Opdracht twee
Dilemma van een oude man
“I
k zit in de zaal bij een symposium over mensenrechten. De spreker is een bekend man in zijn vakgebied. Hij doet onderzoek naar de gevolgen van geweld voor kinderen in oorlogsgebied. De man vertelt gepassioneerd zijn verhaal en iedereen luistert aandachtig. Ik volg de man al zijn hele leven. Zelfs als een kind was hij een bijzondere jongen. Hij kent mij niet, ik hem wel. Hij woont in een goed beveiligd, vrijstaand huis met een hek eromheen. In de tuin loopt altijd een grote imposante Duitse herder. De man kennende is het een hond met een goede stamboom. Naast de reus loopt altijd een vrolijk, klein hondje. Volgens mij een kruising tussen Teckel en Jack-Russel, deze vrolijke spring-in’t-veld is van zijn achtjarige zoon Wouter. Terwijl de man vertelt, drijven mijn gedachten weg. Ik ben een oude man en al een tijd met pensioen. Mijn lichaam is gebogen en mijn gezicht vertoont de sporen van het zware werk dat ik jaar in, jaar uit heb gedaan. Ik heb geluk gehad dat een verre achteroom uit het oosten van het land mij een laatste kans wilde bieden. Ik was 25 toen mijn nieuwe leven begon als leerlingstratenmaker. Mijn jeugd is gekenmerkt door verdriet, geweld en armoede. Mijn moeder dronk om haar ellende te vergeten en mijn vader mepte om zich heen uit frustratie van de uitzichtloze situatie. Gelukkig ben ik enig kind, deze ellende is een ander bespaard gebleven.
Hoewel het niet goed te praten is, groeide ik op als een gewetenloos crimineeltje. De achtjarige zoon van de man die nu spreekt leidt een beschermd leven. Ik had als achtjarige al de eerste inbraken op mijn naam staan. Naarmate ik ouder werd, groeide mijn lijst met criminele activiteiten. Dat ik nooit gepakt ben, is een wonder. Ik was een einzelgänger en had de reputatie keihard te zijn. De grote jongens konden mij goed gebruiken als kleine spil in hun grote criminele activiteiten. Ik schrik wakker uit mijn overpeinzingen wanneer ik om mij heen geklap hoor. Het eerste deel van het symposium is afgerond en er is nu een half uur pauze, ik blijf in de zaal zitten terwijl deze leegstroomt. De man die ik zo goed ken, maar hij mij niet, knikt mij toe. Door de loop der jaren heen heb ik vaak in de zaal gezeten bij lezingen van hem. Hij kent me van gezicht en weet dat ik de vader ben van een gesneuvelde militair. Hij denkt dat ik daarom interesse heb in het onderwerp zinloos geweld, maar dat klopt niet. De zaal is nu bijna helemaal leeg en ik denk aan mijn zoon. Mijn zoon, mijn oogappel, mijn alles! Ik werkte hard bij mijn oom en werd al snel een volleerd stratenmaker. Ik kwam weinig in de kroeg, vastbesloten als ik was om mijn leven anders te laten verlopen en een terugval te voorkomen. Op een zomerse zondag ontmoette ik Marietje op de kermis. Ze was mijn strohalm, met veel moeite heb ik haar mijn hele levensverhaal verteld, behalve de ontmoeting met de man, dat is mijn geheim. Marietje walgde niet van mij, maar bleef bij mij, terwijl ze mij troostte.
pagina 40