გონების მოკრება. რა თქმა უნდა, ამას ჭირვეულობად აღვიქვამთ, რაც ხშირად იმით მთავრდება, რომ მშობლები მკაცრ დასჯასა და მუქარაზე დაფუძნებულ აღზრდის მეთოდებს მიმართავენ, რომ როგორმე „რქები მოუგრიხონ“ ურჩ შვილებს, რამაც საშინელ შედეგებამდე შეიძლება მიგვიყვანოს, რადგან, თუ თქვენს შვილს მართლა უჭირს კონკრეტულ საკითხზე ან დავალებაზე კონცენტრირება, ახასიათებს იმპულსური ქცევები, ზედმეტად მგრძნობელობითი, მყისიერი რეაქციები ხმაურსა და შეხებებზე, ვერ ჩერდება ერთ ადგილას, დაუდევარია, ხშირად კარგავს ნივთებს, არ აქცევს ყურადღებას დეტალებს, არ გისმენთ, როცა პირისპირ ესაუბრებით და ეს ყველაფერი ქრონიკული ხასიათისაა – ესე იგი, პატარას მართლაც უჭირს და აქ არავითარ კაპრიზთან არ გვაქვს საქმე. აქ უკვე ღრმა ფსიქოლოგიური მიდგომები და სპეციალური მეთოდებია საჭირო მათი აღზრდისა და განვითარებისათვის. Attention Deficit Hiperactivity Disorder – ყურადღების დეფიციტისა და ჰიპერაქტიური აშლილობის სინდრომი ცენტრალური ნერვული სისტემის, ნეირობიოლოგიური ფუნქციონირების დარღვევას წარმოადგენს, რომელიც ზემოთ აღნიშნული სამი ძირითადი სიმპტომით ხასიათდება. გაფანტულობის, ულევი ენერგიისა და იმპულსურობის გარდა, ხშირად, მას თან ერთვის ემოციური მოუმწიფებლობა, აგრესიულობა და დაბალი აკადემიური მოსწრება. მისი გამოვლენის ყველაზე მწვავე პერიოდი 7-დან 10 წლამდეა, თუმცა სიმპტომები, ძალიან ხშირად, სკოლამდელ ასაკშიც ადვილად შესამჩნევია. არიან ბავშვები, რომლებსაც მხოლოდ ყურადღების ნაკლებობა აღენიშნებათ და დანარჩენი ორი სიმპტომი არ აქვთ, ან პირიქით. ყურადღების დეფიციტის მქონე ბავშვები მიდრეკილები არიან მოთენთილობისა და ზანტობისკენ, ხშირი ოცნების, ზედმეტი თავმდაბლობისა და მორცხვობისაკენ, ხოლო ყურადღების დეფიციტისა და ჰიპერაქტივობის მქონე ბავშვები – იმპულსურობისა და აქტიურობისაკენ, აგრესიული ქცევისაკენ. ამიტომ, ხშირად
ყურადღების დეფიციტის სინდრომის მატარებელ ბავშვთა ტვინის ფუნქციონირება მნიშვნელოვნად განსხვავდება მათი თანატოლებისაგან
39 კინალოკო ზაფხული/2013