gjekk i ved sida av stopping, strikking, sying, karding, spinning og veving. Det var lite å kjøpa og ein hadde heller ikkje råd til det. Det var lange dagar både for kvinnene og mennene, det var ofte mange born som skulle ha både mat, klede og sko. Når mennene kom heim frå skogen i kveldinga måtte dei til arbeidshuset, dersom det var eit slikt på garden, utan sat dei i stova med vøling av reidskap, eller sko. Dei arbeidde også tunner av fleire slag, både små og store, dei gjekk til salgs så ein fekk nokre kroner.
«Ho rikka seg ikkje av vegen og ein av dei som var i bilen måtte gå ut og snakke med henne og han måtte leie henne ut på vegkanten.» Etter som tida gjekk vart det møter, basarar og foreiningar av ymse slag. Vi tok til med sundagsskule i 1935–1936 og det var lett å samla borna den gongen. Borna var glade i å syngja, og dei fylgde levande med i forteljingane vi fortalde dei. Fekk dei eit bilete eller eit lite blad var dei svært takksame. Eg minnest så godt ein gong eg la fram eit bilete av Daniel i løvehola, og eg tenkte at dette ville vel ingen ha, men då var det ein av gutane som var snar å ta det og sa: «Får eg ikkje dette, vil eg ikkje ha noko glansbilete». Denne guten reiste sidan til sjøss og møtte
sikkert mange fårar både på sjø og land. Når ein tenkjer attende er det mangt ein minnest. Far var mykje med i kommunen sitt styre og stell og vi hadde lang veg og det var ikkje alltid han kunne bruke hesten for den trongst heime. Så fekk han kjøpt ein sykkel, men då var det mange som undra seg storleg og det var noko som sa: «Enten måtte han vera rik eller galen», han hadde gjeve kr 30,- for sykkelen. Ein gong kom far heim med ein fisk han hadde kjøpt, han hadde ein liten streng gjennom kjeften på fisken og endå far var nokså høg så drog han sporen etter seg, men då hugsa eg far sa: «No går det ikkje an å kjøpe fisk lengre for tenk eg har gjeve 80 øre for denne fisken». Eg kan godt minnast då den fyrste bilen kom, ei gamal kvinne på nabogarden spasera i ro og mak etter vegen, hadde hendene i lommane under den heimevevne flatrukka stakken, ho gjekk der og ana fred og ingen fåre. Der kom bilen og ho stogga midt i vegen og såg på utysket, dette måtte vera den vonde sjølv, meinte ho då dei bles i bilhornet for å få henne or vegen. Ho rikka seg ikkje av vegen og ein av dei som var i bilen måtte gå ut og snakke med henne og han måtte leie henne ut på vegkanten så bilen fekk koma forbi. Når ein er komen så langt opp i åra at ein får pensjon, er det nesten uråd å forstå korleis alt har endra seg, men eg vil ikkje seia at alt berre har vorte til det betre. Ein kan mest ikkje tru at SOGEHEFTE FOR GAULAR 2013
77