María Bouzas, Premio de Honra Pedigree
“Cans supón valorarnos como persoas dentro da profesión” AMPARO RODRíGuEz (@AMPAROOJEA)
Leva dende 2011 pegada ás saias de Dona Francisca, unha muller dura, incorrexible, cruel, decidida e con moito temperamento... pero por máis que esta dona se empeñe non consegue calar o sorriso dunha das actrices galegas que máis representa a Galicia en España. María Bouzas libérase do seu personaxe gastando bromas e facendo, como ela mesma dí, "o paiaso" polos camerinos. Recoñece que lle está moi agradecida a este papel e aos guionistas por permitirlle certas licenzas pero tamén asegura que o traballo nunha serie diaria é dos máis duros e dos que menos tempo libre deixa. Estudar a diario longos guións e estar lonxe da familia son parte do dia a día.
-A María Bouzas podémola imaxinar subindo a un chimpín pero... ¿vostede cre que Dona Francisca Montenegro pasearía dende o torreiro aos galpóns en chimpibus? - (Risas) Nin de broma, Francisca non. En todo caso ela sería a dona dos chimpíns. Eu encantada -Tres anos interpretando este personaxe ...¿acaban marcando os papeis con tan longa duración? -Persoalmente non. Eu non son das que se deixa absorber, todo o contrario. Fago o paiaso polos camerinos para diante unha vez remato de rodar. -Dona Francisca déixalle tempo para facer outros traballos? -Con permiso da produtora e con moita antelación sería posible porque os guións ao ser unha serie diaria scríbense con moita antlación. -Canta horas ao día vive con este papel ás costas? -As rodaxes son de once horas diarias menos unha de comida, é dicir, dez horas. unha serie diaria é o máis esgotador que coñecín ata agora. Tes que estudar moitísimo cada secuencia xa que a linguaxe non é doada de improvisar. -Cal cre que é o segredo do Secreto de Puente Viejo para seguir triunfando? -Se eu o soubese... habería que preguntarllo aos guionistas e xefes de contidos.
Abrangue todas as idades, nin os malos son só malos nin os bos tan bos, teñen moitas caras e as sorpresas non as agardas e teñen moitos xiros inesperados que ata os propios actores nos sorprendemos. -Como se atopa neste traballo? -Atópame moi cómoda no sentido de ter un traballo, algo que hoxe en día é un tesouro. O formato, xa sabes, é esgotador e non están os tempos para elixir e o pesonaxe é un bombón. Nuncha fixera de mala malísima e os guionistas permítenme enriquecelo con aportacións miñas. O máis duro é ter lonxe a familia aínda que vou todas as fins de semana. -Vir ao Festival de Cans... ¿que lembranzas lle trae? -Marabillosas, estupendas.. un disfrute colectivo, un intercambio moi positivo -Recibir o premio pedigree neste peculiar festival que significa? -Alegreime tantísimo..., ten un significado especial porque o festival de Cans supón valorar o noso, valorarnos como persoas dentro da profesión, o noso oficio non vai tanto de alfombras vermellas vai máis de ser conscientes de que é un traballo colectivo. -unha persoa con tan longa bagaxe ¿como valora a situación actual do sector? -Catastrófica aínda que parece ser que este ano está repuntando un pouquiño. Xa quixera eu que non houbera xente con tanta calidade artística nin técnica no paro.