Giovanni Alarcon Ang totoo niyan ay mabait si Giovanni sa kanya sa kapatid niya at sa iba. Natuklasan na niya iyon kahit peke ang kasungitan nito noong unang kilala palang nila. Iyon ang mga katangian na ikinahulog ng puso niya na isang patibong lang pala ng binata. Isang patibong na kahit sinong babae ay mahuhulog. Na kahit napipi ito ay tiyak na mamahalin pa rin niya ang binata. Dahil iyon ang sabi ng kanyang puso. Ang tagal-tagal na niyang nakatayo at tinatanaw ang pinto kahit wala na roon ang sinakyan ng binata. Pakiramdam niya paulit-ulit na pinupunit ang puso niya. Hindi niya maihalintulad ang sakit sa kahit anong hirap na dinanas nilang magkakapatid. Ganoon nga yata iyon. When it rain it pours, ika nga ng iba. Kahit ayaw mo ng tumanggap ng problema sige pa rin ang bigay hanggang sa lugmok ka na. “Ate.” Tawag ni Pearl sa kanya. Alam ng mga ito na mahal na niya si Giovanni. Hindi niya inilihim sa dalawang kapatid ang tunay na damdamin. Gusto niyang sabihin sa mga kapatid na “Hindi wala ‘yon. Si Giovanni lang ‘yan. Bakit ko naman iyakan iyon e hindi naman kami naging. Kailan pa ako umiyak sa lalaki? Never!” Pero parang kay hirap
109