ΟΙ ΑΡΧΙΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΓΚ-ΕΛΝΟΡ
“ΑΛΜΟΣ Ο ΟΞΥΣ” (μέρος 1ο )
Ο
Νταρ-εν ξύπνησε. Ήταν η μέρα που θα έπαιζε τον Πορφυρό Ύδραυλο στο κέντρο της πόλης. Κοιμισμένος ακόμα, φόρεσε την ζεστή του ρόμπα και κοίταξε απ’ το παράθυρο κάτω στον χιονισμένο δρόμο. Ο Πούπουλ έπαιζε με χαριτωμένες φωτιές, όπως πάντα. Τίποτα, εκτός απ’ το χιόνι, δεν είχε αλλάξει εδώ και 200 χρόνια. Ο χρόνος στην Μαγκ-ελνόρ, την πόλη των Αρχιτραγουδιστών, μετριέται σε ανάσες. Κάθε ανάσα αντιστοιχεί σε μια μονάδα χρόνου και έτσι η στιγμή διαρκεί διαφορετικά για κάθε άνθρωπο. Κάποιος που λαχανιάζει, ξοδεύει περισσότερες στιγμές σε σχέση μ’ αυτόν που ανασαίνει ήσυχα κι απλωτά. Και είναι μεγάλη απόφαση κανείς να θυσιάσει μαζεμένες πολλές απ’ τις στιγμές του βαριανασαίνοντας. Ο Άλμος ο Οξύς, κατανέμοντας με σοφία τις ανάσες του, κατάφερε να πολλαπλασιάσει τις στιγμές του επί είκοσι, αφήνοντας την τελευταία του, αφού ολοκλήρωσε 1800 κυκλικά έτη. Ο Άλμος ο Οξύς, κατάφερε να γίνει θρύλος˙ και θρύλος σπάνια γίνεται κάποιος, δεδομένου ότι ένα θρυλικό κατόρθωμα μπορεί να κόψει την ανάσα!
κυρίευσε την Μαγκ-ελνόρ ακριβώς εκείνες τις μέρες, σκορπίζοντας –γεγονός ανεξήγητο αλλά ευχάριστο, ευωδιά, αγαλλίαση κι ευλογία. Η άνοιξη χαμογέλασε περισσότερο εκείνη την περίοδο, χαρίζοντας τους πλουσιότερους καρπούς στα δέντρα και τις ευφυέστερες ιδέες στα κεφάλια των Αρχιτραγουδιστών –ήταν η χρονιά που ανακάλυψαν την πολυφωνία. Έτσι, πολλοί ταύτισαν την ευεργετική αυτή ομίχλη με την παρουσία του ίδιου του Έμμελον, του προστάτη θεού τους, πράγμα που μπορεί και να είναι σωστό˙ αν και η ολοκληρωτική ταύτιση έγινε σχεδόν μετά από 2 χιλιετίες, αφού ο Άλμος ο Οξύς είχε ήδη γίνει θρύλος. Στην πραγματικότητα, όταν ο Άλμος γεννήθηκε, τίποτα λιγότερο και τίποτα
Οι Αρχιτραγουδιστές πάντα τιμούν τον Άλμος στα μακρύπνοα τραγούδια τους, όχι μόνο γιατί εικοσαπλασίασε τις στιγμές του. Τραγουδούν και ανασαίνουν πάνω στις στέγες, πάνω στα τείχη, χαμένοι στα σύννεφα, ακόμα και μέσα στην γη, για την γενναία του καρδιά και τα γυμνασμένα του πνευμόνια, την ισχυρή του θέληση και την οξεία του φωνή, που κάποτε, γύρω στα 500 του χρόνια, έσωσε την Μαγκ-ελνόρ και τις τριγύρω πόλεις, τρυπώντας, διαβρώνοντας και εξολοθρεύοντας τον Φτερωτό Κατάσκοπο του Γελαστού Μαέστρο. Αλλά, προπάντων, τιμούν τον Άλμος και την οξύτητά του, για τον Πορφυρό Ύδραυλο. Λένε, πως όταν ο Άλμος γεννήθηκε, ο ίδιος ο Έμμελον ντύθηκε στα σύννεφα και κατέβηκε στην Μαγκελνόρ σαν ομίχλη που ό,τι άγγιζε, ευεργετούσε. Έχει καταγραφεί στις «Πνοές», τα ιστορικά αρχεία της πόλης, το πιο πυκνό νεφέλωμα που
6
της Εύας Δημητσάντη περισσότερο δεν συνέβηκε από μια απλή γέννηση. Όλα τελέστηκαν σύμφωνα με το καθιερωμένο τυπικό. Πρώτα, το κλάμα του μωρού και κατόπιν, η εξέταση του βρέφους από τους Γνώστες. Ένα ακόμα υγιές και πολύ πιθανόν συνηθισμένο παιδί είχε έρθει για να αυξήσει τον πληθυσμό της Μαγκ-ελνόρ κατά μία μονάδα. Και τίποτα παραπάνω. Οι Γνώστες ήταν κατηγορηματικοί: «Ο Μεγάλος Βαρύς δεν γεννήθηκε ακόμα». Ο Μεγάλος Βαρύς, που θα συντονιζόταν με τους εσώτερους ήχους της γης και θα ανατίναζε το υποχθόνιο βασίλειο του Γελαστού Μαέστρο. Μόνο έτσι, πίστευαν, ότι θα μπορούσαν να τον εξοντώσουν. Ωστόσο, ο Έλντος και η Πέριελ ξεκίνησαν να μεγαλώνουν τον Άλμος, τον πρωτότοκο γιο τους, όπως τόσοι άλλοι γονείς