleen dat alles hem zeer deed en dat hij zijn rechtervoet niet meer voelde. Weer werd zijn naam geroepen. “Sven!” riep hij moeizaam. “Sven! Ik zit hier!” Zijn stem klonk vreemd hol in de stationskluis. Hij hoorde een paar hoge piepjes en even later ging de deur van zijn kluis met een ruk open. “Ik moet je ook wel steeds redden, hè?” zei Sven met een geamuseerd lachje. Olle probeerde uit de kluis te kruipen, maar Sven hield hem tegen, een fotocamera in zijn linkerhand geklemd: “Even wachten! Je wilt hier toch zeker wel bewijs van hebben?” Sven maakte een handgebaar naar het kluisje, maar Olle schudde zijn hoofd. “Laat maar zitten”, zei hij vermoeid, “Ik wil naar huis.” Sven liet zich echter niet zo gemakkelijk overtuigen. “Oh nee,” zei hij, “dat ik geen lid meer kan worden van Kappa
pagina 44